Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Ciechanowicz

po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2014 roku w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa K. K.

przeciwko D. N.

o zapłatę

na skutek apelacji strony pozwanej od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin -Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie z dnia 30 października 2013r., sygn. akt III C 2557/12

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 października 2013 r., Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie zasądził od pozwanej D. N. na rzecz powoda K. K. kwotę 7.268,97 zł z odsetkami ustawowymi: od kwoty 468,97 zł od dnia 23 lutego 2012 r. do dnia zapłaty, od kwoty 1.700 zł od dnia 11 marca 2012 r. do dnia zapłaty, od kwoty 1.700 zł od dnia 11 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty, od kwoty 1.700 zł od dnia 11 maja 2012 r. do dnia zapłaty, od kwoty 1.700 zł od dnia 11 czerwca 2012 r. do dnia zapłaty, uznając to zobowiązanie za solidarne z zobowiązaniem W. R. stwierdzonym nakazem zapłaty z dnia 25 października 2012 r., wydanym przez Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w sprawie o sygn. akt III Nc 3615/12 (pkt I); oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt II); zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 250 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, uznając to zobowiązanie za solidarne z zobowiązaniem W. R. stwierdzonym nakazem zapłaty z dnia 25 października 2012 r., wydanym przez Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w sprawie o sygn. akt III Nc 3615/12 do kwoty 63 zł (pkt III).

Apelację od powyższego wyroku wywiodła D. N., zaskarżając go w całości i zarzucając naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez dokonanie swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji błędne ustalenie stanu faktycznego i uznanie, że pozwana zamieszkiwała w spornym lokalu w okresie dochodzonym w pozwie. Nadto pozwana zarzuciła naruszenie art. 659 § k.c. w zw. z art. 688 ¹ k.c. poprzez błędne jego zastosowanie, polegające na przyjęciu odpowiedzialności pozwanej za zobowiązania z tytułu czynszu najmu lokalu w sytuacji, kiedy nie zamieszkiwała w spornym lokalu.

Skarżąca wniosła jednocześnie o dopuszczenie dowodu z załączonych do apelacji dokumentów i wydruków oraz o przesłuchanie świadka W. R..

W związku z podniesionymi zarzutami apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów postępowania odwoławczego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi i instancji do ponownego rozpoznania z uwzględnieniem kosztów postępowania apelacyjnego.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie, pominięcie dowodów złożonych wraz z apelacją na podstawie art. 381 k.p.c. oraz zasądzenie od pozwanej kosztów postępowania odwoławczego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej okazała się niezasadna.

Na wstępie należy wyjaśnić, iż ustawodawca w postępowaniu odwoławczym uproszczonym wprowadził zamknięty katalog zarzutów apelacji. Z art. 505 ⁹ § 1 ¹ k.p.c. wynika bowiem, iż apelację w postępowaniu uproszczonym można oprzeć wyłącznie na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Z powyższego wynika, iż katalog zarzutów apelacji w postępowaniu uproszczonym nie obejmuje błędnego ustalenia stanu faktycznego. Strona może natomiast wykazywać ów błąd pośrednio, np. za pomocą zarzutu rażącego naruszenia przepisów postępowania przez przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, co w konsekwencji doprowadziło do sformułowania przez sąd wadliwych wniosków końcowych. Możliwe jest także wykazanie, że na skutek niezupełnego materiału dowodowego zaprezentowanego przez strony został uzyskany fałszywy obraz okoliczności sprawy. Poza bowiem przesłankami wymienionymi w art. 505 ⁹ k.p.c. podstawą apelacji mogą być również późniejsze wykrycie okoliczności faktycznych lub środki dowodowe, z których strona nie mogła skorzystać przed sądem pierwszej instancji (art. 505 ¹¹ § 2 k.p.c.).

Skarżąca zarzuciła Sądowi Rejonowemu naruszenie art. 233 k.p.c. poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego i przyjęcie przez sąd, iż pozwana w okresie od 25 lutego do 30 czerwca 2012 r. zamieszkiwała z pozwanym w lokalu przy ul. (...) w S.. D. N. w apelacji stanowczo podkreśliła, iż ze spornego lokalu wyprowadziła się z końcem lutego 2012 r. i w okresie objętym pozwem w mieszkaniu tym nie zamieszkiwała, na co wskazywać mają załączone przez nią wraz z apelacją dowody, to jest oświadczenie pozwanego W. R. faktury za pośrednictwo sprzedaży w serwisie (...), zaświadczenia i korespondencja z ZUS oraz potwierdzenia przelewów z tytułu zasiłku chorobowego.

Sąd II instancji nie znalazł podstaw do przyjęcia argumentacji skarżącej odnośnie naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Przepis ten stanowi, iż sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Sąd, na podstawie powyższego przepisu, dokonuje ustaleń, które mają służyć za podstawę faktyczną jego rozstrzygnięcia co do istoty sprawy. Swobodna ocena dowodów nie może być oceną dowolną, gdyż jest ona ujęta w ramy proceduralne i stąd musi spełniać warunki określone przez prawo procesowe. Sąd orzekający musi ocenić wszystkie przeprowadzone dowody oraz uwzględnić wszelkie towarzyszące im okoliczności i wiarygodność tych dowodów.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż z treści art. 3 k.p.c. wynika, iż strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody. Przepis ten nie nakłada zatem na sąd obowiązku dążenia do wykrycia prawdy obiektywnej (materialnej) bez względu na procesową aktywność stron. Wręcz przeciwnie, przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego, rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne, co wynika z treści art. 6 k.c. (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 29 grudnia 2003 r., I ACa 1457/03, OSA.2005/3/12). Wskazany przepis stanowi, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Powód dochodził zasądzonej kwoty solidarnie od W. R., z którym zawarł umowę najmu, oraz od pozwanej D. N., która wedle jego twierdzeń zamieszkiwała wraz z pozwanym w okresie objętym pozwem. Na tę okoliczność powód przedstawił dowód z umowy najmu z dnia 22 lutego 2012 r. oraz dowód z zeznań świadków – Ł. K., A. K. i K. S., z których wynika, iż pozwana mieszkała w lokalu przy ul. (...) oraz że pod tym adresem odbierała korespondencję związaną z działalnością prowadzoną za pośrednictwem serwisu (...).

