Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 listopada 2014 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku w V Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w Węgorzewie w składzie:

Przewodniczący – SSR Lidia Merska

Protokolant – st. sekr. sąd. Danuta Betlej

w obecności Prokuratora – Elżbiety Dunaj-Wałach

po rozpoznaniu w dniach 30 września 2014 r., 21 listopada 2014 r. na rozprawie

sprawy A. M.

urodzonego (...) w W.

syna H. i D. z d. M.

oskarżonego o to, że: I. W dniu 29 marca 2014 r. około godziny 16:00 na trasie K. -M. gm. K., umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określone w art. 3 ust. 1, art. 19 ust. 1 i art. 45 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym m-ki A. (...) o nr rej. (...) i znajdując się w stanie nietrzeźwości ze stężeniem alkoholu w organizmie prowadzącym do wartości nie niższej od 1,09 mg/l (2,27 promila), nie dostosował prędkości jazdy do istniejących warunków drogowych, przed łukiem drogowym w prawo stracił panowanie nad prowadzonym pojazdem doprowadzając do jego bocznego przemieszczenia się, a następnie zjechał do przydrożnego rowu po prawej stronie drogi w następstwie czego pasażer samochodu m-ki A. (...) M. B. doznał obrażeń ciała w postaci złamania otwartego kości nosa, rany tłuczonej twarzy i rany ramienia prawego powodujących naruszenie czynności narządu ciała na okres powyżej dni siedmiu

tj. o czyn z art. 177 §1 kk w zw. z art. 178 §1 kk

II. W dniu 29 marca 2014 r. około godziny 16:00 na trasie K. -M. gm. K. znajdując się w stanie nietrzeźwości, ze stężeniem ze stężeniem alkoholu w organizmie prowadzącym do wartości nie niższej od 1,09 mg/l (2,27 promila) prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy m-ki A. (...) o nr rej. (...), będąc wcześniej prawomocnie skazanym za kierowanie pojazdem, za który został orzeczony zakaz kierowania pojazdami mechanicznymi,

tj. o czyn z art. 178 a §4 kk

1.  Oskarżonego A. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to:

a) w zakresie czynu opisanego w punkcie I przy ustaleniu, iż pokrzywdzony M. B. doznał rany ramienia lewego, na podstawie art. 177§1 kk w zw. z art. 178§1kk skazuje oskarżonego na karę 1 (jeden) rok pozbawienia wolności;

b) w zakresie czynu opisanego w punkcie II na podstawie art. 178a§4kk skazuje go na karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności.

2.  Na podstawie art. 85kk, art. 86§1kk wymierza oskarżonemu karę łączną 1 (jeden) rok i 4 (cztery) miesięcy pozbawienia wolności.

3.  Na podstawie art. 63§1kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres zatrzymania w dniach 30.03.2014r do 31.03.2014r i przyjmuje, iż jest to równoważne dwóm dniom kary pozbawienia wolności.

4.  Na podstawie art. 42§2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 5 (pięć) lat.

5.  Na podstawie art. 63§2 kk na poczet orzeczonego w pkt. 2 środka karnego zalicza okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 30.03.2014r.

6.  Na podstawie art. 46§1kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego M. B. w kwocie 5.000 (pięć tysięcy) złotych.

7.  Zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia opłat i pozostałych kosztów sądowych.

Sygn. akt VK 143/14

UZASADNIENIE

A. M.został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku VIII Zamiejscowego Wydziału Grodzkiego w Węgorzewie sygn. akt VIIIK 25/06 w dniu 28.12.2005r za popełnienie czynu kwalifikowanego z art. 178a§1kk i art. 178a§2kk na karę łączną 14 miesięcy ograniczenia wolności oraz orzeczono wobec niego czteroletni zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 27.05.2006r.

Kolejnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku V Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Węgorzewie z dnia 1.03.2013r A. M.został skazany za popełnienie wykroczenia z art. 87§1kw sygn. akt VW 10/13 na karę grzywny w wysokości 400zł, a także orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 6 miesięcy z wyłączeniem motorowerów, a na poczet tego środka karnego zaliczono mu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 08.12.2012r.

