Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 02 grudnia 2014r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi Południe w Warszawie w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Iwona Wierciszewska

Protokolant: Sylwia Bielska

Przy udziale Prokuratora Joanny Wieczorek- Nowak

po rozpoznaniu na rozprawach 13 października i 02 grudnia 2014r.

sprawy

M. J., s. B. i M. z d. G., ur. (...) w P.

oskarżonego o to, że:

W dniu 25 sierpnia 2013 roku w W. kierując samochodem osobowym marki C. (...) nr rej (...) naruszył obowiązujący go w okresie od 15.07.2010 do 13.01.2014 zgodnie z orzeczeniem Sądu Rejonowego w Pruszkowie sygn III Now 106/10 zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych tj. o czyn z art. 244 kk

orzeka

I. oskarżonego M. J. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, stanowiącego występek z art. 244 kk, na tej podstawie skazuje go i wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. Ł. kwotę 504,- (pięćset cztery) złote plus 23 % VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

III. zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygnatura akt III K 455/14

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 25 sierpnia 2013 roku, około godz. 01.00 w W., na ulicy (...) J. kierował samochodem osobowym marki C. (...) o nr rej. (...), gdy został zatrzymany do kontroli drogowej. Funkcjonariusze Policji I. S. i E. B. zatrzymali kierującego i wylegitymowali jego oraz jadących z nim pasażerów. W tym czasie, M. J. nie miał uprawnień do kierowania pojazdami, gdyż postanowieniem Sądu Rejonowego w Pruszkowie, III Wydział Rodzinny i Nieletnich w sprawie o sygn. akt III Now 106/10 został wobec niego orzeczony zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Zakaz ten został orzeczony w związku z popełnieniem przez M. J. przestępstwa z art. 178a § 2 kk i obowiązywał w okresie od dnia 15.07.2010 do 13.01.2014 roku.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: wyjaśnień oskarżonego złożonych na rozprawie głównej (k. 148-149), zeznań świadka I. S. (k. 2), odpisu postanowienia III Now 106/10 (k. 8,14).

Oskarżony M. J. na etapie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania (k. 26).

Przesłuchiwany przed Sądem, oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyraził chęć dobrowolnego poddania się karze. Wyjaśnił, że bardzo żałuje swojego zachowania i tego, że naraził życie innych osób. Dodał, że wówczas prowadził działalność, sprzedawał różne rzeczy AGD i po prostu zmusiła go sytuacja, że rozwoził po klientach rzeczy, a nie stać go było na kierowcę. Po odczytaniu mu wyjaśnień złożonych uprzednio w toku postępowania przygotowawczym wskazał, że wówczas nie przyznał się, gdyż chciał przyznać się przed Sądem (k. 148-149).

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, wyjaśnienia oskarżonego M. J. zasługują na wiarę w zakresie, w jakim oskarżony w toku rozprawy głównej przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Oskarżony w żaden sposób nie kwestionował tego, iż w dniu zdarzenia prowadził samochód, a jego wyjaśnienia w tej części są jasne, rzeczowe, logiczne i w pełni korespondują z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a w szczególności z zeznaniami I. S. (k. 2), notatką urzędową (k. 1).

Natomiast, wyjaśnienia oskarżonego, w których wyjaśnił motywy swojego postępowania, że wówczas kierował samochodem, gdyż rozwoził swoim klientom różne rzeczy AGD, albowiem zajmował się tym, w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i nie stać go było na kierowcę, są zupełnie nieprzekonywujące. Zważyć bowiem należy, iż oskarżony został zatrzymany do kontroli drogowej o godz. 01.00 w nocy, trudno uznać zatem za wiarygodne, iż o tak później porze rozwoził on klientom rzeczy AGD, nadto wówczas przewoził pięciu pasażerów, przekraczając tym samym dopuszczalną liczę osób, jaką można przewozić samochodem osobowym tego typu. W tym zakresie zatem, Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego.

