Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – Wydział I Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2014 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa A. K. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa - Prezesowi Sądu Okręgowego w Krakowie i Prezesowi Sądu Okręgowego w Płocku

o zadośćuczynienie

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 8 kwietnia 2014 r. sygn. akt I C 231/13

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda A. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa -Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 5400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego;

3.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie adwokatowi A. G. kwotę 6 642 zł (sześć tysięcy sześćset czterdzieści dwa złote) w tym 1 242 zł podatku od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną powodowi z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt : I ACa 1011/14

UZASADNIENIE

A. K. (1) w ostatecznie określonym żądaniu pozwu skierowanego przeciwko Skarbowi Państwa - Prezesom Sądów Okręgowych w Krakowie i Płocku / k. 114-115 akt / , domagał się zasądzenia kwoty 2 500 0000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę , będącą następstwem naruszenia przez stronę pozwaną jego dóbr osobistych, w postaci prawa do wolności , nietykalności osobistej , czcij i dobrego imienia , a także prawa do sprawiedliwego procesu i dostępu do Sądu.

W podstawie faktycznej wskazywał , że twierdzone przezeń naruszenia dóbr oraz wynikający stad uszczerbek niemajątkowy za którego wyrównanie odpowiada strona przeciwna wynikają stad , iż w sprawie karnej oznaczonej sygnaturą II K 880/07 Sądu Rejonowego Żyrardowie został skazany prawomocnym wyrokiem na karę trzech lat pozbawienia wolności , a w jego ramach bezprawnie odmówiono mu przywrócenia terminu do złożenia wniosku o uzasadnienie tego orzeczenia .

W sprawie oznaczonej sygnaturą II K 1815/ 12/ S , prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie został niezasadnie najpierw oskarżony o popełnienie przestępstwa , a następnie niesłusznie skazany za to na karę dwóch miesięcy pozbawienia wolności.

Podczas postępowania o wznowienie postępowania karnego , prowadzonego przez Sąd Apelacyjny w Krakowie , oznaczonego sygnaturą II Ko 136/ 13 Sąd , w sposób nieuprawniony, pominął wniosek powoda o przesłuchanie świadka Z. K. (1), uniemożliwiono mu zapoznanie się z aktami przed terminem posiedzenia , a nadto Sąd nie spowodował , mimo żądania , sprowadzenia powoda na posiedzenie , po którym nastąpiło negatywne dlań rozstrzygniecie.

Nieprawidłowości jakich dopuszczono się w odniesieniu do praw procesowych A. K. (1) w postępowaniach przygotowawczych oznaczonych sygnaturami ! Ds. 48/13 - Prokuratury Rejonowej w Żyrardowie , 2 Ds. 133/13 Prokuratury Rejonowej dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie oraz postępowaniach prowadzonych przez Sąd Rejonowy w Żyrardowie o sygnaturach : III Nsm71/13, III Nsm 69/13 i III NSm 91/13, naruszają natomiast uprawnienie powoda w dostępie do wymiaru sprawiedliwości , stanowiąc także naruszenie jego dóbr osobistych.

Strona pozwana , reprezentowana przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa domagała się oddalenia powództwa i obciążenia A. K. (1) kosztami procesu.

W swoim stanowisku, w pierwszej kolejności , podniosła zarzut przedawnienia roszczenia o ile jego podstawą miała by być krzywda powoda doznana w związku z przebiegiem postępowania przed Sądem Rejonowym w Żyrardowie w sprawie II K 880/07. Skoro bowiem powód wiąże powstanie krzywdy związanej z nim jako mającej powstać w dniu wydania rozstrzygnięcia przez Sąd [ 23 marca 2007r ] , to nawet przyjęcie najbardziej korzystanej dla powoda daty [ złożenia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o uzasadnienie tego wyroku ] to od jego daty do dnia wniesienia pozwu upłynął już[ wcześniej ] trzy letni okres o jakim mowa w art.442[1] §1 kc.

