Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 5 luty 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Aneta Łazarska

Sędziowie: SO Magdalena Nałęcz (spr.)

SO Bernard Litwiniec

po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2015 r. w Warszawie na posiedzeniu niejawnym

sprawy w postępowaniu upadłościowym (...) w W.

na skutek zażalenia wierzyciela Banku (...) S.A we W. i upadłego

na postanowienie Sądu Rejonowego dla W. w W. z dnia 26 listopada 2014r. w przedmiocie umorzenia postepowania upadłościowego sygn. akt X GUp 49/12

postanawia:

oddalić zażalenie.

Sygn. akt XXIII Gz 23/15

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 26 listopada 2014 roku Sąd Rejonowy Sądu Rejonowego dla W. w W. umorzył postępowania upadłościowe (...) w W..

W uzasadnieniu swego stanowiska, Sąd I instancji wskazał, że postanowieniem z dnia 27 października 2014 roku Sędzia-komisarz, na wniosek syndyka, zobowiązał wierzyciela Bank (...) SA z siedzibą we W. do uiszczenia pod rygorem umorzenia postępowania upadłościowego zaliczek na koszty postępowania upadłościowego w łącznej kwocie 16,5 mln złotych, określając termin wpłaty poszczególnych rat zaliczek w następujący sposób:

- 10 mln złotych w terminie 10 dni od daty doręczenia postanowienia,

- 2,1 mln złotych w terminie do 15 listopada 2014 roku,

- 1,9 mln złotych w terminie do 15 stycznia 2015 roku,

- 1,1 mln złotych w terminie do 15 lutego 2015 roku,

- 700 tysięcy złotych w terminie do 15 marca 2015 roku,

- 700 tysięcy złotych w terminie do 15 kwietnia 2015 roku.

Syndyk wnosząc o zobowiązanie wierzyciela do uiszczenia zaliczek oszacował wysokość wydatków niezbędnych do: przygotowania przedsiębiorstwa do sprzedaży jako zorganizowanej całości działającego przedsiębiorstwa, spłaty istniejących wymagalnych zobowiązań, co jest konieczne do utrzymania przedsiębiorstwa w ruchu, zabezpieczenia potencjału operacyjnego i kontynuacji inwestycji prowadzących do poprawy rentowności spółki oraz inwestycji, których zaprzestanie wiązałoby się z ryzykiem kar i powstania zobowiązań na kwotę 16,5 mln złotych.

W wyznaczonym postanowieniem z 27 października 2014 roku terminie kwota zaliczki nie wpłynęła na konto masy upadłości.

W dalszej części uzasadnienia, Sąd Rejonowy wskazał, że ma dzień 20 października 2014 roku bieżące wymagalne zadłużenie masy upadłości wynosiło 14.317.335,38 złotych, przy stanie środków pieniężnych w wysokości 3.593.495,35 złotych i stanie należności (przy założeniu ich pełnej ściągalności) na kwotę 4.130.741,28 złotych, co oznaczało, że zadłużenie nie znajdujące pokrycia w możliwych do uzyskania płynnych aktywach spółki wynosiło 6.593.098,75 złotych. Z kolei na dzień 12 listopada 2014 roku stan zaległych wymagalnych zobowiązań wynosił 12.892.755,78 złotych, natomiast stan środków pieniężnych – ok. 560 tysięcy złotych i należności – 7.518.270,80 złotych, co oznacza brak możliwości zaspokojenia istniejących zobowiązań na kwotę około 4,8 mln złotych. Sąd Rejonowy podniósł, że w skład majątku upadłej spółki wchodzą wg opisu i oszacowania dokonanego przez biegłego: nieruchomości o łącznej wartości oszacowanej przez biegłego na łączną kwotę 10.225.560 złotych, budynki i budowle posadownione na nieruchomościach konstytuujących kopalnię (...) – o wartości 4.614.577 złotych, ruchomości – o wartości 17.714.168,49 złotych (w tym maszyny i urządzenia znajdujące się w kopalni o wartości 17.073.312,30 złotych), nakłady na gruntach stanowiących własność upadłego oraz gruntach obcych – o wartości 4.619.151 złotych, należności – o wartości 6.217.758,50 złotych, środki pieniężne (na dzień 15 października 2014 roku) - 570.806,13 złotych, inne aktywa (obligacje) – o wartości 1 złotego, wartości niematerialne i prawne (udziały w spółkach zależnych, dokumentacja geologiczna, koncesja wydobywcza, domeny internetowe, receptury, patent, znak towarowy) – o wartości 208.966,60 złotych.

