Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SO Janusz Chmiel

SO Sławomir Klekocki (spr.)

Protokolant: Anna Mańka

w obecności Prokuratora Prokuratury Okręgowej Magdaleny Szymańskiej

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2014 r.

sprawy: P. F.,

syna S. i J.,

ur. (...), S.

oskarżonego o przestępstwo z art. 207 § 1 kk i art. 157 § 2 kk przy zast. art. 11 § 2 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku Wydziału III Karnego

z dnia 21 sierpnia 2014r. sygn. akt III K 1070/12

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

2.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych i obciąża go opłatą za II instancję w wysokości 120 (sto dwadzieścia) złotych.

Sygn. akt V.2 Ka 638/14

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 21 sierpnia 2014r, sygn. akt III K 1070/12, uznał oskarżonego P. F. za winnego tego, że:

1.  w okresie od 28 grudnia 2011 roku do dnia 1 czerwca 2012 roku w C. znęcał się psychicznie i fizycznie nad swoją żoną L. F. w ten sposób, że wielokrotnie wszczynał awantury domowe, w trakcie których wyzywał ją słowami powszechnie uznawanymi za obraźliwe i wulgarne, groził jej pozbawieniem życia oraz zabraniem dziecka, kontrolował, utrudniał kontakt z rodziną, jak i stosował wobec niej przemoc fizyczna w postaci uderzenia, przytrzymywania za ubranie i przyduszania, czym wyczerpał znamiona ustawowe występku z art. 207 §1 kk i za to na mocy art. 207 §1 kk wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,

2.  w dniu 16 lipca 2011 roku w C. poprzez złapanie swojej żony L. F. za ramiona i popchnięcie na ścianę oraz przyduszanie spowodował u niej obrażenia ciała w postaci otarcia linijnego naskórka na karku po stronie lewej, sińców i bolesności palca III ręki prawej, które to obrażenia spowodowały skutek w postaci naruszenia czynności narządów jej ciała na okres nie przekraczający dni siedmiu, czym wyczerpał znamiona ustawowe występku z art. 157 §2 kk i za to na mocy art. 157 §2 kk wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 85 kk i art. 86 §1 kk w miejsce orzeczonych kar pozbawienia wolność Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 69 §1 i 2 kk i art. 70 §1 pkt 1 kk Sąd warunkowo zawiesił wobec oskarżonego wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 2 lat.

Na podstawie art. 627 kpk i art. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opatach w sprawach karnych Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w wysokości 120,00 złotych oraz wydatki postępowania w wysokości 530,00 złotych oraz na rzecz oskarżycielki posiłkowej L. F. wydatki w wysokości 1.116,00 złotych tytułem ustanowienia pełnomocnika w sprawie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego i zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności naruszenie art. 4 kpk, art. 5 §2 kpk i art. 7 kpk,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść, polegający na dowolnym przyjęciu, że oskarżony znęcał się fizycznie i psychicznie nad swoją żoną od dnia 22 grudnia 2011r. do 1 czerwca 2012r. i 16 lipca 2011r. naruszył czynności narządów ciała L. F. na okres nie przekraczający 7 dni.

Podnosząc wyżej wymienione zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

apelacja nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zarzuty w niej podniesione są w sposób oczywisty bezzasadne.

Jeżeli chodzi o podnoszony przez obrońcę oskarżonego zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia wskazać należy, iż Sąd I instancji błędu takiego się nie dopuścił. Zarzut błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sąd przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.10.2010r., II Aka 162/10).

Dlatego też zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może ograniczać się wyłącznie do kwestionowania stanowiska, które przyjął Sąd I instancji, jak czyni skarżący, a powinien wskazywać nieprawidłowości jakich miał dopuść się Sąd w swoim rozumowaniu co do oceny okoliczności sprawy. Sama bowiem możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punkt widzenia, nie stanowi uzasadnienia stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych. Zdaniem Sądu Okręgowego takich uchybień Sąd I instancji się nie dopuścił. Sąd Rejonowy wskazał bowiem w sposób szczegółowy które dowody uznał za wiarygodne i dlaczego, a którym to waloru wiarygodności odmówił.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy miał na względzie całokształt materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie. Zdaniem Sądu Okręgowego, Sąd I instancji nie dopuścił się żadnych uchybień. Brak jest podstaw by uznać, iż Sąd uchybił, którejkolwiek z zasad związanych z postępowaniem dowodowym i oceną dowodów. Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonych w sprawie dowodów nie budzi zastrzeżeń Sądu II instancji. Sąd Rejonowy w sposób szczegółowy wskazał, które dowody uznał za wiarygodne, a którym waloru tego odmówił i jakie były tego powody. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy zasadnie oparł się na zeznaniach świadków Z. T., S. P., K. P., R. J., M. G., a także zeznaniach funkcjonariuszy Policji R. S., D. K., P. S., A. K. – którzy przeprowadzali interwencje w miejscu zamieszkanai oskarżonego. Zasadnie również Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dowodom z dokumentów. Wskazać należy, iż dokumenty te zostały sporządzone w zakresie kompetencji osób do tego uprawnionych, a ich prawdziwość nie była w żaden sposób kwestionowana przez strony postępowania.

