Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2015 roku w Bielsku Podlaskim

na rozprawie

sprawy z powództwa W. K.

przeciwko W. J.i E. J.

o zapłatę

I.  Uchyla w całości wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w B.I Wydział Cywilny wydany w dniu 30 września 2014 roku w sprawie (...)i oddala powództwo.

II.  Zasądza od powoda W. K. solidarnie na rzecz pozwanych W. J.i E. J.kwotę 750 złotych (siedemset pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu procesu oraz na rzecz pozwanej E. J.kwotę 2417 złotych (dwa tysiące czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

I C 1502/14

UZASADNIENIE

Powód W. K. (k.3-3v.) wniósł o zasadzenie solidarnie od pozwanych E. J.i W. J.kwoty 30000 złotych wraz z odsetkami w stosunku rocznym w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego liczonymi od dnia 01 lutego 2011 roku do dnia zapłaty. Wniósł również o zasadzenie na swoją rzecz od pozwanych kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych. W uzasadnieniu zgłoszonego roszczenia podniósł (k.3v.,18, 115v.-116v.), iż na mocy sporządzonej na piśmie umowy pożyczki zawartej przez strony w dniu 28 września 2010 roku wydał pozwanym dochodzona pozwem kwotę pieniężną. Zgodnie z umową udzielona pożyczka miała być zwrócona powodowi do dnia 30 stycznia 2011 roku, jednakże pozwani pomimo dwukrotnie kierowanych do nich w dniach 09 lutego 2011 roku i 23 kwietnia 2014 roku pisemnych wezwań do zwrotu pożyczki, do chwili obecnej nie wywiązali się z obowiązku jej zwrotu. Powód wskazał, iż znał sytuację materialną pozwanych albowiem pozostawał w długoletnim nieformalnym związku z ich córką H. C.i do maja 2010 roku zamieszkiwał wspólnie z nimi na jednej nieruchomości. Podał, że razem z córką pozwanych prowadził myjnię samochodową na pozostającej w ich współużytkowaniu wieczystym nieruchomości położonej w H.przy ulicy (...). Po ustaniu konkubinatu powód i córka pozwanych podjęli decyzję, iż za kwotę 100 000 złotych powód przeniesie posiadany udział w prawie współużytkowania wieczystego powyższej nieruchomości z udziałem w prawie własności posadowionych na niej budynków na rzecz wnuka pozwanych M. C., który to wraz z matką H.i bratem Ł.mieli kontynuować prowadzenie myjni samochodowej. Działalność miała być formalnie zarejestrowana na M. C.. Powód podał, iż w tej samej dacie co umowa pożyczki została zawarta z M. C.pisemna przedwstępna umowa sprzedaży przysługującego powodowi udziału w powołanej wyżej nieruchomości za kwotę 100 000 złotych. W ramach tej umowy otrzymał tytułem zadatku kwotę 10000 złotych pochodzącą z udzielonej pozwanym tego samego dnia pożyczki a następnie wyjechał do pracy za granicę. Zgodnie z umową przedwstępną, umowa przenosząca udział powoda w prawie współużytkowania wieczystego wskazanej powyżej nieruchomości i własności posadowionych na niej zabudowań miała być zawarta w formie aktu notarialnego do 30 stycznia 2011 roku jednakże z uwagi na nieprawidłowości w prowadzeniu myjni przez byłą konkubinę i jej dzieci, skutkujące powstaniem zobowiązań obciążających powoda jako osobę formalnie prowadzącą działalność gospodarczą, powód w dniu 04 stycznia 2011 roku dokonał zamknięcia działalności myjni samochodowej. Powód zaznaczył, iż zdecydował się na udzielenie pożyczki pozwanym z uwagi na dysponowanie przez nich stałym dochodem w postaci uzyskiwanych świadczeń rentowych, co dawało gwarancję spłaty zaciągniętego zobowiązania. Dodał, że miał świadomość, iż pozwani zawierając umowę od początku działali z zamiarem przekazania całej kwoty pożyczki na rzecz córki i wnuka chcąc w ten sposób pomóc im w wywiązaniu się ze zobowiązań zawartych z powodem.

