Pełny tekst orzeczenia

WYROK

UZASADNIENIE

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Zakres uzasadnienia, w trybie art. 423§1a kpk, ograniczono do oskarżonych A. K., Ł. J. oraz R. N..

W dniu 10 grudnia 2013 roku pokrzywdzony K. K. (1), po zakończeniu pracy, wracał wspólnie ze swoim znajomym, D. M., do miejsca zamieszkania. Kiedy wymienieni wjechali na drogę dojazdową, prowadzącą do domu pokrzywdzonego, a usytuowanego w M. przy ul. (...), zauważyli, stojący na podwórzu, samochód osobowy marki M.. Pokrzywdzony wysiadł z pojazdu D. M. i skierował się w kierunku miejsca zamieszkania. Kiedy K. K. (1) zbliżył się do zaparkowanego na posesji pojazdu, otworzyły się przednie drzwi od strony pasażera, i z wnętrza auta wyszedł, znany pokrzywdzonemu osobiście, oskarżony R. N.. W pojeździe pozostały jeszcze dwie osoby, tj. oskarżeni Ł. J. i A. K.. Oskarżony R. N. zwrócił się do K. K. (1), by wsiadł on do auta, ponieważ „mają do porozmawiania”. Kiedy pokrzywdzony odmówił, oskarżony zaproponował, że wejdą do mieszkania, i tam porozmawiają. K. K. (1) przystał na propozycję.

/dowód: zeznania świadka K. K. (1) – k. 3 – 8, 157, 667 - 668

zeznania świadka B. P. – k. 46 – 47

zeznania świadka K. D. – k. 48

częściowe wyjaśnienia oskarżonego A. K. – k. 59 – 64, 93 – 97, 150, 417 - 419

częściowe wyjaśnienia oskarżonego R. N. – k. 69 – 72, 101 - 104, 145 – 146, 449 – 450, 667

zeznania świadka D. M. – k. 83 - 84

częściowe wyjaśnienia oskarżonego Ł. J. – k. 108 – 110, 142, 410 – 412, 466- 468, 666 - 667

Do mieszkania pokrzywdzonego wszedł oskarżony R. N. oraz oskarżony A. K.. Oskarżony Ł. J. pozostał w samochodzie. Po wejściu do domu K. K. (1) przygotował wymienionym gorące napoje, po czym wszyscy trzej mężczyźni usiedli przy stole. Oskarżeni zajęli miejsca na sofach, a pokrzywdzony usiadł naprzeciw nich w fotelu. Wtedy też R. N. powiedział, że nie wie, co zaszło pomiędzy jego siostrą, tj. oskarżoną M. K. (obecnie byłą już żoną K. K. (1)) a pokrzywdzonym, ale wymieniona, w ramach „rekompensaty za małżeństwo”, chce od pokrzywdzonego kwoty 30.000 złotych. K. K. (1) oświadczył, że nie dysponuje taką kwotą i nie jest w stanie jej zgromadzić. Wtedy też oskarżony A. K. wyciągnął spod marynarki broń palną w postaci pistoletu krótkiego (...) kal. 7,65 mm o numerze (...) i położył go na stole. Oskarżony R. N. z kolei powiedział do pokrzywdzonego „wiesz kim jesteśmy, masz 10 dni na oddanie pieniędzy, my do ciebie już więcej nie będziemy przyjeżdżać” oraz „że jak coś, to przyjedzie podwykonawca i wykona swoją robotę”. Jednocześnie zastrzegł, żeby K. K. (1) nie zawiadamiał organów ścigania, bo „koledzy z policji od razu dadzą nam znać i będziesz musiał wyparować, bo cię zabijemy”. Oskarżony A. K. dodał, że pokrzywdzony jest osobą inteligentną i na pewno właściwie zrozumiał sens rozmowy. Wtedy też K. K. (1) powiedział, że załatwi żądaną kwotę. Oskarżeni ubrali się i opuścili dom pokrzywdzonego.

/dowód: zeznania świadka K. K. (1) – k. 3 – 8, 157, 667 - 668

protokół oględzin miejsca – k. 11 - 13

zeznania świadka B. P. – k. 46 – 47

zeznania świadka K. D. – k. 48

częściowe wyjaśnienia oskarżonego A. K. – k. 59 – 64, 93 – 97, 150 417 - 419

częściowe wyjaśnienia oskarżonego R. N. – k. 69 – 72, 101 - 104, 145 - 146, 449 - 450, 667

częściowe wyjaśnienia oskarżonego Ł. J. – k. 108 – 110, 142, 410 - 412, 466- 468, 666 - 667

częściowe wyjaśnienia oskarżonej M. K. – k. 170 – 173, 367 - 368

Po odjeździe oskarżonych K. K. (1) pojechał do swojego znajomego, tj. B. P. u którego przebywał już K. D.. Pokrzywdzony opowiedział mężczyznom o zaistniałym zdarzeniu, po czym wszyscy trzej pojechali do jego domu. Stamtąd K. K. (1) zadzwonił do M. K. - powiedział, że da jej żądaną kwotę i żeby powiedziała oskarżonemu R. N., że może on po nią już wrócić. Po kilkudziesięciu minutach pokrzywdzony ponownie zadzwonił do oskarżonej i zapytał, gdzie jest R. N.. Wtedy też K. K. (1) usłyszał od kobiety, że „co, przystawili ci klamkę do głowy, to się zesrałeś?”.

