Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant st. sekr. sądowy Zofia Aleksandrowicz

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania J. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 21 grudnia 2012 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje wnioskodawcy J. J. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 grudnia 2012 roku do dnia 30 września 2014 roku.

Sygn. akt VU 74/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 grudnia 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. odmówił J. J. prawa do renty uznając, że nie jest niezdolny do pracy.

W odwołaniu od powyższej decyzji złożonym w dniu 7 stycznia 2013 roku J. J. wniósł o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, że stan jego zdrowia nie pozwala mu na podjecie pracy zarobkowej.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił następujący stan faktyczny:

J. J. urodził się w dniu (...) 1959 roku. Posiada wykształcenie podstawowe. W okresie aktywności zawodowej tj. od 1981 roku pracował jako stolarz maszynowy.

(dowód: wniosek o rentę k. 1-4, zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu k. 15 akt ZUS)

Wnioskodawca od 26 września 2000 roku tj. od zaprzestania pobierania zasiłku chorobowego uprawniony był do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy a następnie od 1 października 2001 roku do 30 listopada 2012 roku do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Wnioskodawcy uprawnienia do renty zostawały przyznawane decyzjami ZUS na podstawie orzeczeń lekarzy orzeczników ZUS, którzy uznawali wnioskodawcę za niezdolnego do pracy, przy czym decyzja z dnia 10 października 2008 roku odmawiająca prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, została zmieniona prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 5 stycznia 2009 roku w sprawie VU 1768/08. Podstawą przyznawania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy były schorzenia diabetologiczne.

(dowód: decyzja z dnia 4.10.200r. k. 27 akt ZUS, decyzja z dnia 17.09.2001 r. k. 53 akt ZUS, decyzja z dnia 15.01.2002 r. k. 59 akt ZUS, decyzja z dnia 12.10.2005 r. k. 119 akt ZUS, decyzja z dnia 12.10.2006 r. k. 129 akt ZUS, decyzja z dnia 10.10.2008 r. k. 137 akt ZUS, odpis wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 5.01.2009 r. k. 139 akt ZUS, decyzja z dnia 17.02.2009 r. k. 149 akt ZUS, decyzja z dnia 10.12.2010 r. k. 169 akt ZUS, opinie lekarskie lekarzy orzeczników ZUS w dokumentacji medycznej ZUS)

W dniu 25 października 2012 roku J. J. złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(dowód: wiosek k. 179 akt ZUS)

Orzeczeniem z dnia 15 listopada 2012 roku lekarz orzecznik ZUS stwierdził, iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Taki wniosek wywiódł ze stopnia zaawansowania rozpoznanych u niego schorzeń w postaci cukrzycy typu 2 leczonej skojarzonym, dostatecznie wyrównanej bez istotnych powikłań cukrzycowych, nadciśnienia tętniczego kontrolowanego farmakologicznie bez powikłań narządowych , otyłości, przebytego ostrego zapalenia trzustki w 2000 roku.

(dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 15.11.2012r. k. 54 akt ZUS plik II wraz z dokumentacja medyczną w aktach ZUS-teczka)

Od powyższego orzeczenia wnioskodawca wniósł sprzeciw w wyniku czego sprawę skierowano na komisję lekarską ZUS, która w dniu 13 grudnia 2012 roku po rozpoznaniu u wnioskodawcy cukrzycy typu 2 insulinozależnej bez danych na istotne powikłania narządowe, bez hipoglikemii w wywiadzie, nadciśnienia tętniczego poddającego się leczeniu, przebytego w 2000 roku ostrego zapalenia trzustki i usunięcia torbieli trzustki, przebytego w 2009 roku udaru niedokrwiennego mózgu obecnie bez niedowładów oraz nadwagi, wydała orzeczenie zgodnie z orzeczeniem lekarza orzecznika.

(dowód: orzeczenie komisji lekarskiej z dnia 13.12.2012r. 57 akt ZUS lik II wraz z dokumentacją medyczną w aktach rentowych –teczka .)

Aktualnie u wnioskodawcy występują następujące schorzenia:

⚫

cukrzyca typu 2 z otyłością leczona metodą intensywnej insulinoterapii,

⚫

retinopatia cukrzycowa prosta,

⚫

polineuropatia cukrzycowa obwodowa,

⚫

makroangiopatia cukrzycowa,

⚫

nadciśnienie tęcznicze,

⚫

stan po udarze niedokrwiennym mózgu w 2009 roku,

⚫

niedowład kończyn lewych niewielkiego stopnia,

⚫

stan po leczeniu operacyjnym torbieli trzustki metodą Judasza,

⚫

przewlekłe zapalenie żołądka i opuszki dwunastnicy.

