Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anatol Gul

Sędziowie: SO Aleksandra Żurawska

SO Piotr Rajczakowski

Protokolant: Agnieszka Ingram-Ciesielska

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2015 r. w Świdnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa I. S.

przeciwko Powiatowi (...)

o zapłatę 2.000 zł

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 9 września 2014r., sygn. akt I C 778/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że podwyższa zasądzoną od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.700 zł do 2.000 (dwa tysiące) zł (pkt I i II), a koszty procesu do 717 zł (pkt III);

II.  oddala apelację strony pozwanej;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda 90 zł kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 954/14 ( transkrypcja wygłoszonego uzasadnienia )

Początek tekstu

[Przewodniczący 00:00:01.400]

Wyrok w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej. Dnia 22 stycznia 2015 roku Sąd Okręgowy w Świdnicy po rozpoznaniu sprawy z powództwa I. S. przeciwko Powiatowi (...) o zapłatę 2.000 złotych na skutek apelacji obu stron od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 9 września 2014 roku sygnatura akt I C 778/14 po pierwsze, zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że podwyższa zasądzoną od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.700 złotych do 2.000 złotych, punkt pierwszy i drugi, a koszty procesu do 717 złotych, pkt 3, po drugie oddala apelację strony pozwanej, po trzecie zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda 90 złotych kosztów postępowania apelacyjnego. Będzie wygłoszone uzasadnienia orzeczenia w sprawie II Ca 954/14.

[Sędzia sprawozdawca 00:01:04.490]

