Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2013 r. w Poznaniu

sprawy z wniosku W. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

o wysokość świadczenia

na skutek apelacji wnioskodawcy W. K.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Koninie

z dnia 24 sierpnia 2012 r. sygn. akt III U 24/11

1.  o d d a l a apelację;

2.  przyznaje r.pr. M. D. od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego
w Koninie) kwotę 331,48 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w instancji odwoławczej.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 listopada 2010 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. odmówił W. K. ponownego przeliczenia podstawy wymiaru emerytury w sprawie zakończonej prawomocną decyzją z dnia 8 września 2009 r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy stwierdził, że ubezpieczony do wniosku o ponowne przeliczenie świadczenia nie przedłożył nowych dowodów ani nie ujawnił nowych okoliczności mających wpływ na zmianę wysokości świadczenia, dlatego brak było podstaw do wznowienia postępowania w tym zakresie.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył W. K.. Odwołujący przedłożył karty wynagrodzeń domagając się ponownego przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia.

Wyrokiem z dnia 24 sierpnia 2012r. (sprostowanym postanowieniem z dnia 13 września 2012r.) Sąd Okręgowy w Koninie zmienił zaskarżoną decyzję (pkt 1 wyroku) w ten sposób, że przeliczył odwołującemu wysokość emerytury ustalając wskaźnik wysokości podstawy wymiaru z 20 najkorzystniejszych lat z całego okresu ubezpieczenia przyjmując, że wynagrodzenie wnioskodawcy wyniosło:

- w 1964 roku - 9.184 zł;

- w 1973 roku - 24.141 zł;

- w 1974 roku - 28.512 zł;

- w 1976 roku - 32.076 zł;

- w 1977roku - 40.940 zł;

- w 1978 roku - 31.480,50 zł;

- w 1979 roku - 62.818 zł;

- w 1980 roku - 40.986 zł;

- w 1981 roku - 49.560 zł.

W pozostałym zakresie Sąd Okręgowy oddalił odwołanie (pkt 2) i przyznał od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Radcy Prawnego M. D. kwotę 73,80 zł tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej odwołującemu z urzędu (pkt 3).

Powyższe rozstrzygniecie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

W. K., urodzony (...), pobiera od dnia 1.02.2004 r. emeryturę.

Decyzją z dnia 25.03.2004 r. pozwany przyznał to świadczenie ubezpieczonemu ustalając wysokość emerytury w kwocie najniższej, bowiem nie było możliwości ustalenia podstawy wymiaru. Na podstawie dokumentów dołączonych do wniosku organ rentowy przyjął, że ubezpieczony udokumentował następujące okresy zatrudnienia i inne okresy składkowe :

od 29.09.1953 r. do 15.06.1954 r. w (...) S. A. w B.,

od 7.12.1955 r. do 25.05.1957 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową,

od 12.06.1957 r. do 22.05.1959 r. w (...) jako robotnik niewykwalifikowany pod ziemią,

od 22.06.1959 r. do 17.04.1964 r. w (...) S. A. w B.,

od 16.05.1964 r. do 1.04.1965 r. w (...) w K.,

od 10.05.1965 r. do 26.06.1965 r. w (...),

od 6.07.1965 r. do 31.08.1969 r. w (...) - B.,

od 1.09.1969 r. do 20.11.1971 r. w (...) w K.,

od 21.11.1971 r. do 2.08.1972 r. w (...) w P.,

od 3.08.1972 r. do 28.01.1973 r. w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym,

od 29.01.1973 r. do 30.01.1975 r. w (...) w P.,

od 11.11.1975 r. do 2.05.1977 r. w (...) w K.,

od 29.08.1977 r. do 11.11.1978 r. w K. Zjednoczeniu Budownictwa w K. i w tym okresie od 1.03.1978 r. do 31.08.1978 r. wykonywał prace w Czechosłowacji,

od 1.03.1979 r. do 15.09.1979 r. w (...),

od 24.09.1979 r. do 12.08.1983 r. w Kombinacie Budownictwa (...) w T..

Powyższe okresy zatrudnienia odwołujący udokumentował dołączając świadectwa pracy oraz przedkładając wpisy w legitymacji ubezpieczeniowej oraz w dowodzie osobistym. Nie przedłożył jednak żadnych dokumentów, z których wynikałaby wysokość jego wynagrodzenia w powołanych okrasach.