Pozwana zaprzeczyła powyższym okolicznościom w toku przesłuchania, jednakże przed Sądem I instancji nie przedstawiła żadnych dowodów na potwierdzenie swojego stanowiska. Sąd Rejonowy nie dysponował więc materiałem dowodowym, z którego wynikałoby, że D. N. w okresie od 22 lutego 2012 r. do 30 czerwca 2012 r. nie zamieszkiwała wspólnie z W. R. w wynajmowanym lokalu. Z powołanego zaś wyżej art. 3 k.p.c., jak i w szczególności z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. wynika obowiązek stron przedstawienia dowodów dla stwierdzenia faktów, z których strona wywodzi skutki prawne. Dowody mające potwierdzić wersję pozwanej zostały przedstawione dopiero w postępowaniu apelacyjnym, a zatem Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny nie miał możliwości się na nich oprzeć i dokonać ich wszechstronnej oceny.

W tym miejscu należy jeszcze wskazać na art. 505 ¹¹ § 1 k.p.c., który stanowi, że sąd drugiej instancji nie przeprowadza postępowania dowodowego z wyjątkiem dowodu z dokumentu. Zatem zasadą w postępowaniu apelacyjnym prowadzonym w trybie uproszczonym jest to, że sąd odwoławczy nie przeprowadza postępowania dowodowego, strona winna bowiem przedstawić wszystkie dowody przed Sądem I instancji. Jedyną okolicznością, w której Sąd II instancji może przeprowadzić pełne postępowanie dowodowe jest to, że apelacja została oparta na późniejszym wykryciu faktów lub środków dowodowych, z których strona nie mogła skorzystać przed sądem pierwszej instancji (art. 505 ¹¹ § 2).

W ocenie Sądu Okręgowego w realiach niniejszej sprawy nie zostały spełnione przesłanki umożliwiające pozwanej skuteczne powołanie się na dowody zgłoszone dopiero w postępowaniu apelacyjnym. Pozwana była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, zarówno ona, jak i jej pełnomocnik byli prawidłowo zawiadamiani o terminach rozpraw; pozwanej znana była również treść pozwu i zdaniem sądu odwoławczego potrzeba powołania się na dowody świadczące o tym, iż D. N. nie zamieszkiwała w lokalu wynajmowanym przez W. R., pojawiła się już w postępowaniu pierwszoinstancyjnym. Ponadto apelacja nie została oparta na żadnych nowych okolicznościach faktycznych, a pozwana przedstawiła wraz z apelacją dowody, które znane były jej wcześniej, nadto znajdowały się w jej posiadaniu. Nie ma zatem żadnych uzasadnionych podstaw do przeprowadzenia dowodu z dokumentów przedstawionych przez skarżącą wraz z apelacją. Należy zauważyć, iż strona, która dopuszcza się zaniedbania w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, musi się liczyć z tym, że sąd drugiej instancji jej wniosku dowodowego nie uwzględni (tak postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 lutego 2013 r., sygn. akt I ACa 840/12, LEX nr 1299004). Dodatkowo wskazać należy, iż sam fakt wydania niekorzystnego dla strony wyroku nie może być podstawą powołania w postępowaniu apelacyjnym nowych faktów i dowodów (tak Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 4 kwietnia 2013 r., sygn. akt I ACa 1191/12, LEX nr 1315721).

W świetle powyższych rozważań nie sposób uznać, iż Sąd Rejonowy dokonał błędnego ustalenia stanu faktycznego i błędnie ustalił, że pozwana zamieszkiwała wraz z pozwanym w lokalu przy ul. (...) w S.. Zgromadzony przed Sądem I instancji materiał dowodowy pozwalał na przyjęcie, że pozwana stale zamieszkiwała, wspólnie z pozwanym, we wskazanym lokalu w okresie od 22 lutego 2012 r. do 30 czerwca 2012 r., a pozwana nie zdołała tym okolicznościom skutecznie zaprzeczyć; nie zdołała bowiem wykazać, że w lokalu tym nie mieszkała w ogóle, bądź że zamieszkiwała w nim w innym okresie, nieobjętym pozwem. W konsekwencji chybiony jest także zarzut naruszenia art. 659 § 1 k.c. w zw. z art. 688 ¹ k.c. Skoro bowiem pozwana w okresie najmu zamieszkiwała w lokalu mieszkalnym, to zgodnie z treścią art. 688 ¹ k.c., odpowiada solidarnie z najemcą za zapłatę czynszu i innych należnych opłat.

Mając na uwadze powyższe, apelacja pozwanej jako bezzasadna podlegała oddaleniu, o czym Sąd Okręgowy orzekł w sentencji wyroku na podstawie art. 385 k.p.c.