Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Jacek Myśliwiec

Sędziowie: SO Janusz Chmiel

SR del. Katarzyna Gozdawa-Grajewska (spr.)

Protokolant: Monika Trautberg

w obecności Jacka Sławika Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 16 marca 2015 r.

sprawy: D. G. /G./

syna R. i B.

ur. (...) w K.

oskarżonego o przestępstwo z art. 286 § 1 kk, art. 270 § 1 kk i art. 275 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 23 stycznia 2014r. sygn. akt III K 435/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną,

II.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt V Ka 551/14

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa w Rybniku oskarżyła D. G. o to, że

I.  w dniu 03 sierpnia 2012 r. w C. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z M. L. i P. S. doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem (...) Sp. z o.o. w W., w ten sposób, że przy zawieraniu za pośrednictwem sklepu internetowego www. orange.pl umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) wprowadził w błąd pracownika sklepu co do osoby świadczeniobiorcy posługując się dowodem osobistym stwierdzającym tożsamość innej osoby a mianowicie S. S. oraz przedkładając dokument umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z podrobionym podpisem S. S. i stwierdzające nieprawdę zaświadczeniem o zatrudnieniu S. S. w firmie (...) z podrobionym podpisem R. G., nie mając zamiaru ani możliwości wywiązania się z warunków umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, wyłudził aparat telefoniczny o wartości 3.370,00 zł oraz usługi telekomunikacyjne w kwocie 361,89 zł, powodując łączne straty w kwocie 3.731,89 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. w W., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku sygn. III K 326/07 z dnia 29.05.2007 r. za czyn z art. 157 § 1 kk, 278 § 1 kk, 190 § 1 kk na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 20.05.2008 r. do 05.08.2008 r., z zaliczeniem w okresie od 15.10.2006 r. do 29.05.2007 r. i od 19.06.2007 r. do 20.11.2007 r. ,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk i art. 275 § 1 kk przy zast. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

II.  w dniu 03 wrześni 2012 r. w C. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z M. L. doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem (...) S. A. w W., w ten sposób, że przy zawieraniu za pośrednictwem telesprzedaży sieci T – M. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) wprowadził w błąd pracownika telesprzedaży co do osoby świadczeniobiorcy posługując się dowodem osobistym stwierdzającym tożsamość innej osoby a mianowicie O. S. oraz przedkładając dokument umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z podrobionym podpisem O. S. w firmie (...), nie mając zamiaru ani możliwości wywiązania się z warunków umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, wyłudził aparat telefoniczny marki S. (...) o wartości 3.600,99 zł oraz usługi telekomunikacyjne w kwocie 64,21 zł, powodując łączne straty w kwocie 3.665,20 zł na szkodę (...) S.A. w W., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku sygn. akt III K 326/07 z dnia 29.05.2007 r. za czyn z art. 157 § 1 kk, 278 § 1 kk, 190 § 1 kk na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 20.05.2008 r. do 05.08.2008 r., z zaliczeniem w okresie od 15.10.2006 r. do 29.05.2007 r. i od 19.06.2007 r. do 20.11.2007 r.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk i art. 275 § 1 kk przy zast. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

III.  w dniu 24 września 2012 r. w C. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z M. L. i P. S., doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia własnym mieniem (...) S.A. w W., w ten sposób, że przy zawieraniu za pośrednictwem sieci telesprzedaży umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych nr (...) wprowadził w błąd pracownika telesprzedaży co do osoby świadczeniobiorcy, a następnie przy odbiorze od kuriera firmy (...) zamówionego telefonu komórkowego m. (...) posłużył się dowodem osobistym stwierdzającym tożsamość innej osoby a mianowicie T. C., po czym podrobił podpis T. C. na przedmiotowej umowie, w wyniku czego wyłudził aparat telefoniczny o wartości 3.998,01 zł oraz usługi telekomunikacyjne w kwocie 154,38, powodując łączne straty w kwocie 4.152,39 zł na szkodę (...) w W., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku sygn. akt III K 326/07 z dnia 29.05.2007 r. za czyn z art. 157 § 1 kk, 278 § 1 kk, 190 § 1 kk na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 20.05.2008 r. do 05.08.2008 r. z zaliczeniem w okresie od 15.10.2006 r. do 29.05.2007 r. i od 19.06.2007 r. do 20.11.2007 r.,

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk i art. 275 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk,

Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem zaocznym wydanym w dniu 23 stycznia 2014 r. w sprawie o sygn. akt III K 435/13, uznał oskarżonego D. G. za winnego tego, że w podobny sposób w krótkich odstępach czasu popełnił czyny opisane w pkt. I, II, i III części wstępnej wyroku, które to czyny wyczerpują znamiona ustawowe przestępstw z art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk i art. 275 § 1 kk przy zast. art. 11 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na mocy art. 286 § 1 kk w zw z art. 11 § 3 kk w zw z art. 91 § 1 kk wymierzył mu jedna karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Nadto na mocy art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego D. G. środek karny w postaci obowiązku naprawienia szkody w 1/3 części poprzez zapłatę na rzecz O. polska SA w W. kwoty 1243,96 zł. Na mocy art. 44 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny przepadku dowodów rzeczowych w postaci dowodów z dokumentów przechowywanych w aktach sprawy (szczegółowo wymienionych w pkt. 16 wyroku). Nadto na podstawie art. 624 kpk zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego i zaskarżył wyrok w części tj. w zakresie pkt 7 i 13. Wyrokowi zarzucił:

-obrazę przepisów prawa procesowego tj. art. 374 § 1 kpk polegającego na rozpoznaniu sprawy podczas nieobecności oskarżonego , którego obecność była obowiązkowa, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 11 kpk.

Z ostrożności procesowej na wypadek uznania, iż w niniejszej sprawie nie zachodzi bezwzględna przyczyna odwoławcza wniósł zarzut:

-błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a polegający na bezpodstawnym i błędnym uznaniu, że prognoza kryminologiczna wobec oskarżonego D. G. jest negatywna i ze wymaga on resocjalizacji w warunkach zakładu karnego, co spowodowało orzeczenie wobec niego kary rażąco niewspółmiernie surowej w wymiarze jednego roku i dwóch miesięcy pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, podczas gdy należyte uwzględnienie występujących w sprawie okoliczności dotyczących właściwości osobistych oskarżonego takich jak przyznanie się do winy, wyrażenie skruch przez oskarżonego, niepopełnienie żadnego przestępstwa od czasu ostatniego ukarania, podjęcie pracy zarobkowej powinno skutkować ustaleniem pozytywnej prognozy kryminologicznej i orzeczeniem kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Podnosząc te zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sadowi I instancji , ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk kar 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres próby 4 lat.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Stawiane w apelacji zarzuty okazały się bezzasadne. W pierwszej kolejności Sąd Odwoławczy odniesie się do zarzutu wystąpienia bezwzględnej przesłanki odwoławczej.

Zdaniem Sądu II instancji Sąd Rejonowy nie dopuścił się przy prowadzeniu niniejszej sprawy naruszenia przepisów proceduralnych skutkujących obrazą art. 374 § 1 kpk. Należy zwrócić uwagę, że przywołany przez obrońcę przepis nakazujący obecność oskarżonego na rozprawie odnosi się do postępowania sądowego, które toczy się w trybie zwyczajnym. Natomiast sprawa przeciwko D. G. toczyła się w trybie uproszczonym gdyż postępowanie przygotowawcze było prowadzone w formie dochodzenia. (art. 469 kpk) Postępowanie uproszczone przewiduje odstępstwo od reguły wyrażonej w art. 374 § 1 kpk i zezwala wyjątkowo prowadzić rozprawę pod nieobecność oskarżonego, który o jej terminie został prawidłowo powiadomiony (art. 479 § 1 kpk) Paragraf 2 w/w przepisu nakazuje sądowi wówczas odczytanie uprzednio złożonych przez oskarżonego wyjaśnień. D. G. został prawidłowo wezwany na rozprawę w dniu 16 stycznia 2014r. Wezwanie było skierowane na adres podany przez oskarżonego do protokołu przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym (k. 206) czyli: C. ul. (...). Ponieważ nie zastano oskarżonego pod w/w adresem wezwanie było dwukrotnie awizowane i Sąd Rejonowy uznał je za prawidłowo doręczone w trybie art. 139 § 1 kpk. Oskarżony był pouczony o skutku jaki przewiduje w/w przepis (k. 186). Zatem – co było już przedmiotem rozpoznania sprzeciwu od wyroku zaocznego- Sąd Rejonowy miał pełne prawo rozpocząć rozprawę w dniu 16 stycznia 2014r. w trybie zaocznym pod nieobecność oskarżonego D. G. i wydać wyrok zaoczny. W tej sytuacji procesowej obecność oskarżonego nie była obowiązkowa. Stąd też nie dostrzeżono by wystąpiła w sprawie bezwzględna przyczyna odwoławcza określona w art. 439 § 1 pkt 11 kpk.

