Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 lutego 2015 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Janusz Chmiel

Sędziowie: SR del. Katarzyna Gozdawa-Grajewska

SO Sławomir Klekocki (spr.)

Protokolant: Anna Mańka

w obecności Jacka Sławika Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2015 r.

sprawy: W. J. /J./,

syna J. i J.,

ur. (...) w Z.,

oskarżonego o przestępstwo z art. 178 a § 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Żorach

z dnia 27 października 2014r. sygn. akt II K 432/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę za II instancję w kwocie 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych oraz obciąża go wydatkami za postępowanie odwoławcze w kwocie 20 (dwadzieścia) złotych.

Sygn. akt V.2 Ka 3/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 października 2014 r. Sąd Rejonowy w Żorach uznał W. J. za winnego tego, że w dniu 13 maja 2012 r. w Ż. prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny tj. samochód m-ki P. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości tj. 2,56 promila alkoholu w wydychanym powietrzu (1,22 mg/l ) tj. o czyn z art. 178 a § 1 kk i za to na mocy tego przepisu skazał go na karę 1 roku pozbawienia wolności. Na podst. art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk Sąd warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 2 lata. Na mocy art. 71 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych przyjmując, że jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 20 złotych. Na mocy art. 49 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 500 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Na zasadzie art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat. Na mocy art. 43 § 3 kk zobowiązał oskarżonego do zwrotu dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdu właściwemu wydziałowi komunikacji w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku. Na mocy art. 50 kk orzekł podanie wyroku do publicznej wiadomości poprzez wywieszenie na tablicy ogłoszeń Sądu Rejonowego właściwego do wykonania wyroku przez okres 1 miesiąca. Na podst. art. 63 § 1 kk na poczet wyżej orzeczonej kary grzywny Sąd zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania od dnia 13 maja 2012 r. do dnia 14 maja 2012 r. przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny i uznał, ze została ona wykonana co do 4 stawek. Sąd obciążył oskarżonego kosztami postępowania i opłatą w stosownej wysokości.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego W. J. zaskarżając wyrok w całości zarzucając:

1.  obrazę przepisów postępowania (art. 438 pkt. 2 kpk), która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

-

naruszenie art. 4 kpk, art. 7 kpk poprzez dokonanie w sposób dowolny i wybiórczy oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, co przejawia się w uznaniu za w pełni wiarygodne zeznań świadków K. Ż., I. B., M. D. oraz oparciu ustaleń w zakresie oznaczenia zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu wyłącznie na podstawie badania przy użyciu podręcznego urządzenia (...), w sytuacji istnienia wątpliwości dotyczących prawidłowości funkcjonowania urządzenia pomiarowego, co znalazło wyraz w uzasadnieniu wyroku,

-

naruszenie art. 5 kpk, poprzez naruszenie zasady domniemania i rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego poprzez błędne przyjęcie, że oskarżony znajdował się w stanie nietrzeźwości, gdy tymczasem nie można wykluczyć, że badanie stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym było obarczone błędem pomiaru faktycznego poziomu alkoholu w wydychanym powietrzu, co za tym idzie nie pozwala na ustalenie stanu nietrzeźwości skazanego.

2.  błąd w ustaleniach faktycznych (438 pkt 1 kpk) przyjętych za podstawę orzeczenia mający istotny wpływ na jego treść, polegający na uznaniu, że oskarżony w dniu 13 maja 2012 roku w Ż. prowadził w ruchu lądowym pojazd mechaniczny tj. samochód marki P. (...) o nr rejestracyjnym (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości tj. 2,56 promila alkoholu w wydychanym powietrzu (1,22 mg/l) pomimo wątpliwości w tym zakresie wynikających ze zgromadzonego materiału dowodowego.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. W przypadku utrzymania wyroku w mocy obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w części dotyczącej kary zarzucając:

-

rażącą niewspółmierność kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego, polegającej na wymierzeniu za czyn przypisany kary jednego roku pozbawienia wolności, podczas gdy całokształt okoliczności sprawy, a zwłaszcza brak ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste oskarżonego przemawiają za wymierzeniem kary łagodniejszej,

-

rażącą niewspółmierność orzeczonego wobec oskarżonego w punkcie 5 wyroku środka karnego w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat.