Od powyższej decyzji W. K. wniósł odwołanie do Sądu Okręgowego w Koninie i na skutek tego odwołania toczyło się postępowanie sygn. akt III U 604/04. Wyrokiem z dnia 9.11.2004 r. sygn. akt III U 604/04 Sąd Okręgowy w Koninie oddalił odwołanie ubezpieczonego od decyzji z dnia 25.03.2004 r., a powyższy wyrok jest prawomocny.

W dniu 2.03.2009 r. W. K. złożył w organie rentowym wniosek o przeliczenie emerytury powołując się na ustawę, która weszła w życie w styczniu 2009 r. Powyższe pismo pozwany potraktował jako wniosek o przeliczenie podstawy wymiaru z uwzględnieniem minimalnych wynagrodzeń i decyzją z dnia 26.05.2009 r. przeliczył wnioskodawcy emeryturę od dnia 1.01.2009 r. W wyniku przeliczenia organ rentowy przyjął do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, a WWPW wyniósł 37,98%. Organ rentowy przyjął wynagrodzenia z lat 1958-1974 oraz z lat 1980-1982 przyjmując wynagrodzenia minimalne proporcjonalnie do czasu zatrudnienia w danym roku. Od powyższe decyzji ubezpieczony nie wnosił odwołania i jest ona prawomocna.

W dniu 13.07.2009 r. W. K. ponownie złożył wniosek o przeliczenie emerytury dołączając oświadczenia pracownika, który z nim pracował w (...) wraz z kopią legitymacji ubezpieczeniowej tego pracownika. Decyzją z dnia 8.09.2009 r. ZUS odmówił wnioskodawcy prawa do ponownego ustalenia podstawy wymiaru świadczenia z uwzględnieniem wynagrodzeń zastępczych bowiem z przedłożonych dokumentów nie wynikało by ubezpieczony w okresie zatrudnienia w tym zakładzie wykonywał prace za granicą. Od powyższej decyzji W. K. wniósł odwołanie i w tym zakresie toczyło się powstępowanie przed Sądem Okręgowym w Koninie - sygn. akt III U 865/09. Wyrokiem z dnia 12.01.2010 r. sygn. III U 865/09 Sąd Okręgowy w Koninie oddalił odwołanie. Powyższy wyrok jest prawomocny.

W dniu 21.10.2010 r. ubezpieczony ponownie złożył wniosek do ZUS domagając się przeliczenia emerytury z uwzględnieniem zarobków jakie osiągał w okresie pracy za granicą i dołączył zaświadczenie z NBP o kursie korony czeskiej z lat 1970-1990. Rozpoznając powyższy wniosek organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.

Do odwołania ubezpieczony dołączył kopie kart wynagrodzeń z roku 1981 oraz wynagrodzenie zastępcze. Ponadto dołączył również świadectwo pracy, w którym wpisano jego wynagrodzenie za okres pracy zagranicą w koronach czeskich i domagał się ustalenia wysokości zarobków na podstawie zeznań świadków. W toku postępowania odwołujący dołączył również zaświadczenie na druku Rp-7, jakie uzyskał z (...), w którym wpisano wysokość wynagrodzenia za rok 1979 (okres zatrudnienia od 1.03.1979r. do 15.09.1979 r.). Powyższe zaświadczenie zostało uwzględnione przez organ rentowy, który decyzją z dnia 31.10.2011 r. przeliczył emeryturę wnioskodawcy ustalając WWPW z 20 lat z całego okresu ubezpieczenia (uwzględniając wynagrodzenie za 1979 r.) w wysokości 40,94 %.

Sąd Okręgowy zwracał się do byłych zakładów pracy odwołującego oraz do archiwum, w którym przechowywane są akta osobowe pracowników o nadesłanie dokumentacji płacowej odwołującego jednakże dokumenty takie nie zachowały się. W aktach osobowych z okresu zatrudnienia w (...) wskazano, że od dnia 20.02.1973 r. stawka zaszeregowania odwołującego wynosiła 9,50 zł, a od dnia 1.05.1973 r. podwyższono ją do kwoty 12 zł na godzinę. Jak wynika z umowy o pracę z dnia 10.11.1975 r. zawartej przez odwołującego z Przedsiębiorstwem (...) - (...) w K. stawka płacy zasadniczej została ustalona wysokości 13,50 za godzinę, a od dnia 1.02.1977 r. podwyższono je do kwoty 15,50 zł za godzinę. Natomiast z zaświadczenia pracodawcy, jakie wpłynęło w sprawie III U 604/04 wynika, że wynagrodzenie odwołującego w roku 1977 (od 1.01. do 2.05.77 r.) wyniosło 28.385 zł. W okresie zatrudnienia w (...) Zjednoczeniu Budownictwa stawka zaszeregowania odwołującego wynosiła 15,50 zł na godzinę i w okresie tego zatrudnienia wnioskodawca pracował na eksporcie w Czechosłowacji oraz w NRD. W aktach osobowych z okresu zatrudnienia w Kombinacie Budownictwa (...) w T. stawka zaszeregowania odwołującego ustalona była w wysokości 16 zł na godzinę, a od dnia 1.10.1980 r. wynosiła 21 zł na godzinę.