/dowód: zeznania świadka K. K. (1) – k. 3 – 8, 667 - 668

zeznania świadka B. P. – k. 46 – 47

zeznania świadka K. D. – k. 48

częściowe wyjaśnienia oskarżonego A. K. – k. 59 – 64, 93 – 97, 150 417 - 419

częściowe wyjaśnienia oskarżonego R. N. – k. 69 – 72, 101 - 104, 145 - 146, 449 - 450, 667

częściowe wyjaśnienia oskarżonego Ł. J. – k. 108 – 110, 142, 410 - 412, 466- 468, 666 - 667

częściowe wyjaśnienia oskarżonej M. K. – k. 170 - 173, 367 - 368

Po chwili pod dom pokrzywdzonego podjechało auto z którego wysiadł oskarżony Ł. J.. Kiedy K. K. (1) otworzył drzwi zobaczył, że wymieniony trzyma w prawej dłoni maczetę. K. K. (1) zaprosił oskarżonego do domu, tj. do korytarza. Wtedy też Ł. J. oświadczył wprost, że przyjechał po pieniądze. Pokrzywdzony odpowiedział, że zaraz je przyniesie i udał się na piętro domu. Po chwili zszedł na dół i, wykorzystując chwilową nieuwagę oskarżonego, rzucił się z impetem na Ł. J., wykręcając mu ręce, a nogą wytrącając z ręki maczetę. Po chwili na miejsce zdarzenia przybiegli rodzice pokrzywdzonego oraz B. P. i K. D.. Nakazali oni obezwładnionemu oskarżonemu, by usiadł na schodach. Matka K. K. (1) wezwała policję, która zatrzymała oskarżonego.

/dowód: zeznania świadka K. K. (1) – k. 3 – 8, 157, 667 - 668

protokół oględzin miejsca – k. 11 - 13

protokół zatrzymania osoby – k. 14

protokół przeszukania osoby – k. 15 – 17

protokół zatrzymania rzeczy – k. 18 – 19, 133 – 137, 365 - 366

zeznania świadka R. K. (1) – k. 42

zeznania świadka R. K. – k. 43

zeznania świadka M. P. – k. 44 – 45

zeznania świadka B. P. – k. 46 – 47

zeznania świadka K. D. – k. 48

częściowe wyjaśnienia oskarżonego A. K. – k. 59 - 64, 93 – 97, 150 417 - 419

częściowe wyjaśnienia oskarżonego R. N. – k. 69 – 72, 101 - 104, 145 - 146, 449 - 450, 667

częściowe wyjaśnienia oskarżonego Ł. J. – k. 108 – 110, 142, 410 - 412, 466- 468, 666 - 667

częściowe wyjaśnienia oskarżonej M. K. – k. 170 – 173, 367 - 368

protokół oględzin rzeczy – k. 217 – 223, 224 - 364

dokumentacja fotograficzna – k. 438 - 440

Wskutek zdarzenia K. K. (1) doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia i krwiaka śródręcza prawego oraz stłuczenia i otarcia naskórka nosa. Obrażenia te są inne niż określone w art. 156 kk. Naruszyły one czynność narządu ciała pokrzywdzonego na czas nie dłuższy niż dni siedem.

/dowód: opinia sądowo – lekarska – k. 501

Około godz. 19:00 funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w K., po przeprowadzeniu czynności operacyjno - rozpoznawczych, zatrzymali na parkingu restauracji (...) oskarżonych A. K. oraz R. N..

W pobliskich zaroślach ujawniono broń, którą posługiwał się oskarżony A. K. - pistolet krótki (...) kal. 7,65 mm o numerze (...), produkcji hiszpańskiej.

W toalecie lokalu ujawniono natomiast 25 sztuk naboi pistoletowych kal. 7,65 mm wz. Browning.

/dowód: protokół zatrzymania osoby – k. 23, 26

protokół przeszukania osoby – k. 24 – 25, 27 – 28

protokół oględzin miejsca – k. 29 – 31, 38 – 39, 127 - 128

protokół oględzin rzeczy – k. 32 – 37

zeznania świadka D. B. – k. 40 - 41

protokół zatrzymania rzeczy – k. 55 – 57

częściowe wyjaśnienia oskarżonego A. K. – k. 59 – 64, 93 – 97, 150 417 - 419

częściowe wyjaśnienia oskarżonego R. N. – k. 69 – 72, 101 - 104 , 145 - 146, 449 - 450, 667

częściowe wyjaśnienia oskarżonego Ł. J. – k. 108 – 110, 142, 410 - 412 , 466- 468, 666 - 667

dokumentacja fotograficzna – k. 215 – 216, 441 – 448

opinia nr (...) z przeprowadzonych badań broni i kryminalistyki Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego w W. - k. 515 - 522

Oskarżony A. K. z zawodu jest technikiem mechanikiem pojazdów samochodowych. Trudni się ochroną osób i mienia. Z tego tytułu otrzymuje on miesięczne wynagrodzenie w kwocie ok. 10.000 złotych miesięcznie. Na utrzymaniu posiada dwie osoby, w tym małoletnie dziecko.

