Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Danuta Lesiewska

Sędziowie SO Mariola Urbańska - Trzecka (sprawozdawca)

SO Małgorzata Lessnau-Sieradzka

Protokolant Mateusz Pokora

przy udziale Jerzego Koźmińskiego prokuratora Prokuratury Okręgowej w Bydgoszczy

po rozpoznaniu dnia 18 lutego 2015 r.

sprawy M. G. s. J. i R. ur. (...) w Ś.

oskarżonego z art. 291 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 30 września 2014 roku - sygn. akt IX K 82/14

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną; wymierza oskarżonemu opłatę w wysokości 580,00 (pięćset osiemdziesiąt) złotych za II instancję i obciąża go wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IV Ka 38/15

UZASADNIENIE

M. G. został oskarżony o to, że:

w dniu 29 października 2011 r. w B. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z P. M. przyjęli od R. S. i następnie pomagali w zbyciu elektronarzędzi w postaci:

1) pilarka spalinowa m-ki (...) model (...), nr fabryczny (...)

2) pilarka spalinowa m-ki (...) model (...), nr fabryczny (...)

3) wyrzynarka f-my (...) model (...), nr fabryczny (...), nr oznakowania (...)

4) frezarka f-my (...) model (...) (...), nr fabryczny (...), nr oznakowania (...)

5) wkrętarka f-my (...) model (...) (...), nr fabryczny (...), nr oznakowania (...)

6) szlifierka (...), nr przedmiotu (...), nr oznakowania (...)

7) strug f-my (...), model (...), nr fabryczny (...), nr oznakowania (...)

8) kołkownica f-my “F.”, model (...) – system domino, nr fabryczny (...), nr oznakowania (...)

9) maszyna (...) (...) (...), nr fabryczny779100, nr oznakowania (...)

o łącznej wartości 83.550 zł, pochodzących z przestępstwa, tj. kradzieży jaka miała miejsce w okresie od 16.09.2012 r. do 19.09.2011 r. na terenie posesji nr (...) przy ul. (...) w miejscowości N.

tj. o czyn z art. 291§1 k.k.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy z dnia 30 września 2014 roku sygn. akt IX K 82/14

I.  Uznał oskarżonego M. G. za winnego tego, że w dniu 29 października 2011 r. w B. przy ul. (...), nabył od R. S. elektronarzędzia w postaci:

1)  pilarki spalinowej m-ki (...) model (...), nr fabryczny (...) o wartości 1.885 zł

2)  pilarki spalinowej m-ki (...) model (...), nr fabryczny (...) o wartości 968,50 zł

3)  wyrzynarki f-my (...) model (...), nr fabryczny (...), nr oznakowania (...) wraz z osprzętem o wartości 1,286,57 zł

4)  frezarki f-my (...) model (...) (...), nr fabryczny (...), nr oznakowania (...) o wartości 1.672,48 zł

5)  wkrętarki f-my (...) model (...) (...), nr fabryczny (...), nr oznakowania (...) o wartości 1.997,59 zł

6)  szlifierki (...), nr przedmiotu (...), nr oznakowania (...) wraz z osprzętem o wartości 1.706,80 zł

7)  strugu f-my (...), model (...), nr fabryczny (...), nr oznakowania (...) o wartości 1.742,07 zł

8)  frezarki do połączeń (kołkownica) f-my “F.”, model (...) – system domino, nr fabryczny (...), nr oznakowania (...) o wartości 2.872,30 zł

9)  młotka (młotowiertarki) (...) (...) (...), nr fabryczny779100, nr oznakowania (...) wraz z osprzętem o wartości 1.015,38 zł

10)  pilarki mieczowej SP 200 (...) wraz z osprzętem o wartości 2.609,87 zł

11)  pilarki tarczowej (...) (...) (...) wraz z osprzętem o wartości 1.717,40 zł

12)  piły taśmowej małej (ręczna pilarka taśmowa (...) (...)) o wartości 7.530,12 zł