Na podstawie danych zawartych w aktach osobowych oraz na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy sygn. III U 604/04 Sąd Okręgowy zlecił biegłemu ustalenie wysokości wynagrodzenia wnioskodawcy w latach 1957 - 1983 przy założeniu, że odwołujący pracował w normatywnym czasie pracy obowiązującym w tym okresie. Na podstawie opinii biegłego Sąd Okręgowy przyjął, że w roku 1964 wynagrodzenie odwołującego wynosiło 9.184 zł, a na powyższe wynagrodzenie składało się wynagrodzenie minimalne za okres zatrudnienia w (...) B. (od 1.01. do 17.04.1964 r.) w wysokości 2.675 zł oraz wynagrodzenie z (...) K. od 16.05.1964 r. do 31.12.1964 r. w wysokości 6.506 zł, łącznie należy więc przyjąć kwotę 9.184 zł. W latach 1966 - 1972 zasadne jest przyjęcie wynagrodzenia minimalnego bowiem brak jest jakichkolwiek dokumentów, które pozwoliłyby na ustalenie innej wysokości wynagrodzenia. Natomiast w roku 1973, przy uwzględnieniu stawki godzinowej wynoszącej od 20.02.1973r. 9,50 zł na godzinę, a od 1.05.1973 r. 12,50 zł na godzinę oraz normatywnego czasu pracy (tj. 46 godzin tygodniowo) wynagrodzenie to wyniosło 23.236,50 zł. Do tak wyliczonego wynagrodzenia należy dodać wynagrodzenie minimalne za okres od 1.01. do 28.01.1973 r., kiedy odwołujący był zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym, które wynosi 904 zł. Łącznie więc w roku 1973 ustalone wynagrodzenie odwołującego wynosi 24.141 zł.

W 1974 r. stawka zaszeregowania ubezpieczonego wynosiła nadal 12 zł na godzinę, a przy uwzględnieniu normatywnego czasu pracy w ilości 2376 godzin daje to kwotę 28.512 zł.

W 1975 r. wnioskodawca był nadal zatrudniony w (...) ze stawką zaszeregowania 12 zł na godzinę jednak jak wynika ze świadectwa pracy okres zatrudnienia zakończył się w dniem 30.01.1975 r. a nie jak przyjął biegły z dniem 30 czerwca 1975 r. Sąd Okręgowy przyjął, że wynagrodzenie odwołującego w okresie od 1.01.1975 r. do 30.01.1975r. wyniosło 1248 zł (104 h x 12 zł). Natomiast w okresie od 11.11.1975 r. do 31.12.1975 r. (stawka godzinowa 13,50 zł) wyniosło 4.401 zł, łącznie 5.649 zł.

W 1976 r. odwołujący był zatrudniony w (...) przez cały rok jego stawka godzinowa wynosiła 13,50 zł. Tak więc przy uwzględnieniu normatywnego czasu pracy (2376 godzin) wynagrodzenie za ten rok stanowi kwotę 32.076 zł.

W 1977 roku odwołujący był nadal zatrudniony w (...) do dnia 2.05.1977 r. i za ten okres pracodawca wystawił mu zaświadczenie Rp-7 na podstawie zachowanych dokumentów. W zaświadczeniu pracodawca wpisał wynagrodzenie w wysokości 28.385 zł. Od dnia 29.08.1977 r. W. K. podjął zatrudnienie w (...) Zjednoczeniu Budownictwa a stawka zaszeregowania ustalona była w wysokości 15,50 zł. Przy uwzględnieniu czasu pracy jakie pracownik był zobowiązany przepracować, który w tym okresie wyniósł co najmniej 810 godzin wynagrodzenie wnioskodawcy wyniosło 12.555 zł. Łącznie więc za cały rok 1977 należy przyjąć wynagrodzenie w wysokości 40.940 zł.