(dowód: opinia łączna biegłej diabetolog M. M.- (...) i biegłej kardiolog L. D. k. 13-13verte, opinia uzupełniająca biegłej diabetolog M. M.- (...) k. 50, opinia biegłej neurolog A. P. k. 19-21, opinia biegłego gastroenterologa K. G. k. 30-33 wraz z opinią uzupełniającą k. 58, opinia biegłego diabetologa K. S. k. 91-94 wraz z opinią uzupełniającą k. 116-119, opinia biegłego gastrologa M. Ł. k. 99-100verte)

Wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy zgodnej z kwalifikacjami od ustania poprzednich świadczeń do 30 września 2014 roku z powodu schorzeń diabetologicznych.

(dowód: opinia biegłej diabetolog M. M.- (...) k. 13-13verte, opinia uzupełniająca biegłej diabetolog M. M.- (...) k. 50, opinia biegłego diabetologa K. S. k. 91-94 wraz z opinią uzupełniającą k. 116-119)

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm) niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Z kolei przepisy art. 12 ust. 2 i 3 stanowią, że całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się po pierwsze stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji oraz po drugie możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1).

Stosownie do treści art. 57 ust. 1 powyższej ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt 10 lit. a), pkt 11-12, 13 lit. a), pkt 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, 5 lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Częściowa niezdolność do pracy polega na utracie w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. „Doniosłe znaczenie w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy (której definicję zawiera art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS) ma podkreślenie, że chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy „zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. R. legis wyodrębnienia tej przesłanki stanowi wyeliminowanie sytuacji, w których ubezpieczeni o wyższych kwalifikacjach po utracie zdolności do ich zarobkowego wykorzystania zmuszeni byliby podjąć pracę niżej kwalifikowaną, do której zachowali zdolność, wobec braku środków do życia. Inaczej mówiąc, ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy, gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy (na przykład pracy wymagającej niższych albo niewymagającej w ogóle jakichkolwiek kwalifikacji), lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do pracy, do której posiada kwalifikacje. Wyjaśnienie treści pojęcia „pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji” wymaga uwzględnienia zarówno kwalifikacji formalnych (czyli zakresu i rodzaju przygotowania zawodowego udokumentowanego świadectwami, dyplomami, zaświadczeniami), jak i kwalifikacji rzeczywistych (czyli wiedzy i umiejętności faktycznych, wynikających ze zdobytego doświadczenia zawodowego), (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 września 2006 roku, I UK 103/06 OSNP 2007/17-18/261).

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca posiada wykształcenie podstawowe ale w okresie aktywności zawodowej pracował w zawodzie stolarza maszynowego a więc wykwalifikowanego pracownika fizycznego, ocenę jego zdolności do pracy, należało odnieść przede wszystkim do pracy zgodnej ze zdobytymi kwalifikacjami rzeczywistymi a więc pracy stolarza maszynowego.

Dla ustalenia, czy wnioskodawca jest nadal niezdolny do pracy w rozumieniu przepisów cytowanej ustawy, Sąd dopuścił dowód z opinii dwóch biegłych diabetologów
M. M.- (...) i K. S., dwóch biegłych gastrologów
K. G. i M. Ł. oraz kardiologa L. D. a także neurologa A. P. - biegłych z zakresu dziedzin medycyny, w ramach których mieszczą się rozpoznane u niego schorzenia.

Biegli sporządzili opinie po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną wnioskodawcy, wynikami dodatkowych badań oraz po przeprowadzeniu jego osobistego badania. Określili w opiniach na jakie schorzenia cierpi obecnie wnioskodawca.

Podstawowe znaczenie dla sprawy miały opinie sporządzone przez biegłych diabetologów M. M.- (...) i K. S., gdyż to stopień nasilenia cukrzycy, determinuje zdolność wnioskodawcy do pracy. Należy przypomnieć, iż to właśnie z powodów diabetologicznych wnioskodawca był dotychczas uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy i to te schorzenia –jak wynika z podzielonych przez Sąd opinii biegłych diabetologów- czynią go w ciągłości niezdolnym do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi od daty ustania poprzednich uprawnień.

Pozostałe występujące u wnioskodawcy schorzenia: neurologiczne, gastrologiczne i kardiologiczne, choć niewątpliwie mają wpływ na ogólny stan zdrowia skarżącego, rozpatrywane oddzielnie, nie skutkują jego niezdolnością do pracy.