13)  frezarki śrubowej (frezarka siodowa (...) (...)) o wartości 10.052,79 zł

14)  piły mieczowej(...) (pilarka łańcuchowa (...) (...)) o wartości 8.799,91 zł

15)  wiertarki (...) (...) o wartości 1.371,95 zł

16)  zestawu do metalu H. (...) o wartości 189,78 zł

17)  piły tarczowej, talerza szlif, ścisku, zabezpieczenia (...) o wartości 312,74 zł

18)  łącznika (...) o wartości 91 zł

19)  piły standard 190x26x30 (...) o wartości 90,68 zł

o łącznej wartości 47.913 zł, pochodzących z przestępstwa kradzieży z włamaniem dokonanej przez W. K. w okresie od 16.09.2011 r. do 19.09.2011 r. na terenie posesji nr (...) przy ul. (...) w miejscowości N., tj. za winnego występku z art. 291§1 k.k. i za to na podstawie art. 291§1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności

II.  Na podstawie art. 69§1 k.k. i art. 70§1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego M. G. kary pozbawienia wolności na okres 3 (trzech) lat tytułem próby

III.  Na podstawie art. 33§2 k.k. wymierzył oskarżonemu M. G. karę 200 (dwustu) stawek dziennych grzywny przyjmując jedną stawkę w wysokości 10 zł (dziesięciu złotych)

IV.  Na podstawie art. 46§1 k.k. zobowiązał oskarżonego M. G. do naprawienia w części wyrządzonej szkody poprzez zapłatę solidarnie z R. S. i W. K. kwoty 43.368,22 zł (czterdzieści trzy tysiące trzysta sześćdziesiąt osiem złotych 22/100)

Powołanym wyrokiem sąd uniewinnił oskarżonego P. M. od popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyrok w odniesieniu do tego oskarżonego stał się prawomocny.

Wyrok zawiera także rozstrzygnięcie o kosztach procesu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok w całości na jego korzyść.

Wyrokowi na mocy art. 438 pkt 2 kpk zarzucił obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 7 kpk polegająca na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów poprzez uznanie, że część wyjaśnień i zeznań R. S. zasługuje na przymiot wiarygodności oraz odmowę uznania za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego M. G., a w konsekwencji ustalenie, że oskarżony M. G. miał świadomość, iż elektronarzędzia z kradzieży z włamaniem oraz poprzez przyjęcie, iż nabył od R. S. wszystkie elektronarzędzia skradzione P. J..

Stawiając ten zarzut wniósł o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jako oczywiście bezzasadna nie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że sąd I instancji w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, wbrew twierdzeniom apelującego, po czym poczynił jak najbardziej trafne ustalenia faktyczne, w zakresie określonym w części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, po przeprowadzeniu kompleksowej i gruntownej analizy i oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie dochodząc do słusznego wniosku, że materiał zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przypisanego mu przestępstwa umyślnego paserstwa. Sąd zgodnie z przepisami procedury karnej uzupełnił i ujawnił pełny materiał dowodowy niezbędny do ustalenia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu, opierając wyrok na kompletnym materiale, bez naruszenia art. 410 kpk. Lektura uzasadnienia wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego wskazuje nadto, że sąd dokonał zgodnej z wymogami i zasadami procesowymi, wszechstronnej analizy i oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, stosownie do wskazania zawartego w art. 4 k.p.k., uwzględnił zarówno dowody przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego nie przekraczając przy tym zasady swobodnej ich oceny, z których to wyprowadził prawidłowe wnioski co do winy oskarżonego, które to wnioski odpowiadają zasadom logicznego rozumowania oraz wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, zgodnie z treścią art. 7 k.p.k. Sąd orzekający w uzasadnieniu wyroku wskazał wyraźnie jakie fakty uznał za dowiedzione, na czym opierał poszczególne ustalenia i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. W związku z powyższym podkreślić należy, iż proces wyrokowania w przedmiotowej sprawie w pełni odpowiada przepisom procedury karnej, a przedstawiona analiza i ocena dowodów, argumentacja na jej poparcie nie może budzić zastrzeżeń co do ich poprawności z punktu widzenia zasad wymaganych treścią art. 7 kpk.