W 1978 r. brak jest informacji o zmianie stawki zaszeregowania i w ocenie Sądu należy przyjąć stawkę obowiązującą u tego pracodawcy w poprzednim roku tj. 15,50 zł. Wprawdzie ubezpieczony w tym okresie był zatrudniony za granicą i otrzymywał wynagrodzenie w walucie obcej to jednak z uwagi na brak zarobków innego pracownika zatrudnionego w kraju na tym samym stanowisku należało przyjąć te składniki wynagrodzenia odwołującego jakie obowiązywały przed wyjazdem do pracy zagranicą. Przy przyjęciu normatywnego czasu pracy obowiązującego w tym okresie do dnia 11.11.1978 r. wysokość wynagrodzenia należy ustalić na kwotę 31.480,50 zł.

W 1979 roku W. K. podjął pracę od dnia 1 marca w (...) i pracował tam do dnia 15.09.1979 r. Z zaświadczenia pracodawcy wynika, że w tym okresie osiągnął wynagrodzenie w kwocie 52.658 zł. Od dnia 24.09.1979 r. wnioskodawca zatrudnił się w Kombinacie Budownictwa (...) w T. a stawka jego zaszeregowania ustalona była w wysokości 16 zł na godzinę. Przy uwzględnieniu tej stawki i ilości godzin, jaką pracownik był zobowiązany przepracować wynagrodzenie w tym zakładzie wyniosło 10.160 zł. Łącznie więc za rok 1979 należy przyjąć wynagrodzenie wnioskodawcy w kwocie 62.818 zł.

W 1980 roku odwołujący nadal był zatrudniony w Kombinacie Budownictwa (...) ze stawką zaszeregowania 16 zł na godzinę a od dnia 1.10.1980 r. stawkę podwyższono do 21 zł na godzinę. Przy uwzględnieniu normatywnego czasu pracy jaki pracownik zatrudniony w pełnym wymiarze był zobowiązany przepracować wynagrodzenie to wyniesie 40.986 zł.

W 1981 i 1982 roku nadal obowiązuje stawka godzinowa 21 zł. Mnożąc tą stawkę przez normatywny czas pracy obowiązujący w tych latach wynagrodzenie to wyniesie odpowiednio : w 1981 - 49.560 zł, a w 1982 r. - 49.896 zł.

W oparciu o wyżej ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił, że odwołanie jest częściowo zasadne.

Sąd Okręgowy powoływał art. 111 ust. 1 i art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wskazując, że odwołujący domagał się przeliczenia wysokości emerytury i ustalenia wysokości wynagrodzenia w wysokości wyższej niż minimalne. Wprawdzie do wniosku nie dołączył dowodów, które pozwoliłyby dokonać takich ustaleń, ale w ocenie Sądu istniały podstawy do ponownego ustalenia wysokości świadczenia wnioskodawcy. Zauważyć bowiem należy, że już w aktach sprawy III U 604/04 dołączone zostało zaświadczenie Rp-7 wystawione przez (...) K. z dnia 1.09.2004 r. obejmujące wynagrodzenie za lata 1964 - 1965 oraz zaświadczenie Rp-7 z dnia 31.08.2004 r. wystawione przez (...) obejmujące wynagrodzenia wnioskodawcy z roku 1977, które wystawione były przed wydaniem decyzji i nie zostały uwzględnione przez pozwanego do wysokości podstawy wymiaru emerytury. Dodatkowo przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło ustalić stawkę zaszeregowania wnioskodawcy w niektórych zakładach, w których pracował, a z dokumentów wynika jednoznacznie, że był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy. Norma czasu pracy w tych latach wynosiła 46 godzin tygodniowo, a biegły wyliczył w opinii ilość godzin w poszczególnych okresach zatrudnienia wnioskodawcy. Pozwoliło to ustalić wysokość wynagrodzenia wyższego niż dotychczas przyjęte przez organ rentowy m.in. w latach:

-1964r. - 9.184 zł (było 8.313 zł),

- 1973 r. - 24.141 zł (było 12.000 zł),

-1974r. - 28.512 zł (było 13.000 zł),

-1976r. - 32.076 zł (było 14.400 zł),

-1977r. -40.940 zł (było 10.627 zł),

-1978r. - 31.480,50 (było 15.787 zł),

-1979r. - 62.818 zł (było 17.069 zł),

-1980r. - 40.986 zł (było 24.000 zł),

- 1981 r. - 49.560 zł (było 28.800 zł),

-1982r. - 49.896 zł (było 48.000 zł).

Przy uwzględnieniu powyższych wynagrodzeń oraz innych wynagrodzeń przyjętych przez organ rentowy w wysokości wynagrodzenia minimalnego wskaźnik z 20 najkorzystniejszych lat wybranych z całego okresu ubezpieczenia będzie wyższy od dotychczasowego, co pozwoli na przeliczenie wysokości emerytury zgodnie z żądaniem wnioskodawcy.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy na podstawie art.477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w punkcie 1 wyroku (po sprostowaniu omyłki pisarskiej). Na podstawie natomiast art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w pozostałym zakresie oddalił odwołanie jako nieuzasadnione.

