Pełny tekst orzeczenia

II Ca 2270/14

POSTANOWIENIE

Dnia 21 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Krakowie, Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Renata Stępińska (spr.)

Sędziowie: SO Jarosław Tyrpa

SR (del.) Joanna Czernecka

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2014 roku w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy ze skargi M. F.

o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 30 stycznia 2013 roku, sygn. akt II Ca 1194/12, z wniosku W. P. przy uczestnictwie M. F., B. B., A. B., J. O., B. W. o dział spadku i zniesienie współwłasności

postanawia: odrzucić skargę.

UZASADNIENIE

W skardze z dnia 17 września 2014 roku (data stempla pocztowego) M. F. domagał się wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 30 stycznia 2013 roku, sygn. akt II Ca 1194/12. Jako podstawę wznowienia postępowania powołał art. 401 pkt 2 k.p.c. i wskazał, że w postępowaniu międzyinstancyjnym oraz drugoinstancyjnym w sprawie objętej skargą, pozbawiony był możliwości obrony swych praw. W trakcie postępowania leczył się bowiem z uzależnienia alkoholowego, a w okresie od 18 października 2012 roku do 13 grudnia 2012 roku przebywał w Szpitalu (...) (...) w K.. Podał, że dowiedział się o możliwościach wznowienia postępowania w niniejszej sprawie, z powodu braku możliwości działania przed Sądem Okręgowym w Krakowie, po zaznajomieniu się z aktami sprawy cywilnej przez jego obrońcę w sprawie karnej do sygn. akt II K 521/14 Sądu Rejonowego w Olkuszu – w dniu 8 sierpnia 2014 roku. Powołując się na treść karty leczenia szpitalnego podkreślił, że wobec powyższych okoliczności, postępowanie przed Sądem Rejonowym w Olkuszu i przed Sądem Okręgowym w Krakowie dotknięte jest nieważnością.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Skarga podlega odrzuceniu, jako nieoparta na ustawowej podstawie wznowienia postępowania oraz wniesiona z uchybieniem terminu.

Zgodnie z art. 407 § 1 k.p.c. skargę o wznowienie postępowania wnosi się w terminie trzymiesięcznym, liczonym od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie możności działania lub brak należytej reprezentacji – od dnia, w którym dowiedziała się o wyroku. Z analizy akt postępowania I Ns 574/08 Sądu Rejonowego w Olkuszu (II Ca 1194/12 Sądu Okręgowego w Krakowie) wynika, że uczestnik M. F. był obecny zarówno podczas ogłoszenia postanowienia Sądu I instancji w dniu 21 marca 2012 roku (k. 340), jak i podczas ogłoszenia postanowienia Sądu II instancji w dniu 30 stycznia 2013 roku (k. 376), a nadto wydany mu został w dniu 16 kwietnia 2013 roku odpis postanowienia Sądu Okręgowego (k. 392). Trzymiesięczny termin do wniesienia skargi o wznowienie postępowania nie może więc zostać uznany za zachowany, skoro uczestnik wniósł skargę dopiero w dniu 17 września 2014 roku.

Niezależnie od powyższego, samo sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisom art. 401-404 k.p.c. nie oznacza oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia, jeżeli z uzasadnienia skargi wynika, że wskazywana podstawa nie zachodzi (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2012 roku, IV CZ 38/12, Lex nr 1231339). Nie sposób przyjąć, by skarżący istotnie pozbawiony został możności działania w sprawie objętej skargą o wznowienie postępowania. Sam fakt pozostawania w toku postępowania w leczeniu szpitalnym, nie pozbawia możliwości działania w sprawie sądowej, a w żadnym wypadku nie może być tu mowy o naruszeniu przepisów prawa. Niezależnie od powyższego, w okresie w którym skarżący przebywał w warunkach hospitalizacji, tj. od 18 października 2012 roku do 13 grudnia 2012 roku w sprawie nie były podjęte żadne czynności procesowe, bowiem oczekiwała ona w Sądzie II instancji na termin rozprawy, wyznaczonej dopiero na dzień 30 stycznia 2013 roku (k. 369). Nie sposób więc przyjąć, by okresowe przebywanie w szpitalu w jakimkolwiek realnym stopniu uniemożliwiło uczestnikowi M. F. udział w sprawie sądowej.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy odrzucił skargę na podstawie art. 410 § 1 k.p.c.