W dniu 29 marca 2014r A. M.umówił się ze swoimi znajomymi – braćmi B.– M.i A.– oraz swoją konkubiną A. B. (1)– na grilla nad jeziorem S.w pobliżu ich miejsca zamieszkania w m. Żywy. Nad jezioro A. M.wraz ze znajomymi przyjechał swoim samochodem marki A.o nr rej. (...). Nad jeziorem byli od godziny 9-10 rano, kiedy to wszyscy spożywali alkohol – wódkę i piwo, jedli kiełbasę i pili coca – colę. Kiedy skończył się alkohol postanowili pojechać do sklepu, było to około godziny 12.00. A. M.pojechał wspólnie z A. B. (2)do M. K. (1)– zamieszkałej w B., aby to ona zawiozła ich do K.. Wcześniej zadzwonił do niej z prośbą o podwiezienie go do K.. M. K. (1)zawiozła ich do K., gdzie dokupili alkoholu – wódkę, piwo oraz kiełbasę, wrócili do B., a z B.nad ognisko kierował samochodem A. M.. Wówczas do wszystkich mężczyzn przy ognisku dołączyła A. B. (1), która również wspólnie z nimi spożywała alkohol.

Za drugim razem jak skończył się alkohol, około godziny 16.00, A. M. zdecydował, iż on sam będzie kierował samochodem, mając oczywiście świadomość tego ile wcześniej wypił alkoholu. Obok kierowcy na siedzeniu pasażera usiadła jego konkubina, zaś za nim M. B. a obok brata A. B. (2). W samochodzie był także zamontowany fotelik do przewożenia dziecka – A. M. i A. B. (1) mają 3 letnie dziecko. Najpierw wszyscy pojechali do M., ale sklep był zamknięty, więc zdecydowali się jechać do K.. Cały czas kierowcą był A. M.. Po przejechani około 4 kilometrów od M. na łuku drogi w prawo A. M. jadąc z nadmierną prędkością, stracił panowanie nad pojazdem i dwukrotnie dachował po czym zjechał do przydrożnego rowu po prawej stronie drogi którą się poruszali. Samochód stanął na kołach prostopadle do jezdni, przodem w kierunku pola zaś tyłem w kierunku jezdni. Jedynie A. B. (1) miała zapięte pasy bezpieczeństwa. A. B. (2) wypadł z samochodu przez tylną prawą boczną szybę na zewnątrz, zaś jego brat M. B. leżał na zewnątrz pojazdu, również wypadł przez szybę. A. M. zorientował się, że jego konkubina ma rozciętą rękę, ta zemdlała. On wypiął ją z pasów bezpieczeństwa, sam wyszedł z samochodu i wyciągnął z jego środka konkubinę.

A. B. (1) na skutek tego wypadku doznała wielomiejscowych ran szarpanych przedramienia prawego i otwartej rany głowy i twarzoczaszki .

M. B. doznał obrażeń w postaci rozległych uszkodzeń nosa w postaci otwartego złamania kości nosa, rany przegrody nosowej, rany ciętej języka, rany barku lewego, licznych otarć naskórka twarzy, które to skutkowały naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej siedmiu dni.

A. B. (3) na skutek tego wypadku doznał powierzchownych urazów głowy oraz dolegliwości bólowych kręgosłupa, ale po przewiezieniu do szpitala w G. domówił poddania się diagnostyce oraz leczeniu, samodzielnie opuścił szpital.

A. B. (1) miała we krwi zawartość alkoholu na poziomie 1,09 mg/l o godzinie 16.55, zaś o 17.18 była to zawartość 1,15 mg/l. Pasażerce pobrano krew do badań na zawartość alkoholu o godzinie 19.10 – poziom alkoholu we krwi – 2,40 promila, o godzinie 20.20 – 2,03 promila.

A. B. (2) miał zawartość alkoholu we krwi o godzinie 16.58 na poziomie 0,66 mg/l, zaś o godzinie 17.22 – 0,60 mg/l. Przeprowadzone badanie krwi wskazało na zawartość alkoholu – 1,06 promila i 1,11 promila. Krew została pobrana o godzinie – 19.35 i 18.40.

