Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 864/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Piotr Rajczakowski

Sędziowie: SO Alicja Chrzan

SR Kamil Majcher (del.)

Protokolant: Agnieszka Ingram-Ciesielska

po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2015 r. w Świdnicy

na rozprawie

sprawy z powództwa J. K.

przeciwko (...) SA w W.

o zapłatę 50.000 zł

na skutek apelacji obu stron

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 25 sierpnia 2014 r., sygn. akt I C 894/13

oddala obie apelacje.

Sygn. akt II Ca 864/14 ( transkrypcja wygłoszonego uzasadnienia)

Początek tekstu

[Przewodniczący 00:00:12.217]

Wyrok w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej. Sąd Okręgowy w Świdnicy II Wydział Cywilny Odwoławczy po rozpoznaniu na rozprawie sprawy z powództwa J. K. przeciwko (...) S. A w W. o zapłatę 50.000 złotych na skutek apelacji obu stron wyroku Sądu Rejonowego w Płocku z dnia 25 sierpnia 2014 roku sygnatura akt I C 894/13 oddala obie apelacje. Będzie wygłoszone uzasadnienie wyroku w sprawie II Ca 864/14.

[Sędzia sprawozdawca 00:00:42.353]

Apelacje nie są zasadne. Sąd Okręgowy podziela ocenę prawną ustalonego stanu faktycznego oraz wyciągnięte z tej oceny wnioski, co zwalnia z potrzeby ponownego przytaczania powołanych w uzasadnieniu Sądu Rejonowego trafnych argumentów. Sąd Okręgowy przystępując w pierwszej kolejności do rozważania zarzutów apelacji pozwanej, jako dalej idącej to jest naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 448 Kodeksu cywilnego w związku z art. 23 Kodeksu cywilnego i art. 24 par. 1 Kodeksu cywilnego oraz art. 34 ustęp 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych w Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli w składzie orzekającej w niniejszej sprawie podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale z dnia 22 października 2010 roku w sprawie sygnatura akt III Czp 76/10, że najbliższemu członkowi rodziny zmarłego przysługuje na podstawie art. 448 Kodeksu cywilnego w związku z art. 24 paragraf 1 Kodeksu cywilnego zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę, gdy śmierć nastąpiła na skutek deliktu, który miał miejsce przed dniem 3 sierpnia 2008 roku, bowiem wyrażona w tym przepisie ogólna reguła umożliwiająca przyznanie temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone odpowiedniej sumy z tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę została tylko na podstawie do danego art. 446 par. 4 Kodeksu cywilnego zawężona do osób będących najbliższymi członkami rodziny. Według ugruntowanych w piśmiennictwie, a także judykaturze poglądów tak wyroki Sądu najwyższego z 14 stycznia 2010 roku sygnatura akt IV Csk 307/9, z 10 listopada 2010 roku sygnatura akt II Csk 248/10, z 15 marca 2012 roku sygnatura akt I Csk 314/11 oraz uchwała Sądu Najwyższego z 13 lipca 2011 roku sygnatura akt III Czp 32/11 do dóbr osobistych wymienionych jedynie przykładowo w art. 23 Kodeksu cywilnego należy zaliczyć również prawo do życia w rodzinie oraz więź emocjonalną łączącą bliskich krewnych. Utrata osoby bliskiej w sposób istotny narusza sferę psychicznych odczuć jednostki i niewątpliwie ingeruje w jej dobra osobiste, jakimi są więzi rodzinne, co uzasadnia w świetle art. 448 paragraf 1 Kodeksu cywilnego w związku z art. 24 par. 1 Kodeksu cywilnego przyznaje osobie najbliższej dla zmarłego odpowiedniej sumy zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Skoro zgonie z treścią art. 822 par. 1 Kodeksu cywilnego istota ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej polega na tym, że w ramach zawartej umowy ubezpieczenia, ubezpieczyciel przyjmuje na siebie odpowiedzialność sprawce szkody to pokrzywdzony na podstawie przepisów dotyczących ochrony dóbr osobistych może domagać się od niego spełnienia świadczenia stanowiącego zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, zatem jeśli według art. 34 ustęp 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych w Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli w brzmieniu obowiązującym w dacie powstania szkody powoda z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz, lub kierujący pojazdem są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia to oznacza, że zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela za szkodę jest uzależniony od zakresu odpowiedzialności ubezpieczonego, przy czym wyrównaniu podlegają wszystkie uszczerbki pozostające w adekwatnym związku przyczynowo skutkowym z wypadkiem ubezpieczeniowym. Zgodnie z zasadą pełnej kompensacji szkody tak art. 362 Kodeksu cywilnego, oznacza to, że do ubezpieczyciela naprawiającego zamiast sprawcy wyrządzone szkody na osobie zastosowanie mają zasady odszkodowawcze wskazane w art. 42, 44 do 449 Kodeksu cywilnego i w art. 361 do 363 Kodeksu cywilnego. Między innymi zasady odnoszące się do świadczeń kompensujących uszczerbek niemajątkowy krzywdę to jest odnoszący się do zadośćuczynienia. Ubezpieczyciel od powyższej odpowiedzialności może się uwolnić o ile nastąpi wyłączenie lub ograniczenie odpowiedzialności posiadacza pojazdu lub kierującego pojazdem, zatem Sąd Rejonowy w okolicznościach niniejszej sprawy ustalając, że w skutek wypadku samochodowego nastąpiła śmierć matki powoda, w skutek, czego zostało naruszone jego dobro osobiste rozumiane, jako więzi rodzinne dokonał trafnej wykładni art. 448 Kodeksu cywilnego w związku z art. 23 kc i art. 24 par. 1 Kodeksu cywilnego oraz art. 34 ustęp 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych w Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli, co oznacza, że zarzut apelacji pozwanej sprowadzający się do nieprawidłowej wykładni przez Sąd Rejonowy powyższych przepisów nie jest zasadny. Nie jest również zasadny i trafny zarzut apelacji pozwanej, że powód nie wykazał zgodnie z treścią art. 6 kc więzi między nim a matką oraz krzywdę będącej następstwem jej tragicznej śmierci. W okolicznościach niniejszej sprawy skoro powód mający w chwili śmierci matki 24 lata, jako najmłodszy z pośród trzech synów zmarłej, mieszkał z nią w jednym mieszkaniu i razem prowadzili gospodarstwo domowe, wspólnie ponosząc koszty jego utrzymania to niewątpliwie istniała między nimi trwała więź rodzinna polegająca na wzajemnym wspieraniu się w codziennych sytuacjach życiowych, a także na wspólnym spędzaniu czasu. Fakt, że powód po śmierci matki był zamknięty w sobie, wybuchowy, nerwowy, przygnębiony nie potrafił z nikim o jej śmierci porozmawiać, bowiem w sposób nagły został pozbawiony możliwości kontaktu z bliską mu osobą stanowi jego krzywdę będącą następstwem tej tragicznej śmierci. Zatem skoro powód wbrew poglądowi pozwanej wykazał zarówno łączącą go z matką trwałą więź rodzinną oraz doznaną w skutek jej śmierci krzywdę to Sąd Rejonowy zasadnie na podstawie art. 455 par. 1 Kodeksu cywilnego przyznał powodowi sumę 15.000 złotych tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zdaniem Sądu Okręgowego suma 15.000 złotych zadośćuczynienia pieniężnego przyznana poszkodowanemu powinna zatrzeć lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy powoda i pomóc mu odzyskać równowagę psychiczną i dlatego nie może być uznana przez pozwaną za nadmierną, a z drugiej strony nie pomija panujących stosunków majątkowych, przez co jest utrzymana w rozsądnych granicach, dlatego też podniesiony przez powoda w apelacji zarzut dotyczący naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 448 Kodeksu cywilnego w związku z art. 24 par. 1 Kodeksu cywilnego rażącego zaniżenia wysokości zadośćuczynienia w powyższych przytoczonych okolicznościach sprawy, uznać należało za bezzasadne. Zasądzona tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez powoda krzywdę suma 15.000 tysięcy złotych jest utrzymana w rozsądnych granicach i odpowiednia w rozumieniu art. 445 par. 1 Kodeksu cywilnego, bowiem ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym przedstawia ekonomicznie odczuwalną wartość. W porównaniu wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 1962 roku IV Cr 902/61, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 roku, I Pr 203/65 wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 1978 roku, IV Cr 79/78, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 roku, III CKn 427/00, mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 Kodeksu postępowania cywilnego oddalił obie apelacje, jako bezzasadne. Dziękuję za uwagę.

[koniec części 00:09:51.968]

II Ca 864/14

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