Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anatol Gul

Sędziowie: SO Aleksandra Żurawska

SO Piotr Rajczakowski

Protokolant: Bogusława Mierzwa

po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2015r. w Świdnicy

na rozprawie

sprawy

z powództwa B. M.

przeciwko B. S.

o zapłatę 3.031,44 zł

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 30 października 2014 r. sygn. akt VIII C 1203/14

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego 300 kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt II Ca 1044/14 ( transkrypcja wygłoszonego uzasadnienia )

Początek tekstu

[Przewodniczący 00:00:00.384]

Proszę usiąść, będzie wygłoszone uzasadnienie w sprawie II Ca 1044/14.

[Sędzia sprawozdawca 00:00:10.059]

Sąd Okręgowy, rozpoznając apelację, oparł się na ustaleniach faktycznych Sądu Rejonowego i zważył, co następuje. Istota niniejszej sprawy, jak i istota apelacji, co wynika z jej treści, sprowadzała się do rozstrzygnięcia skuteczności zapłaty przez powódkę pozwanemu pierwszej z rat dopłaty, w kwocie 2.589,76 złotego, zasądzonej mu tytułem egzekucyjnym objętym pierwotnym żądaniem pozwu w niniejszej sprawie, a w efekcie i wobec zmiany powództwa przez powódkę przez wystąpienie z roszczeniem odszkodowawczym, do rozstrzygnięcia, czy prowadzona przez pozwanego egzekucja wskazanej wyżej kwoty, skutkowała wyrządzeniem powódce szkody w rozumieniu art. 415 kc. Mając zatem na względzie ową istotę sprawy w ocenie Sądu Okręgowego zarzuty apelacji, dotyczące sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, zarzuty naruszenia prawa materialnego, jak i procesowego, nie są uzasadnione. Rozstrzygając, tak o zasadności żądania pozwu, jaki i apelacji, na względzie mieć należało, co wymaga podkreślenia, procesową postawę powódki, reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika w niniejszym postępowaniu, a która to postawa dawała podstawy do uznania za uzasadnione określonych stanowisk stron. Wskazać zatem należy, że już w odpowiedzi na pozew pozwany podniósł, że wobec pomniejszenia w sprawie o podział majątku wspólnego wartości będącego między innymi jego przedmiotem lokalu mieszkalnego, przyznanego powódce, o kwotę zabezpieczonego na tymże lokalu hipotecznie, pozostałego do spłaty kredytu, jedyną osobą zobowiązaną do spłaty tego kredytu jest powódka, a dokonywane wpłaty na rachunek pozwanego, związane ze spłatą tego kredytu, zostały zarachowane na ową spłatę. Tym samym, jak podnosił pozwany, powódka realizując rzekomą dopłatę na jego rzecz należności z tytułu podziału majątku, faktycznie dokonuje spłat kredytu, pomniejszając swoje zobowiązanie wobec banku, a realnie nie realizując świadczenia zasądzonego pozwanemu w związku z podziałem majątku wspólnego. W odpowiedzi na takie pismo pozwanego, powódka przedłożyła między innymi oświadczenie pozwanego z 14 kwietnia 2008 roku, a zatem sprzed sprawy o podział majątku wspólnego, z którego wynikało, że obowiązek spłaty wskazanego wyżej kredytu obciążał go w 82,904 procenta i tą też okoliczność potwierdziła zeznaniem. W kolejnych pismach procesowych pozwany wskazując na bezskuteczność powyższego oświadczenia w sprawie o podział majątku, nadal podnosił, że w wyniku tego podziału i wspomnianego pomniejszenia wartości lokalu o kwotę pozostałego do spłaty kredytu hipotecznego, wyłącznie zobowiązaną do spłaty kredytu pozostaje powódka, a tym samym uiszczając raty, rzekomo na jego rzecz, w rzeczywistości doprowadza jedynie do spłaty swojego zobowiązania wobec banku. Nadto, ze złożonych dwukrotnie zeznań pozwanego wynikało, że środki z jego rachunku, na który powódka dokonywała wpłat rat dopłaty, jak twierdziła, zostały przekazane na spłatę kredytu i żadna kwota z owych wpłat skarżącej nie została przez niego podjęta. Do takiego stanowiska pozwanego, wynikającego ze wskazanych pism, oraz z jego zeznań, powódka w żaden sposób się nie odniosła, w tym również w apelacji, a tym bardziej w żadnym względzie go nie zakwestionowała. W apelacji skarżąca nie odniosła się również w żaden sposób do stanowiska Sądu Rejonowego, zawartego w rozważaniach uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a z których wynika, że sposób dokonywania przez powódkę wpłat był w pełni przemyślany, bo chciała ona jednocześnie spłacając obciążający ją kredyt, realizować spłatę pozwanego, wpłacając na rachunek kredytowy. Przy takiej postawie procesowej powódki w niniejszej sprawie za uzasadnione należało więc uznać przyjęcie, że spłata pozostałego kredytu hipotecznego, o którego wartość w podziale majątku pomniejszona została wartość wspólnego lokalu, spoczywała na powódce, że między innymi objęta żądaniem pozwu wpłata pierwszej raty dopłaty z tytułu podziału majątku została realnie przeznaczona na spłatę owego kredytu i że pozwany nie otrzymał żadnej wymiernej korzyści finansowej z zapłaty tejże raty. Pozwany nigdy nie uzyskał bowiem w takich okolicznościach możności rozporządzania kwotą należnej mu od powódki spłaty, a taki stan rzeczy warunkował przyjęcie skuteczności spełnienia na jego rzecz świadczenia przez skarżącą, co też wynika z powołanego zresztą w apelacji wyroku Sądu Najwyższego z 12 lipca 1996 roku, sygnatura II CRN 79/96. Taki stan sprawy uzasadnia zatem przyjęcie, że wszczęcie i przeprowadzenie przez pozwanego postępowania egzekucyjnego odnośnie zapłaty jednej raty dopłaty zasądzonej mu od powódki postanowieniem o podziale majątku, w żadnym razie, jak uważa apelująca, nie mogło skutkować jego odpowiedzialnością odszkodowawczą, gdyż nie było czynem niedozwolonym, a przeciwnie, stanowiło działanie zmierzające do uzasadnionego poszukiwania ochrony prawnej i też tego rodzaju zachowanie było między innymi przedmiotem wywodów uzasadnienia apelacji skarżącej. Dlatego też zgłoszone w niniejszej sprawie żądanie odszkodowawcze powódki w wyniku naruszającego, jej zdaniem, przepis art. czterdzieści, 415 kc zachowania pozwanego, nie znajdowało żadnych uzasadnionych podstaw. Z powyższych względów Sąd Okręgowy oddalił apelację, a o kosztach postępowania apelacyjnego orzekł na podstawie art. 98 paragraf 1 i 3 kpc w związku z art. 391 paragraf 1 kpc. To wszystko, dziękuję.

[M 00:05:07.892]

Dziękujemy.

[koniec części 00:05:08.131]