A. M. o godzinie 17.00 miał zawartość alkoholu we krwi w ilości 1,21 mg/l, zaś o godzinie 17.24 – 1,09 mg/l.

M. B.miał zawartość alkoholu we krwi o godzinie 17.03 – 1,18 mg/l. Został on przetransportowany Lotniczym Pogotowiem Ratunkowym do szpitala w S., gdzie pobrano mu krew do przeprowadzenia badań na zawartość alkoholu we krwi – wynik – 1,50 promila – pobranie o godz. 20; o godzinie 21.00 – wynik 1,28 promila

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: danych o karalności k. 98 – 97, akta VW 10/13, protokołów badania stanu trzeźwości k. 4, 5, 6, 7, sprawozdanie z przeprowadzonych badań krwi – 80 – 87, 114 – 121, 162 – 169, kart informacyjnych leczenia szpitalnego k. 91, 107 – 108, 155, 175 – 176, 184 – 185, kart zlecenia wyjazdu karetki k. 179 – 182, opinii biegłych k. 152 – 153, 171 – 172, 191 – 192, 197 – 199, szkicu miejsca zdarzenia k. 57, protokołu oględzin miejsca zdarzenia k. 14 – 15, protokołu oględzin pojazdu k. 16 – 17, zeznań świadków – J. C. (1) k. 232v, M. K. (2) k. 233v – 233, G. F. k. 232v, M. B. k. 268 – 268v, A. B. (2) k. 268v, a także wyjaśnień oskarżonego k. 232.

Oskarżony A. M. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, odmówił składania wyjaśnień. Potwierdził swoje wyjaśnienia złożone wcześniej w postępowaniu przygotowawczym. Podkreślić należy, iż stan faktyczny w przedmiotowej sprawie jest bezsporny. To oskarżony będąc w stanie nietrzeźwym kierował samochodem marki A. o nr rej. (...), którym przewoził troje pijanych pasażerów – A. B. (2), M. B. i A. B. (1), i spowodował wypadek drogowy. Bracia B. w swoich zeznaniach przedstawili identyczne okoliczności spotkania nad jeziorem, spożywania alkoholu i dwóch przejazdów do K. po zakup alkoholu. Drugi z przejazdów A. M. miał konsekwencje w postaci spowodowania wypadku drogowego – obrażenia pokrzywdzonego M. B. zostały ocenione przez biegłego z zakresu chirurgii ogólnej A. S. jako powodujące naruszenie czynności ciała na okres powyżej siedmiu dni – art. 157§1kk. W swojej opinii biegły omyłkowo wskazał na ranę ramienia prawego, której miał doznać pokrzywdzony, ponieważ z karty leczenia szpitalnego oraz zeznań pokrzywdzonego wynika, iż doznał on rany ramienia lewego – k. 175. Sąd ocenił opinię biegłego jako wiarygodną i rzetelną, popartą wiedzą i doświadczeniem zawodowym lekarza. Świadkowie – J. C. (2) i G. F. – policjanci KPP w G. przedstawili jedynie przebieg czynności przez nich podejmowanych w związku ze zdarzeniem drogowym. Niewątpliwie oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę z tego, iż jest pod działaniem alkoholu, nie pierwszy raz kierował samochodem po jego spożyciu. Wybrał się w podróż wspólnie z pijanymi pasażerami, nikogo nie mawiał do tego by z nim jechał, a wszyscy oni byli świadomi swoich czynów. Na łuku drogi, kiedy oskarżony jechał z nadmierną prędkością – co wynika z zeznań świadka M. B. – przed łukiem drogi w prawo stracił panowanie nad prowadzonym pojazdem czym doprowadził do jego bocznego przemieszczenia się, a następnie zjechał do przydrożnego rowu po stornie prawej. Świadek M. B. słuchany na rozprawie nie potwierdził swoich wcześniejszych zeznań w zakresie prędkości z jaką poruszał się oskarżony przed wypadkiem, nie wskazując żadnych argumentów odnośnie swojego stanowiska. Zauważyć należy, iż był wówczas przesłuchiwany w dniu 18.04.2014r w KPP w G., zeznania były złożone w niedługim czasie po zdarzeniu, a jego postawa na rozprawie w ocenie Sądu zmierzała jedynie do umniejszenia winy oskarżonego.

