Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt IV Ka 751/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2014 roku.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący :

SSO Sylwana Wirth (spr.)

Sędziowie :

SSO Waldemar Majka

SSO Elżbieta Marcinkowska

Protokolant :

Marta Synowiec

przy udziale Andrzeja Mazurkiewicza Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu dnia 21 listopada 2014 roku

sprawy T. R.

córki S. i M. z domu J.

urodzonej (...) w P.

oskarżonej z art. 233 § 1 kk i art. 18 § 2 kk w zw. z art. 233 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 24 lipca 2014 roku, sygnatura akt VI K 112/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  stwierdza, że wydatki związane z postępowaniem odwoławczym ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt IV Ka 751/14

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy we Wrocławiu oskarżył T. R. o to, że:

I.  w dniu 19 listopada 2012 roku we W. w toku postępowania przygotowawczego o sygn. PgD 63/12 prowadzonego przez placówkę Żandarmerii Wojskowej w K. o czyn z art. 278 § 1 kk będąc pouczona o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań zeznała nieprawdę, że dokonała wraz z M. P. w dniu 11.10.2012 r. sprawdzenia stanu technicznego pługa do odśnieżania na terenie JW. (...) w K. oraz że była świadkiem stwierdzenia przez M. P. w dniu 27.10. 2012 r. braku siłownika hydraulicznego w pługu, podczas gdy w rzeczywistości nie była obecna przy tej czynności,

to jest o czyn z art. 233 § 1 kk

II.  w okresie pomiędzy 29/10.2012 r. a 19. 11. 2012 r. w K. nakłaniała M. P. do złożenia w toku postępowania przygotowawczego o sygn. PgD-63/12 prowadzonego przez Placówkę Żandarmerii Wojskowej w K. o czyn z art. 278 § 1 kk, nieprawdziwych zeznań, że była obecna w dniu 27.10.2012 r. przy czynności stwierdzenia przez M. P. braku siłownika hydraulicznego w pługu oraz, że w dniu 11.10.2012 r. wspólnie z M. P. dokonała przeglądu sprzętu, podczas gdy fakty te nie miały miejsca,

to jest o czyn z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 233 § 1 kk

Wyrokiem z dnia 24 lipca 2014 roku Sad Rejonowy w Kłodzku w oparciu o przepis art. 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk postępowanie karne przeciwko T. R. o czyny opisane wyżej warunkowo umorzył na okres próby 19jednego) roku.

Na podstawie art. 67 § 3 i art. 39 pkt 7 kk w zw. z art. 49 § 1 kk sad orzekł wobec oskarżonej świadczenie pieniężne w kocie 500 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Orzeczono ponadto o kosztach sądowych.

Wyrok powyższy zaskarżony został w całości apelacją prokuratora, na niekorzyść oskarżonej.

Powołując się na przepisy art. 427 § 1 i 2 kpk, art. 437 § 1 i 2 kpk oraz art. 438 pkt 3 kpk, apelujący wyrokowi temu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyroku warunkowo umarzającego postępowanie karne w stosunku do T. R. polegający na niesłusznym przyjęciu, że wina i społeczna szkodliwość zarzucanych jej czynów nie były znaczne, podczas gdy prawidłowo ustalony stan faktyczny oparty na całokształcie materiału dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego i wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku wobec T. R. i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, sąd orzekający dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych oraz właściwie ocenił stopień społecznej szkodliwości czynów zarzucanych oskarżonej. Sąd ten trafnie i zasadnie podkreślił, że oskarżona sprostowała fałszywe zeznania na wczesnym etapie postępowania przygotowawczego oraz, że te nieprawdziwe zeznania dotyczyły okoliczności drugorzędnych, nie mogących wpływać na wykrycie sprawcy w postępowaniu o czyn z art. 278 § 1 kk.

Należy podkreślić, ze w rzeczywistości nie było istotnego powodu, dla którego oskarżona zdecydowała się złożyć fałszywe zeznania. Ze strony pracodawcy nie groziły jej bowiem żadne konsekwencje. T. R. z nieuzasadnionych i nierealnych powodów, założyła, iż do niej będą kierowane pretensje w związku z kradzieżą części składowej pługa i powodowana tym subiektywnym uczuciem, podjęła próbę wykazania, że zachowała „pełną czujność” w nadzorze nad sprzętem.

Taka motywacja działania oskarżonej zasługuje na zrozumienie i usprawiedliwienie, gdy zważy się, że pracowała w tej samej firmie od kilku lat i cieszyła się nienaganna opinią, a bardzo zależało jej na utrzymaniu tego zatrudnienia.

W zakresie drugiego z zarzucanych czynów, Sąd I instancji także dokonał prawidłowych ustaleń i oceny okoliczności składających się na stopień społecznej szkodliwości.

Z wyjaśnień oskarżonej wynika, że nie traktowała rozmowy z M. P. jako nakłaniania do fałszywych zeznań, a traktowała ją jako sugestię co do ewentualnych relacji tego świadka, w kierunku zgodności z jej racjami. Rozmowa taka niewątpliwie była, zaś M. P. odebrał ją jako nakłanianie.

Niespornym jest jednak, że owe sugestie dotyczyły tych samych okoliczności, o których zeznawała oskarżona, a które nie wpływały w żaden sposób na bieg postępowania i wykrycie sprawcy kradzieży.

Oba czyny pozostają zatem w ścisłym związku i ich ocena przez pryzmat okoliczności z art. 115 § 2 kk powinna być jednakowa.

Słusznie zatem Sąd Rejonowy ocenił i uznał, że czyny te charakteryzuje stopień społecznej szkodliwości, o którym stanowi art. 66 § 1 kk i postępowanie warunkowo umorzył.

Wyrok jako trafny i zasadny utrzymano w mocy.

Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13