Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Buras

po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2015 r. w Kielcach

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...)w K.

przeciwko A. M.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Starachowicach z dnia 7 października 2014 r., sygn. I C 336/14 upr.

oddala apelację.

Zarządzenie: odpis wyroku doręczyć pełnomocnikowi powoda i pozwanemu z pouczeniem o niezaskarżalności.

II Ca 1497/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 25 czerwca 2013 roku powód (...)z siedzibą w K.domagał się zasądzenia od pozwanego A. M.kwoty 3.645,79 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od kwoty 2.980,59 złotych od dnia 25 czerwca 2013 roku roku do dnia zapłaty, a także zasądzenia zwrotu kosztów sądowych i opłaty od pełnomocnictwa.

Wyrokiem z dnia 7 października 2014 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt I C 336/14 upr. Sąd Rejonowy w Starachowicach oddalił powództwo i nakazał pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Starachowicach kwotę 54,00 złote tytułem nieuiszczonej części opłaty od pozwu.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy podniósł, że powód nie wykazał kwoty, jakiej domagał się od pozwanego. W ocenie Sądu I instancji żaden z dokumentów przedstawionych przez powoda nie pozwolił na stwierdzenie, jakiej wysokości kwotę pozwany powinien świadczyć na rzecz powoda, ponieważ za takie nie można uznać przedsądowego wezwania do zapłaty, ani wyciągu z załącznika do umowy przelewu wierzytelności. Na podstawie wskazanych wyżej dokumentów nie można stwierdzić, z czego konkretnie wynika kwota objęta pozwem i w jaki sposób została naliczona.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód, zaskarżając orzeczenie w całości i podnosząc następujące zarzuty:

1)  naruszenia art. 230 k.p.c. poprzez przyjęcie za nieudowodnione twierdzenia powoda, w tym w szczególności w zakresie podstawy oraz wysokości dochodzonej należności, w sytuacji, kiedy pozwany nie kwestionował tych twierdzeń,

2)  naruszenia art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz błąd w ustaleniach faktycznych, w tym w szczególności poprzez uznanie, że powód nie udowodnił podstawy ani wysokości dochodzonej należności, pomimo że z załączonych do pozwu dokumentów wynikało, z jakiego tytułu i w jakiej wysokości powstała objęta pozwem należność.

Ponadto skarżący wniósł o przeprowadzenie dowodów w postaci zestawienia operacji na rachunku karty kredytowej w okresie od dnia zawarcia umowy do dnia cesji wraz z tabelą opisującą sposób wyliczenia odsetek oraz okresy, za które zostały naliczone odsetki karne, a także regulaminem udzielania kredytu gotówkowego przez (...) Bank S.A. Powód wskazał, że powołanie tych dowodów przed Sądem I instancji było niemożliwe z uwagi na konieczność pozyskania niezbędnych informacji od poprzedniego wierzyciela, a ponadto potrzeba ich powołania wynikła później, ponieważ pozwany nie podnosił w tym zakresie zarzutów na etapie postępowania przedsądowego.

Mając na uwadze powyższe skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa, a także o zasądzenie na rzecz powoda kosztów sądowych za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i na jego podstawie ustalił stan faktyczny, który w pełni zasługuje na akceptację, dlatego Sąd Okręgowy ustalenia te przyjmuje za własne. W pełni należy też podzielić rozważania prawne przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Powód w apelacji wnosił o dopuszczenie dowodów z dokumentów w postaci zestawienia operacji na rachunku karty kredytowej wraz z tabelą obrazującą sposób wyliczenia odsetek oraz okresy, za które zostały naliczone odsetki karne wraz z regulaminem udzielania kredytu gotówkowego przez (...) Bank S.A.

W ocenie Sądu Okręgowego wniosek dowodowy zgłoszony dopiero na etapie apelacji był spóźniony, a zatem podlegał oddaleniu na podstawie art. 381 k.p.c .