W oparciu o te zarzuty obrońca oskarżonego wnosił o zmianę wyroku w zakresie orzeczonej kary pozbawienia wolności i wymierzenie oskarżonemu łagodniejszej kary pozbawienia wolności, w zakresie orzeczonego w punkcie 5 wyroku środka karnego poprzez orzeczenie wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie i jest ona oczywiście bezzasadna. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji podnosi zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu oraz przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów. Powyższe zarzuty byłyby zasadne jedynie wówczas, gdyby Sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach, które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki, którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji powiela linię obrony oskarżonego prezentowaną przed Sądem Rejonowym. Twierdzenie oskarżonego, że dnia poprzedniego do godziny 19.00 spożywał jedynie 3 piwa i 1/3 butelki wina nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym. Zupełnie pomija obrońca oskarżonego zeznania świadków K. Ż. i I. B., którzy wyraźnie zeznali, że oskarżony w chwili zatrzymania miał kłopoty z utrzymaniem równowagi i miał bełkotliwą mowę. Urządzenie A.-Sensor na dzień badania posiadało aktualne świadectwo legalizacji. Sugestia obrońcy oskarżonego, że baterie alkaiczne lub akumulatory były w tym dniu niesprawne nie potwierdziło się, albowiem wówczas urządzenie do pomiaru zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu nie działałoby w ogóle – nie doprowadziłoby do ukazania się wyniku. Chybiony okazał się również zarzut podnoszony w apelacji, iż należało pobrać od oskarżonego krew do analizy na zawartość alkoholu. Podkreślić jednak należy, co wynika z protokołu użycia A.-Sensora, że oskarżony nie kwestionował wyników zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu, wręcz przeciwnie, przyznał się, że spożywał alkohol w postaci wódki i złożył w tym zakresie obszerne wyjaśnienia, a nawet złożył wniosek o skazanie w trybie art. 335 kpk. Jeżeli chodzi o zarzut obrazy przepisów prawa procesowego a to art. 7 kpk podnoszony w apelacji, to należy stwierdzić, że przepis art. 7 kpk stanowi, iż organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd I instancji nie dopuścił się jak sugeruje w swojej apelacji obrońca oskarżonego obrazy przepisów postępowania art. 7 kpk, ponieważ dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonych w sprawie dowodów była bezstronna, rzetelna i kompleksowa. Nietrafny również okazał się podnoszony w tejże apelacji zarzut obrazy przepisów postępowania a to art. 5 § 2 kpk. Dla zasadności tego zarzutu nie wystarczy zaprezentowanie przez stronę własnych wątpliwości co do stanu dowodów. O naruszenie tego przepisu można więc mówić wówczas, gdy Sąd (i tylko Sąd jako organ orzekający), ustalając, że zachodzą nie dające się usunąć wątpliwości, nie rozstrzygnie ich na korzyść skazanego, co w realiach tej sprawy nie miało miejsca, albowiem Sąd I instancji nie miał wątpliwości, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa opisanego w art. 178 a § 1 kk. Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie wskazał dowody, na których oparł swoje ustalenia, jednocześnie wskazując przesłanki, którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Sąd I instancji dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Tym samym zarzuty podniesione w apelacji mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń Sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego. Zgodnie z orzeczeniem Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 8.06.2004 r. sygn. II Aka 112/04 KZS 2004/7-8/6 "sama tylko możliwość przeciwstawienia ustaleniom dokonanym w zaskarżonym wyroku odmiennego poglądu uzasadnionego odpowiednio dobranym materiałem dowodowym nie świadczy, że dokonując tych ustaleń Sąd popełnił błąd. Dla skuteczności zarzutu błędu niezbędne jest wykazanie nie tylko wadliwości ocen [wniosków wyprowadzonych przez Sąd] ale i wykazanie konkretnych uchybień w ocenie materiału dowodowego jakich dopuścił się Sąd".

Nietrafny również okazał się podnoszony w apelacji obrońcy oskarżonego ewentualny zarzut rażącej niewspółmierności kary dotyczący kary pozbawienia wolności jak i środka karnego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych. Wymierzonej oskarżonemu przez Sąd I instancji kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 2 lat nie można uznać za rażąco niewspółmierną. W tej kwestii wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 20.09.2001 r. sygn. II AKa 154/01Prok. i Pr.-wkł.2002/11/29... który stwierdził :

Rażąca niewspółmierność kary, art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Z kolei Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 19.12.2000 r. sygn. akt II AKa 218/00 KZS 2001/1/1/33 wypowiedział się w ten sposób, że :

Nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (tak SA pod poz. 37 KZS 10/00).

W niniejszej sprawie Sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary Sąd Rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne (stopień winy i stopień społecznej szkodliwości zarzucanego mu czynu) jak i pozytywne dotyczące oskarżonego (niekaralność) i dlatego warunkowo zawiesił oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary. Jeżeli chodzi o orzeczony środek karny zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, to należy zwrócić uwagę jakie zagrożenie i niebezpieczeństw dla innych użytkowników ruchu drogowego stanowił poruszający się samochodem oskarżony, będąc w stanie nietrzeźwości – 2,56 promila alkoholu w wydychanym powietrzu. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów nie uznając zasadności zarzutów obu apelacji obrońcy oskarżonego nie podzielając przytoczonych na ich poparcie argumentów Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach sądowych orzeczono po myśli art. 636 § 1 kpk.