Apelację od powyższego wyroku złożył odwołujący , wnosząc o jego zmianę i uwzględnienie odwołania, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Odwołujący wnosił o wskazanie w wyroku, od kiedy organ rentowy jest obowiązany przeliczyć i wypłacić świadczenie oraz wypłacić odsetki, a także podanie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru obliczonego na 51,67 %. Ponadto odwołujący zwracał uwagę na sprzeczności w ustaleniach Sądu Okręgowego związane z nieuwzględnieniem wnioskodawcy całego okresu pracy w (...) w P..

Na rozprawie apelacyjnej pełnomocnik wnioskodawcy – precyzując żądanie apelacji – wskazał, że kwestionuje nieuwzględnienie przez Sąd Okręgowy okresu zatrudnienia wnioskodawcy w (...) w P. do czerwca 1975r., bowiem Sąd Okręgowy uwzględnił ten okres zatrudnienia tylko do 30 stycznia 1975r. Jednocześnie wskazał, że nie kwestionuje decyzji pozwanego z dnia 10 października 2012r. wydanej w wykonaniu zaskarżonego wyroku w zakresie wysokości wskaźnika podstawy wymiaru oraz daty przyznania przeliczonego świadczenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna.

Istotne jest, że wobec wydania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzji z dnia 10 października 2012r. - w wykonaniu zaskarżonego wyroku, sporne pozostawało jedynie nieuwzględnienie przez Sąd Okręgowy okresu zatrudnienia wnioskodawcy w (...) w P. do czerwca 1975r. Powołaną wyżej decyzją z dnia 10 października 2012r. organ rentowy przeliczył odwołującemu wysokość emerytury od dnia 1 października 2010r., tj. od daty określonej wyrokiem Sądu Okręgowego, uwzględniając nowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru tj. 51,62 %, a tym samym zarzuty apelującego w tym zakresie stały się bezprzedmiotowe. Pełnomocnik odwołującego na rozprawie apelacyjnej wskazał, że nie kwestionuje decyzji pozwanego z dnia 10 października 2012r. wydanej w wykonaniu zaskarżonego wyroku w zakresie wysokości wskaźnika podstawy wymiaru oraz daty przyznania przeliczonego świadczenia.

Błędny był natomiast zarzut sprzeczności w ustaleniach Sądu Okręgowego związany z nieuwzględnieniem wnioskodawcy całego okresu pracy w (...) w P.. Sąd Okręgowy uwzględnił odwołującemu okres pracy w wymienionym zakładzie od 29 stycznia 1973r. do 30 stycznia 1975r., a apelujący domagał się zaliczenia okresu pracy w tym zakładzie do 30 czerwca 1975r. Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenia Sądu I instancji w tym zakresie, bowiem jak wynika ze świadectwa pracy okres zatrudnienia odwołującego w (...) zakończył się z dniem 30 stycznia 1975 r. a nie jak przyjął biegły z dniem 30 czerwca 1975 r. Z akt osobowych wynika, że odwołujący sam zwrócił się do zakładu pracy z pismem o natychmiastowe rozwiązanie umowy o pracę, a jako termin rozwiązania umowy wskazywał datę 28 stycznia 1975r. Z adnotacji zawartych na tym piśmie a pochodzących od pracodawcy wynika, że wyrażono zgodę na rozwiązanie umowy o pracę z dniem 30 stycznia 1975 r., a świadectwo pracy wystawiono dnia 31 stycznia 1975r. W tej sytuacji Sąd Okręgowy prawidłowo nie znalazł wystarczających podstaw by przyjąć, że zatrudnienie w tym zakładzie trwało dłużej niż do 30 stycznia 1975 r.

Wobec powyższego – Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia Sądu I instancji, uznając zaskarżony wyrok za prawidłowy i mający odzwierciedlenie w ustalonym stanie faktycznym i prawnym, dlatego zarzuty apelującego nie mogły zasługiwać na uwzględnienie.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny zgodnie z art. 385 k.p.c. apelację oddalił. Ponadto Sąd Apelacyjny na podstawie § 15 i 16 rozporządzenia z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu przyznał radcy prawnemu M. D. od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Koninie) kwotę 331,48 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w instancji odwoławczej.

/SSA Iwona Niewiadowska-Patzer/ /SSA Marek Borkiewicz/ /SSA Ewa Cyran/