Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Andrzeja Michalczuka

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2015 r.

sprawy E. C.

oskarżonej o przestępstwo z art. 178 a §1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach

z dnia 13 października 2014 r. sygn. akt VII K 383/14

wyrok w zaskarżonej części zmienia w ten tylko sposób, że na podstawie art. 67 §3 kk w zw. z art. 39 pkt 3 kk orzeka wobec oskarżonej E. C. zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 (jeden) roku, na poczet którego zalicza okres zatrzymania prawa jazdy od 17 czerwca 2014 r. do 5 marca 2015 r. – na podstawie art. 63 §2 kk; zwalnia oskarżoną od ponoszenia kosztów sądowych za II instancję stwierdzając, że wydatki tego postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II Ka 682/14

UZASADNIENIE

E. C. została oskarżona o to, że:

w dniu 17 czerwca 2014r. w miejscowości Ł., woj. (...) prowadziła samochód osobowy m-ki A. o nr rej. (...) w ruchu lądowym znajdując się w stanie nietrzeźwości tj. 0,38 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu;

tj. o czyn z art. 178a § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Siedlcach wyrokiem z dnia 13 października 2014r.:

I.  na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk i art. 67 § 1 kk postępowanie karne wobec E. C. warunkowo umorzył na okres 2 lat tytułem próby;

II.  na podstawie art. 67 § 3 kk orzekł od oskarżonej na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 800 złotych;

III.  zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 100 złotych oraz kwotę 90 złotych tytułem wydatków.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator.

Oskarżyciel publiczny na podstawie art. 425 § 1, 2 i 3 kpk i art. 444 kpk zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonej w części dotyczącej orzeczenia o karze. Na postawie art. 427 § 2 kpk i art. 438 pkt 4 kpk wyrokowi zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej kary polegającej na odstąpieniu od orzeczenia wobec oskarżonej E. C. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na podstawie art. 67 § 3 kk, gdy stopień winy i społeczna szkodliwość czynu przypisanego oskarżonej, a także wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze, a sytuacja oskarżonej nie uzasadniają odstąpienia od orzeczenia środka karnego.

Podnosząc powyższe prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec E. C. środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres roku.

W toku rozprawy odwoławczej prokurator poparł pisemną apelacją i wniosek w niej zawarty.

Oskarżona wniosła o utrzymanie wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora jest zasadna i na uwzględnienie zasługuje.

Na wstępie podnieść należy, iż słusznie Sąd I instancji w przedmiotowej sprawie skorzystał w odniesieniu do osoby E. C. z instytucji warunkowego umorzenia. Zgodnie z art. 66 § 1 kk instytucję warunkowego umorzenia postępowania Sąd może zastosować wtedy, gdy wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy uznać należy, że wina i społeczna szkodliwość przypisanego oskarżonej czynu nie są znaczne. Niewątpliwym jest, że E. C. swoim postępowaniem naruszyła takie dobro chronione przez obowiązującą ustawę karną jak bezpieczeństwo w ruchu drogowym, to jednak sam charakter przedmiotowego czynu, pozwala na powyższe stwierdzenie. Nadto za zastosowaniem instytucji warunkowego umorzenia postępowania przemawiają także warunki i właściwości osobiste oskarżonej, nie karanej za przestępstwo umyślne oraz fakt przyznania się do winy i wyrażenie skruchy. Powyższe okoliczności uzasadniają przypuszczenie, iż E. C. będzie przestrzegała porządku prawnego, a w szczególności nie wejdzie po raz kolejny w konflikt z prawem. Zdaniem Sądu Okręgowego, warunkowe umorzenie postępowania karnego wobec oskarżonej czyni zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości, dowodząc braku bezkarności dla tego typu zachowań. Jest przy tym wystarczające do tego, by podziałało na nią powstrzymująco i uświadomiło jej nieuchronność poniesienia odpowiedzialności za naruszenie porządku prawnego w przypadku kolejnego wejścia w konflikt z prawem.

Odnosząc się zaś bezpośrednio do zarzutów prokuratora, należy zgodzić się ze skarżącym, że w niniejszej sprawie Sąd I instancji niesłusznie odstąpił od orzeczenia wobec oskarżonej środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż ustawodawca uznał, iż możliwość orzekania zakazu prowadzenia pojazdów czyni celowym stosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania karnego wobec dotąd niekaranych sprawców występków prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego (art. 178a), jeżeli nie zachodzą określone w art. 178 przesłanki surowszej karalności. Nie bez znaczenia pozostaje bowiem dla bytu niniejszej sprawy fakt, iż oskarżona prowadziła pojazd w stanie nietrzeźwości, czym narażała siebie i innych uczestników ruchu na niebezpieczeństwo. Szczególną okolicznością w tym względzie, jak słusznie w tym zakresie wskazuje skarżący, jest fakt, iż przedmiotowego czynu oskarżona dopuściła się na drodze, którą w zwykłe dni podążają do szkoły dzieci, w tym jej własne. Zdaniem Sądu Okręgowego, nagminność przestępstw tego rodzaju oraz zagrożenie, jakie sprowadzają dla życia i zdrowia innych osób nietrzeźwi uczestnicy ruchu drogowego wymaga zdecydowanej, a zarazem sprawiedliwej, reakcji ze strony wymiaru sprawiedliwości. Okoliczności podnoszone wyżej nie powinny były pozostać niezauważone poprzez Sąd I instancji i powinny znaleźć odzwierciedlenie w określonej dolegliwości skierowanej do osoby oskarżonej, co z kolei Sąd Odwoławczy uwzględnił i zastosował wobec oskarżonej środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku. W ocenie Sądu Odwoławczego tak orzeczony środek karny spełni swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Dlatego Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten tylko sposób, że na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 3 kk orzekł wobec oskarżonej E. C. zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku. Nadto na poczet orzeczonego wobec oskarżonej zakazu prowadzenia pojazdów zaliczono okres zatrzymania jej prawa jazdy od dnia 17 czerwca 2014r. do dnia 5 marca 2015r., który został już w znacznym stopniu wykonany.

Z uwagi na charakter niniejszego uchybienia Sąd Okręgowy uznał, iż koszty postępowania odwoławczego ponosi Skarb Państwa i zwolnił oskarżoną od ich ponoszenia.

Z tych też względów, na podstawie art. 437 § 1 kpk Sąd Okręgowy w Siedlcach orzekł jak w wyroku.