/dowód: wyjaśnienia oskarżonego A. K. – k. 59 - 64, 93 – 97, 150 417 - 419

Oskarżony A. K. nie był leczony psychiatrycznie. Oskarżony nie cierpi na chorobę psychiczną i nie jest upośledzony umysłowo. Zdradza cechy osobowości i reakcji adaptacyjnej w związku z charakterem odbywanych misji wojennych.

/dowód: wyjaśnienia oskarżonego A. K. – k. 59 - 64, 93 – 97, 150 417 - 419

opinia sądowo - psychiatryczno – psychologiczna – k. 392 – 395, 399 - 400

Oskarżony A. K. nie cierpi na chorobę psychiczną w znaczeniu psychozy, na niedorozwój umysłowy ani na inne krótkotrwałe zaburzenia czynności psychicznych. Stwierdzono u niego osobowość nieprawidłową oraz zaburzenia adaptacyjne w trudnych sytuacjach życiowych. T. criminis miał zdolność do rozpoznania znaczenia czynów jak i do pokierowania swoim postępowaniem. Nie zachodzą warunki z art. 31§1 i 2 kk.

/dowód: opinia sądowo – psychiatryczna – k. 503 – 505

Oskarżony A. K. nie był dotychczas karany sądownie.

/dowód: karta karna – k. 634

Oskarżony Ł. J. z zawodu jest technikiem mechanikiem pojazdów samochodowych. Jest osobą bezrobotną, bez prawa do zasiłku. Nie posiada nikogo na utrzymaniu.

/dowód: wyjaśnienia oskarżonego Ł. J. – k. 66 – 67, 108 - 110, 410 - 412, 466- 468, 666 - 667

Oskarżony Ł. J. nie był leczony psychiatrycznie.

/dowód: wyjaśnienia oskarżonego Ł. J. – k. 66 – 67, 108 - 110, 410 - 412 466- 468, 666 - 667

Oskarżony Ł. J. nie był dotychczas karany sądownie.

/dowód: karta karna – k. 636

Oskarżony R. N. z zawodu jest stolarzem. Prowadzi własną działalność gospodarczą. Z tego tytułu uzyskuje on miesięczne uposażenie w wysokości ok. 1.200 – 1.800 złotych. Na utrzymaniu posiada trzy osoby (dzieci).

/dowód: wyjaśnienia oskarżonego R. N. – k. 69 – 72, 101 - 104, 449 - 450, 667

Oskarżony R. N. nie był leczony psychiatrycznie.

/dowód: wyjaśnienia oskarżonego R. N. – k. 69 – 72, 101 - 104, 449 - 450, 667

Oskarżony R. N. nie był dotychczas karany sądownie.

/dowód: karta karna – k. 635

Przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym oskarżony A. K. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w dniu poprzedzającym przedmiotowe zdarzenie uczestniczył on w spotkaniu m.in. z oskarżoną M. K.. W trakcie tego spotkania oskarżona wyjawiła, że uwikłana była w wyjątkowo nieszczęśliwe małżeństwo z pokrzywdzonym K. K. (1). Wskazała, że odeszła od męża. Przyznała, że zainwestowała w mieszkanie ok. 25.000 złotych i chciałaby odzyskać swoje pieniądze, które są jej niezbędne do dalszego funkcjonowania. O pomoc poprosiła oskarżonego R. N. oraz A. K.. Wymienieni przystali na prośbę kobiety, w przedsięwzięcie wtajemniczyli także oskarżonego Ł. J.. Kolejno, oskarżony A. K. przyznał, że krytycznego dnia faktycznie miał ze sobą broń palną i że wyciągnął ją na stół. Wskazał jednak, że chciał wyłącznie „pokazać” pokrzywdzonemu, że rozmawia on z ludźmi „ze swego środowiska”.

Przesłuchiwany po raz kolejny potwierdził swoje wcześniejsze wyjaśnienia i dodatkowo wyjaśnił, że nie chciał nikomu zrobić krzywdy i chciałby ją naprawić, jeżeli faktycznie komukolwiek została ona wyrządzona. Przyznał, że nielegalnie posiadał broń oraz amunicję. Wskazał, że znalazł ją w lesie. Wyjaśnił także, że jest wrażliwy na ludzką krzywdę i motywem jego działania była wyłącznie chęć udzielenia pomocy M. K..