Z uwagi na brak zajęcia stanowiska w sprawie i nieusprawiedliwione niestawiennictwo pozwanych na rozprawie w dniu 30 września 2014 roku, Sąd w tej dacie, stosownie do dyspozycji art.339§1k.p.c.wydał wyrok zaoczny. Przedmiotowym orzeczeniem uwzględniono w całości dochodzone roszczenie, zasądzono koszty procesu oraz na podstawie art.333§1pkt.3 k.p.c. orzeczono o nadaniu wyrokowi zaocznemu rygoru natychmiastowej wykonalności.

Od powyższego orzeczenia pozwani złożyli sprzeciwy w ustawowym terminie (k.29,36). Z treści złożonych sprzeciwów wynikało, iż wnoszą o uchylenie w całości wydanego wyroku zaocznego i oddalenie powództwa. Żądanie oddalenia powództwa zostało jednoznacznie określone w piśmie procesowym ustanowionego przez pozwaną w dniu 02 grudnia 2014 roku profesjonalnego pełnomocnika procesowego (k.72), który zgłaszając swój udział w sprawie jednocześnie powołał się na szereg okoliczności faktycznych i sformułował wnioski dowodowe, w tym wnioski o dopuszczenie przez Sąd dowodów z przesłuchania świadków na okoliczność pozorności umowy pożyczki z dnia 28 września 2010 roku oraz jej podstępnego uzyskania przez powoda.

W tym miejscu należy zaznaczyć, że możliwości rozważania przez Sąd zgłoszonych twierdzeń faktycznych i uwzględnieniu wniosków dowodowych zawartych w piśmie procesowym pełnomocnika pozwanej z dnia 05 grudnia 2014 roku zaoponował pełnomocnik powoda (k.80-80v.) podnosząc, iż są one spóźnione, zaś pozwana nie uprawdopodobniła, że nie zgłosiła ich w sprzeciwie bez swojej winy, a zatem stosownie do dyspozycji art.344§2 k.p.c. winny być przez Sąd pominięte.

Odnosząc się już na wstępie uzasadnienia do tej okoliczności należało zaznaczyć, iż w rozpoznawanej sprawie brak było podstaw do uznania za spóźnione zgłoszonych przez pełnomocnika pozwanej twierdzeń faktycznych i wniosków dowodowych. Treść samodzielnych pism procesowych pozwanej oraz bezpośredni kontakt Sądu z jej osobą w toku procesu jednoznacznie wskazują, iż pozwana z uwagi na wiek, cechy osobowościowe oraz niski stopień świadomości prawnej nie była w stanie właściwie zrozumieć przesłanego jej wraz z odpisem wyroku zaocznego pouczenia miedzy innymi o treści art. 344§2k.p.c. Zdaniem Sądu pozwana bez pomocy profesjonalnego pełnomocnika nie mogła też samodzielnie sformułować wniesionego sprzeciwu w sposób zawierający należyte uzasadnienie zajętego w sprawie stanowiska oraz zgłosić wniosków dowodowych na jego poparcie. Wykazany przez pozwaną brak umiejętności zrozumienia obowiązujących ją ograniczeń w zakresie czasu realizacji uprawnień przewidzianych w dyspozycji art.344§2k.p.c. uzasadniał przyjęcie, iż w rozpoznawanej sprawie pozwana uprawdopodobniła, że nie zgłoszenie przez nią w sprzeciwie podnoszonych później twierdzeń i wniosków dowodowych miało charakter niezawiniony przez pozwaną. Niezależnie od powyższego, w ocenie Sądu powołana okoliczność mogła być też rozpatrywana jako okoliczność o charakterze wyjątkowym, o jakiej mowa w powołanym wyżej przepisie, co również uzasadniałoby aprobatę dla dopuszczalności procesowej zgłoszonych w piśmie procesowym w dnia 05 grudnia 2014 roku twierdzeń i wniosków dowodowych.

W uzasadnieniu zajętych stanowisk pozwani (k.67-71,80v.-81,116v.-117v.) przyznali, iż faktycznie w dniu 28 września 2010 roku podpisali umowę mającą świadczyć o uzyskaniu od powoda pożyczki w kwocie 30000 złotych. Podali, że podpisali przedmiotowa umowę na prośbę córki albowiem powód zażądał takiej formy zabezpieczenia przed podpisaniem umowy przedwstępnej sprzedaży swego udziału w prawie współużytkowania wieczystego gruntu i własności budynków myjni samochodowej. Podnieśli, iż kierując się chęcią pomocy córce i wnukowi, celem zapewnienia im możliwości prowadzenia myjni samochodowej, którą traktowali jak firmę rodzinną zgodzili się na sporządzenie fikcyjnej umowy pożyczki, nie przewidując, że powód w przyszłości będzie domagał się jej wykonania. Stanowczo zaprzeczyli jakoby w związku z zawartą umową powód przekazał im jakąkolwiek kwotę pieniężną. Podkreślili, że zarówno oni, jak i powód od początku traktowali podpisana umowę jako zobowiązanie o pozornym charakterze, co zgodnie z dyspozycja art.83§1k.c. przesądza o nieważności oświadczeń woli wyrażonych w umowie. Nadto zdaniem pełnomocnika pozwanej (k.70-71) fakt uniemożliwienia przez powoda na początku stycznia 2011 roku dalszego prowadzenia przez H. C.i jej synów myjni samochodowej oraz zamiar jej wydzierżawienia (dowód: akta sprawy o zezwolenie na dokonanie czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu Sądu Rejonowego w B.I Wydział Cywilny o sygnaturze (...)) wskazują, iż powód podpisując umowę pożyczki nie zamierzał dotrzymać ustaleń w zakresie zbycia udziału w nieruchomości. W jego ocenie tym samym doszło do „wyłudzenia” umowy pożyczki, w oparciu o którą powód formułuje obecnie nienależne roszczenie o zapłatę i takie postępowanie winno być oceniane w kategorii wystąpienia wady oświadczenia woli o jakiej mowa w art.84 k.c. w zw. z art.86 k.c. Pełnomocnik dodał również, że fikcyjny charakter umowy i brak przekazania na jej podstawie pozwanym wskazanej w pozwie kwoty pieniężnej sprawiają, że wytoczenie powództwa nie może być uważane za wykonywanie prawa i nie może korzystać z ochrony, co winno skutkować jego oddaleniem również w oparciu o dyspozycję art.5k.c.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Zgodnie z art.720§1k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem (art. 720§2 k.c.)

Zgodnie z art.83§1 k.c. nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgoda dla pozoru. Jeżeli oświadczenie takie zostało złożone dla ukrycia innej czynności prawnej, ważność oświadczenia ocenia się według właściwości tej czynności.

Pozorność stanowi wadę oświadczenia woli wyrażającą się w niezgodności pomiędzy aktem woli a jej zewnętrznym przejawem, przy czym strony takiej czynności prawnej wyrażają zgodę na brak skutków prawnych formalnie odzwierciedlonych w złożonych dla pozoru oświadczeniach woli. Aby przyjąć, iż dana czynność prawna dotknięta jest pozornością nieodzownym jest wykazanie, że zachodziła niezgodność pomiędzy tym co strony zadeklarowały na zewnątrz, a tym co w rzeczywistości poprzez zawarcie czynności prawnej zamierzały uzyskać. Przedmiotowa rozbieżność powinna dotyczyć treści czynności prawnej, co będzie miało miejsce w przypadku, gdy strony zmierzają do wywołania wrażenia dokonania określonej czynności prawnej, zaś w rzeczywistości w ich sferze prawnej nic się nie zmienia lub też zmiana następuje, ale o innym charakterze niż wynikałoby to z treści złożonych oświadczeń woli. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 lutego 1998 roku (IICKN816/97,LEX Nr 56813) podkreślono, iż nieważność czynności prawnej z powodu pozorności złożonego oświadczenia woli może być stwierdzona tylko wówczas, gdy brak zamiaru wywołania skutków prawnych został przejawiony wobec drugiej strony tej czynności otwarcie, tak że miała ona pełną świadomość co do pozorności złożonego wobec niej oświadczenia woli i co do rzeczywistej woli jej kontrahenta i w pełni się z tym zgadza. Jak zaznaczono w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 06 grudnia 2012 roku IACa 633/12 (Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych) na pozorność może powoływać się każdy, kto ma w tym interes prawny, także strona czynności pozornej. Pozorność czynności prawnej może być udowodniona za pomocą zeznań świadków i przesłuchania stron, również miedzy uczestnikami tej czynności ( uchwała całej Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 1954r. ICo22/54 (OSN 1/55, poz.1). Jak wskazał Sąd Apelacyjny aktualność powyższej uchwały potwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 marca 1966r.(IICR 123/66, OSNCP 2/67 poz.22).

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazywał, iż złożona do akt umowa pożyczki (k.6) stanowi jedynie odzwierciedlenie zgodnego dokonania przez strony czynności prawnej o pozornym charakterze.

Wbrew stanowisku powoda, pozwani (k.80v.-81,116v.-117v.) od początku procesu konsekwentnie powoływali się na okoliczność, iż przedmiotowa umowa w myśl zawartego porozumienia z powodem została spisana jedynie w celu zabezpieczenia jego interesów w związku z planowaną sprzedażą udziału powoda w prawie współużytkowania wieczystego gruntu i własności budynków posadowionych na nieruchomości, na której była prowadzona myjnia samochodowa. Pozwani podnieśli, iż powód od zawarcie umowy pożyczki uzależnił zgodę na zbycie udziału w nieruchomości i od początku przedmiotowa umowa była pomyślana jako gwarancja wykonania zawartej w tej samej dacie z M. C.umowy przedwstępnej sprzedaży udział w nieruchomości, gdzie wartość udziału powoda została ustalona na kwotę 100000 złotych (dowód: umowa k.14-16 akta sprawy (...)Rejonowego w B.I Wydział Cywilny). Podkreślili, że jedynie na prośbę córki podpisali przedstawioną im umowę i konsekwentnie zaprzeczali jakoby powód przekazał im w wykonaniu umowy jakiekolwiek środki pieniężne. Zeznania pozwanych odnośnie pozornego charakteru sporządzonej umowy pożyczki znajdują potwierdzenie w relacjach przesłuchanych w sprawie świadków H. C.(k.81v.-82), Ł. C.(k.101v.-102v.) i M. C.(k.102v.-104). Świadkowie w sposób zbieżny w tym zakresie z zeznaniami pozwanych przedstawili przyczynę i okoliczności spisania przez strony umowy pożyczki w dniu 28 września 2010 roku. Podkreślili, iż przedmiotowa umowa miała z założenia jedynie fikcyjny charakter i w rzeczywistości pozwani nie uzyskali na jej podstawie żadnych środków pieniężnych. Świadek H. C.podobnie jak pozwani wskazała, iż po zakończenia związku konkubenckiego pozostawała w konflikcie z powodem i jedyną przyczyną sporządzenia umowy pożyczki było stanowcze stanowisko powoda, iż bez jej podpisania na zawrze umowy przedwstępnej na sprzedaż udziału w nieruchomości. Zaznaczyła, że ostatecznie do zawarcia umowy nie doszło albowiem powód po powrocie z zagranicy w dniu 05 stycznia 2011 roku zamknął działalność myjni, a ponadto zażądał za posiadany udział w nieruchomość wyższej niż uzgodniona w umowie przedwstępnej kwoty pieniężnej. Świadek Ł. C.podał, iż na początku stycznia 2011 roku powód podniósł cenę sprzedaży udziału w nieruchomości do 200000 złotych na co zarówno matka świadka i jego brat M.nie wyrazili zgody. Powyższe potwierdził świadek M. C., który wskazał, iż po podwyższeniu ceny sprzedaży przez powoda nie byłby w stanie uzyskać kredytu na żądaną przez powoda kwotę. Świadek podkreślił również, że nie otrzymał od pozwanych jakichkolwiek środków pieniężnych w związku z planowanym zakupem udziału powoda w nieruchomości oraz zaznaczył, iż wstępnie negocjowana umowa kredytowa nie przewidywała obowiązku wniesienia własnego wkładu pieniężnego. Podał, że w związku z planowanym podjęciem działalności gospodarczej w zakresie prowadzenia myjni zamierzał również starać się o dotację z Urzędu Pracy. Ponieważ jednym z warunków jej uzyskania było pozostawanie zarejestrowanym przez okres co najmniej trzech miesięcy jako osoba bezrobotna, świadek zarejestrował się w urzędzie tym charakterze. Fakt rejestracji świadka w dniu 20 września 2010 roku jako bezrobotnego potwierdza treść zaświadczenia z Powiatowego Urzędu Pracy w H.(k.113).

Dokonując oceny wartości dowodowej zeznań przesłuchanych w sprawie świadków Sąd miał na uwadze, iż pochodzą one od członków najbliżej rodziny pozwanych, a wiec od osób niewątpliwie zainteresowanych rozstrzygnięciem sprawy na korzyść strony pozwanej. Okoliczność ta mogła negatywnie rzutować na rzetelność i obiektywizm złożonych relacji. Zdaniem Sądu pomimo tego zagrożenia w sprawie brak było podstaw do dokonania deprecjacji dowodowej powyższych zeznań. Strona powodowa oprócz zeznań powoda nie przedstawiła jakichkolwiek innych dowodów na podważenie waloru dowodowego powyższych wzajemnie zbieżnych w kwestii pozorności zawartej umowy pożyczki, relacji świadków. Ponadto w ocenie Sądu powyższe zeznania są wiarygodne w świetle zasad doświadczenia życiowego i znajdują uzasadnienie w stanie faktycznym, który towarzyszył zawarciu przez strony umowy pożyczki.

Powód nie kwestionował (k.116) okoliczności, iż po rozstaniu się z córką pozwanych ich wzajemne stosunki układały się bardzo źle, co niewątpliwie również skutkowało zaistnieniem negatywnych relacji pomiędzy stronami procesu. Przyjecie, iż w tych warunkach powód miałby pożyczyć pozwanym znaczną kwotę pieniężną jest w ocenie Sądu bardzo wątpliwe. Ponadto powód chociażby z racji wieloletniego wspólnego zamieszkiwania z pozwanymi znał niewątpliwie ich sytuacje majątkową i osiągany poziom dochodów, a zatem gdyby rzeczywiście doszło do przekazania pieniędzy to miałby świadomość, że pozwani w przypadku rozdysponowania kwoty pożyczki nie byliby realnie w stanie jej spłacić w okresie nieznacznie przekraczającym cztery miesięcy, jak to przewidziano w umowie. Należy podkreślić, iż przewidziany w umowie termin spłaty pożyczki pokrywa się z ustalonym w pisemnej umowie przedwstępnej, terminem sprzedaży na rzecz M. C.udziału powoda w nieruchomości przy ulicy (...)w H., która to umowa została zawarta w tej samej dacie (dowód: umowa pożyczki k.6, umowa przedwstępna k.14 akt sprawy (...)Sądu Rejonowego w B.I Wydział Cywilny). Świadczy to o ścisłym powiązaniu tych dwóch umów i wskazuje, że sporządzona przez strony umowa pożyczki faktycznie mogła mieć jedynie pozorny charakter, zaś fakt jej podpisania stanowił swoiste zabezpieczenie interesów powoda, który to od jej sporządzenia uzależnił swoją decyzję w przedmiocie sprzedaży udziału w nieruchomości. Należy też zauważyć, że zeznania powoda odnośnie przeznaczenia pożyczonych środków pieniężnych były niejednoznaczne. Z zeznań powoda wynika (k.115),iż pożyczone środki pieniężne miały być przekazane H. C.i M. C.w związku z wyjazdem powoda za granicę i przejęciem przez nich faktycznego prowadzenia działalności myjni. Miały być przeznaczone na pokrycie bieżących kosztów funkcjonowania myjni samochodowej, jednakże biorąc pod uwagę jednoczesną deklarację powoda, że działalność ta przynosiła w tym okresie średni dochód w wysokości około 10000 złotych miesięcznie, twierdzenie to należało uznać za mało wiarygodne. Następnie (k.116) powód stwierdził, iż pożyczona przez pozwanych kwota 30000 złotych miała posłużyć M. C.do uzyskania kredytu na spłacenie udziału powoda w nieruchomość. Jednocześnie przyznał, iż uzgodnił z H. C., że 10 000 złotych z kwoty pożyczki zostanie mu zwrócone tego samego dnia w formie zadatku przekazanego w związku z umową zawartą z M. C.. Należy przy tym zauważyć, iż powód nie był w stanie konkretnie wypowiedzieć się na okoliczność podjęcia przez M. C.starań o uzyskanie dotacji z Urzędu Pracy i udzielenie kredytu oraz warunków ewentualnego zaciągnięcia przez niego zobowiązania kredytowego celem zgromadzenia środków na zakup udziału powoda w nieruchomości (k.115v.). Z zeznań powoda wynika również, że na udzielenie pożyczki przeznaczył wszystkie posiadane oszczędności. Podał „gdy wyjeżdżałem za granicę w październiku 2010 byłem bez grosza” (k.116). Wskazał, iż jego sytuacja materialna nie uległa w okresie późniejszym poprawie albowiem w roku 2011 był zmuszony pożyczać pieniądze od osób prywatnych na spłatę zaciągniętych zobowiązań, zaś w 2013 roku przeciwko niemu oraz H. C.wszczęto postępowanie egzekucyjne z uwagi na brak uiszczenia podatku od nieruchomości.

W kontekście powyższego nie sposób racjonalnie wytłumaczyć okoliczności, iż powód dopiero w dniu 21 sierpnia 2014 roku (k.9) wystąpił z powództwem o zwrot należności z umowy pożyczki. Zdaniem Sądu niewątpliwie w przypadku jej rzeczywistego udzielenia, brak zwrotu pożyczki skutkowałby o wiele wcześniejszym wytoczeniem powództwa o zapłatę. Należy zaznaczyć, że z zeznań powoda oraz akt spraw tutejszego Sądu (...)i (...) wynika, iż korzysta on w toczących się z jego udziałem licznych postępowaniach sądowych z profesjonalnej pomocy prawnej i również w tym kontekście jego stwierdzenie „ja miałem ważniejsze wcześniej sprawy na głowie” (k.116) nie stanowi wiarygodnego uzasadnienia kilkuletniej zwłoki w dochodzeniu wskazanej w pozwie należności.

Mając na uwadze całokształt przytoczonych powyżej okoliczności Sąd przyjął, iż sporządzając umowę pożyczki w dniu 28 września 2010 roku pozwani świadomie złożyli pozorne oświadczenia woli, przy pełnej akceptacji powoda dla pozornego charaktery tychże oświadczeń, których złożenie sam zainicjował.

Powyższe prowadziło do uznania, że przedstawiona przez powoda umowa pożyczki jest dotknięta wadą oświadczenia woli skutkującą nieważnością przedmiotowej czynności prawnej. W tym stanie rzeczy w oparciu o art.83§1k.c.w zw. z art.720§1k.c. oraz stosownie do art.347 k.p.c. uchylono w całości wydany w sprawie wyrok zaoczny i orzeczono o oddaleniu wniesionego powództwa.

Stwierdzona w przedmiotowej sprawie nieważność czynności prawnej z uwagi na pozorność oświadczeń woli stron umowy, w sposób jednoznaczny przesadziła o całkowitej niezasadności zgłoszonego roszczenia natomiast w ocenie Sądu pełnomocnik pozwanej, wbrew obowiązkowi z art.6k.c.,w toku procesu jednoznacznie nie udowodnił zaistnienia w momencie dokonania pozornej czynności prawnej wady oświadczenia woli o której mowa w art.84 k.c. w zw. z art.86 k.c. Należy tu również zaznaczyć, iż pełnomocnik pozwanej poza ogólnym powołaniem się na dyspozycję art.5k.c. nie wykazał w procesie podstaw zastosowania przedmiotowej regulacji prawnej jako przesłanki do oddalenia żądania pozwu.

Nadto należy nadmienić, iż Sąd oddalił wniosek pełnomocnika powoda w przedmiocie dopuszczenia dowodu z dokumentów na okoliczność spłacenia przez powoda zobowiązań powstałych w czasie samodzielnego prowadzenia myjni samochodowej przez córkę i wnuka pozwanych uznając, iż okoliczność ta, jako nie związana z przedmiotem sporu, nie miała znaczenia w rozpoznawanej sprawie.

O kosztach postępowania orzeczono w oparciu o art. 98§ 1 k.p.c. i stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik procesu obciążono powoda w całości obowiązkiem ich poniesienia. Wysokość należnych pozwanej kosztów zastępstwa procesowego ustalono w poparciu o dyspozycji § 6 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej urzędu (Dz.U.2002, nr 163, poz.1348 z póź. zm.).

Sędzia