Reasumując przedstawione dowody Sąd przyjął, iż oskarżony jest winny popełnienia zarzucanego mu czynu, którego dopuścił się z winy umyślnej. Oskarżony niewątpliwie nie miał zamiaru popełnienia przestępstwa, ale przewidywał możliwość jego popełnienia i na to się godził. Za pierwszym razem do sklepu podwiozła go M. K. (2) ale dopiero z B.. Do jej miejsca zamieszkania i powrotem kierował samochodem oskarżony. Ponieważ biegły nie był w stanie określić stanu trzeźwości oskarżonego, nie postawiono mu w tym zakresie zarzutu. Tylko że miał on świadomość spożywanego wcześniej alkoholu i ryzyka jakie niesie za sobą jazda pod wpływem alkoholu.

Reguły ostrożności dotyczące ruchu drogowego zawarte są w ustawie Prawo o ruchu drogowym z dnia 20.06.1997r (Dz.U. nr 98, poz. 602 z późn. zm.). Zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym określają porządek poruszania się na szlakach komunikacyjnych i zachowanie się w typowych dla ruchu sytuacjach, a wyrażone są przez przyjęte oznakowanie, oświetlenie i sygnalizację. Zgodnie z art. 3 ust. 1 w/w ustawy uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze są zobowiązani zachować ostrożność albo, gdy ustawa tego wymaga – szczególną ostrożność, unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę; przez działanie rozumie się również zaniechanie. Oskarżony naruszył podstawową zasadę bezpieczeństwa w ruchu określoną w art. 45 ust. pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, która zabrania prowadzenia pojazdów w stanie nietrzeźwym, co uczynił zupełnie świadomie. Zgodnie z art. 19 ust. 1 w/w ustawy kierujący pojazdem jest obowiązany jechać z prędkością zapewniającą panowanie nad pojazdem, z uwzględnieniem warunków, w jakich ruch się odbywa, a w szczególności: rzeźby terenu, stanu i widoczności drogi, stanu i ładunku pojazdu, warunków atmosferycznych i natężenia ruchu. Niewątpliwie jazda z nadmierną prędkością była przyczyną wypadku drogowego, równie ważną był stan nietrzeźwości oskarżonego.

Odpowiedzialności karnej za czyn kwalifikowany z art. 177§1kk podlega ten, kto naruszając, choćby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art.157§1kk – takie, które powodowały naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni. Rodzaj odniesionych obrażeń przez pokrzywdzonego został szczegółowo opisany w opinii biegłego z zakresu chirurgii, a wnioski tam zawarte Sąd w pełnym zakresie podziela (dokując jedynie zmiany w zakresie określenia ramienia, którego urazu doznał M. B.). Oczywiście kwalifikacja czynu została uzupełniona o art. 178§1kk – stanowiącego typ kwalifikowany znamieniem stanu nietrzeźwości oskarżonego, sprawcy wypadku drogowego.