Łączna wartość składników majątku upadłego została określona w spisie inwentarza na kwotę 44.171.015,75 złotych.. Ponadto biegły oszacował jako składnik majątkowych kapitał ludzki – na kwotę 675.775,74 złotych oraz prawa wynikające z umów najmu długoterminowego i dzierżawy na kwotę 349.893,79 złotych. Łącznie wartość majątku upadłego została określona na dzień 15 października 2014 roku na kwotę 45.196.686,28 złotych.

Wartość przedsiębiorstwa upadłego dla celów sprzedaży jako zorganizowanej całości została oszacowana przez biegłego:

- w oparciu o metodę dochodową w warunkach wymuszonej sprzedaży w toku postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku – na kwotę 23.700.000 złotych,

- przy podejściu majątkowym w warunkach wymuszonej sprzedaży w toku postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku – na kwotę 38.408.094,62 złotych.

Sąd I instancji wskazał, że majątek upadłego w postaci nieruchomości (w całości) jest zabezpieczony poprzez ustanowienie hipotek na kwotę przekraczającą wartość poszczególnych nieruchomości, głównie na rzecz (...) Banku (...) SA we W. (poprzednio (...) Banku SA w W.), nieruchomości są także zabezpieczone hipotekami przymusowymi na rzecz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz (...). Ponadto na majątku upadłego w postaci 100 % udziałów w kapitale spółki (...) sp. z o.o. jest ustanowiony zastaw cywilny w związku z emisją obligacji serii (...). Majątek upadłego obciążony jest również zastawem rejestrowym na rzecz (...) Banku (...) SA we W., który to zastaw obejmuje zbiór rzeczy i praw stanowiących całość gospodarczą w celu wykonywania koncesjonowanej działalności wydobywczej – do kwoty 331.606.410,41 złotych, jak również zastawem rejestrowym na rzecz (...) Banku (...) SA we W. ustanowionym na zapasach migmatytu i amfibolitu – do kwoty 24.420.000 złotych oraz na wierzytelnościach z tytułu umowy obsługi kredytu i umów rachunku bankowego.

Sąd Rejonowy powołał się na brzmienie art. 361 puin, zgodnie z którym sąd umorzy postępowanie upadłościowe jeżeli majątek pozostały po wyłączeniu z niego przedmiotów majątkowych dłużnika obciążonych hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym lub hipoteką morską nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania (art. 361 pkt 1 puin) jak również w przypadku, gdy wierzyciele zobowiązani uchwałą zgromadzenia wierzycieli albo postanowieniem sędziego-komisarza nie złożyli w wyznaczonym terminie zaliczki na koszty postępowania, a brak jest płynnych funduszów na te koszty (art. 361 pkt 2 puin).

W niniejszej sprawie zaistniały obydwie przesłanki uzasadniające umorzenie postępowania określone powołanymi powyżej przepisami.

Odnosząc się do kwestionowanej przez wierzyciela kwoty Sąd Rejonowy wskazał, że syndyk w sposób wyczerpujący i rzetelny zarówno we wniosku o wezwanie wierzycieli do uiszczenia zaliczek jak i piśmie z 12 listopada 2014 roku wykazał zasadność żądania określonej postanowieniem Sędziego-komisarza kwoty 16,5 mln złotych jako niezbędnej dla pokrycia uzasadnionych kosztów postępowania, jednocześnie wskazując terminy, w których poszczególne raty zaliczek będą potrzebne.

