Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Marek Wasiluk

Protokolant: Agnieszka Malewska

przy udziale Prokuratora Elżbiety Korwell

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2015 roku

sprawy A. B. oskarżonego z art. 178a § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 26 listopada 2014 roku, sygn. akt XV K 1155/14;

I.  Wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten sposób, że:

1.  za podstawę prawną orzeczonego wobec oskarżonego A. B.środka karnego w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz F. P. P. o. P. P. przyjmuje art. 49 § 2 k.k. (pkt V części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku).

II.  W pozostałym zakresie wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy.

III.  Zwalnia oskarżonego A. B. od ponoszenia opłaty i od pozostałych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

A. B. został oskarżony o to, że:

w dniu 22 października 2014 roku w B. o godz. 17:25 na ul. (...) kierował pojazdem osobowym marki O. o nr. rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, posiadając w pierwszym badaniu 1,03 mg/dm ³, w drugim badaniu 1,05 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178 a § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 26 listopada 2014 roku Sąd Rejonowy w Białymstoku oskarżonego A. B. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 178a § 1 k.k. skazał go na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata.

Na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat.

Na podstawie art. 63 § 2 k.k. na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 22.10.2014r.

Na podstawie art. 72 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne na rzecz F. P. P. o. P. P. w wysokości 500 zł (pięciuset złotych);

Zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 180 złotych tytułem opłaty i obciążył go pozostałymi kosztami sądowymi w kwocie 80 złotych.

Apelację od tego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o środkach probacyjnych na niekorzyść A. B. wniósł prokurator.

Na zasadzie art. 427 § 1 i 2 k.p.k., art. 438 pkt 1 k.p.k. i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 49 § 2 k.k. poprzez niewskazanie go jako podstawy orzeczenia wobec oskarżonego A. B.środka probacyjnego i w konsekwencji wymierzenie oskarżonemu na mocy art. 72 § 2 k.k. świadczenia pieniężnego na rzecz F. P. P. o. P. P. w wysokości 500 złotych.

Podnosząc powyższe prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wskazanie art. 49 § 2 k.k. jako podstawy wymierzenia oskarżonemu środka probacyjnego w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz F. P. P. o. P. P. w wysokości 500 złotych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżyciela publicznego okazała się trafna i zasługiwała na uwzględnienie.

Należy wskazać, że w świetle całokształtu zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy materiału dowodowego okoliczności popełnienia zarzucanego oskarżonemu czynu i wina oskarżonego nie budzą wątpliwości. W tym zakresie Sąd I instancji, w wyniku wszechstronnej analizy wywiódł logiczne i trafne wnioski, a Sąd Okręgowy w wyniku przeprowadzonej kontroli odwoławczej w pełni je podziela.

Nie budzi też żadnych zastrzeżeń rodzaj i wymiar orzeczonej wobec A. B. kary. Sąd Rejonowy odniósł się do okoliczności, jakie miały wpływ na wymierzoną oskarżonemu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności i uznać należało, że została ona ukształtowana zgodnie z dyrektywami określonymi w art. 53 k.k., jest ona adekwatna do stopnia zawinienia, a także do społecznej szkodliwości przypisanego czynu.

Trafnie również Sąd doszedł do przekonania o celowości skorzystania wobec A. B. z dobrodziejstwa środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Dotychczasowy sposób życia oskarżonego daje podstawę do przyjęcia, że popełniony czyn miał charakter incydentalny i że oskarżony będzie w przyszłości przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Trafność tej tezy powoli zweryfikować okres próby oznaczony na dwa lata.

Nie budzi również zastrzeżeń okres, na który został orzeczony środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Czas trwania zakazu w wymiarze dwóch lat uwzględnia również wskazane powyżej okoliczności przedmiotowo - podmiotowe niniejszego czynu, a nadto zrealizuje właściwie cele wychowawczo zapobiegawcze oraz będzie należycie kształtować prawną świadomość społeczeństwa.

Tak ukształtowana kara winna spełnić w stosunku do oskarżonego zamierzone cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Sąd Rejonowy prawidłowo na poczet orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 22 października 2014 roku.

Odnosząc się do zarzutu podniesionego w apelacji wywiedzionej przez oskarżyciela publicznego należy stwierdzić, że rzeczywiście można mówić o obrazie przepisów prawa materialnego (error iuris). Może on polegać na błędnej wykładni przepisu, zastosowaniu niewłaściwego przepisu lub zastosowaniu go w niewłaściwy sposób, zastosowaniu danego przepisu, mimo zakazu określonego rozstrzygania lub niezastosowaniu normy, której stosowanie było obowiązkowe. Podzielić zatem należy tezę, że naruszenie prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu (niezastosowaniu) w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29.05.2008 roku, V KK 89/08, OSNwSK 2008/1/1183 LEX 549359).

W realiach niniejszej sprawy należało stwierdzić, iż rację ma skarżący, że Sąd I instancji dopuścił się obrazy prawa materialnego w postaci zastosowania niewłaściwego przepisu jako podstawy orzeczenia świadczenia pieniężnego na rzecz F. P. P. o. P. P. wskazując przepis art. 72 § 2 k.k. zamiast art. 49 § 2 k.k. Oba przepisy wskazują na możliwość orzeczenia przez Sąd świadczenia pieniężnego z art. 39 pkt 7 k.k., a zatem orzeczenie świadczenia nie jest obligatoryjne. Skoro jednak Sąd Rejonowy zdecydował się na orzeczenie świadczenia pieniężnego wobec sprawcy przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. to winien wskazać art. 49 § 2 k.k. jako podstawę prawną orzeczenia świadczenia pieniężnego na rzecz F. P. P. o. P. P.. Ten bowiem przepis ma zastosowanie wobec sprawców przestępstw kwalifikowanych z art. 178a k.k., art. 179 k.k. i art. 180 k.k., a A. B.jest sprawcą czynu z art. 178a § 1 k.k.

W tej sytuacji należało dokonać stosownej zmiany wyroku w zaskarżonej części wskazując art. 49 § 2 k.k. jako podstawę orzeczenia wobec A. B.świadczenia pieniężnego w kwocie 500 złotych na rzecz F. P. P. o. P. P..

Zaskarżony wyrok nie jest dotknięty innymi wadami, które powinny być brane przez Sąd odwoławczy z urzędu.

Reasumując powyższe Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

Na mocy art. 624 § 1 k.k. w zw. z art. 634 k.p.k. Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, iż przemawiają za tym względy słuszności.