W kolejnych wyjaśnieniach oskarżony A. K. wskazał, że oskarżony Ł. J. wiedział po co idzie do pokrzywdzonego K. K. (1). Zaprzeczył jakoby oskarżeni R. N. oraz Ł. J. wiedzieli, że posiada przy sobie broń. Wyjaśnił także, że nie jest pewny, czy R. N. widział broń w mieszkaniu K. K. (1). Zaprzeczył jakoby widział u Ł. J. maczetę.

Przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym R. N. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że chciał pomóc swojej siostrze M. K. w odzyskaniu od pokrzywdzonego pieniędzy w kwocie 25.000 – 30.000 złotych. Przyznał, że faktycznie w dniu 10 grudnia 2013 roku był on wraz z oskarżonym A. K. w domu swojego szwagra. Zaprzeczył jakoby miał on świadomość co do tego, że A. K. ma ze sobą broń. Zaprzeczył także jakoby posiadał informacje na temat posługiwania się przez oskarżonego Ł. J. maczetą.

Przesłuchiwany po raz kolejny potwierdził swoje wcześniejsze wyjaśnienia i dodatkowo wyjaśnił, że pokrzywdzony pomawia jego, A. K. oraz Ł. J. o grożenie mu bronią oraz maczetą. Wskazał, że wszyscy oskarżeni są spokojnymi ludźmi, a on sam chciał tylko pomóc siostrze.

Przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym oskarżony Ł. J. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił, że w domu pokrzywdzonego był celem odebrania przesyłki.

Przesłuchiwany po raz kolejny wskazał, że żałuje tego co zrobił oraz że zdawał sobie sprawę, że jego zachowanie może nosić znamiona przestępstwa. Wskazał, że jechał wyłącznie po przesyłkę z pieniędzmi. Szczegółów planu oskarżonego R. N. i A. K. nie znał.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył, co następuje:

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie pozostawiła Sądowi żadnych wątpliwości co do tego, że oskarżeni A. K., Ł. J. i R. N. są sprawcami i są winni popełnienia zarzucanych im przez oskarżyciela publicznego czynów.

Ustalenia faktyczne w przedmiotowej sprawie znalazły oparcie przede wszystkim w dowodzie z zeznań świadków K. K. (1), D. B., R. K. (1), R. K., M. P., B. P., K. D., D. M., częściowych wyjaśnieniach oskarżonych A. K., R. N. oraz Ł. J., a ponadto także i w dowodzie z dokumentów w postaci protokołów zatrzymania osób, przeszukania osób, zatrzymania rzeczy, dokumentacji fotograficznej oraz sporządzonych na potrzeby niniejszego postępowania opiniach: sądowo – lekarskiej, sądowo - psychiatryczno – psychologicznej, sądowo – psychiatrycznej oraz opinii nr (...) z przeprowadzonych badań broni i kryminalistyki Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego w W..

Na podstawie dowodu z zeznań pokrzywdzonego K. K. (1), Sąd ustalił, że w dniu 10 grudnia 2013 roku oskarżeni R. N. oraz A. K. przyjechali do domu pokrzywdzonego, gdzie zażądali od wymienionego wydania im pieniędzy w łącznej kwocie 30.000 złotych. Z zeznań tych wynika jednoznacznie, że oskarżeni działali na prośbę M. K., która w ten sposób chciała uzyskać od swojego (byłego już) męża pieniądze, które to rzekomo „zainwestować” miała w małżeństwo. Na podstawie dowodu z tychże zeznań, Sąd ustalił także, że po kategorycznej odmowie pokrzywdzonego wydania pieniędzy, oskarżony A. K. wyciągnął spod marynarki broń palną, tj. pistolet krótki (...) kal. 7,65 mm o numerze (...), i położył go na stole. Pokrzywdzony wskazał, że wystraszył się wtedy, co spotęgowane zostało dodatkowo wypowiedzianymi przez oskarżonych słowami „wiesz kim jesteśmy, masz 10 dni na oddanie pieniędzy, my do ciebie już więcej nie będziemy przyjeżdżać” oraz „że jak coś, to przyjedzie podwykonawca i wykona swoją robotę” (karta 6 akt sprawy). Z zeznań tych wynika także, że oskarżony R. N. zastrzegł jeszcze, by K. K. (1) nie zawiadamiał organów ścigania, bo „koledzy z policji od razu dadzą nam znać i będziesz musiał wyparować, bo cię zabijemy” (karta 6 akt sprawy). Oskarżony A. K. dodał z kolei, że pokrzywdzony jest osobą inteligentną i na pewno właściwie zrozumiał sens rozmowy. Na podstawie dowodu z zeznań K. K. (1), Sąd ustalił także, że kilkadziesiąt minut później, po odbiór pieniędzy, przyjechał oskarżony Ł. J.. Wymieniony przybył do domu pokrzywdzonego zaopatrzony w maczetę. Z zeznań świadka wynika, że tylko dzięki stanowczej, obronnej jego postawie oraz zawiadomieniu organów ścigania, oskarżony ten nie tylko nie zdołał osiągnąć zamierzonego celu, ale i został niezwłocznie zatrzymany przez Policję.