Za polegające na prawdzie w całości, Sąd uznał natomiast zeznania świadka I. S. (k.2), która opisała opisał przebieg przeprowadzonej kontroli drogowej oraz okoliczności czynu będącego przedmiotem osądu w niniejszej sprawie. Zeznania świadka są spójne, rzeczowe i zborne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a zwłaszcza z wyjaśnieniami oskarżonego, w których przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu czynu, oraz odpisem postanowienia Sądu Rejonowego w Pruszkowie, III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 23 czerwca 2010r. w sprawie III Now 106/10. Świadek I. S. jest funkcjonariuszem Policji, a więc wykonuje zawód zaufania publicznego, złożyła zeznania na okoliczność pełnienia czynności służbowych i jest dla oskarżonego osobą obcą, a zatem nie ma żadnych powodów, by bezpodstawnie pomawiać oskarżonego. Wobec powyższego brak jest jakichkolwiek podstaw, by odmówić wiary zeznaniom wskazanego świadka.

Za wartościowy materiał dowody, Sąd uznał opinię sądowo - psychiatryczną dotyczącą oskarżonego (k. 75-81). Rzeczowa opinia jest jasna, spójna i rzeczowa, sporządzona przez osoby uprawnione i kompetentne. Biegli nie stwierdzili u oskarżonego choroby psychicznej ani upośledzenia umysłowego. Rozpoznali natomiast u oskarżonego zaburzenia zachowania spowodowane używaniem kilku substancji psychoaktywnych, uzależnienie od kilku substancji psychoaktywnych (kokainy, mefedronu), nadużywanie alkoholu u osoby z osobowością nieprawidłową. Wskazali, iż ten stan psychiczny oskarżonego nie znosił, ani nie ograniczał jego zdolności rozpoznawania czynu ani zdolności kierowania swoim postępowaniem.

Odnośnie pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie, zaliczonych w poczet materiału dowodowego, tj. notatki urzędowej (k.1), odpisu postanowienia III Now 106/10 (k. 8,14), historii choroby oskarżonego (k.33-34), odpisu poświadczonego za zgodność z oryginałem protokołu w sprawie III Now 106/10 (k.116) oraz danych o karalności (k.16-17, 124-125) Sąd uznał je również za w pełni wartościowy materiał dowodowy, nie znajdując podstaw do zakwestionowania ich autentyczności ani prawdziwości zawartych w nich treści.

W świetle poczynionych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych nie ulega wątpliwości, iż zachowanie oskarżonego M. J. wypełniło znamiona przestępstwa z art. 244 kk., penalizującego nierespektowanie orzeczeń sądowych, statuujących określony rodzaj zakazu lub nakazu ogłoszenia orzeczenia. Oskarżony bowiem niewątpliwie nie zastosował się do orzeczonego wobec niego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych i dnia 25 sierpnia 2013 roku kierował samochodem. Oskarżony w swoich wyjaśnieniach potwierdził, iż w dniu wskazanym w zarzucie prowadził samochód, a przesłuchany w sprawie świadek I. S. fakt ten potwierdziła. Jednocześnie z odpisu postanowienia Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 23 czerwca 2010r. w sprawie III Now 106/10, wynika jednoznacznie, że w czasie, gdy M. J. kierował samochodem, nadal obowiązywał orzeczony wobec niego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w okresie od 15.07.2010 do 13.01.2014 roku. W przedmiotowej sprawie nie ulega także najmniejszej wątpliwości, iż oskarżony miał pełną świadomość, iż narusza ciążący na nim z mocy w/wym. prawomocnego orzeczenia Sądu Rejonowego w Pruszkowie zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, co potwierdził w swoich wyjaśnieniach.

Oskarżony M. J., w toku rozprawy głównej złożył wniosek o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego i wymierzenie mu kary 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 (pięciu) lat próby. Sąd, uzależnił uwzględnienie przedmiotowego wniosku oskarżonego od dokonania w nim zmiany i wymierzenia oskarżonemu kary 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności. Oskarżony i Prokurator zaakceptowali zaproponowany przez Sąd wymiar kary (k. 149).

