Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2014r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie - II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Paweł Rysiński (spr.)

Sędziowie: SA – Maria Mrozik-S.

S0 (del.) – Monika Niezabitowska - Nowakowska

Protokolant: – sekr. sąd. Kazimiera Zbysińska

przy udziale Prokuratora Jerzego Mierzewskiego

po rozpoznaniu w dniu 22 października 2014 r.

sprawy 1) J. H. (1) oskarżonego z art. 310 § 1 i 2 k.k., art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.; 2) A. P. oskarżonej z art. 270 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. w zw. art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 10 stycznia 2014 r. sygn. akt XVIII K 340/11

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec J. H. (1), a w zaskarżonej części wobec A. P., obie wniesione apelacje uznając za oczywiście bezzasadne;

zasądza od każdego z oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe należne za postępowanie odwoławcze tj. po 1/2 poniesionych wydatków i opłaty w kwocie 2.300 (dwa tysiące trzysta) złotych od J. H. (1) i w kwocie 300 (trzysta) złotych od A. P..

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 stycznia 2014 r. J. H. (1) uznany został za winnego tego, że:

- w kwietniu 2005 r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wprowadził (...) Bank (...) S.A. w błąd co do woli i zamiaru ubiegania się przez J. F. (1) o wydanie dwóch płatniczych kart kredytowych posługując się w dniu 14 kwietnia
2005 r. w 8 (...) Bank (...) S.A. w W. przy ul. (...) dwoma wnioskami o numerach (...) i (...) o wydanie dwóch płatniczych kart kredytowych zawierających podrobione przez niego podpisy o treści (...) w rubrykach „data i podpis” oraz „czytelny podpis kredytobiorcy (posiadacza kart)”, w wyniku czego zostały wystawione dwie płatnicze karty kredytowe na nazwisko J. F. (1) o numerach (...)- (...) i (...)- (...) z podrobionymi podpisami J. F. (1), a następnie w dniach 25 kwietnia 2005 r.
i 27 kwietnia 2005 r. wszedł w ich posiadanie po uprzednim podrobieniu podpisów o treści (...) w rubrykach „czytelny podpis posiadacza/użytkownika” i „czytelny podpis osoby odbierającej” w potwierdzeniach ich odbioru o numerach (...) i (...), posługiwał się nimi, dokonując wypłat w bankomatach, płatności w sklepach i na stacjach paliwowych, doprowadzając w ten sposób (...) Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w łącznej kwocie 21.537,13 zł. to jest czynu z art. 310§1 k.k. w zw. z art. 310 § 2 k.k., art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i na podstawie art. 310 § 1 k.k. w zw. z art. 310 § 2 k.k., art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. skazał go zaś na podstawie art. 310 § 1 i § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k., art. 60 § 2 pkt. 1 k.k., art. 60 § 6 pkt. 2 k.k., art. 33 § 2 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i § 3 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości
200 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 50 zł.

Na podstawie art. 69 § 1 i § 2 k.k., art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 4 lat próby.

Tym samym wyrokiem skazał sąd oskarżoną A. P. za przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. i art. 271 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. na karę 1 roku i 6 m-cy pozbawienia wolności, której wykonanie zwiesił warunkowo na 3 - leni okres próby; na mocy art. 71 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonej karę grzywny.

Wyrok zaskarżyli apelacjami na korzyść oskarżonych jedynie ich obrońcy.

Po rozpoznaniu wniesionych apelacji Sąd Apelacyjny zaskarżony wyrok wobec J. H. (1), a w zaskarżonej części co do oskarżonej A. P. utrzymał w mocy – obie wniesione apelacje uznając za oczywiście bezzasadne.

Wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego, po myśli art. 457 § 2 k.p.k., złożył jedynie obrońca oskarżonego J. H..

W tej części sprawy Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Przedmiotowa apelacja zarzuciła wyrokowi w oparciu o podstawy z art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. obrazę przepisów postępowania a to art. 167 k.p.k. oraz art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. przez oddalenie wniosków dowodowych zgłoszonych przez obronę oraz art. 5 § 2 k.p.k. przez rozstrzygnięcie wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, nadto zaś błąd w ustaleniach faktycznych przez przyjęcie, że oskarżony wprowadził w błąd pokrzywdzony bank co do woli i zamiaru ubiegania się przez J. F. o wydanie dwóch płatniczych kart kredytowych.

W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie wyroku wobec oskarżonego i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Tak formułowane zarzuty okazały się oczywiście bezzasadne, dlatego zaskarżony w tej części wyrok należało utrzymać w mocy.

W tym stanie rzeczy wystarczy wskazać co następuje:

Istotnie, na rozprawie w dniu 15 stycznia 2013 r. obrońca oskarżonego złożył wniosek o przesłuchanie w charakterze świadków M. H. na okoliczność rzekomej zmowy między oskarżonym, a J. F. w celu uzyskania przedmiotowych kart płatniczych, a nadto M. H. i J. S. w celu wskazania, że J. F. groził oskarżonemu skierowanemu przeciwko niemu postępowania karnego dotyczącego wydania owych kart jeśli nie uzyska od oskarżonego korzyści majątkowej. Jednocześnie wnosił o dołączenie akt postępowania prokuratorskiego toczącego się w tym przedmiocie i akt sądowych z powództwa J. H. przeciwko Bankowi (...) S.A. (k. 653 t. IV akt).