Zeznania K. K. (1) Sąd obdarzył walorem wiarygodności. Są one spójne, logiczne i konsekwentne. Co więcej, znajdują one potwierdzenie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, w tym przede wszystkim w zeznaniach świadków B. P. oraz K. D.. Świadkowie ci zeznali, że krytycznego dnia pokrzywdzony K. K. (1) zrelacjonował im przebieg „wizyty” jaką złożyli mu oskarżeni R. N. oraz A. K.. Wskazali także, że pokrzywdzony był wówczas bardzo przejęty i wystraszony. Zeznali, że kolejno wszyscy trzej udali się do miejsca zamieszkania K. K. (1), gdzie następnie zatrzymany został oskarżony Ł. J.. Świadkowie zgodnie wskazali, że wymieniony – zaopatrzony w maczetę - przyjechał po odbiór pieniędzy, które to rzekomo przygotowane miał mieć dla niego pokrzywdzony. To właśnie wtedy oskarżony został zatrzymany, a o zaistniałym zdarzeniu powiadomiono funkcjonariuszy Policji. Okoliczności te potwierdzili świadkowie R. K. (1) i R. K. (2), którzy uczestniczyli w zatrzymaniu Ł. J.. Zeznania wyżej wymienionych są zbieżne i konsekwentne. Składają się one przy tym na chronologiczny ciąg poszczególnych wydarzeń jakie miały miejsce krytycznego dnia z udziałem pokrzywdzonego K. K. (1) oraz oskarżonych A. K., R. N. i Ł. J.. Nie znajdując żadnych podstaw do ich kwestionowania, zeznania te Sąd uznał za w pełni wiarygodne.

Za prawdziwe Sąd uznał także zeznania świadków D. M. oraz M. P.. Świadek D. M. zeznał, że w dniu 10 grudnia 2013 roku podwiózł on pokrzywdzonego do miejsca zamieszkania i że widział stojący na podwórzu samochód osobowy marki M.. Więcej szczegółów, z uwagi na fakt, że niezwłocznie odjechał z miejsca zdarzenia, nie znał. Świadek M. P. z kolei wskazał, że z racji wykonywanego zawodu – taksówkarza, podwiózł on, jak się później okazało oskarżonego Ł. J., do miejsca zamieszkania K. K. (1). Podobnie jak D. M. nie znał przebiegu dalszych wydarzeń.

Na podstawie dowodu z protokołów zatrzymania, Sąd ustalił, że na skutek niezwłocznie podjętych przez organy ścigania czynności operacyjno – rozpoznawczych, funkcjonariusze Policji zatrzymali oskarżonych R. N. oraz A. K. w zajeździe (...). Tam też ujawniono, wyrzuconą przez oskarżonego A. K., broń palną, którą wymienieni posłużyli się w domu pokrzywdzonego, tj. pistolet krótki (...) kal. 7,65 mm o numerze (...). Z kolei w toalecie zajazdu świadek D. B. odkrył następnie 25 sztuk naboi pistoletowych kal. 7,65 mm wz. Browning. Okoliczności te udokumentowane zostały sporządzonymi na tę okoliczność protokołami oględzin miejsca. Świadek D. B. szczegółowo opisał okoliczności odnalezienia amunicji. Złożone przez wymienionego zeznania, nie znajdując podstaw do kwestionowania ich prawdziwości, Sąd obdarzył walorem wiarygodności.

Z uwagi na fakt, że świadek K. J., M. S. oraz W. J. nie wnieśli niczego istotnego do materiału dowodowego dogłębną analizę odnośnie treści ich zeznań uznać należy za zbędną.

Na podstawie opinii sądowo – lekarskiej dr med. H. S., Sąd ustalił, że wskutek zdarzenia jakie miało miejsce w domu pokrzywdzonego w dniu 10 grudnia 2013 roku K. K. (1) doznał obrażeń ciała w postaci stłuczenia i krwiaka śródręcza prawego oraz stłuczenia i otarcia naskórka nosa. Obrażenia te są inne niż określone w art. 156 kk. Naruszyły one czynność narządu ciała pokrzywdzonego na czas nie dłuższy niż dni siedem. Wyprowadzone przez wyżej wskazaną biegłą wnioski odpowiadają nie tylko zasadom logicznego rozumowania, ale i doświadczenia życiowego. Jednocześnie znajdują one pełne oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, zwłaszcza w zeznaniach samego pokrzywdzonego, który to opisał w jaki sposób oraz w które części ciała oskarżony Ł. J. zadał mu krytycznego dnia uderzenia. Wnioski te znajdują także oparcie w sporządzonej po zdarzeniu dokumentacji medycznej obrazującej rodzaj i zakres doznanych przez pokrzywdzonego obrażeń ciała.

Za wiarygodne Sąd uznał także opinie sądowo – lekarsko – psychologiczną oraz sądowo – psychiatryczną, a także opinię Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego w W. nr E-bal-173/14 z przeprowadzonych badań broni i kryminalistyki. Opinie te są jasne, pełne i nie zawierają żadnych sprzeczności. Brak więc było podstaw do kwestionowania ich mocy dowodowej.