W odniesieniu do innych zdarzeń z którymi A. K. (1) wiązał powstanie po swojej stronie krzywdy pozwany wskazywał , że żądający nie wykazał przesłanek odpowiedzialności deliktowej Skarbu Państwa , a w szczególności nie dowiódł , że działanie Sądów i Prokuratur było wobec jego osoby bezprawne. Zaznaczył przy tym także , że podnoszony przez powoda brak dostępu do wymiaru sprawiedliwości czy brak zapewnienia sprawiedliwego procesu nie mogą być kwalifikowane jako świadczące o naruszeniu dóbr osobistych , nie przynależąc do ich katalogu.

Wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2014r, Sąd Okręgowy w Krakowie powództwo oddalił [ pkt I ] , zasądził od powoda na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 7200 złotych tytułem kosztów procesu [ pkt II] oraz przyznał od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Krakowie na rzecz adwokata z urzędu, reprezentującego A. K. w postępowaniu rozpoznawczym, sumę 8 856 złotych , w tym podatek VAT , tytułem wynagrodzenia za to zastępstwo [ pkt III sentencji wyroku ].

Sąd Okręgowy ustalił następujące fakty istotne dla rozstrzygnięcia :

W sprawie prowadzanej przez Sąd Rejonowy w Żyrardowie , oznaczonej sygnaturą II K 880/09 , w dniu 6 sierpnia 2009r , zapadł wyrok skazujący powoda na karę 3 lat pozbawienia wolności. A. K. (1) w wymaganym przez ustawę procesową terminie nie złożył wniosku o uzasadnienie orzeczenia ani też apelacji. Dopiero w dacie 28 września wniósł pismo w którym zażądał wszczęcia postępowania apelacyjnego. Sąd I instancji potraktował je jako wniosek o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o uzasadnienie orzeczenia z dnia 6 sierpnia 2009. Żądanie to oddalił , a zażalenie jakie powód złożył od tego rozstrzygnięcia nie zostało uwzględnione. Sąd Okręgowy w Płocku postanowieniem , w sprawie oznaczonej sygnaturą V Kz 492/09 , utrzymał je w mocy. W tej samej sprawie A. K. (1) złożył później apelację , która zarządzeniem Sądu I instancji nie została przyjęta do rozpoznania wobec wniesienia jej po upływie wymaganego terminu ustawowego. Zażalenie powoda nie przyniosło spodziewanego przezeń skutku. Zarządzenie zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Okręgowego w Płocku z dnia 16 marca 2010r, sygn. V Kz 80/10.

Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa - Śródmieścia w Krakowie , w sprawie II K 1815/12/S , powód został skazany na karę dwóch miesięcy pozbawienia wolności. Apelacja wniesiona przez skazanego do Sądu II instancji nie została uwzględniona , wyrok ten , rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego z dnia 5 czerwca 2013r , w sprawie IV Ka 277/13 , został utrzymany w mocy. Wówczas powód za pośrednictwem swojego pełnomocnika złożył wniosek o wznowienie postępowania w sprawie , który postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 30 grudnia 2013r , sygnatura II AKo 136/13 , został oddalony.

W sprawie oznaczonej sygnaturą 2 Ds. 133/13 Prokuratura Rejonowa dla Krakowa –Śródmieście - Zachód , wydała 4 lutego 2013r postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa [ inicjowanego przez powoda ] W dniu 13 kwietnia 2013r , po rozstrzygnięcia zażalenia A. K. (1), Sąd Rejonowy dla Krakowa – Śródmieścia w sprawie II Kp 169/13/ S orzeczenie to utrzymał w mocy.

Z dalszych ustaleń Sądu Okręgowego wynika , że w sprawie 1 Ds. 48/13 wszczętej na podstawie zawiadomienia powoda o możliwości popełnienia przestępstwa znęcania , przez Prokuraturę Rejonową w Żyrardowie , postępowanie nadal , na datę zamknięcia rozprawy przed Sądem I instancji , pozostaje w toku.