Utrzymanie przedsiębiorstwa w ruchu do czasu rozstrzygnięcia przetargu wymaga poniesienia przez syndyka znacznych kosztów. Obecny stan zadłużenia spółki, w szczególności wobec kluczowych dostawców towarów i usług, jak i z tytułu zobowiązań publicznoprawnych wyklucza możliwość uruchomienia wydobycia i produkcji w kopalni bez wcześniejszej spłaty tych zobowiązań. Wydatki związane z kontynuacją działalności przedstawione przez syndyka zostały określone na podstawie danych historycznych zweryfikowanych pod kątem niezbędności ich ponoszenia w upadłości likwidacyjnej i w ocenie Sądu kalkulacja tych kosztów jest uzasadniona.

Sąd Rejonowy wskazał, że podnoszone przez syndyka celowe wydatki związane z poszerzeniem działalności wydobywczej, rozszerzeniem koncesji na wydobycie, nabycie na własność gruntów dotychczas dzierżawionych – co spowodowałoby zmniejszenie kosztów (dzierżawy gruntów, najmu maszyn), zwiększenie wartości przedsiębiorstwa i jego atrakcyjności dla potencjalnych nabywców, jak i wydatki związanych z koniecznością kontynuacji inwestycji, na które upadły uzyskał finansowanie z (...) nie zostały przez syndyka uwzględnione we wnioskowanej kwocie zaliczki (łącznie 16,5 mln złotych). Stąd też w ocenie Sądu nie można uznać tej kwoty zaliczki (16,5 mln złotych) za wygórowaną i nie mającą uzasadnionych podstaw.

Jednocześnie wskazano na brak możliwości na chwilę obecną pozyskania przez syndyka środków pieniężnych z innych źródeł, jak choćby sprzedaży poszczególnych składników majątkowych, z uwagi w pierwszej kolejności na to, że przedsiębiorstwo upadłego stanowi zorganizowaną całość i jako takie przedstawia określoną wartość, znacznie większą możliwą do uzyskania niż poprzez sprzedaż poszczególnych składników masy upadłości.

Istotne jest także istnienie zabezpieczeń praktycznie na całości majątku upadłego, czego konsekwencją jest szczególny tryb podziału środków uzyskanych ze sprzedaży z ograniczeniem możliwości ich przeznaczenia na pokrycie kosztów postępowania.

Powyższe oznacza, że wyprzedaż poszczególnych składników masy dla uzyskania szybkich wpływów do masy upadłości stanowiłaby działanie zupełnie bezcelowe, powodujące jedynie zmniejszanie wartości majątku spółki bez możliwości pokrycia kosztów postępowania upadłościowego w dalszym okresie czasu i również prowadzące do umorzenia postępowania upadłościowego.

Planowane przez syndyka utrzymanie przedsiębiorstwa w ruchu do czasu rozstrzygnięcia przetargu zwiększa znacząco szanse na sprzedaż przedsiębiorstwa upadłego jak i uzyskanie korzystnej ceny, pozwalającej nie tylko na pokrycie kosztów postępowania, zwrot zaliczek jak i podział funduszy pomiędzy uprawnionych wierzycieli. Sprzedaż przedsiębiorstwa w całości wpływa również znacząco na czas trwania postępowania upadłościowego i zwiększa stopień zaspokojenia wierzycieli, w niniejszej sprawie – głównie wierzyciela zabezpieczonego rzeczowo na całości majątku spółki czyli (...) Bank (...) SA we W. - stąd też uzasadnionym było wskazanie jedynie tego wierzyciela jako zobowiązanego do wpłaty zaliczki, z uwagi na to, że głównie w jego interesie leżało kontunuowanie i zakończenie postępowania upadłościowego poprzez sprzedaż przedsiębiorstwa i wykonanie planu podziału.

Brak uiszczenia zaliczek, przy braku w masie upadłości płynnych funduszy pozwalających na bieżące regulowanie kosztów postępowania upadłościowego, w tym spłatę zaległych i wymagalnych zobowiązań uzasadnia umorzenie postępowania upadłościowego na podstawie art. 361 pkt 2 puin.