Co oczywiste, nawet tak ocenione dowody nie mogłyby stać się podstawą ustalenia sprawstwa oskarżonych A. K., R. N. oraz Ł. J., gdyby ujawniły się okoliczności świadczące o tym, że czyny będące przedmiotem niniejszego postępowania jednak nie były udziałem wyżej wskazanych oskarżonych. Dowodami takimi nie mogą być na pewno wyjaśnienia samych oskarżonych - niespójne, a te dlań korzystne także i wyjątkowo niekonsekwentne. Otóż oskarżeni A. K. oraz R. N. wyjaśnili, że ich zachowanie motywowane było wyłącznie chęcią niesienia pomocy, pokrzywdzonej w ich ocenie, oskarżonej M. K.. Wymienieni wskazali, że oskarżona wyjawiła im, że trwała ona w nieszczęśliwym związku, była wykorzystywana, niedoceniana oraz poniżana przez swego byłego partnera, K. K. (1). Oskarżeni wyjaśnili, że M. K. poprosiła ich o pomoc w uzyskaniu od pokrzywdzonego kwoty 25.000 złotych. Oskarżeni A. K. oraz R. N. przyznali, że byli u K. K. (1). Wskazali jednak, że spotkanie „przebiegało spokojnie” i że wszyscy od razu doszli do porozumienia. Zaprzeczyli jakoby straszyli pokrzywdzonego. Niemniej jednak zważyć należy, że oskarżony A. K., przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnił, że krytycznego dnia faktycznie miał ze sobą broń i że wyciągnął ją na stół. Wskazał wówczas, że zarówno on jak i R. N. chcieli wyłącznie „pokazać” pokrzywdzonemu, że rozmawia on z ludźmi „ze swego środowiska”. Przyznał także, że rzeczoną broń oraz amunicję posiadał nielegalnie. W kolejnych wyjaśnieniach zaprzeczył jednak, jakoby oskarżeni R. N. oraz Ł. J. wiedzieli, że posiadał przy sobie jakąkolwiek broń. Wyjaśnił także, że nie jest pewny, czy R. N. widział broń w mieszkaniu K. K. (1). Z kolei R. N. kategorycznie zaprzeczył, by widział u oskarżonego A. K. jakąkolwiek broń palną. Wyjaśnił także, że wszyscy oskarżeni są ludźmi spokojnymi, a pokrzywdzony K. K. (2) niesłusznie ich pomawia. Takiej treści wyjaśnienia oskarżonych ostać się nie mogą. Wszak zważyć należy, że są one wyjątkowo niespójne, nie konsekwentne i, co najważniejsze, w ogóle ze sobą nie korelują. Niczym innym jak tylko próbą ekskulpacji oskarżonych tłumaczyć należy nagłą zmianę ich treści, oczywiście na korzyść sprawców. Wszak skoro oskarżeni R. N. oraz A. K. przyznali, że krytycznego dnia siedzieli naprzeciw pokrzywdzonego, to nie sposób jest dać wiarę późniejszym twierdzeniom oskarżonych, jakoby R. N. nie widział wyciągniętej przez A. K. broni palnej.

Na wiarę nie zasługują także wyjaśnienia oskarżonego Ł. J. w których twierdzi on, że jego rola sprowadzała się tylko do odebrania od pokrzywdzonego przesyłki pieniężnej. Wszak zważyć należy, że oskarżeni R. N. oraz A. K., w pierwszych składanych przez siebie wyjaśnieniach, jednoznacznie wskazali, że Ł. K. został wprowadzony w szczegóły całego przedsięwzięcia i zdawał sobie sprawę z roli jaką ma on w nim odegrać. Co więcej, sam oskarżony przyznał, że żałuje tego co zrobił oraz że zdawał sobie sprawę, że jego zachowanie może nosić znamiona przestępstwa.

W świetle powyższego uznać zatem należy, że pozostały niczym niepodważone dowody w postaci przede wszystkim zeznań pokrzywdzonego K. K. (1), D. B., R. K. (1), R. K. (2), M. P., B. P., K. D. oraz D. M., które to dodatkowe potwierdzenie znajdują w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, m.in. oględzinach miejsca zdarzeń, protokołach zatrzymania osób i rzeczy oraz sporządzonych na potrzeby niniejszego postępowania opiniach.

Sąd nie miał także najmniejszych wątpliwości odnośnie zawinienia oskarżonych A. K., R. N. oraz Ł. J.. Wszak są oni osobami zdrowymi psychicznie, zdawali sobie zatem sprawę ze skutków swego działania, także tymi natury prawnej.