Na marginesie należy wspomnieć, że fakt iż w sprawie został złożony wniosek o wydanie wyroku w trybie art. 335 § 1 kpk wraz z aktem oskarżenia nie ma żadnego znaczenia. To Sąd właściwy do rozpoznania sprawy ostatecznie decyduje, czy wniosek uwzględnić, czy też skierować sprawę na rozprawę. Złożenie wniosku o dobrowolne poddanie się karze nie uchyla przecież obowiązku jaki ciąży na oskarżonym, a to informowania sądu o zmianie adresu, czy nieprzebywania pod wskazanym wcześniej adresem. D. G., mimo iż zgodził się na dobrowolne poddanie się karze miał obowiązek odbierać korespondencję i stawiać się na wezwania sądu, a jeżeli tego nie czynił winien liczyć się ze wszystkimi konsekwencjami wynikającymi z art. 139 § 1 kpk.

Ustosunkowując się do drugiego z zarzutów to nie można mówić o błędzie w ustaleniach faktycznych odnośnie nieustalenia przez Sąd pozytywnej prognozy kryminologicznej względem D. G. a w konsekwencji nadmiernej surowości orzeczonej wobec oskarżonego kary 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Przestępstwo z art. 286 § 1 kk jest zagrożone karą od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności. Wymierzenie więc oskarżonemu kary w rozmiarze 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności stanowi karę w dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Sąd Rejonowy słusznie wskazał na brak jakichkolwiek przesłanek do zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności. Prawidłowo uznał Sąd I instancji, że skuteczne oddziaływanie na oskarżonego może nastąpić tylko w zakładzie karnym. Zważyć bowiem należy, że oskarżony był już w przeszłości czterokrotnie karany, w tym także za przestępstwo przeciwko mieniu. Odbywał karę pozbawienia wolności, z której został warunkowo przedterminowo zwolniony. Mimo świadomości tego co grozi za naruszenie norm prawa karnego zaplanował i dopuścił się trzech przestępstw w warunkach art. 91 § 1 kk współdziałając z innymi osobami. Duże natężenie złej woli, determinacja oskarżonego w dążeniu do realizacji swego przestępczego przedsięwzięcia, zaangażowanie w proceder innych osób i wykorzystanie ich nieświadomości świadczy bez wątpienia o tym, że wymierzenie oskarżonemu kary z warunkowego zawieszeniem jej wykonania nie wpłynie na oskarżonego wychowawczo i nie zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. W tym miejscu podkreślić należy, że o wymiarze kary nie decydują tylko okoliczności popełnienia czynu, jego strona przedmiotowa, ale także okoliczności odnoszące się do osoby sprawcy. Sąd odwoławczy nie znalazł żadnych powodów, aby podzielić argumentację obrońcy oskarżonego co do rzekomo rażąco surowej kary pozbawienia wolności, jaka została mu wymierzona. Zgodnie bowiem z utrwalonym już w tej mierze orzecznictwem, rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego. Z taką sytuacją absolutnie nie mamy do czynienia w przypadku kary wymierzonej wobec oskarżonego, która tak naprawdę została ukształtowana w sposób najłagodniejszy z możliwych. W sprawie zaś brak jest jakichkolwiek miarodajnych powodów, dla których D. G. zasługiwałby na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności. Fakt , że oskarżony obecnie podjął pracę nie stanowi na tyle istotnej przeciwwagi, by podważyć słuszność orzeczenia kary pozbawienia wolności o charakterze bezwzględnym. Sąd II instancji w pełni podziela zaprezentowana przez Sąd Rejonowy argumentację w tej materii.

W pozostałej części zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy, nie znajdując żadnych podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji.

O kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono po myśli art.624 § 1 k.p.k. zwalniając oskarżonego od ich ponoszenia z uwagi na jego trudną sytuację majątkową i osobistą.