Świadek Z. T. stanowczo wskazała w swoich zeznaniach, że kilkukrotnie słyszała awantury, do których dochodziło w mieszkaniu oskarżonego oraz jego żony. Wskazała, iż pokrzywdzona dzwoniła do drzwi jej mieszkania i wołała o ratunek, a raz wołała o pomoc, bo oskarżony miał mieć ze sobą nóż. Z. T. była również naocznym świadkiem jak oskarżony trzymał swoją żonę za piżamę przy karku, a pokrzywdzona wkładała nogę w drzwi i wołała i pomoc. Zeznania tego świadka korelują w zeznaniami S. P. (siostry pokrzywdzonej), która wskazywała, iż pokrzywdzona wielokrotnie żaliła się na swojego męża, opowiadała jak jest przez niego wyzywana, jak mąż grozi jej pobiciem, pozbawieniem życia i zabraniem dziecka, kontroluje ją, zabiera telefon, sprawdza sms-y, utrudnia kontakt z rodziną.

Odnośnie wyjaśnienia oskarżonego P. F., zasadnie Sąd Rejonowy nie dał im wiary w zakresie, w jakim oskarżony zaprzeczał znęcaniu się psychicznemu i fizycznemu nad swoją żoną L. F. w okresie od 28 grudnia 2011 roku do 1 czerwca 2012 roku oraz w zakresie przedstawionego przez oskarżonego przebiegu zdarzenia mającego miejsce w dniu 16 lipca 2011 roku. Wyjaśnienia oskarżonego w tym zakresie stoją w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym w postaci zeznań świadków Z. T. i S. P. oraz dowodów z dokumentów. Wyjaśnienia oskarżonego stanowią niewątpliwie przyjętą przez niego linię obrony, mającą na celu unikniecie odpowiedzialności karnej, i nie mającą oparcia w zgromadzonym materiale dowodowym. Jak słusznie wskazuje Sąd Rejonowy kwestia niewierności żony i umieszczenia przez nią swojego profilu na portalu randkowym w żaden sposób nie usprawiedliwia oskarżonego i nie dawało mu podstaw zachowania się wobec żony w taki sposób jak zostało mu to przypisane w zarzutach.

Mając na względzie zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie ulega wątpliwości, iż oskarżony dopuścili się popełnienia czynów przypisanych mu w pkt 1 i 2 wyroku.

Dokonując oceny zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, Sąd Rejonowy dokonał tego w sposób wnikliwy i rzetelny, wskazując szczegółowo, które dowody uznał za wiarygodne i z jakich powodów, a którym waloru wiarygodności odmówił. Ocena materiału dowodowego zaprezentowana w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku dokonana została przez Sąd I instancji z uwzględnieniem reguł określonych w treści art. 5 kpk i art. 7 kpk, zgodna jest z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, nie zawiera również błędów. Nie sposób zarzucić braku wnikliwości czy też rzetelności rozważaniom Sądu Rejonowego nad zebranymi w sprawie dowodami. Nie przekroczył Sąd granic swobodnej oceny dowodów. Następnie swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego Sąd Rejonowy w przekonujący sposób uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku.

Z tych też względów nie można zgodzić się z zarzutem apelacji obrońcy oskarżonego, iż Sąd dopuścił się obrazy przepisów postępowania tj. art. 4, art. 5 §2 kpk i art. 7 kpk. Nie sposób bowiem zarzucić braku wnikliwości czy też rzetelności rozważaniom Sądu I instancji nad zebranymi w sprawie dowodami. Sąd Rejonowy dokonał oceny całokształtu materiału dowodowego w sposób bezstronny, nie przekroczył przy tym granic swobodnej oceny dowodów, i jednocześnie uwzględnił zasady wiedzy i doświadczenia życiowego. Rozważania Sądu I instancji dotyczące oceny zebranych w sprawie dowodów Sąd Okręgowy w pełni podziela, i uznaje, iż ich ponowna analiza jest bezcelowa.