Apelujący, wnosząc o przeprowadzenie nowych dowodów, powinien zatem wykazać, że nie mógł przytoczyć tych faktów i powołać dowodów w postępowaniu przed Sądem I instancji, albo że nie było wówczas takiej potrzeby. Sąd odwoławczy może zatem pominąć nowe fakty i dowody przede wszystkim wtedy, gdy strona ponosi winę za to, że ich wcześniej nie przytoczyła ( por. wyrok SN z 27 kwietnia 2010 r., II PK 312/2009, Lex nr 602700). Odnosząc powyższe uwagi do niniejszej sprawy, należy zauważyć, że strona powodowa była reprezentowana przez fachowego pełnomocnika, ponadto to ją obciążał ciężąr dowodu. Powód powinien już w pozwie wykazać swoje roszczenie, zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Należy zwrócić uwagę na fakt, że w toku postępowania Sąd Rejonowy zakreślił powodowi dodatkowy termin do złożenia wniosków dowodowych, lecz mimo to nie przedstawił on całości dokumentów wykazujących wysokość swojego roszczenia. Powód przed Sądem Rejonowym nie powoływał się na jakiekolwiek problemy z uzyskaniem zestawienia operacji dokonywanych przez pozwanego przy pomocy karty kredytowej od poprzedniego wierzyciela. Postępowanie przed Sądem Rejonowym trwało niemal rok, w tym czasie powód powinien zgromadzić potrzebną dokumentację, zwłaszcza że był do tego mobilizowany przez Sąd I instancji. Ponadto Sądowi Okręgowemu z urzędu wiadomo, że w analogicznych sprawach powód z reguły już na początkowym etapie postępowania przedkłada dokumenty wykazujące zasadność i wysokość żądania. Skarżący w żaden sposób nie wykazał również, by potrzeba powołania wskazanych dowodów powstała później. Pozwany już w sprzeciwie od nakazu zapłaty zakwestionował wysokość swojego zadłużenia wobec pierwotnego wierzyciela. Obowiązkiem powoda było przedstawienie wszelkich dostępnych mu dowodów już na etapie postępowania przed Sądem I instancji. Powód jednak w wyniku swojego zaniedbania nie podołał temu obowiązkowi.

Niezasadny jest podnoszony w apelacji zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 230 k.p.c. Wbrew twierdzeniom powoda pozwany już w sprzeciwie od nakazu zapłaty kwestionował wysokość dochodzonej od niego należności. Ponadto na rozprawie w dniu 24 czerwca 2014 roku ponownie podniósł, że powód nie wykazał swojej należności. Nie może być zatem mowy o milczeniu pozwanego wobec twierdzeń skarżącego co do wysokości należności. Ponadto w świetle art. 230 k.p.c sąd może uznać za przyznane przez stronę niezaprzeczone twierdzenia strony drugiej tylko w wypadku, gdy takie domniemane przyznanie jest uzasadnione wszechstronnym rozważeniem wszystkich okoliczności sprawy. Samo zaś milczenie jednej ze stron co do twierdzeń strony przeciwnej nie może stanowić podstawy do uznania faktów za przyznane (por. wyrok SN z dnia 17 lutego 1975 r., II CR 719/74, LEX nr 7661). Gdyby zatem nawet skarżący miał rację, że pozwany milczał co do kwestii wysokości ewentualnego zadłużenia, to mając na uwadze brak przedłożenia przez powoda dokumentów uzasadniających tę wysokość, fakt ten nie mógłby odnieść skutku przewidzianego w art. 230 k.p.c.

Wreszcie bezzasadny okazał się także zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 k.p.c. oraz błędnych ustaleń faktycznych. Stosownie treści art. 233 k.p.c. ocena wiarygodności mocy dowodów powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena Sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona( (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2005 roku, sygn. IV CK 122/05, Lex nr 187124).

W kontekście zgromadzonego przed Sądem I instancji materiału dowodowego Sąd Rejonowy trafnie uznał, że powód nie udowodnił wysokości swojego roszczenia. Słusznie zauważono, że dowody w postaci przedsądowego wezwania do zapłaty oraz wyciągu z załącznika do umowy przelewu wierzytelności wykazują wprawdzie istnienie stosunku zobowiązaniowego między pozwanym a (...) Bankiem S. A. we W., ale wobec zakwestionowania wysokości wierzytelności przez pozwanego, to powód powinien ją udowodnić. Z przedłożonych przez pozwanego dokumentów nie wynika wysokość zadłużenia pozwanego, w szczególności wysokość naliczanych odsetek karnych. Ponadto na podstawie akt komorniczych Km 1562/11 Sąd Rejonowy prawidłowo ustalił, że z wniosku poprzednika prawnego powoda toczyło się postępowanie egzekucyjne, w toku którego wyegzekwowano od pozwanego na rzecz wierzyciela kwotę 3.737,00 złotych. Pozwany twierdził, że uregulował należność wobec (...) Banku S.A. we W.. Ze zgromadzonego w postępowaniu przed Sądem Rejonowym materiału dowodowego wynika, że poprzednik prawny powoda otrzymywał od pozwanego spłaty należności, powód powinien zatem szczegółowo wykazać, jakie zadłużenie obciąża w związku z tą okolicznością pozwanego.

Powód nie zdołał tego w niniejszej sprawie wykazać .

Z tych względów na podstawie art. 385 k.p.c. apelacja jako niezasadna podlegała oddaleniu.