Czyniąc natomiast zadość stosownym wymogom procesowym przewidzianym dla postępowania odwoławczego treścią przepisów art. art.: 433 § 2 i 457 § 3 k.p.k., należy stwierdzić co następuje w odniesieniu do zarzutów podniesionych w opisanym wyżej środku odwoławczym.

Przechodząc zatem do stawianego w apelacji obrońcy oskarżonego zarzutu obrazy przepisów postępowania to stwierdzić należy, że nie istnieją - w ocenie Sądu Odwoławczego - żadne racjonalne przesłanki by podzielić ten zarzut. Należy stanowczo stwierdzić, iż są całkowicie chybione i niezasadne. Podkreślić trzeba, że zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych .czy wzajemnych sprzeczności (postanowienie SN z dnia 14 lutego 2007 r., II KK 397/06,niepubl.). Sąd orzekający, rozstrzygając o winie lub niewinności oskarżonego (ej), kieruje się własnym wewnętrznym przekonaniem, nieskrępowanym żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi, a przekonanie to pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. dopóki nie zostanie wykazane, że sąd I instancji oparł swoje przekonanie o winie oskarżonego(ych) bądź na okolicznościach nieujawnionych w toku przewodu sądowego, bądź ujawnionych, ale ocenionych w sposób sprzeczny ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Apelacja oparta li tylko na wersji oskarżonego nie przyznającego się do winy w odniesieniu do stawianego i przypisanego ostatecznie czynu jawi się w realiach niniejszej sprawy jako wybitnie polemiczna wobec prawidłowych i nie budzących zastrzeżeń ustaleń Sądu orzekającego oraz obszernej, wyczerpującej, logicznej i jak najbardziej przekonującej argumentacji zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie dostarczając jakichkolwiek merytorycznych argumentów pozwalających na podzielenie zarzutów sformułowanych w środku odwoławczym oraz leżącej u ich podstaw argumentacji, gdzie usiłuje się w sposób nadzwyczaj jednostronny i uproszczony kwestionować prawidłowość i zasadność zapadłego rozstrzygnięcia. W żaden sposób nie można się zgodzić się z twierdzeniami autora apelacji, jakoby Sąd meriti z przekroczeniem zasady swobodnej oceny dowodów, i w konsekwencji na podstawie błędnych ustaleń faktycznych przypisał oskarżonemu popełnienie czynu z art. 291 § 1 kk. Nie sposób w szczególności przyjąć, że dowody, na których sąd oparł swoje orzeczenie, na które wskazał w uzasadnieniu wyroku, w szczególności zaś kwestionowane przez obrońce zeznania swiadka R. S. są sprzeczne i niejasne i by dokonując ich analizy i oceny, przyznając im walor wiarygodności sąd naruszył zasady wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd rejonowy na co wskazuje treść uzasadnienia, w sposób prawidłowy dokonał analizy wszystkich źródeł dowodowych we wzajemnych powiązaniu i słusznie doszedł do przekonania, że ów materiał pozwala w sposób jednoznaczny, bez naruszenia reguł wynikających z treści art. 5 § 1 i 2 kpk, na przypisanie oskarżonemu M. G. winy w odniesieniu do przypisanego ostatecznie przestępstwa umyślnego paserstwa. Argumentacja obrońcy, oparta wyłącznie na kwestionowaniu tej oceny materiału dowodowego jaka została zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w szczególności podważaniu wartości dowodowej i wiarygodności zeznań R. S., którym sąd dał wiarę i na których oparł swoje ustalenia co do świadomości oskarżonego pochodzenia elektronarzędzi z przestępstwa kradzieży z włamaniem oraz ilości jaką nabył w żaden sposób nie mogą podważać tej oceny dowodów jaka zastała zaprezentowana w uzasadnieniu wyroku, a którą sąd odwoławczy podziela w całości i się do niej odwołuje. Sąd meriti w sposób niezwykle drobiazgowy dokonał oceny i analizy materiału dowodowego dochodząc do słusznego wniosku, że linia obrony przyjęta przez oskarżonego jakoby nabył tylko dwa elektronarzędzia i był przekonany o ich legalnym pochodzeniu nie zasługuje na uwzględnienie i musi być krytycznie oceniona z punktu widzenia logiki i elementarnych zasad doświadczenia życiowego, w konsekwencji jako całkowicie niewiarygodna.