Dlatego też rozważania Sądu Rejonowego co do oceny zebranych w niniejszej sprawie dowodów tutejszy Sąd Okręgowy w pełni podziela, i ich ponowna analiza jest bezcelowa. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku w pełni odpowiadają dyrektywom określonym treścią art. 424 §1 kpk, stąd też zarzut obrońcy oskarżonego, co do naruszenia tego przepisu jest chybiony

Wskazać należy, iż wyrażona w art. 4 kpk zasada obiektywizmu nie polega na obowiązku interpretowania materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie jedynie na korzyść oskarżonego. Zasada ta nakazuje zachowanie obiektywnego stosunku do stron procesowych i do obiektywnej oceny wszystkich dowodów zgromadzonych w sprawie. Obiektywizm sądu w świetle art. 4 kpk powinien być oceniany w szczególności po sposobie prowadzenia postępowania, podejmowanych w jego trakcie czynnościach procesowych, czy odnoszenia się do stron, zwłaszcza oskarżonego, ale również i innych uczestników postępowania, a nie dopiero po wydaniu orzeczenia np. na podstawie niestosownych, a nawet obraźliwych sformułowań dotyczących oskarżonego (wymienionych podmiotów), zawartych w pisemnym uzasadnieniu wyroku, chyba że ujawnią się dowody (okoliczności) wskazujące na brak wcześniejszej bezstronności tego sądu (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 2011r., WA 10/11).

Jeżeli chodzi o wyrażoną w art. 5 §2 kpk zasadę In dubio pro reo, to wskazać należy przede wszystkim, iż zasada ta ma zastosowanie dopiero w sytuacji, gdy powzięte przez organ procesowy wątpliwości, co do sposobu rozstrzygnięcia określonej kwestii faktycznej lub prawnej nie dadzą się usunąć, pomimo powzięcia wszelkich dostępnych działań zmierzających do dokonania jednoznacznych ustaleń faktycznych, względnie jedynie trafnej wykładni prawa. Oceniając czy został naruszony zakaz wynikający z przepisu art. 5 §2 kpk nie są istotne wątpliwości tego rodzaju zgłaszane w apelacji, ale ważne jest wyłącznie to, czy sąd meriti rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i w sytuacji braku możliwości usunięcia tej wątpliwości rozstrzygnął ją na niekorzyść oskarżonego, albo czy też w świetle materiału dowodowego danej sprawy wątpliwość taką powinien powziąć. O tym, iż zaistniała okoliczność opisana w art. 5 § 2 kpk można więc mówić jedynie w wtedy, gdy pomimo podjęcia starań nie zgromadzono dowodów, które pozwoliłyby na usunięcie istniejących wątpliwości w sprawie.

Podgląd taki wyraził m.in. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 6 lutego 2013 r. II AKa 13/13, zgodne, z którym dla oceny, czy został naruszony zakaz in dubio pro reo, nie są miarodajne wątpliwości strony procesowej, ale jedynie to, czy sąd orzekający wątpliwości takie powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego albo to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W wypadku bowiem, gdy ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, albowiem jedną z podstawowych prerogatyw sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów.

Zgodzić się należy również z Sądem Rejonowym, co do kwestii oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu jako znaczny. Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu Sąd zasadnie uwzględnił rodzaj i charakter naruszonych dóbr, jakim jest prawidłowe funkcjonowanie rodziny oraz godność człowieka i jego nietykalność cielesną, a także okres czasu, w którym dopuszczał się przypisanych mu zachowań.

Jeżeli chodzi o orzeczone wobec oskarżonego kary, zarówno jednostkowe jak i karę łączną, wskazać należy, iż Sąd Rejonowy przy jej wymiarze miał na względzie stopień winy oskarżonego, stopień społecznej szkodliwości czynu, a także by orzeczona kara spełniała swoje cele zarówno wychowawcze jak i zapobiegawcze wobec oskarżonego, oraz by kształtowała ona świadomość prawną społeczeństwa. Sąd Rejonowy miał również na uwadze warunki i właściwości osobiste oskarżonego i jego dotychczasowy sposób życia.

W stosunku do oskarżonego istotnie istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna, wyrażająca się w przekonaniu, iż nie popełni on ponownie przestępstwa, szczególnie na szkodę pokrzywdzonej. Dlatego też zasadnie Sąd Rejonowy warunkowo zawiesił wobec oskarżonego wykonanie orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności na okres próby 2 lat. Bez wątpienia orzeczona kara o charakterze wolnościowym będzie wystarczająca dla osiągnięcia jej celów, a okres próby w orzeczonym wymiarze pozwoli na zweryfikowanie udzielonej pozytywnej prognozy. Kara ta będzie wystarczająca dla osiągnięcia swoich celów i zapobiegnie powrotowi oskarżonego do przestępstwa.

Mając na uwadze powyższe wskazać należy, iż brak jest podstaw do zmiany zaskarżonego wyroku czy też do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, o co wnosił skarżący. Z tych względów Sąd Okręgowy, nie podzielając zarzutów stawianych w apelacji, utrzymał wyrok w mocy uznając apelację za oczywiście bezzasadną. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 636 § 1 kk.