Odpowiedzialności karnej za popełnienie przestępstwa kwalifikowanego z art.178a§4kk podlega ten m. in., dopuścił się czynu określonego w §1 art. 178akk będąc już wcześniej skazanym za czyn z art. 178a§1kk. Niewątpliwie oskarżony dopuścił się popełnienia tego czynu będąc już wcześniej skazanym za czyn z art. 178a§1kk – co wynika z danych o karalności. Z treści art. 115§16 pkt 2kk wynika, że stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,25 mg/l. Ze sprawozdania z przeprowadzonych badań krwi oskarżonego wynika, iż o godzinie 17.00 miał zawartość 1,21 mg/l alkoholu, zaś o godzinie 17.24 – 1,09 mg/l alkoholu. Wymierzając oskarżonemu karę Sąd wziął pod uwagę wyjątkowo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu, na którego ocenę wpływ miały rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu oraz rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Przedmiotem ochrony w zakresie przestępstwa określonego w art. 177 kk jest bezpieczeństwo życia i zdrowia ludzi uczestniczących w ruchu lądowym. Oskarżony swoim umyślnym zachowaniem, naruszeniem reguł ostrożności w ruchu drogowym doprowadził do powstania szkody – obrażeń ciała pokrzywdzonego M. B. oraz innych pasażerów, choć w mniejszym rozmiarze. Stopień naruszenia reguł bezpieczeństwa świadczy o wyjątkowej niefrasobliwości oskarżonego, tym bardziej iż przewoził również matkę swojego dziecka, nie zważał na ewentualne konsekwencje zachowania, a liczyła się dla niego jedynie rozrywka. Zupełnie nie liczył się ze zdrowiem i życiem swoim ani jego pasażerów. Na szczęście wszyscy przeżyli, nie doszło również do zderzenia z innym pojazdem. Tylko, że oskarżony nie pierwszy raz usiadł za kierownicę samochodu po alkoholu. Sąd wymierzył oskarżonemu za czyn z art. 177§1kk w zw. z art. 178§1kk karę jednego roku pozbawienia wolności, zaś za czyn z art. 178§4kk karę sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Sąd orzekł karę łączną jednego roku i czterech miesięcy pozbawienia wolności, karę bezwzględną. Zdaniem Sądu nie ma żadnych okoliczności szczególnych, które mogłyby przemawiać za zawieszeniem wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności. Stopień naruszenia reguł bezpieczeństwa wymieniony powyżej, stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego, jego dotychczasowe postępowanie, świadczą jednoznacznie o tym, że jedynie kara najsurowsza odniesie wobec niego pozytywny rezultat na przyszłość. Oskarżony pozostawał dotychczas w zupełnej bezkarności wobec czynów popełnianych w zakresie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Te okoliczności zdaniem Sądu przemawiają za wymierzeniem wobec niego kary bezwzględnej pozbawienia wolności. Na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania.

Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres pięciu lat – art. 42§2kk. Zdaniem Sądu z okoliczności popełnionego przestępstwa wynika, że prowadzenie pojazdu przez niego zagraża bezpieczeństwu w komunikacji. Przecież oskarżony jechał brawurowo, z nadmierną prędkością, śpiesząc się do sklepu z alkoholem, a do tego przewożąc troje pijanych pasażerów. Okres orzeczonego zakazu wyeliminuje oskarżonego jako potencjalnego kierowcę z ruchu drogowego, a jemu samemu pozwoli na odpowiedzialne poruszanie się w przyszłości pojazdami mechanicznymi. Zagrożenie, które stworzył było realne, skończyło się uszczerbkiem na zdrowiu innego uczestnika ruchu drogowego, a naruszenie reguł ostrożności było drastyczne. Na poczet orzeczonego środka karnego zaliczono oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy.

Pokrzywdzony M. B. na rozprawie wniósł o zasądzenia na jego rzecz zadośćuczynienia w kwocie 5000zł. Zadośćuczynienie stanowi formę rekompensaty pieniężnej z tytułu szkody niemajątkowej. Podstawą żądania jest doznana krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi pokrzywdzonego. Jej istota różni się od „naprawienia szkody”, w którym liczy się rodzaj i rozmiar spowodowanej szkody, a jej naprawienie zmierza do przywrócenia sytuacji uprzedniej, tak jak gdyby szkoda nie zaistniała ( Kodeks Karny, Część Ogólna; komentarz do art. 1-116 kodeksu karnego, Kazimierz Buchała, Andrzej Zoll, Zakamycze 1998, s. 361). Określając wysokość zasądzonego zadośćuczynienia Sąd wziął pod uwagę to, że pokrzywdzony na przestrzeni kilku tygodni był wyłączony z życia społecznego i rodzinnego - okres pobytu w szpitalu, przeżyty stres, poczucie krzywdy. Zauważyć należy, że oskarżony w trakcie procesu nie przeprosił pokrzywdzonego i nie wyraził żalu z powodu tego zdarzenia.

Sąd zwolnił oskarżonego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, albowiem jest on osobą bezrobotną, utrzymuje się jedynie z prac dorywczych.