Sąd Okręgowy rozpoznając apelację oparł się na ustaleniach faktycznych Sądu Rejonowego, opartych w istocie na okolicznościach bezspornych i zważył, co następuje. Apelacja powoda podlegała w całości uwzględnieniu, a strony pozwanej, oddaleniu. Wbrew bowiem stanowisku Sądu Rejonowego i strony pozwanej, utrwalony w orzecznictwie Sądu Najwyższego jest już pogląd, że obowiązek zwrotu nienależnie pobranej opłaty za wydanie karty pojazdu, to znaczy dotyczy całej opłaty w kwocie 500 złotych, a nie ogranicza się do różnicy między tą opłatą, a kwotą 75 złotych, stanowiącą przyjmowany koszty druku i dystrybucji kart, zobacz uzasadnienie uchwał Sądu Najwyższego 25 listopada 2011 roku III CZP 67/11 oraz z 2 czerwca 2010 roku III CZP 37/10. Motywacja powyższego stanowiska jest przy tym taka, że powołane we wcześniejszych rozważ, motywacja powyższego stanowiska jest taka, że powołane w rozważaniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejską z 10 grudnia 2007 roku C 134/07 odnosi się do pełnej wysokości opłaty za kartę pojazdu w kwocie 500 złotych, a w niej jedynie do różnicy 425 złotych, pomiędzy kwotami określonymi w rozporządzeniach z 2003 i 2006 roku. Trybunał uznał bowiem za sprzeczną z prawem unijnym opłatę nakładaną w związku z pierwszą rejestracją używanego pojazdu samochodowego, przywiezionego z innego państwa członkowskiego w sytuacji, w której opłata taka, nie jest nakładana w związku z nabyciem w Polsce używanego pojazdu samochodowego, jeśli jest on już tam zarejestrowany. Podzielając zaś powyższy pogląd zasądzeniu na rzecz powoda, stosownie do jego żądania, podlegały zatem pełne opłaty po 500 złotych za wydanie kart pojazdu w liczbie czterech, uiszczone stronie pozwanej, jako nienależne (art. 410 w zw. z art. 405 k.c.) w łącznej kwocie 2.000 złotych. Za pozbawioną podstaw należało natomiast uznać apelację strony pozwanej, gdyż nieuzasadniony był, jedyny zresztą jej zarzut naruszenia art. 118 k.c., poprzez uznanie, że roszczenie o zwrot opłaty za wydanie karty pojazdu uiszczonej podczas rejestracji pojazdu przez przedsiębiorcę, który prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu pojazdami i nie jest roszczeniem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej. Akceptacji podlega bowiem w niniejszej sprawie stanowisko Sądu I instancji w kwestii braku podstaw do stosowania trzyletniego terminu przedawnienia roszczenia powoda. Błędny jest zatem pogląd prawny pozwanej, że roszczenie to, jako związane z prowadzoną przez skarżącego działalnością gospodarczą, podlegało przedawnieniu trzyletniemu, art. 118 kc. Sąd Okręgowy podziela natomiast utrwalony już w judykaturze pogląd, że roszczenie przedsiębiorcy o zwrot nienależnie pobranej opłaty z tytułu wydania karty pojazdu, uiszczonej w związku z rejestracją pojazdu, sprowadzonego w ramach działalności gospodarczej z państwa, będącego członkiem Unii Europejskiej, nie jest roszczeniem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu artykułu 118 kc. Taki, na takim też stanowisku stanął Sąd Najwyższy w powołanej już uchwale Sądu, tego Sądu z 25 listopada 2011 roku III CZP 67/11, oraz wyroku Sądu Najwyższego z 3 października 2008 roku I CSK 155/08. W szczególności przekonująca wydaje się być argumentacja przytaczana w uzasadnieniu powyższego stanowiska, że wprowadzając krótszy, trzyletni termin przedawnienia dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, ustawodawca uwzględnił wymagania prawidłowego funkcjonowania gospodarki rynkowej. W stosunkach zatem między partnerami działalności gospodarczej, profesjonalistami roszczenia powinny być realizowane sprawnie i szybko. Instrumentem skłaniającym podmioty gospodarcze do takiego sprawnego działania jest krótki, trzyletni termin przedawnienia. Jego zastosowanie wymaga jednak istnienia partnerstwa w obrocie gospodarczym. Takie przesłanki nie istnieją natomiast w relacjach między podmiotem prawa publicznego, a zewnętrznym adresatem jego działań. Nie ma także dostatecznych racji, jak argumentował Sąd Najwyższy, do tego, aby krótkim terminem przedawnienia ograniczać roszczenie, skierowane przeciwko podmiotowi prawa publicznego o zwrot świadczenia, które pobrał z powołaniem się na normę prawną, sprzeczną z prawem wewnętrznym i przyjętymi zobowiązaniami międzynarodowymi. Zobacz uzasadnienie powołanej uchwały z 25 listopada 2011 roku III CZP 67/11. Skoro zatem bieg przedawnienia roszczenia o zwrot opłaty za wydanie karty pojazdu rozpoczyna się z chwilą spełnienia tego świadczenia, co miało miejsce, jak wskazywała sama pozwana w odpowiedzi na pozew w okresie od lutego do września 2005 roku, a co do zasady roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, w tym o zwrot nienależnego świadczenia, przedawniają się w terminie dziesięcioletnim, takie też stanowisko zajął Sąd Najwyższy w powołanej uchwale z 25 listopada 2011 roku III CZP 67/11, a także w uchwale z 2 czerwca 2010 roku III CZP 37/10, jak i w wyrokach z 17 grudnia 1976 roku III CRN 289/76 i z 25 lutego 2005 roku II CK 439/04, to w rozpoznawanej sprawie upływ powyższego terminu do daty wniesienia pozwu bez wątpienia nie nastąpił. Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 paragraf 1 kpc zmienił zaskarżony wyrok, punkt pierwszy, na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację strony pozwanej, o czym orzeczono w punkcie drugim, a kosztach postępowania apelacyjnego, na które składała się opłata od apelacji w kwocie 30 złotych, oraz wynagrodzenie pełnomocnika, wynoszące 60 złotych, orzekł w myśl art. 98 paragraf 1 i 3 w związku z art. 99 i artykułem 391 paragraf 1 kpc. Dziękuję.

[koniec części 00:06:28.323]