Rozważając nad karą Sąd zważył:

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał:

I. oskarżonego A. K. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, a to:

- opisanego w pkt I części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 13§1 kk w zw. z art. 282 kk, i za czyn ten, na podstawie art. 282 kk w zw. z art. 14§1 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz, na podstawie art. 33§2 kk grzywnę w wysokości 200 stawek dziennych po 50 złotych każda;

- opisanego w pkt II części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 263§2 kk, i za czyn ten, na podstawie art. 263§2 kk, wymierzył mu karę 10 miesięcy pozbawienia wolności

oraz na podstawie 85 kk i art. 86§1 kk karę łączną 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności;

II. oskarżonego Ł. J. za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, a to:

- opisanego w pkt III części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 13§1 kk w zw. z art. 282 kk, i za czyn ten, na podstawie art. 282 kk w zw. z art. 14§1 kk, wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz, na podstawie art. 33§2 kk, grzywnę w wysokości 200 stawek dziennych po 50 złotych każda;

- opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 157§2 kk, i za czyn ten, na podstawie art. 157§2 kk, wymierzył mu karę 1 miesiąca pozbawienia wolności

oraz karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

III. Oskarżonego R. N. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt V części wstępnej wyroku, stanowiącego występek z art. 13§1 kk w zw. z art. 282 kk, i za czyn ten, na podstawie art. 282 kk w zw. z art. 14§1 kk, wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności oraz, na podstawie art. 33§2 kk, grzywnę w wysokości 200 stawek dziennych po 50 złotych każda.

Przy wymiarze kar jednostkowych oraz w odniesieniu do oskarżonego A. K. i Ł. J. także kary łącznej, Sąd miał na względzie przede wszystkim znaczy stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez oskarżonych czynów, jak również ogromne ich zawinienie. Działaniem swoim oskarżeni wystąpili bowiem przeciwko podstawowym dobrom prawnym, tj. przeciwko życiu i zdrowiu, mieniu, a także i przeciwko porządkowi publicznemu. Jednocześnie oskarżeni R. N., Ł. J. oraz A. K., jak wynika z materiału dowodowego, działali bez jakiejkolwiek prowokacji pokrzywdzonego, okazując tym samym skrajne lekceważenie nie tylko K. K. (1), ale też i podstawowych zasad współżycia społecznego. Okoliczności te potęgują ocenę stopnia zawinienia wszystkich oskarżonych na ich niekorzyść.

Na uwadze mieć również należy, na wyjątkowo wyzywający sposób działania sprawców, wskazujący niewątpliwie na ich demoralizację. Oskarżeni działali bowiem nie zważając na podmiot swojego zamachu, działali bez jakiegokolwiek powodu czy uzasadnienia, w sposób skrajnie naganny. Wystąpili przeciwko normom życia społecznego, których konieczność poszanowania jest oczywista dla każdego dorosłego członka społeczności.

Wszystkie powyżej wskazane okoliczności przesądzają o konieczności przyjęcia, że czyny których dopuścili się oskarżeni A. K., R. N. oraz Ł. J. charakteryzują się znacznym stopniem społecznej szkodliwości oraz, że ogromne jest ich zawinienie.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował dotychczasową niekaralność oskarżonych A. K., R. N. oraz Ł. J..

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd orzekł wobec oskarżonego R. N. karę w wymiarze określonym w punkcie III części dyspozytywnej wyroku oraz wobec A. K. i Ł. J. kary jednostkowe w wymiarze określonym odpowiednio w punkcie I i II części dyspozytywnej wyroku uznając je za adekwatne do stopnia zawinienia oskarżonych. Jakkolwiek kary te wymierzone zostały w granicach bardziej zbliżonych do najniższego ustawowego zagrożenia, to jednak zdaniem Sądu, spełnią one wobec oskarżonych zakładane cele, w szczególności w zakresie prewencji indywidualnej. W odniesieniu do oskarżonych A. K. i Ł. J., przy wymiarze kary łącznej w wymiarze odpowiednio 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, Sąd zdecydował o skorzystaniu w przeważającym stopniu z zasady absorpcji. Przedmiotowe przestępstwa oskarżony popełnił bowiem na przestrzeni kilku godzin, a zatem zachodzi pomiędzy nimi ścisły związek czasowy, która to okoliczność musiała przemawiać na korzyść wymienionych oskarżonych.

Jednocześnie, z uwagi na sytuację osobistą oskarżonych A. K., R. N. oraz Ł. J., dając oskarżonym szansę zrehabilitowania się i postępowania zgodnego nie tylko z prawem, ale i zasadami współżycia społecznego, Sąd - na podstawie art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonych im kar pozbawienia wolności wyznaczając:

⚫

oskarżonemu A. K. i oskarżonemu R. N. czteroletni okres próby oraz

⚫

oskarżonemu Ł. J. trzyletni okres próby.

Sąd uznał, że orzeczenie wobec oskarżonych kar izolacyjnych byłoby nie tylko całkowicie niecelowe, ale i stanowiłoby dla sprawców zbytnią dolegliwość. Zdaniem Sądu orzeczenie kar z warunkowym zawieszeniem ich wykonania będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec A. K., R. N. oraz Ł. J. wszystkich celów jakie stawiane są przez ustawodawcę karze i to zarówno tych indywidualno - jak i ogólnoprewencyjnych.

