Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 25 kwietnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anatol Gul

Sędziowie: SO Aleksandra Żurawska

SO Piotr Rajczakowski

po rozpoznaniu w dniu 25 kwietnia 2013 r. w Świdnicy na posiedzeniu niejawnym zażalenia wnioskodawczyni R. P.na postanowienie Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 15 lutego 2013r., sygn. akt I Ns 1044/12, w sprawie z udziałem A. N. R. O. T.we W., K. G., Z. G., J. G.i M. G.o zezwolenie na dokonanie czynności dotyczącej rzeczy wspólnej

p o s t a n a w i a:

oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 15 lutego 2013 r. Sąd Rejonowy umorzył postępowanie w sprawie z wniosku R. P. o rozstrzygnięcie co do dokonania czynności dotyczącej rzeczy wspólnej. Sąd wskazał, że oświadczeniem złożonym na rozprawie w dniu 15 lutego 2013 r. wnioskodawczyni cofnęła wniosek, uczestnicy postępowania wyrazili zgodę na tę czynność, a brak jest podstaw do przyjęcia, że cofnięcie to jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa, zatem nastąpiło ze skutkiem prawnym, czego następstwem było umorzenie postępowania w przedmiotowej sprawie. W zażaleniu na powyższe postanowienie wnioskodawczyni podniosła, że cofając wniosek, wyraziła zgodę na ugodę i polubowne załatwienie sprawy, jednakże zawarcie ugody jest dla niej krzywdzące, gdyż tylko ona ma płacić na rzecz Wspólnoty 50 zł plus VAT, a K. G., która posiada piec na części wspólnej - nie. Skarżąca dodała, że po zaciągnięciu informacji od zarządcy, dowiedziała się, że Wspólnota nie odprowadza podatku VAT za pomieszczenie, którego dotyczy spór, nadto wskazała, że uczestniczki postępowania są chwiejne i nie respektują ugody zawartej przed Sądem. Zdaniem wnioskodawczyni konieczne jest ponowne przeanalizowanie sprawy, gdyż obecny stan jest sprzeczny z prawem, narusza zasady współżycia społecznego, dobro Wspólnoty oraz interesy skarżącej. Sąd Okręgowy zważył. Zażalenie podlegało oddaleniu. Następstwem cofnięcia pozwu ze skutkiem prawnym (a w postępowaniu nieprocesowym – następstwem cofnięcia wniosku) jest umorzenie przez sąd postępowania (art. 512 kpc oraz art. 355 § 1 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc); zanim jednak sąd umorzy postępowanie z tej przyczyny, obowiązany jest z urzędu poddać kontroli skuteczność cofnięcia wniosku - z tego punktu widzenia, czy tego rodzaju czynność procesowa wnioskodawcy nie jest niezgodna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo nie zmierza do obejścia prawa (art. 203 § 4 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc). Cofnięcie wniosku jest czynnością, którą wnioskodawca odwołuje zgłoszone żądanie. Odwołanie następuje przez złożenie sądowi oświadczenia woli. Trzeba jednak podkreślić, że odwołalność czynności procesowych nie może być dowolna. Oznacza to, że strona powinna wykazać następczą przyczynę odwołania czynności procesowej. Umożliwia to sądowi kontrolę odwołania we właściwym zakresie. Innymi słowy, cofnięcie wniosku może strona odwołać jedynie z przyczyn uznanych przez sąd za uzasadnione. Do takich natomiast należą tak wady oświadczenia woli, jak i okoliczności powstałe następczo, umożliwiające cofnięcie czynności dokonanych pod każdym względem prawidłowo. Przechodząc do oceny zażalenia wniesionego przez wnioskodawczynię, w pierwszym rzędzie należy zauważyć, że de facto skarżąca nie złożyła oświadczenia, z którego wprost wynikałoby, iż odwołuje skutki prawne dokonanej czynności – podniosła jedynie, że przedmiotowe postanowienie jest dla niej krzywdzące. Już więc ta okoliczność sprawia, że nie można jej zażalenia uznać za uzasadnione. Niezależnie od powyższego należy przyjąć, że w rozpoznawanej sprawie, jak słusznie ustalił Sąd Rejonowy, brak było podstaw do uznania, że cofnięcie wniosku było niezgodne z zasadami współżycia społecznego lub sprzeczne z prawem, albo zmierzało do obejścia prawa. Brak było również jakichkolwiek innych względów, które dawałyby podstawy do zakwestionowania skuteczności dokonanego przez wnioskodawczynię cofnięcia wniosku i tym samym uzasadniały zakwestionowanie tej czynności. Z protokołu rozprawy, która odbyła się w dniu 15 lutego 2013 r., wynika, że wnioskodawczyni cofnęła wniosek bez zrzeczenia się roszczenia, zaś uczestnicy na czynność tę wyrazili zgodę, treść złożonego przez nią zażalenia nie wskazuje natomiast, aby w/w czynność została dokonana pod wpływem wady oświadczenia woli, bądź aby po wydaniu przedmiotowego postanowienia nastąpiły nowe okoliczności, uzasadniające odwołanie tej czynności. Przed cofnięciem wniosku wnioskodawczyni i uczestnicy postępowania oświadczyli, że widzą możliwość ugodowego załatwienia sprawy w ten sposób, że R. P. będzie płacić na rzecz Wspólnoty kwotę 50 zł plus VAT za najem pomieszczenia ujętego we wniosku, na co skarżąca przystała. Kwestia realizacji tych uzgodnień nie podlega ocenie Sądu w ramach niniejszego postępowania i pozostaje bez wpływu na treść skarżonego rozstrzygnięcia. Dokonując zaś nawet oceny realizacji powyższych uzgodnień, wskazać należy, co wynika z treści samego zażalenia, że uczestnicy postępowania wyrazili zgodę na korzystanie przez wnioskodawczynię z przedmiotowego pomieszczenia, na ustalonych na rozprawie warunkach, natomiast to skarżąca obecnie uważa, że warunki te są dla niej krzywdzące, m.in. z tej przyczyny, że inna z uczestniczek korzystając z części wspólnej, czyni to nieodpłatnie. Przyczyna takiego stanu rzeczy została jednak wskazana w odpowiedzi na zażalenie złożonej przez uczestniczkę K. G., a w takiej sytuacji twierdzenie wnioskodawczyni w tym przedmiocie jest gołosłowne i wymagałoby dowodzenia, a co nie miało miejsca. W takim zaś stanie rzeczy brak jest jakichkolwiek względów, które uzasadniałyby uchylenie skarżonego postanowienia. Skoro więc zarzuty zażalenia w żaden sposób nie podważyły trafności rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, zażalenie to, jako bezzasadne, podlegało oddaleniu. Wola zaś skarżącej co do dalszego dochodzenia zgłoszonego w niniejszej sprawie żądania, wobec skutecznego cofnięcia wniosku, może być zaś ewentualnie realizowana, w sytuacji tego cofnięcia bez zrzeczenia się roszczenia, w odrębnie już wniesionej sprawie. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 kpc w zw.
z art. 397 § 2 kpc i art. 13 § 2 kpc, oddalił zażalenie.