W postępowaniu prowadzonym przed Sądem Rejonowym w Żyrardowie , oznaczonym sygnaturą III Nsm 71/13 , Sąd na wniosek Prokuratury Rejonowej, wydał postanowienie o ustanowieniu dla małoletniej Z. K. (1) kuratora, celem strzeżenia jej praw, w postępowaniu przygotowawczym , oznaczonym jako 1 Ds. 48/ 13. Wobec tego orzeczenia powód złożył pismo potraktowane przez Sąd jako apelacja, która została odrzucona w sytuacji , kiedy uprzednio, 7 maja 2013r , postępowanie w sprawie zostało umorzone , wobec faktu , iż Z. K. uzyskała pełnoletniość.

W sprawach oznaczonych sygnaturami III Nsm 69/13 i III Nsm 91/13 , Sąd Rejonowy w Żyrardowie z inicjatywy Prokuratury Rejonowej , ustanowił dla małoletnich G. i K. K. kuratorów, celem strzeżenia ich praw w postępowaniu przygotowawczym oznaczonym sygnaturą 1 Ds. 48/13.

Pismo powoda wniesione w związku z tymi rozstrzygnięciami , potraktowane zostało przez Sąd jako apelacja , którą odrzucił postanowieniami z dnia 10 lipca 2013r.

Jak wynika z dalszej części uzasadnienia orzeczenia objętego kontrolą instancyjną wskazane wyżej fakty zostały ustalone w oparciu o treść dokumentów urzędowych z przebiegu poszczególnych , wskazanych w nich, postępowań sądowych i prokuratorskich. Sąd natomiast oddalił osobowe wnioski dowodowe wskazywane przez A. K. (1) uznając , że okoliczności mogące być ustalonymi na ich podstawie nie będą okolicznościami doniosłymi dla podjęcia rozstrzygnięcia, w przedmiocie roszczenia zgłoszonego przez powoda.

W ramach jego oceny prawnej Sąd Okręgowy uznał , że należy jej dokonać zarówno z punktu widzenia norm określających przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej za działania organów władzy publicznej [ art. 417 §1 kc w zw z art. 445 §1 kc. ] jak i przez pryzmat odpowiedzialności Skarbu Państwa za uszczerbek nie majątkowy powoda wynikający z naruszenia , zidentyfikowanych przez niego dóbr osobistych [ art. 448 kc w zw z art. 24 §1 kc]

Podzielając trafność zarzutu przedawnienia podniesionego przez stronę pozwaną w odniesieniu do zgłoszonego przez A. K. (1) roszczenia o ile jego źródłem miałyby być zdarzenia związane z przebiegiem postępowania karnego w sprawie II K 880/07 , następujące pod wydaniu przez Sąd I instancji orzeczenia skazującego , Sąd Okręgowy , w pierwszej kolejności rozważał żądanie powoda jako mające charakter odszkodowawczy.

Uznał , w konkluzji tej części rozważań , że powód nie zdołał udowodnić , iż działanie organów Skarbu Państwa , opisane w podstawie faktycznej powództwa miały charakter działań bezprawnych.

Za takie w szczególności nie można uznać tych, w ramach których powód miał zagwarantowaną możliwość prezentowania swojego stanowiska i wnoszenia środków odwoławczych. O braku legalności działania organów państwowych , zdaniem Sądu , nie może , jak chce tego powód , decydować to , że rozstrzygnięcia podjęte w ramach ustawowych kompetycji były inne aniżeli spodziewał się tego A. K. (1).

Ten stan braku bezprawności w działaniach organów Państwa wyklucza możliwość uwzględnienia roszczenia powoda w jakiejkolwiek części także wówczas , gdyby jego kwalifikacji należało poszukiwać w normie art. 448 kc w zw z art. 24 §1 kc , upatrując jego źródła w naruszeniu dóbr osobistych , wywołującego po jego stronie krzywdę podlegającą wyrównaniu poprzez przyznanie zadośćuczynienia.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu była norma art. 98 §1 kpc, statuująca zasadę odpowiedzialności za wynik sprawy , w związku z art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 8 lipca 2005r o Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa.