Jednocześnie złożenie przez syndyka masy upadłości spisu inwentarza wraz z oszacowaniem pozwala na jednoznaczne ustalenie zaistnienia również przesłanki umorzenia postępowania upadłościowego określonej w art. 361 pkt 1 puin – czyli ustalenia, że majątek pozostały po wyłączeniu z niego przedmiotów majątkowych dłużnika obciążonych hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym lub hipoteką morską nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania. Jak wynika ze spisu inwentarza oraz opisu i oszacowania dokonanego przez biegłego w zasadzie całość majątku upadłego jest zabezpieczona poprzez ustanowienie hipotek na nieruchomościach jak również zastawu rejestrowego na całości przedsiębiorstwa określonego jako zbiór rzeczy i praw stanowiących całość gospodarczą w celu wykonywania koncesjonowanej działalności wydobywczej. Stosunek wartości nieruchomości obciążonych rzeczowo do wartości przedsiębiorstwa wynosi 50,66 %, natomiast stosunek wartości przedmiotu zabezpieczenia w postaci zastawów rejestrowych do wartości przedsiębiorstwa wynosi 46,32 %.

Powyższe oznacza, że brak jest w zasadzie istotnego majątku, który nie jest zabezpieczony rzeczowo. Jak natomiast wskazano powyżej środki finansowe i wpływy możliwe do uzyskania z realizacji należności nie są wystarczające do pokrycia nawet istniejących wymagalnych zobowiązań, nie mówiąc o dalszych kosztach postępowania upadłościowego.

Reasumując, już na obecnym etapie masa upadłości posiada wymagalne zobowiązania, a stan płynnych środków nie pozwala na ich uregulowanie. Brak jest jednocześnie majątku pozwalającego na pokrycie dalszych uzasadnionych kosztów postępowania upadłościowego, a fakt nieuiszczenia zaliczek na poczet kosztów uniemożliwia kontunuowanie postępowania i prowadzi do jego umorzenia.

Zażalenie na powyższe rozstrzygnięcie wniósł jeden z wierzycieli Bank (...) S.A., zaskarżając przedmiotowe postanowienie w całości i wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i prowadzenie w dalszym ciągu postępowania upadłościowego oraz wniósł o zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego. Zaskarżonemu postanowieniu wierzyciel zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego w postaci art. 361 pkt 1 i 2 puin poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że zaistniały przesłanki umorzenia postępowania określone w tych przepisach, podczas gdy informacje na temat stanu majątkowego upadłego znajdujące się w aktach sprawy nie uzasadniają takiego założenia. Dodatkowo skarżący zarzucił naruszenia prawa materialnego w postaci art. 312 ust.1 i 2 puin w związku z art. 316 ust.1 puin i art. l2 puin przez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że postulat zachowania przedsiębiorstwa upadłego i dążenie do jego sprzedaży jako całości ma prymat zaspokojenia wierzycieli, nawet jeśli zaspokojenie to wskutek sprzedaży poszczególnych aktywów majątku upadłego miałoby nastąpić w mniejszym stopniu niż w przypadku sprzedaży przedsiębiorstwa w całości. Dodatkowo zaskarżonemu postanowieniu wierzyciel zarzucił naruszenie przepisów prawa procesowego w postaci art. 328 § 2 w związku z art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolne przyjęcie, że zachodzą przesłanki do umorzenia postepowania upadłościowego bez uprzedniego ustalenia czy istnieje możliwość uzyskania środków pozwalających na kontynuowanie postępowania upadłościowego w celu doprowadzenia do sprzedaży przedsiębiorstwa upadłego bądź jego poszczególnych składników.

Przedmiotowe rozstrzygnięcie zaskarżył także sam upadły wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. Zaskarżonemu orzeczeniu, upadły zarzucił naruszenia przepisów prawa materialnego w postaci art. 361 pkt 1 i 2 puin, w szczególności poprzez ich niewłaściwe zastosowanie. Skarżonemu postanowieniu zarzucił także naruszenie przepisów prawa formalnego w postaci art. 148 § 2 k.p.c. w związku z art. 35 puin, art. 233 § 1 k.p.c., art. 227 k.p.c. w związku z art. 35 puin oraz w związku z art. 390 ust. 1 i 4 puin jak i naruszenia art. 217 § 2 k.p.c. w związku z art. 35 puin oraz w związku z art. 30 ust.1 puin i art. 217 ust.1 puin.