Nie sposób więc podzielić supozycji obrońcy, jakoby oskarżony nie miał świadomości pochodzenia elektronarzędzi, opartych na nieprzekonującej i niewiarygodnej wersji oskarżonego. Wymowa dowodów przeciwnych, na które wskazał sąd meriti, oceniona zgodnie z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego prowadzi do jednoznacznego wniosku, że oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona przypisanego mu przestępstwa z art. 291 § 1 kk.

W tym stanie rzeczy nie było żadnych podstaw by uznać, że zaskarżony wyrok zapadł w wyniku naruszenia przepisów procedury o jakich mowa w apelacji obrońcy , a swoje rozstrzygnięcie wydał z naruszeniem dyspozycji art. 7 k.p.k. Wręcz przeciwnie jak dowodzi lektura akt sprawy swoje rozstrzygnięcie oparł na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, nie pomijając żadnych istotnych dla sprawy okoliczności, które mogłyby mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii sprawstwa oskarżonego.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że żadną miarą zebrany w sprawie materiał dowodowy, wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego nie pozwala na postawienie Sądowi Rejonowemu zarzutu obrazy przepisów postępowania, a w konsekwencji błędu w ustaleniach faktycznych, które wpływałby na trafność zaskarżonego orzeczenia.

Podkreślenia wymaga, że sąd meriti już w uzasadnieniu wyroku odniósł się do tych wszystkich argumentów jakie podnosi się w apelacji i były one przedmiotem rozważań sądu nie tylko przy krytycznej ocenie wyjaśnień oskarżonego ale i ocenie prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu. Wystarczającym jest odwołać się do tych wszystkich argumentów jakie są zawarte w uzasadnieniu wyroku, nie widząc potrzeby ich powtarzania. Apelujący zaś nie wskazał żadnych nowych argumentów, które nie byłyby przedmiotem rozważań sądu meriti.

Należy stanowczo stwierdzić, że – sąd rejonowy rozpoznając przedmiotową sprawę podjął konieczną inicjatywę dowodową zmierzającą do wyjaśnienia wszelkich istotnych okoliczności zdarzenia i zweryfikowania wersji oskarżonego, a swoje rozstrzygnięcie oparł na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy, nie pomijając żadnych istotnych dla sprawy okoliczności, które mogłyby mieć wpływ na rozstrzygnięcie w kwestii winy. W ustalonych prawidłowo okolicznościach niniejszej sprawy nie budzi więc najmniejszych wątpliwości, że oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem znamiona przypisanych mu przestępstw.

Nie było też podstaw do ingerencji w treść orzeczenia o karze. W ocenie Sądu Okręgowego rozstrzygnięcie w omawianej materii, sąd I instancji uczynił, respektując zasady wymiaru kary i nie wykroczył poza swoje uprawnienia w zakresie swobodnego kształtowania sędziowskiego wymiaru kary. Kara w ostatecznym swym wymiarze została ukształtowana uwzględniając wszystkie okoliczności tej sprawy, jest adekwatna w stosunku do winy i społecznej szkodliwości czynów jakich się dopuścił M. G. i spełnia cele kary tak w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej, czyniąc zadość wymogom kary w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Z tych wszystkich względów sąd odwoławczy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy, apelację obrońcy oskarżonego uznając za oczywiście bezzasadną.

O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art. 636 kpk .