Biegła neurolog A. P. rozpoznała u wnioskodawcy stan po udarze niedokrwiennym mózgu w 2009 roku oraz niedowład kończyn lewych niewielkiego stopnia. W przedmiotowym badaniu neurologicznym stwierdziła niewielkiego stopnia osłabienie siły mięśniowej kończyn lewych po przebytym udarze. W ocenie biegłej jednakże wnioskodawca zaadoptował się do niedowładu i nie powoduje on u niego istotnego ograniczenia funkcji ruchowych. Biegła nie stwierdziła również cech wyraźnego zespołu korzeniowego ani objawów korzeniowych.

Biegły gastrolog M. Ł. - po analizie dokumentacji medycznej wnioskodawcy i przeprowadzonym badaniu – rozpoznał u wnioskodawcy przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka, chorobę refleksową żołądka (listopad 2000r.), stan po ostrym zapaleniu trzustki w styczniu 2000r. oraz stan po operacji torbieli trzustki i cholecystektomii ( kwiecień 2000r.). Biegły podniósł, że schorzenia układu pokarmowego u wnioskodawcy od 2003 roku przebiegają bez powikłań, o czym świadczy fakt, że w okresie ostatnich dwunastu latach nie wymagał hospitalizacji.

Biegła kardiolog L. D. zauważyła, że rozpoznane u wnioskodawcy nadciśnienie tętnicze, obecnie niedostatecznie kontrolowane farmakologicznie, może przyczyniać się do orzeczenia częściowej niezdolności do pracy ale z powodów diabetologicznych, gdyż samodzielnie nie powoduje u wnioskodawcy niezdolności do pracy.

Biegła diabetolog M. M.- (...) rozpoznała u J. J. cukrzycę typu 2 z otyłością leczoną metodą intensywnej insulinoterapii, retinopatię cukrzycową prostą, polineuropatię cukrzycową obwodową, makroangiopatię cukrzycową. Biegła wydając opinię oparła się na dokumentacji medycznej zebranej w sprawie, w tym historii choroby z poradni diabetologicznej od lipca 2004 roku do października 2012 roku, karcie informacyjnej z leczenia szpitalnego od 30 czerwca do 4 lipca 2012 roku w Oddziale Internistycznym w R. a także wynikach badania poziomu cukru we krwi w dniu badania oraz dzienniczku samokontroli glikemii. Głównym powodem uznania wnioskodawcy za niezdolnego częściowo do pracy były : cukrzyca źle wyrównana (...)-8,6% (co przekłada się na średnią trzymiesięczną glikemię około 240 mg%), cukrzyca powikłana polineuropatią obwodową i retinopatią, duży cukromocz. Biegła podniosła, że przebyty przez skarżącego udar mózgu i istniejąca choroba niedokrwienna są dowodem na makronaczyniowe powikłania cukrzycy. W ocenie biegłej cukrzyca leczona insuliną powoduje niezdolność do pracy przy maszynach w ruchu (a wnioskodawca przez 20 lat pracował jako stolarz maszynowy przy maszynach w ruchu), na wysokości oraz do ciężkiej pracy fizycznej. Tym samym wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W opinii uzupełniającej biegła M. M.- (...), w odpowiedzi na zarzuty organu rentowego wskazała, że wysokie poziomy glikemii (poziom hemoglobiny) wpływają znacząco na sprawność psychofizyczną powodując przewlekłe zmęczenie, zmniejszenie aktywności, zaburzenia widzenia, koncentracji i logicznego myślenia (zwłaszcza jeżeli od wielu lat nie udaje się wyrównać cukrzycy). Biegła zaznaczyła, że badany wymaga spokojnego trybu życia, ze stałymi porami posiłków, czterokrotnego podawania w ciągu doby insuliny, wielokrotnych pomiarów cukru we krwi. Organ rentowy wydaje się nie zauważać, że cukrzyca jest chorobą postępującą, a u wnioskodawcy występują już powikłania cukrzycy. Biegła podniosła, że przy ocenie zdolności do pracy z powodów diabetologicznych musi brać pod uwagę całość zaawansowania cukrzycy, nie może natomiast sugerować się tym, że izolowana neuropatia czy retinopatia nie powoduje niezdolności do pracy. U wnioskodawcy występują oba powikłania tj. neuropatia i retinopatia oraz przewlekle niewyrównana cukrzyca, co przekłada się na niezdolność skarżącego do pracy zgodnej z kwalifikacjami zawodowymi. Biegła zwróciła uwagę, że najistotniejszymi powikłaniami cukrzycy u wnioskodawcy są powikłania makronaczyniowe (przebyty udar mózgu i zawał serca), które nawet jeżeli samodzielnie nie powodują niezdolności do pracy to mogą przyczyniać się do orzeczenia niezdolności do pracy, co potwierdziła biegła kardiolog.