Wnioski te Sąd I instancji oddalił - w oparciu o przepis art. 170 § 1 pkt 2 – uznając, że okoliczności, które miałyby być w oparciu o nie udowodnione nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Pogląd sądu należy uznać za trafny. Kwestie rzekomych gróźb ze strony J. F., jak wynika z wyjaśnień samego J. H. (k. 618), dotyczą rzekomych zdarzeń mających miejsce długo po popełnieniu przypisanego oskarżonemu przestępstw, pozostają zatem bez związku z istotą czynu mu zarzucanego. Konsekwentnie zbędne było dołączenie akt tyczących postępowania w tej sprawie prowadzonego przez prokuraturę w W..

Z kolei kwestia rzekomej zmowy między oskarżonym, a J. F. w celu uzyskania przedmiotowych kart miałaby, jak trafnie ocenił
Sąd I instancji, znaczenie dla ewentualnej odpowiedzialności J. F., a nie J. H., któremu zarzucono wprowadzenie w błąd (...) Banku (...) S.A. (a nie J. F. (1)). Dlatego uznał Sąd odwoławczy zarzuty obrazy przepisów prawa dowodowego z pkt 1 apelacji za chybione (również w odniesieniu do wniosku tyczącego akt III C 273/10 S.O. w W. w sposób oczywisty niezwiązanych z istotą niniejszego postępowania, a odpowiedzialności cywilnej Banku (...) za prowadzenie kont oskarżonego, a nie J. F.).

Zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. mającej dotyczyć opinii biegłego grafologa i rzekomego telefonicznego upoważnia oskarżonego przez
J. F. do odebrania wystawionych przez bank kart płatniczych, skarżący stawia w oderwaniu od innych dowodowych ustaleń sądu, co czyni go wybiórczym, a w konsekwencji oderwanym od realiów sprawy. Z opinii biegłego grafologa (pisemnej i ustnej) wnika, że podpisy na dokumentach sporządzonych 25 i 27 kwietnia 2005 r. o treści (...) sporządził oskarżony H., zaś na dokumentach z 14 kwietnia 2005 r. (wnioski o wydanie kart) z dużym prawdopodobieństwem J. H. (1). Jako ich wykonawcę biegły wykluczył J. F. (1) i współoskarżoną A. – P.. W kontekście wyjaśnień złożonych w sprawie przez współoskarżoną i zeznań św. J. F. zaprzeczającego złożeniu tych podpisów, a generalnie jakiemukolwiek związkowi z przestępstwem zarzuconym oskarżonemu, w szczególności zmowie, czy współdziałaniu sugerowanym przez oskarżonego H., a uwzględniając fakt, że to oskarżony złożył w banku owe wnioski o wydanie kart na nazwisko J. F. (1) (wyjaśnienia oskarżonej złożone w toku konfrontacji, tak z oskarżonym J. H., jak i św. J. F.) Sąd pierwszej instancji trafnie przyjął, że kwestionowane przez skarżącego podpisy zostały nakreślone przez oskarżonego i nie zachodzi w tej kwestii wątpliwość, która winna być rozstrzygnięta po myśli art. 5 § 2 k.p.k. To samo dotyczy rzekomej zgody
J. F. na odebranie przedmiotowych kart, której świadek konsekwentnie i jednoznacznie zaprzecza. W całokształcie zgromadzonych w sprawie dowodów trafnie uznał Sąd, że nie zachodzi i w tej kwestii wątpliwość rozstrzygana w myśl art. 5 § 2 k.p.k.

W tym stanie rzeczy bezzasadny staje się zarzut błędnych ustaleń faktycznych (pkt 3 apelacji – k. 5-6 jej uzasadnienia), który skarżący wywodzi jako skutek wcześniej odmówionych zarzutów. Skoro te okazały się niezasadne, nie mogły jak chce skarżący, wpłynąć na zasadność ustaleń faktycznych. Tych zaś sąd dokonał w oparciu o uznane za wiarygodne i znajdujące oparcie w innych dowodach wyjaśnienia współoskarżonej
A. A. – P., zeznania św. J. F., w części wyjaśnienia samego oskarżonego oraz opinie i dokumenty, dołączone do akt sprawy.

Wywiedziony z przeprowadzonych dowodów pogląd o winie oskarżonego sąd logicznie i przekonująco umotywował w sposób nienaruszający reguł art. 7 k.p.k., co sprawia, że brak przesłanek do podzielenia poglądu przeciwnego.

Oczywiście zaś chybiony i niezrozumiały jest argument jakoby w sprawie nie doszło do wprowadzenia w błąd banku, skoro współoskarżona bank ten reprezentowała, otóż, wbrew poglądowi skarżącego, oskarżona nie była statutowym organem banku – co więcej za swe przestępcze zachowanie w sprawie wydania przedmiotowych kart na nazwisko J. F. (1) została niniejszym wyrokiem, skazana za sfałszowanie dokumentów. Pogląd skarżącego w tym przedmiocie jest zatem całkowicie bezpodstawny, nielogiczny i w żadnym razie nie może być podzielony.

Z tych wszystkich względów uznał Sąd Apelacyjny zarzuty apelacji i użyte na ich poparcie argumenty za oczywiście bezzasadne i orzekł o utrzymaniu wyroku w odniesieniu do oskarżonego J. H. (1) w mocy, rozstrzygając nadto stosownie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze.