Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 marca 2015 roku

Sąd Rejonowy w Przasnyszu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2015 roku w Przasnyszu na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.a.r.l. z siedzibą w L.

przeciwko S. A.

na posiedzeniu niejawnym w trybie art. 341 kpc

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 180/14

UZASADNIENIE

Powód (...) S.á r.l. z siedzibą w L. w dniu 04.10.2013 roku wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego S. A. kwoty 515,35 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wskazał, że na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 26.06.2013 roku przejął od firmy (...) Spółki Akcyjnej prawo do wierzytelności wobec pozwanego z tytułu nieuregulowanej składki polisy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (polisa nr (...) z 08.09.2011 – na kwotę 413,21 płatna do 09.11.2011 roku). Podał, że wartość przedmiotu sporu znajduje potwierdzenie w częściowym wykazie wierzytelności do umowy cesji z 26.06.2013 roku. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się suma należności głównej (413,21 złotych) i skapitalizowana kwota odsetek za opóźnienie w zapłacie kwoty głównej za okres od 09.11.2011 do 03.10.2013 (102,14 złotych).

Referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 28.10.2013 roku w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 2334703/13 stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w sprawie i przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Przasnyszu.

Pozwany nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Na wstępie zauważyć należy, że w niniejszej sprawie zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego, gdyż spełnione zostały przesłanki wskazane w art. 339 § 1 kpc (pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę) a równocześnie nie zaszła żadna z okoliczności wymienionych w art. 340 § 1 kpc (pozwany nie żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności, nie składał też w sprawie ustnych ani pisemnych wyjaśnień). W tych okolicznościach Sąd rozstrzygnął sprawę wydając wyrok zaoczny. W takim przypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda dotyczące okoliczności faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości, albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (art. 339 § 2 kpc).

Twierdzenia pozwu uznaje się za budzące uzasadnione wątpliwości, m.in. w sytuacji, gdy dowody i twierdzenia przedstawione przez powoda są niekompletne, pozostawiają wątpliwości co do okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu, nie przedstawiają pełnego obrazu rzeczywistości. W takiej sytuacji wydając wyrok sąd nie może oprzeć się wyłącznie na twierdzeniach powoda i powinien przeprowadzić postępowanie dowodowe celem wyjaśnienia powstałych wątpliwości. Taki pogląd wyraził Sąd Rejonowy w Sokółce w sprawie I C 123/14 (portal orzeczeń sądów powszechnych) powołujący się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 sierpnia 1972 roku w sprawie III CR 153/72, który Sąd w niniejszym składzie podzielił. Ponadto niezależnie od ustalenia podstawy faktycznej sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w ugruntowanym stanowisku judykatury (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972 roku w sprawie III CRN 30/72 – Lex nr 7094; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 marca 1996 roku w sprawie I CRN 26/96 – OSNC 1996/7-8/108, Lex nr 24031; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2012 roku w sprawie V CSK 541/11 – Lex nr 1276235).

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że w obecnym kształcie procesu cywilnego ustawowo podkreślono jego kontradyktoryjny charakter, czego potwierdzeniem są regulacje zawarte w art. 232 kpc i art. 6 kc. Ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania. To one są dysponentem toczącego się procesu i od nich zależy jego wynik. Mają bowiem obowiązek przejawiać aktywność, w celu wykazania wszystkich istotnych okoliczności i faktów, z których wywodzą skutki prawne.

W niniejszej sprawie na stronie powodowej spoczywał obowiązek wykazania zasadności powództwa i wysokości dochodzonego roszczenia.

Strona powodowa swoje roszczenie wywodziła z dokumentów wymienionych w pozwie na które to dokumenty powołała się, formułując żądanie w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Dokumentów tych jednak po przekazaniu rozpoznania sprawy tutejszemu Sądowi nie przedłożyła w zakreślonym terminie, co skutkowało zastosowaniem dyspozycji art. 207 § 6 kpc. W konsekwencji sytuacja ta uniemożliwiła weryfikację żądania powoda tak co do istnienia wierzytelności, jej wysokości, jak i jej przejęcia przez powoda na warunkach art. 509 kc. Na podstawie jedynie twierdzeń strony powodowej Sąd nie mógł ustalić, że pozwanego łączyła z wierzycielem pierwotnym umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, nie mógł ustalić treści tej umowy, a w szczególności zweryfikować, czy w istocie pozwany zobowiązany był do uiszczenia wskazanej w pozwie kwoty, ani też, że powód stał się wierzycielem pozwanego.

Ciężar wykazania tych okoliczności spoczywał na powodzie reprezentowanym przez fachowego pełnomocnika. Nie budzi przy tym wątpliwości, że zawodowego pełnomocnika obciąża wyższy miernik staranności co do konieczności podejmowania czynności procesowych z racji jego kwalifikacji zawodowych, a sąd zwolniony jest z obowiązku udzielania pouczeń o których mowa w art. 5 kpc. Niezależnie od tego podkreślić należy, że w sprawach cywilnych sąd nie jest obowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy czy też do uzupełnienia materiału dowodowego o dowody na których istnienie strony wskazują, lecz ich nie przedstawiły albo przedstawiły, jednak okazały się one spóźnione. Obowiązek dowodzenia spoczywa bowiem na samych stronach postępowania ze wszelkimi konsekwencjami procesowymi wynikającymi z zaniechań obowiązku dowodzenia.

Podnieść w tym miejscu należy, że w niniejszej sprawie znalazł zastosowanie art. 505 ³⁷§ 1 kpc w brzmieniu obowiązującym od dnia 7 lipca 2013 roku - wyrażający zasadę pełnej kontynuacji postępowania po przekazaniu sprawy przez e-sąd - zgodnie z którym po przekazaniu sprawy w przypadkach wskazanych w art. 505 ³³§ 1 kpc, art. 505 ³⁴ § 1 kpc, art. 505 ³⁶ § 1 kpc przewodniczący wzywa powoda do wykazania umocowania zgodnie z art. 68 zdanie pierwsze kpc oraz dołączenia pełnomocnictwa zgodnie z art. 89 § 1 zdanie pierwsze i drugie kpc, a po przekazaniu sprawy na podstawie art. 505 ³³ § 1 kpc oraz art. 505 ³⁴ § 1 kpc dodatkowo do uiszczenia opłaty uzupełniającej od pozwu - w terminie dwutygodniowym od daty doręczenia wezwania pod rygorem umorzenia postępowania. W razie nieusunięcia powyższych braków pozwu sąd umarza postępowanie.

Fachowy pełnomocnik powoda, prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy, nie przedłożył w zakreślonym terminie dokumentów, na które powołał się w pozwie, a same twierdzenia powoda okazały się niewystarczające dla uwzględnienia powództwa.

Zawodowy pełnomocnik powoda powinien być świadomy wystąpienia negatywnych konsekwencji procesowych w przypadku zaniedbania powinności udowodnienia dochodzonych roszczeń, szczególnie, że przepis art. 207 § 3 zdanie drugie kpc nie ogranicza w żaden sposób uprawnienia do składania wniosków dowodowych. Niemniej uchybienia terminom zakreślonym do ich zgłoszenia skutkują negatywnymi i dotkliwymi sankcjami o których mowa w art. 207 § 6 kpc. Bierność, czy opieszałość strony w zakresie dowodzenia powoduje ujemne następstwa jej pasywnej postawy, bowiem fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają oczekiwanych skutków prawnych, co ostatecznie może oznaczać przegranie procesu. Strona nie może liczyć na to, że sąd zainicjuje przeprowadzenie dowodów, które mogłyby służyć poparciu jej twierdzeń. W tych okolicznościach stwierdzić należy, że powód nie przedstawił dowodów, z których wynika obowiązek pozwanej zapłaty dochodzonej kwoty, a w konsekwencji nie udowodnił faktów, z których wywodzi swoje roszczenie. Nie wykazał także, że stał się wierzycielem pozwanego.

W tych okolicznościach, wobec braku jakichkolwiek dowodów świadczących o istnieniu zobowiązania pozwanego wobec powoda i jego wysokości, Sąd oddalił powództwo jako nieudowodnione na podstawie art. 6 kc i 509 kc.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku doręczyć pełnomocnikowi powoda z pouczeniem o apelacji oraz pozwanemu z pouczeniem, że w ciągu dwóch tygodni od doręczenia mu wyroku może złożyć sprzeciw oraz o treści art. 344 § 2 kpc zdanie drugie.