Przystępując do wymiaru kary, Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 kk., wziął pod uwagę stopień winy oskarżonego, stopień szkodliwości społecznej przypisanego mu czynu, cele zapobiegawcze i wychowawcze kary oraz potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak również całokształt okoliczności zarówno łagodzących jak i obciążających.

Jako okoliczność łagodzącą, Sąd uwzględnił fakt, iż oskarżony na etapie postępowania przed Sądem przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, miał na względzie, iż oskarżony wyraził skruchę, żałując swojego postępowania (k.149).

Za okoliczność obciążającą, natomiast Sąd uznał w stosunku do oskarżonego w pierwszej kolejności jego uprzednią karalność. Oskarżony mimo młodego wieku jest osobą wielokrotnie karaną (dane o karalności, k. 16-17, 124-125), w tym za przestępstwo z art. 244 kk., będące również przedmiotem osądu w niniejszej sprawie. Ponadto, Sąd miał na względzie, iż oskarżony umyślnie dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, albowiem będąc świadom orzeczonego wobec niego przez Sąd Rejonowy zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych nie zastosował się do niego. Taka postawa oskarżonego, świadczy zdaniem Sądu o lekceważącym stosunku oskarżonego do porządku prawnego i wymiaru sprawiedliwości. Oskarżony M. J. przed popełnieniem przypisanego mu czynu, był pięciokrotnie prawomocnie skazany, w tym na karę ograniczenia wolności oraz czterokrotnie na kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania. Jednakże w żaden sposób powyższe nie wpłynęło na poprawę zachowania oskarżonego, a wymierzone wobec niego uprzednio kary nie spełniły swojej funkcji i nie zapobiegły powrotowi oskarżonego do przestępstwa. Z tego względu, w ocenie Sądu, orzeczenie kary łagodniejszego rodzaju nie spełniłoby swojej funkcji.

Zdaniem Sądu, w stosunku do oskarżonego nie zachodzi pozytywna prognoza kryminologiczna uzasadniająca warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary. Na przestrzeni ostatnich kilku lat M. J. wielokrotnie naruszał porządek prawny, a orzekane wobec niego kary - w tym czterokrotnie kary pozbawiania wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania - nie spowodowały trwałej zmiany jego postawy i zachowania. Oskarżony po raz kolejny w sposób umyślny naruszył porządek prawny i brak jest jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że oskarżony pomimo niewykonania kary nie popełni ponownie przestępstwa. Podkreślić również należy, iż oskarżony został już prawomocnie skazany za czyn z art. 244 kk., a zatem zdarzenie będące przedmiotem osądu w niniejszej sprawie nie miało charakteru incydentalnego. Oskarżony winien zrozumieć, iż nierespektowanie orzeczeń sądowych statuujących określony rodzaj zakazu jest zachowaniem niezwykle nagannym i zasługuje na szczególne potępienie, a popełnienie kolejnych przestępstw może spotkać się z jeszcze większą represją karną.

Mając na względzie okoliczności, o których była mowa powyżej, zdaniem Sądu, wymierzona oskarżonemu kara 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności jest adekwatna zarówno do stopnia winy oskarżonego, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Nadto, spełni ona cele zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, skłoni oskarżonego do gruntownego przemyślenia swego postępowania i wyciągnięcia z tego określonych wniosków na przyszłość, jak również zaspokoi społeczne poczucie sprawiedliwości. Nie jest również nadmiernie surowa, albowiem czyn przypisany oskarżonemu zagrożony jest karą do 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, a zatem wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności oscyluje wokół dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Sąd, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. Ł. kwotę 504 (pięćset cztery) złote plus 23 % VAT tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu.

Na podstawie art. 624 § 1 kpk, Sąd zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w całości. Orzekając w tym zakresie Sąd wziął pod uwagę sytuację rodzinną i finansową oskarżonego, a w szczególności fakt, iż oskarżony nie posiada żadnego majątku, a jego dochody nie są znaczne.