Przegrana w procesie zrodziła także konieczność przyznania, ze środków budżetowych Skarbu Państwa, wynagrodzenia pełnomocnikowi powoda ustanowionemu z urzędu , które przez zastępowanego nie zostało nawet w części pokryte.

W apelacji od tego orzeczenia powód , zaskarżając je w całości , w pierwszej kolejności domagał się wydania orzeczenia reformatoryjnego i uwzględnienia żądania, w jego ostatecznie określonym brzmieniu, oraz obciążenia strony przeciwnej kosztami postępowania za obydwie instancje.

Jako wniosek ewentualny sformułował żądanie uchylenia wyroku Sądu Okręgowego i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

Na wypadek nieuwzględnienia środka odwoławczego, pełnomocnik A. K. (1) domagał się przyznania mu, ze środków budżetowych Skarbu Państwa , wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną zastępowanemu z urzędu , które nie zostało przezeń nawet w części uiszczone na rzecz profesjonalnego reprezentanta.

Środek odwoławczy został oparty na następujących zarzutach :

- naruszenia prawa procesowego , w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy, a to :

a/ art. 217 kpc w zw z art. 227kpc , wobec nietrafnego niedopuszczenia przez Sąd I instancji dowodów osobowych wnioskowanych przez powoda , których depozycje miały pozwolić na określenie rozmiaru krzywdy , której miał doznać na skutek naruszenia dóbr osobistych bezprawnym działem jednostek organizacyjnych Skarbu Państwa ,

b/ art. 233 §1 kpc jako następstwa braku wszechstronności w ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów i pominiecie w jej ramach tych faktów , które wskazywały na bezprawność w działaniu organów Państwa ,

- naruszenia prawa materialnego :

a/ art. 6 kc w zw z art 232 zd. 1 kpc , wobec wyrażenia nietrafnej oceny , iż A. K. nie dowiódł bezprawności działania strony przeciwnej, która miała także wynikać z błędnej wykładni przepisu art. 417 §1 kc,

b/ art. 448 kc w zw z art. 24 §1 kc przez nietrafne ich niezastosowanie, w odniesieniu do roszczenia powoda , mimo , iż przesłanki przypisania pozwanemu odpowiedzialności za naruszenie dóbr osobistych powoda , a w konsekwencji obciążenia go obowiązkiem zapłat zadośćuczynienia za doznany w ten sposób uszczerbek niemajątkowy zostały w postępowaniu wykazane.

W motywach apelacji , poza powtórzeniem argumentacji , która znalazła się już w piśmie precyzującym żądanie pozwu , złożonym podczas postępowania rozpoznawczego przed Sądem I instancji, apelujący akcentował znaczenie dla rozstrzygnięcia , oddalenia wskazywanych przez niego osobowych wniosków dowodowych. Doprowadziło ono , jego zdaniem , do niekompletności materiału procesowego , co powoduje , że samo rozstrzygniecie nie jest prawidłowe.

Uzupełniając osobiście apelację wniesiona przez pełnomocnika, A. K. (1) zgłosił żądanie przeprowadzenia wniosków dowodowych , a kwestionując sposób w jaki jego prawa procesowe reprezentowała przed Sądem I instancji pełnomocnik z urzędu , podniósł dodatkowo zarzut wadliwego ustalenia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia. Eksponował także wadę objętego kontrolą orzeczenia, mającą być następstwem nie uwzględnienia ogólnego stanu polskiego więziennictwa. [Powód przebywa w warunkach zakładu karnego ]

/ pismo powoda k. 208-211 akt /

W odpowiedzi na apelację strona pozwana domagała się jej o oddalenia , jako pozbawionej usprawiedliwionych podstaw, oraz obciążenia powoda kosztami należnymi w postępowaniu apelacyjnym Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa.

W swoim stanowisku procesowym Skarb Państwa w pełni zaaprobował zarówno ustalenia faktyczne jak i ocenę prawną roszczenia powoda , wyrażoną w motywach kontrolowanego instancyjnie wyroku.

Rozpoznając apelację Sąd Apelacyjny rozważył :

Środek odwoławczy A. K. (1) nie jest uzasadniony i podlega oddaleniu.