Uzasadnienie zaś zarzutów sprowadzało się do kwestionowania zasadności rozstrzygnięcia przez Sąd w przedmiocie umorzenia postepowania w sytuacji nieprawomocnej zmiany opcji postępowania upadłościowego na likwidacyjną a tym smaym przed rozpoznaniem zażalenia upadłego z dnia 23 października 2014 roku na postanowienie Sądu w przedmiocie zmiany opcji postępowania upadłościowego. Dodatkowo zarzucono brak wyznaczenia rozprawy w przedmiocie rozpoznania wniosku o umorzenie postepowania oraz nie przeprowadzenie dowodów wskazanych w zażaleniu z dnia 23 października 2014 roku.

Syndyk wniósł o oddaleniu obu zażaleń.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Oba zażalenia są niezasadne zaś Sąd Rejonowy prawidłowo dokonał ustaleń faktycznych jak i właściwie zastosował normy prawne.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy odniesie się do zażalenia głównego wierzyciela upadłego Banku (...) S.A. we W..

Zgodnie z zapisem art. 361 pkt 2 puin Sąd umorzy postępowanie upadłościowe, w sytuacji gdy wierzyciele zobowiązani uchwałą zgromadzenia wierzycieli albo postanowieniem sędziego- komisarza nie złożyli w wyznaczonym terminie zaliczki na koszty postępowania, a brak jest płynnych funduszów na te koszty.

Umorzenie postępowania upadłościowego ma charakter orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie nie w wyniku rozpoznania merytorycznego lecz z przyczyn formalnych, bowiem w odróżnieniu od ukończenia postępowania, umorzenie może nastąpić bez względu na jego wynik i bez względu na stan postępowania, jeżeli tylko wystąpiła jedna z przyczyn wskazanych w art. 361 upin. Umorzenie postępowania upadłościowego prowadzi do jego zakończenia bez przeprowadzenia likwidacji majątku upadłego czy zawarcia układu. Umorzenie postępowania stanowi zatem wyjątek od zasady, że postępowanie upadłościowe prowadzi do zaspokojenia wierzycieli. Dlatego też podstawy umorzenia nie mogą być interpretowane w sposób rozszerzający.

Podkreślenia wymaga, że redakcja art. 361 upin uzasadnia tezę, że wystąpienie przesłanek w nim wskazanych powoduje, że sąd musi umorzyć postępowanie. W szczególności nie jest on, w tym zakresie, związany stanowiskami poszczególnych uczestników postępowania ani nie dokonuje oceny celowości umorzenia postępowania. (por. Prawo upadłościowe i naprawcze - Komentarz pod redakcją Antoniego Witosza, Wydawnictwo Lexis Nexis, Warszawa, 2007r. str. 448).

W toku niniejszego postępowania, sędzia komisarz, działając na mocy art. 232 upin zobowiązał największego wierzyciela do złożenia zaliczki na koszty postępowania, jednakże z ustalonego stanu faktycznego wynika, że wierzyciel ten takiej zaliczki nie uiścił. Podkreślenia wymaga, że zobowiązanie w ten sposób wierzycieli do wpłacenia zaliczki na koszty postępowania upadłościowego nie podlega przymusowemu wykonaniu w drodze egzekucji zaś w razie niezłożenia takiej zaliczki należy umorzyć postępowanie na podstawie art. 361 pkt 2 upin.

Zgodnie zaś z art. 361 ust. 1 puin Sąd umorzy postępowanie upadłościowe, w sytuacji gdy majątek pozostały po wyłączeniu z niego przedmiotów majątkowych dłużnika obciążonych hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym, zastawem skarbowym lub hipoteką morską nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania.