Również biegły diabetolog K. S. uznał, iż J. J. jest częściowo niezdolny do pracy od daty ustania poprzednich świadczeń do 30 września 2014 roku . W uzasadnieniu swojej opinii biegły zwrócił uwagę na takie okoliczności jak: znacznie zaawansowanie powikłań cukrzycy – retinopatia i polineuropatia, chwiejność przebiegu cukrzycy – hiper i hipoglikemia, zasłabnięcia cukrzycowe, liczne schorzenia towarzyszące, konieczność częstej kontroli glikemii, dietę cukrzycową, unikanie stresu sytuacyjnego i wreszcie na częste stosowania leków tj. tabletek i insuliny.

Zarzuty organu rentowego do powyższej opinii, a sprowadzające się do stwierdzenia, że nie można podzielić wniosków biegłego o istnieniu u wnioskodawcy długotrwałej niezdolności do pracy, ponieważ badał on wnioskodawcę po ponad półtora roku od wydania spornej decyzji, nie mogą odnieść zamierzonego skutku.

Biegły diabetolog K. S. swoją opinię wydał nie tylko w oparciu o badanie przedmiotowe skarżącego, ale przede wszystkim w oparciu o dokumentację medyczną wnioskodawcy, która zawierała informacje o stopniu niewyrównania cukrzycy HbAic, jej chwiejności i zaawansowaniu powikłań zwłaszcza okulistycznych i neurologicznych z okresu sprzed daty swojego badania. I to ta dokumentacja była podstawą stwierdzenia przez biegłego dalszej częściowej niezdolności do pracy skarżącego, a nie aktualny stan jego zdrowia, jak chce organ rentowy. Biegły tak samo jak biegła M. M.- (...) zwrócił uwagę także na pozostałe schorzenia wnioskodawcy w tym neurologiczne i kardiologiczne, które nie pozostają bez wpływu na schorzenia diabetologiczne.

Do podważenia jasnych i spójnych opinii biegłych diabetologów nie może prowadzić okoliczność, że Komisja Lekarska w swoim orzeczeniem uznała J. J. za zdolnego do pracy. Opinie lekarzy orzeczników w świetle art. 245 k.p.c. są tylko dokumentami prywatnymi, a zatem stanowią dowód tego, że osoba która się pod nimi podpisała, złożyła oświadczenie w nich zawarte. Nie korzystają natomiast z domniemania prawdziwości. Sąd rozpoznając sprawę – wobec zakwestionowania tych opinii przez wnioskodawcę- nie może się na nich opierać przy wydawaniu rozstrzygnięcia. Przeciwstawia się temu obowiązująca w postępowaniu sądowym zasada bezpośredniości przeprowadzania dowodów. Dlatego też w niniejszej sprawie dla oceny stanu zdrowia wnioskodawcy Sąd przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy. Opinie lekarzy orzeczników ZUS nie stanowią skutecznego przeciwdowodu dla opinii sporządzonych przez biegłych sądowych w niniejszej sprawie. Organ rentowy nie może zatem podważyć opinii biegłych sądowych przeciwstawiając im jedynie opinie lekarzy orzeczników. W przedmiotowej sprawie organ rentowy nie przedstawił natomiast jakichkolwiek innych poza opiniami lekarzy orzeczników ZUS dowodów na to, iż wnioskodawca jest zdolny do pracy. W świetle powyższego stanowisko organu rentowego co do zdolności wnioskodawcy do pracy należy uznać za gołosłowne. Dodatkowo należy podnieść, że wnioskodawca nie był skierowany przez komisję lekarską ZUS na konsultację diabetologiczną, mimo że schorzenia natury diabetologicznej determinują stan jego zdrowia i to właśnie z powodów diabetologicznych wnioskodawca od 26 września 2000 roku był uznawany nieprzerwanie początkowo za całkowicie, a następnie od 1 października 2011 roku do 30 listopada 2012r. za częściowo niezdolnego do pracy.

Niewątpliwie biegli sądowi z zakresu diabetologii M. M.- (...) i K. S., praktycy z wieloletnim doświadczeniem, posiadają fachową wiedzę dotyczącą przedmiotowych schorzeń, a zatem są w stanie w sposób prawidłowy je rozpoznać i ocenić.