Niezasadnie apelujący stawia zarzut naruszenia art. 217 kpc w zw z art. 227 kpc.

Jak wynika z jego motywów, powód upatruje jego realizacji w tym , iż Sąd Okręgowy nie uwzględnił jego wniosków o przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków.

Stanowisko A. K. (1) , że tym samym doszło do naruszenia prawa procesowego, w sposób doniosły dla rozstrzygnięcia, nie jest trafne.

Ocena ta wynika z analizy tezy dowodowej , której potwierdzeniu miały służyć relacje wnioskowanych świadków.

Jak wynika z treści pisma procesowego powoda w którym ostatecznie żądanie przeprowadzenia tych dowodów zostało sprecyzowane i określona została teza dowodowa / k. 130 akt / , świadkowie mieli potwierdzić rodzaj i zakres negatywnych odczuć powoda , pozostających w związku z twierdzonym przezeń naruszeniem dóbr osobistych. Przy takim jej określeniu , wbrew stanowisku apelującego , trafnym było ich nie uwzględnienie przez Sąd I instancji , jako nieistotnych dla ustalenia faktów doniosłych dla rozstrzygnięcia , gdy wziąć pod rozwagę , że nie zostały przez powoda wykazane przesłanki normatywne odpowiedzialności Skarbu Państwa za mająca być jego udziałem krzywdę. Przeprowadzenie tych dowodów , przy wskazanym wyżej oznaczeniu tezy dowodowej , zmierzającej wyłącznie do określenia rozmiaru tego uszczerbku byłoby przydatne wówczas , gdyby odpowiedzialność Skarbu Państwa za jego wyrównanie byłaby przez A. K. wykazana.

Skoro nie zdołał jej dowieść [ o czym w dalszej części uzasadnienia], ustalanie zakresu doznanego przezeń uszczerbku było zbędne.

Nie ma racji apelujący podnosząc zarzut naruszenia art. 233 §1 kpc.

Upatrując jego realizacji w braku wszechstronności analizy zgromadzonego w sprawie materiału procesowego , autor apelacji w motywach środka odwoławczego nie powołuje żadnych rzeczowych argumentów mających wskazywać dlaczego uznaje , że tego rodzaju nieprawidłowością ocena dokonana przez Sąd Okręgowy jest dotknięta. W istocie bowiem uzasadnienie apelacji koncentruje się wyłącznie na polemice z decyzją procesową o oddaleniu osobowych wniosków dowodowych zgłoszonych przez powoda.

Zatem wystarczy, w ramach oceny podniesionego zarzutu wskazać , że dla jego skuteczności nie można poprzestać na stwierdzeniu , że dokonane przez Sąd niższej instancji ustalenia są wadliwe , w następstwie dowolności w ocenie dowodów [ w rozstrzyganej sprawie spowodowanej brakiem wszechstronności analizy treści zgromadzonego materiału ] ale musi być przez autora zarzutu wskazane , w odniesieniu do konkretnych środków dowodowych , które z kryteriów oceny swobodnej wskazanych w tej normie zostały naruszone. Tego rodzaju rzeczowej polemiki powód nie stara się nawet w motywach apelacji budować, wobec czego sam zarzut , jako pozbawiony uzasadnienia, należy odeprzeć .

Zarzut postawiony przez powoda w piśmie procesowym , stanowiącym uzupełnienie apelacji, a określony jako dotyczący „ nieprawdziwych ustaleń faktycznych „ także nie jest usprawiedliwiony , już tylko z tego powodu , iż A. K. (1) w istocie go nie uzasadnił , wyrażając jedynie , w sposób zupełnie ogólny, swoje niezadowolenie z treści wydanego przez Sąd Okręgowy rozstrzygnięcia.

Sąd Apelacyjny nie uwzględnił zawartych w tym piśmie uzupełniającym wniosków dowodowych /k.210v – 211 akt / , uznając je za spóźnione w rozumieniu art. 381 kpc. Powód nie wykazał bowiem , iż potrzeba ich przeprowadzenia powstała dopiero na etapie postępowania odwoławczego , bądź [ w odniesieniu do wniosku o jego przesłuchanie w charakterze strony ] także jako zbędnego dla ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia.