W kontekście powyższych rozważań wskazać należy, że wbrew twierdzeniu skarżącego Banku (...) S.A,. nie doszło do naruszenia art. 361 puin. Wskazać należy, że w zażaleniu przytoczone są zarzuty dotyczące wadliwego działania syndyka jak i wadliwego sporządzenia opisu i oszacowania, które winny być rozstrzygane odrębnym trybem, bowiem co do syndyka przysługują instrumenty przewidziane w art. 169a – 170 - puin zaś co do opisu i oszacowania, zasadnym jest wniesienie zarzutów na opis i oszacowanie w trybie art. 319 ust. 5 puin.

Z uwagi na okoliczność, że niemal cały majątek upadłego jest zabezpieczony zastawem rejestrowym i hipoteką, aktywa majątku upadłego po wyłączeniu z niego tych składników zabezpieczonych rzeczowo, nie starczą na pokrycie kosztów postępowania i tym samym sąd upadłościowy jest zobligowany do umorzenia postępowania upadłościowego tak by nie generować dalszych długów upadłego.

Skoro zobowiązany wierzyciel nie złożył zaliczki na koszty postępowania zaś w masie upadłości brak jest płynnych funduszów na pokrycie kosztów postępowania po wyłączeniu z niego składników obciążonych rzeczowo, w konsekwencji powyższego koniecznym jest umorzenie postępowania.

Już przedmiotowe przesądza o prawidłowości orzeczenia Sądu Rejonowego.

Podobnie zarzut naruszenia art. 312 ust.1 i 2 puin i art. 316 ust.1 i 2 puin nie może się ostać. Faktem jest, że prawo upadłościowe i naprawcze przewiduje prymat sprzedaży przedsiębiorstwa w całości, co nie wyłącza możliwości sprzedaży poszczególnych części przedsiębiorstwa upadłego jak i jego zorganizowanej części ale należy mieć na uwadze specyfikę branży i charakteru działalności upadłego. Sprzedaż przedsiębiorstwa w całości daje jedyną realną szansę na zlikwidowanie przedsiębiorstwa upadłego w toku postępowania upadłościowego i zaspokojenie wierzycieli, bowiem przedsiębiorstwo upadłego stanowi spójną całości i w zasadzie nie jest możliwym sprzedaż jego poszczególnych składników majątkowych a nawet przyjmując taką potencjalną możliwość uznać należy, że uzyskana cena będzie znacznie mniejsza. Nie mniej jednak najistotniejszym jest, że niemal cały majątek upadłego jest zabezpieczony na rzecz skarżącego wierzyciela i tym samym podział środków uzyskanych ze sprzedaży może nastąpić ze znacznym ograniczeniem możliwości ich przeznaczenia na pokrycie kosztów postepowania. Podkreślenia wymaga, że sprzedaż poszczególnych składników majątkowych byłaby nie tylko długotrwała, co spowodowałoby wzrost kosztów postępowania, ale przed wszystkim nie doprowadziłaby do znacznego przyrostu środków pieniężnych w masie upadłości, bowiem jak wskazano wyżej niemal wszystkie składniki majątkowe są zabezpieczone rzeczono na rzecz skarżącego wierzyciela i tym samym ogół wierzycieli nie osiągnąłby z tego tytułu większych korzyści. Podkreślenia wymaga, że wartość przedsiębiorstwa upadłego opiera się na zespole składników materialnych i niematerialnych, które razem stanowią kopalnię (...), przy czym tylko jedna działka jest własnością upadłego i na niej znajdują się złoża kruszywa a reszta działek jest dzierżawiona, a zatem tylko sprzedaż przedsiębiorstwa w całości umożliwi kontynuowanie umów dzierżawy. Podkreślenia nadto wymaga, że tylko zbycie majątku upadłego poprzez sprzedaż przedsiębiorstwa umożliwi przeniesienie koncesji eksploatacyjnej a zatem sprzedaż jednostkowa majątku upadłego przedmiotowe wyklucza, co oczywiście obniża cenę możliwą do uzyskania. Co do terenu kopalni na którym posadowione są maszyny i urządzenia to wskazać należy, że cały zakład stanowi ok. 16.7168 ha z czego 3 działki i łącznej powierzchni ponad 9 ha są również przedmiotem dzierżawy, która nie może być zbyta winny sposób niż w drodze sprzedaży przedsiębiorstwa. Nadto istotnym jest, że poszczególne elementy majątku wchodzącego w skład przedsiębiorstwa, są trwale związane z lokalizacją w P. i nie mogą być wykorzystywane do innych celów niż eksploatacja kruszyw w kopalni (...). Jeśli nawet grunty byłyby zbyte okolicznym rolnikom, to konieczność usunięcia infrastruktury kopalnianej z terenu tych działek spowoduje, że ich wartość będzie znikoma albo nawet ujemna biorąc po uwagę konieczność rekultywacji terenu.

