Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogna Kuczyńska

Protokolant: st. sekr. sądowy Monika Ćwiek

przy udziale prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Renaty Orłowskiej

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2015 roku

sprawy P. M.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178 a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Sandomierzu VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Staszowie

z dnia 19 listopada 2014 roku sygn. akt VII K 69/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 43 § 3 kk nakłada na oskarżonego P. M. obowiązek zwrotu dokumentu prawa jazdy do Urzędu Miasta S.;

II.  w pozostałym zakresie utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

III.  zwalnia oskarżonego P. M. od ponoszenia kosztów sądowych za II instancję.

Sygn. akt: IX Ka 98/15

UZASADNIENIE

P. M. został oskarżony o to, że w dniu 14 grudnia 2013 roku w W., woj. (...) prowadził w ruchu lądowym samochodem osobowym marki F. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości w wysokości 1,16 mg/l i 1,21 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 178a § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Sandomierzu VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą
w Staszowie wyrokiem z dnia 19 listopada 2014 roku w sprawie sygn. akt VII K 69/14 orzekł, co następuje:

I oskarżonego P. M. uznał za winnego popełnienia czynu zrzucanego mu aktem oskarżenia, a stanowiącego występek z art. 178a § 1 kk i za to na podstawie art. 178a § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i § 3 kk wymierzył mu karę 120 stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość pojedynczej stawki na kwotę 10 złotych,

II na mocy art. 42 § 2 kk i art. 43 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego P. M. tytułem środka karnego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat,

III na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonego P. M. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 90 złotych tytułem zwrotu wydatków oraz 120 złotych opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator, który zaskarżył przedmiotowy wyrok w części orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonego
P. M..

Wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego P. M. poprzez wymierzenie mu tylko kary grzywny w rozmiarze 120 stawek dziennych przy ustaleniu stawki dziennej na kwotę 10 złotych w sytuacji, gdy znaczny stan nietrzeźwości – 1,16 i 1,21 mg/l alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu – prawie czterokrotnie wyższy od dolnej granicy tego stanu, duże, realne, obiektywne i przy tym istotne zagrożenie jakie stwarzał on w ruchu drogowym, jak również dla przewożonych przez niego kierowanym pojazdem dwóch pasażerów przy znacznym upośledzeniu sprawności psychomotorycznej, przy jeździe bez dokumentów w tym prawa jazdy, świadczące o całkowitym lekceważeniu przez niego obowiązujących przepisów prawa i ciążącego obowiązku trzeźwości, skutkujących znacznym stopniem szkodliwości społecznej czynu oskarżonego
i znacznym stopniem jego winy w sytuacji uprzedniej jego karalności – przemawiały za orzeczeniem względem P. M. kary znacznie surowszej, odpowiadającej jej prewencyjnemu i wychowawczemu celowi i uwzględniającej ustawowe dyrektywy wymiaru kary, nakazujące zwracać uwagę na rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia, jak i postać zamiaru i motywację sprawcy, a w konsekwencji nie uwzględnienie powyższego, spowodowało wymierzenie kary nieadekwatnej do stopnia winy oskarżonego i szkodliwości społecznej przypisanego mu czynu;

II obrazę przepisów prawa materialnego, mianowicie art. 43 § 3 kk poprzez nie nałożenie wobec oskarżonego P. M. obowiązku zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdu, przy orzeczeniu wobec niego zakazu określonego w art. 42 kk.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie względem oskarżonego P. M. kary pozbawienia wolności
w wymiarze 6 miesięcy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata oraz grzywny w rozmiarze 80 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych oraz poprzez orzeczenie obowiązku zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdu.

Na rozprawie apelacyjnej prokurator poparł apelację jedynie w zakresie określonym w pkt 2 i wniósł o zmianę wyroku przez nałożenie na podstawie
art. 43 § 3 kk zwrotu dokumentu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja prokuratora jest zasadna i w rezultacie doprowadziła ona do zmiany zaskarżonego orzeczenia w sposób określony w wyroku Sądu Okręgowego.

Ustalenia Sądu I instancji co do winy i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu są prawidłowe, czego zresztą w swojej apelacji nie kwestionował prokurator.

Odnosząc się do zarzutu obrazy przepisów prawa materialnego, mianowicie art. 43 § 3 kk wskazać należy, że jest on zasadny i w rezultacie doprowadził do zmiany zaskarżonego wyroku w tym zakresie. Słusznie bowiem podnosi skarżący, że Sąd I instancji orzekając środek karny na podstawie art. 42 § 2 kk winien nałożyć na oskarżonego P. M. również obowiązek zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdu w myśl art. 43 § 3 kk, albowiem jak wynika z powołanego przepisu nałożenie takiego obowiązku jest obligatoryjne. Oskarżony P. M. posiada uprawnienia do prowadzenia pojazdów mechanicznych kat B od 18 stycznia 2013 roku nr (...) wydane bezterminowo przez Prezydenta Miasta S., tym sam w świetle przepisu art. 43 § 3 kk winien je zwrócić. Wprawdzie oskarżony P. M. podał, że prawo jazdy zgubił, to jednak nie zgłosił tego faktu odpowiednim organom, a okoliczność ta jest jedynie jego oświadczeniem. W tej więc sytuacji Sąd I instancji dokonał zmiany zaskarżonego wyroku w ten sposób, że na podstawie art. 43 § 3 kk nałożył na oskarżonego P. M. obowiązek zwrotu dokumentu prawa jazdy do Urzędu Miasta S..

Mając zatem powyższe na uwadze na podstawie art. 437 § 1 kpk orzeczono, jak w wyroku.

Nadto w oparciu o 624 § 1 kpk w zw. z art. 635 kpk Sąd Okręgowy zwolnił oskarżonego P. M. od kosztów sądowych za II instancję, kierując się względami słuszności.

Z tych względów orzeczono, jak wyżej.

SSO Bogna Kuczyńska