Wymierzone oskarżonym kary pozbawienia wolności są także w pełni proporcjonalne do stopnia społecznej szkodliwości przypisanych im przestępstw, a przy tym uwzględniają stopień zawinienia oraz powinny one w sposób należyty spełnić swe zadania tak w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej.

Celem zadośćuczynienia K. K. (1) za doznaną krzywdę, Sąd, na podstawie art. 46§1 kk, zasądził na rzecz pokrzywdzonego solidarnie od oskarżonych A. K., R. N. Ł. J. oraz M. K. kwotę 10.000 złotych.

Odnosząc się do wysokości zasądzonej kwoty zaznaczyć należy, że z adośćuczynienie jest przede wszystkim środkiem rekompensaty krzywdy. Ten kompensacyjny cel zadośćuczynienia ma polegać, zgodnie z językowym znaczeniem, na – z natury rzeczy niedoskonałym – wynagrodzeniu krzywdy przez zaspokojenie w większym zakresie potrzeb poszkodowanego. W tym celu poszkodowany powinien otrzymać od osoby odpowiedzialnej za szkodę sumę pieniężną o tyle w konkretnych okolicznościach odpowiednią, ażeby mógł za jej pomocą zatrzeć lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i odzyskać równowagę psychiczną (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 08 grudnia 1973 roku, sygn. III CZP 37/73).

Jak wynika z powyższego suma pieniężna przyznana z tytułu zadośćuczynienia ma być sumą „odpowiednią”. Orzecznictwo w tym zakresie wskazuje jednoznacznie, że na wysokość zadośćuczynienia wpływ ma przede wszystkim stopień doznanej przez pokrzywdzonego krzywdy, a to z uwagi na fakt, że zadośćuczynienie ma na celu naprawienie szkody niemajątkowej, wyrażającej się doznaną krzywdą w postaci cierpień fizycznych i psychicznych. Oceniając rozmiar doznanej krzywdy trzeba wziąć pod uwagę w szczególności stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, rodzaj naruszonego dobra, nieodwracalność następstw wypadku (kalectwo, oszpecenie), dotychczasowy tryb życia poszkodowanego, rodzaj wykonywanej przez niego pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową, wiek poszkodowanego oraz inne podobne czynniki.

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy wskazać należy, że pokrzywdzony K. K. (1) wskazał, że od czasu przedmiotowego zdarzenia jest roztrzęsiony oraz ma stany lękowe. Z tego też względu zmuszony jest korzystać z opieki psychiatrycznej oraz zażywać leki psychotropowe. Jednocześnie K. K. (1) wskazał, że stany lękowe powodują u niego napięcia mięśniowe, co wiąże się z kolei z koniecznością rehabilitacji. Z tego też powodu w 2014 roku pokrzywdzony przebywał na licznych zwolnieniach lekarskich, łącznie przez okres 6 miesięcy.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że zasądzona na rzecz pokrzywdzonego kwota 10.000 złotych nie stanowi zapłaty symbolicznej, tj. przedstawia odczuwalną dlań ekonomicznie wartość i jednocześnie nie jest nadmierną w stosunku do doznanej przez niego krzywdy.

Jako, że oskarżeni w niniejszej sprawie byli zatrzymani, na podstawie art. 63§1 kk, zaliczono na poczet orzeczonych kar grzywien odpowiednio:

⚫

oskarżonemu A. K. od dnia 10 grudnia 2013 roku do dnia 18 lutego 2014 roku i, po przyjęciu, że jeden dzień zatrzymania równy jest dwóm stawkom dziennym grzywny, uznaje za wykonane 142 stawki dzienne grzywny,

⚫

oskarżonemu Ł. J. od dnia 10 grudnia 2013 roku do dnia 18 lutego 2014 roku i, po przyjęciu, że jeden dzień zatrzymania równy jest dwóm stawkom dziennym grzywny, uznaje za wykonane 142 stawki dzienne grzywny,

⚫

oskarżonemu R. N. od dnia 10 grudnia 2013 roku do dnia 21 lutego 2014 roku i, po przyjęciu, że jeden dzień zatrzymania równy jest dwóm stawkom dziennym grzywny, uznaje za wykonane 148 stawek dziennych grzywny.

Na podstawie art. 44§2 kk, tj. orzeczono przepadek na rzecz Skarbu Państwa i zarządzono zniszczenie dowodów rzeczowych opisanych na karcie 560 akt sprawy, pod pozycją nr 1.

Na podstawie art. 230§2 kpk zwrócono K. K. (1) dowody rzeczowe opisane na karcie 560 akt sprawy, pod pozycją od nr 6 do nr 11.

Z uwagi na stan majątkowy oskarżonych A. K., R. N. oraz Ł. J. oraz ich możliwości zarobkowe Sąd zasądził na rzecz Skarbu Państwa wydatki związane z ich udziałem w sprawie oraz wymierzył im opłaty po 2.300 złotych.