Uznanie , iż żaden z zarzutów procesowych nie jest trafny ma to następstwo , że fakty , które Sąd Okręgowy uczynił podstawą faktyczną kontrolowanego instancyjnie orzeczenia , przy aprobacie dla nich, Sąd II instancji przyjmuje za własne.

Nie ma racji apelujący podnosząc zarzuty naruszenia prawa materialnego, wbrew bowiem jego argumentom w następstwie wydania ocenianego orzeczenia nie doszło do naruszenia żadnego z przepisów , które, w ramach omawianego zarzutu , zostały przez A. K. (1) powołane.

Na wstępie dla uporządkowania wywodu należy podkreślić , że roszczenie zgłoszone w pozwie , procesjonalnie zastąpiony w sporze powód , kwalifikował jako zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, mającą być następstwem naruszenia jego dóbr osobistych w postaci wolności , nietykalności osobistej , czci i dobrego imienia, a także prawa do rzetelnego procesu oraz dostępu do wymiaru sprawiedliwości.

Zostały one , zdaniem powoda , naruszone , poprzez opisane w podstawie faktycznej powództwa działania Sądów i Prokuratur , w postępowaniach prowadzonych przeciwko lub z udziałem powoda , które , odniesieniu do kilku z nich, sam inicjował. Sposób działania organów państwowych doprowadził do uszczerbku niemajątkowego mającego być wyrównanym poprzez zapłatę zadośćuczynienia.

Tak określony charakter roszczenia powoda i oznaczona przezeń jego podstawa faktyczna, determinują zakres dalszych rozważań Sądu II instancji ograniczając je, przez pryzmat stawianych zarzutów prawno - materialnych , do oceny tego czy Sąd I instancji miał rację uznając , że A. K. (1) nie dowiódł przesłanek odpowiedzialności Skarbu Państwa za uszczerbek jakiego miał doznać.

Ponieważ powód w sposób wyraźny wiązał powstałą po swojej stronie szkodę niemajątkową [ krzywdę ] z naruszeniem swoich dóbr osobistych należy w pierwszej kolejności zauważyć , że jakkolwiek katalog dóbr osobistych opisany w art. 23 kc nie jest zatknięty to do niego nie sposób, jak chce tego apelujący , zaliczyć prawa do rzetelnego procesu oraz dostępu do wymiaru sprawiedliwości.

Nie relacjonując i nie zajmując własnego stanowiska w mającym długą historię sporze doktrynalnym dotyczącego rozumienia tego pojęcia , wystarczy poprzestać na stwierdzeniu , iż dobra osobiste można określić jako pewne wartości niematerialne związane immanentnie z jednostką ludzką [ osoba prawną ]

Tych dwóch, ostatnio wymienionych uprawnień nie sposób wiązać w taki sposób z każdym człowiekiem kwalifikując jako przynależne jej dobra niematerialne , a wobec tego nie można zaliczyć tak dostępu do wymiaru sprawiedliwości jak i prawa do sprawiedliwego procesu jako przynależnych do katalogu dóbr osobistych.

Ponieważ jednak pozostałe z dóbr na które powoływał się powód, do tej kategorii z pewnością zaliczyć należy , aktualną staje się ocena czy ustalony w sprawie sposób działania jednostek organizacyjnych Skarbu Państwa nie stanowiły ich naruszenia.

Ewentualna odpowiedzialność odszkodowawcza Skarbu Państwa i to niezalenie od tego czy powód żąda wyrównania uszczerbku o charakterze majątkowym / szkody / czy niemajątkowym / krzywdy / , uzależniona jest od tego czy działanie [ zaniechanie ] z którym żądający łączy powstanie po swojej stronie szkody podlejącej wyrównaniu jest związane z wykonywaniem władzy publicznej i , przede wszystkim , czy było ono bezprawne , czyli obiektywnie niezgodne z obowiązującym porządkiem prawnym i [lub ] zasadami współżycia społecznego.