Z uwagi na powyższe prawidłowo Sąd I instancji rozważał sprzedaż przedsiębiorstwa w całość.

Ostatecznie wskazać należy, że zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 233 § 1 k.p.c. nie został wykazany, bowiem w ocenie Sądu Okręgowego, Sad Rejonowy w sposób bardzo wnikliwy dokonał analizy stanu majątkowego upadłego, przy czym przedmiotowa analiza Sądu upadłościowego poprzedzona byłą analizą tożsamą przeprowadzoną przez sędziego – komisarza, który zobowiązywał wierzyciela do uiszczenia zaliczki na koszty postępowania. Podkreślania zatem wymaga, że materiał dowodowy w niniejszej sprawie podlegał analizie nie tylko sądu upadłościowego ale również sędziego – komisarz, który jako nadzorujący postępowanie upadłościowe najlepiej zna realia danej sprawy i stan majątkowy upadłego, bowiem nie tylko kieruje tokiem postępowania ale też sprawuje nadzór nad syndykiem poprzez chociażby analizę sprawozdań z czynności i w ostatnim okresie (po zmanie opcji na likwidacyjną) także sprawdzań rachunkowych.

Przechodząc do zażalenia upadłego wskazać należy, że w głównej mierze zarzucono w nim umorzenie postępowania przed uprawomocnieniem się postanowienia w przedmiocie zmiany opcji postepowania upadłościowego z układowej na likwidacyjną a zatem przed rozpoznaniem zażalenia upadłego z dnia 23 października 2014roku. W tym miejscu wskazać należy, że pismem z dnia 15 grudnia 2014 roku (k. 7672) upady cofnął przedmiotowe zażalenie a tym samym główny zarzut zażalenia rozpoznawanego niniejszym postanowieniem jest niezasadny. Co do zarzutu braku wyznaczenia rozprawy w przedmiocie rozpoznania wniosku o umorzenie postepowania, wskazać należy, że zarzut ten również nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie bowiem z zapisem art. 214 puin, Sąd orzeka na posiedzeniu niejawnym, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej. Z przedmiotowego wynika, że rozprawa jest obowiązkowo wyznaczana w sprawach:

1) dla rozstrzygnięcia przez sędziego-komisarza sprzeciwu co do uznania lub odmowy uznania wierzytelności (art. 256 ust. 1 i art. 259 ust. 1 zd. 1);

2) dla zatwierdzenia układu przez sąd upadłościowy (art. 287 ust. 2) oraz w postępowaniu o zmianę układu (art. 299 ust. 2);

3) w postępowaniu przed sądem drugiej instancji dla rozpoznania zażalenia w przedmiocie odwołania syndyka, nadzorcy sądowego, zarządcy albo ich zastępców (art. 172 ust. 1 zd. 2).

Z powyższego, jednoznacznie wynika, że nie ma takiego obligu w sytuacji wniosku o umorzenie postępowania. Sąd zawsze może wyznaczyć posiedzenie jawne ale nie ma takiego obowiązku a zatem tym samym, w kontekście niniejszego stanu faktycznego nie doszło do naruszenia jakichkolwiek przepisów prawa formalnego.

Reasumując, Sąd I instancji prawidłowo dokonał interpretacji stanu majątkowego upadłego a także możliwości kontynuowania postepowania upadłościowego jak i prawidłowo zastosował normy prawne powołując się na brzmienie art.361 pkt 1 i pkt 2 puin.

Reasumując, Sąd Okręgowy nie doszukał się w działaniu Sądu Rejonowego nieprawidłowości.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.