Dodatkowo podnieść należy, iż również biegły gastroenterolog K. G. uznał wnioskodawcę za częściowo niezdolnego do pracy. Biegły wydając opinię jako biegły z zakresu chorób wewnętrznych, nie opierał się podczas jej opracowywania wyłącznie na schorzeniach dotyczących układu trawiennego. Z tego powodu rozpoznał właśnie zgodnie z dostępną dokumentacją medyczną i po przeprowadzonym badaniu lekarskim : chorobę niedokrwienną serca, nadciśnienie tętnicze, cukrzycę typu 2 leczoną insuliną i powikłaną polineuropatią obwodową oraz retinopatią, stan po leczeniu operacyjnym torbieli trzustki metodą Judasza, przewlekłe zapalenie żołądka i opuszki dwunastnicy, stan po usunięciu pęcherzyka żółciowego, stan po przebyciu udaru niedokrwiennego mózgu z niedowładem lewej kończyny górnej, hipercholesterolemię. Biegły podniósł, że stwierdzone u wnioskodawcy schorzenia mają charakter przewlekły i ze względów internistycznych obecnie czynią go częściowo niezdolnym do pracy, gdyż w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami.

Wskazać również należy, iż biegli w tym przede wszystkim biegła M. M.- (...), wbrew stanowisku organu rentowego, prawidłowo oceniła zdolność do pracy wnioskodawcy przez pryzmat zdobytych przez niego kwalifikacji stolarza maszynowego, a więc wykwalifikowanego robotnika pracującego przy maszynach w ruchu. Wbrew stanowisku organu rentowego zdolności do pracy wnioskodawcy, mimo wykształcenia podstawowego, nie można odnosić do pracy wykonywanej przez pracowników pracujących przy pracach prostych, które wymagają niskich lub podstawowych umiejętności i niewielkiej wiedzy teoretycznej, w tym do prac z zastosowaniem prostych narzędzi ręcznych, skoro J. J. zdobył kwalifikacje rzeczywiste do wykonywania pracy w zawodzie stolarza maszynowego, pracując na takim stanowisku przez ponad 20 lat.

Mając na uwadze jednoznaczne w swej treści opinie biegłych diabetologów, a także biegłego gastroenterologa K. G., Sąd oddalił wniosek organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego diabetologa, a także biegłego okulisty, jako zmierzający do przedłużenia postępowania sądowego. Biegli diabetolodzy przyznali wszak, że schorzenia okulistyczne będące powikłaniami cukrzycy, rozpatrywane w oderwaniu od schorzenia diabetologicznego, nie czynią wnioskodawcy niezdolnym do pracy. Bezprzedmiotowym jest zatem pytanie o zdolność do pracy biegłego okulisty, skoro już biegli diabetolodzy, na tak postawione pytanie udzielają odpowiedzi przeczącej. Natomiast opinie diabetologiczne zostały uzasadnione należycie oraz w sposób pełny, jasny i logiczny odpowiadają na pytanie dlaczego skarżący jest częściowo niezdolny do pracy.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, Sąd nie jest zobowiązany dopuszczać dowodu z kolejnej opinii biegłego w każdym przypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony składającej wniosek. Specyfika dowodu z opinii biegłego polega m.in. na tym, że jeżeli taki dowód został już przez Sąd dopuszczony, to opinii kolejnego biegłego można żądać jedynie "w razie potrzeby", a więc wówczas, gdy opinia złożona do akt sprawy zawiera istotne braki, jest niezupełna bądź niejasna, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności niezbędnych do jej rozstrzygnięcia.

Potrzeba taka nie może być wyłącznie wynikiem niezadowolenia strony z niekorzystnego dla niej wydźwięku konkluzji opinii, lecz musi być następstwem umotywowanej krytyki dotychczasowej opinii. Nie jest uzasadniony wniosek strony o dopuszczenie dowodu z nowej opinii biegłego, jeżeli w przekonaniu Sądu złożona opinia jest na tyle kategoryczna i przekonywująca (jak w niniejszej sprawie), że wystarczająco wyjaśnia zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych. W przeciwnym bowiem razie Sąd byłby zobligowany do uwzględniania kolejnych wniosków strony, dopóki nie zostałaby złożona opinia w pełni ją zadawalająca, co jest niedopuszczalne (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 października 2001 r., IV CKN 478/00, LEX nr 52795; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2002 r., II CKN 639/99, LEX nr 53135).

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dowodzi w sposób jednoznaczny, iż wnioskodawca z uwagi na schorzenia diabetologiczne jest częściowo niezdolny do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi.

Czasookres niezdolności do pracy skarżącego Sąd ustalił na podstawie opinii biegłego diabetologa K. S., który jako ostatni badał wnioskodawcę, a zatem był w stanie najbardziej trafnie określić datę końcową niezdolności.

Uwzględniając powyższe Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał J. J. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, na okres od
1 grudnia 2012 roku do 30 września 2014 roku.