Trzeba także zwrócić uwagę , że niezależnie od tego czy żądanie dotyczy wyrównania szkody[ w oparciu o normę art. 417 §1 kc czy krzywdy , jako konsekwencji naruszenia dóbr osobistych , na podstawie art. 448 kc w zw z art. 24 §1 kc , dla przypisania tego rodzaju odpowiedzialności [ deliktowej ] Skarbowi Państwa , przesłanka zawinienia nie jest prawnie relewantna.

/ por. bliżej w tej materii stanowisko Trybunału Konstytucyjnego zawarte w uzasadnieniu wyroku z dnia 4 grudnia 2001r , sygn.. SK 18/00, publ. OTK z 2001r nr 8 poz. 256 a także pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale [ 7] z dnia 18 października 2011r , sygn.. III CZP 25/11 , publ. OSNC z 2012 nr 2 poz. 15/

Nie może budzić wątpliwości , że działania jednostek organizacyjnych strony pozwanej z którymi powód łączy powstanie krzywdy, były realizacją uprawnień ustawowych, stanowiących atrybuty wykonywania władzy o charakterze -publicznym.

Wszystkie te działania , nawet przy , wskazanym wyżej , szerokim rozumieniu pojęcia bezprawności nie można uznawać za bezprawne.

Wszystkie , które miałyby , zdaniem powoda , stanowić naruszenie jego dóbr osobistych, były podejmowane przez funkcjonariuszy jednostek organizacyjnych Skarbu Państwa na podstawie obowiązujących przepisów , i w ramach nadanych im tymi przepisami kompetencji bez przekroczenia ich zakresu. Powód miał zagwarantowana możliwość weryfikacji ich merytorycznej poprawności poprzez składanie środków odwoławczych z których korzystał. To , że w ostatecznym wyniku w postępowaniach z jego udziałem zapadały rozstrzygnięcia , które z jego punktu widzenia nie były satysfakcjonujące, nie może stanowi dostatecznego argumentu za oceną działania funkcjonariuszy strony pozwanej jako niezgodnego z obowiązującym prawem , tak materialnym jak i procesowym.

Brak też dostatecznych podstaw by upatrywać takiej kwalifikacji ich działania w niezgodzie jego skutków z zasadami współżycia społecznego, tym bardziej , że powód nie starał się nawet dowieść okoliczności faktycznych, na podstawie których o takiej sprzeczności można by zasadnie mówić .

Brak przesłanki bezprawności wyklucza możliwość uznania roszczenia powoda za usprawiedliwione w jakiejkolwiek części i to nawet bez potrzeby dokonywania analizy pozostałych warunków normatywnych od których ustawodawca uzależnia odpowiedzialność odszkodowawczą strony pozwanej.

Zatem , skoro także żaden z zarzutów prawnomaterialnych nie okazał się być uzasadnionym , środek odwoławczy podlegał oddaleniu , o którym Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 385 kpc w zw z art. 417 §1 i 448 w zw z art. 24 §1 kc.

Rozstrzygając o kosztach postępowania apelacyjnego Sąd II instancji zastosował art. 98 §1 i 99 kpc w zw z art. 108 §1 i 391 §1 kpc i wynikającą z niego , dla rozliczenia ich pomiędzy stronami, regułę odpowiedzialności za wynik sprawy.

Kwota należna z tego tytułu od przegrywającego sprawę powoda Skarbowi Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa , została ustalona, uwzględniwszy wartość przedmiotu zaskarżenia , na podstawie § 6 pkt 7 w zw z §13 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia MS w sprawie opłat za czynności adwokackie [ …] z dnia 28 września 2002r [jedn. tekst DzU z 2013 poz. 461]

Należne ze środków budżetowych Skarbu Państwa , wynagrodzenie dla pełnomocnika powoda ustanowionego z urzędu, w postępowaniu apelacyjnym, zostało ustalone na podstawie § 6 pkt 7 w zw. z §13 ust 1 pkt 2 oraz § 2 ust 3 , powołanego wyżej Rozporządzenia.