Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 3 września 2014 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy oddalił powództwo o żądanie zasądzenia kwoty 367, 77 zł z ustawowymi odsetkami od 2.10.2012 r. do dnia zapłaty oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 77 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Ponadto w pkt II Sąd oddalił powództwo o żądanie zasądzenia kwoty 367, 77 zł z ustawowymi odsetkami od 2.10.2012 r. do dnia zapłaty oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 77, 00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Wyrok Sądu Rejonowego zaskarżyła w całości apelacją powódka, która zarzuciła mu naruszenie przepisów postępowania cywilnego, w szczególności określonej w art. 233§1 k.p.c. zasady swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie, iż powódka nie udowodniła zasadności swoich roszczeń względem pozwanego.

Wskazując na powyższe zarzuty powódka wniosła o zmianę zaskarżonego orzeczenia w całości i orzeczenie zgodnie żądaniem pozwu, a ponadto o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja okazała się nieuzasadniona.

W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia. Podkreślić trzeba, że Sąd pierwszej instancji przeprowadził postępowanie dowodowe zgodnie z dyspozycją art. 233 k.p.c., nie przekraczając zarazem zasady swobodnej oceny dowodów, a przekonujące motywy swego rozstrzygnięcia przedstawił w swoim uzasadnieniu sporządzonym zgodnie z art. 328 § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy podziela przy tym ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i w związku z tym, wobec braku konieczności ich powtarzania przyjmuje je jako własne.

Trafnie wskazał Sąd Rejonowy, iż powód nie wykazał zasadności powództwa tak co do zasady, jak i co do wysokości. Istotnie, regulamin określający zasady korzystania z usług w zakresie dostawy wody i odbioru ścieków oraz obowiązki odbiorcy usług stanowi akt prawa miejscowego stosownie do art. 19 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz.U.2006.123.858 j.t.) – powód nie miał zatem obowiązku jego przedkładania w toku sprawy przed Sądem I instancji. Z punktu widzenia dla rozstrzygnięcia sprawy istotnymi są jednak przede wszystkim uregulowania zawarte w powołanej ustawie, która w art. 15 ust. 3 stanowi, iż koszty nabycia, zainstalowania i utrzymania wodomierza głównego ponosi przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne, a urządzenia pomiarowego - odbiorca usług.

Mając na względzie powyższe uregulowania ustawowe, należy zauważyć, iż niedopuszczalnym jest zatem nałożenie na osobę korzystającą z sieci wodociągowej i kanalizacyjnej (usługobiorcę) obowiązku pokrycia kosztów zainstalowania i utrzymania wodomierza głównego. Obciążenie takim obowiązkiem usługobiorców jest niedopuszczalne, albowiem ustawa nakłada na takie osoby jedynie obowiązek pokrycia kosztów nabycia, zainstalowania i utrzymania urządzenia pomiarowego (art. 15 ust. 3), a nie daje podstaw do nałożenia na odbiorców usług obowiązku ponoszenia kosztów zainstalowania i utrzymania wodomierza głównego. Koszty nabycia, zainstalowania i utrzymania wodomierza głównego, jak wynika z wyraźnego brzmienia art. 15 ust. 3 ustawy, ponosi wyłącznie przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne. Kosztów tych nie można więc przerzucać na odbiorców usług. (tak, Wojewódzki Sądu Administracyjny w Lublinie, w wyroku z dnia 26 marca 2013 r., II SA/Lu 90/13). W tym kontekście należy wskazać, iż w przedmiotowej sprawie bezspornym było, że nakładka nie jest urządzeniem pomiarowym, zaś stanowi element wodomierza głównego, którego utrzymanie obciąża powoda będącego przedsiębiorstwem wodociągowo – kanalizacyjnym. Nadto, gdyby zaś istotnie przyjąć, iż obowiązujący regulamin określający zasady korzystania z usług w zakresie dostawy wody i odbioru ścieków oraz obowiązki odbiorcy usług, ustanawia jedynie obowiązek zabezpieczenia wodomierzy przed uszkodzeniami mechanicznymi lub skutkami niskich temperatur oraz przed dostępem do nich osób nieuprawnionych, co nie stoi w sprzeczności z art. 15 ust. 3 o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, to jednak trafnie wskazał Sąd Rejonowy, iż powód nie wykazał aby obowiązek ten nie został w sprawie dochowany. Na okoliczność niedochowania należytej staranności w zabezpieczeniu wodomierza głównego przez pozwanego powód nie przedłożył bowiem żadnych dowodów, jak np. zdjęcia obrazujące umiejscowienie wodomierza, brak odpowiednich zabezpieczeń – wyłamane kłódki, brak zamka itp. Tymczasem już na etapie sprzeciwu pozwany twierdził, iż sposób usytuowania wodomierzy oraz ich zabezpieczenia (w piwnicy budynku albo w studzience) był prawidłowy i zgodny z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki ich usytuowanie oraz z wymaganiami Polskich Norm dotyczącymi zabudowy zestawów wodomierzowych w instalacjach wodociągowych.

Dodatkowo, trafnie wskazał Sąd Rejonowy, iż powód nie wykazał w sprawie kosztów zamontowania nowych nakładek. Na okoliczność tę powód nie przedłożył jakichkolwiek dokumentów obrazujących koszty zakupu nowej nakładki czy też koszty robocizny jej zamontowania.

W świetle powyższego wyrok Sądu Rejonowego uznać należało za prawidłowy, a co za tym idzie apelacja powoda podlegała oddaleniu w myśl art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono w myśl art. 98 i 99 kpc w zw. z §12 ust 1 pkt 1 w zw. z §6 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.).