Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: I C – upr 856/12

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2013 r.

Sąd Rejonowy w Legnicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:

SSR Joanna Tabor-Wytrykowska

Protokolant:

sekr. sądowy Magdalena Jagiera

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2013 r. w Legnicy

sprawy z powództwa strony powodowej (...) Banku Spółki Akcyjny w W.

przeciwko pozwanej V. C.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanej kwotę 600,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C upr 856/12

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) Bank Spółka Akcyjna w W., w pozwie wniesionym do Sądu Rejonowego w Lublinie, a skierowanym przeciwko pozwanej V. C. wniosła o wydanie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i zasądzenie w nim od pozwanej na swoją rzecz kwoty 2 986,13 złotych z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 708,30 zł od dnia 28 lutego 2012 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 12 kwietnia 2011 r. strona powodowa przejęła od (...) Bank S.A. prawo do wierzytelności wobec pozwanej, wynikającej z umowy kredytowej z dnia 29 czerwca 2000 r.

Pozwana do dnia dzisiejszego nie uregulowała zadłużenia stwierdzonego wyciągiem z ksiąg rachunkowych banku. Na dochodzoną kwotę składają się: kapitał – 708,30 zł, odsetki – 2 250,23 zł i koszty – 27,60 zł.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 27 marca 2012 r., sygn. akt VI Nc-e 341690/12, Sąd Rejonowy w Lublinie VI Wydział Cywilny orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz zasądził od pozwanej na rzecz strony powodowej zwrot kosztów postępowania w wysokości 38 zł.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana V. C. zaskarżyła przedmiotowy nakaz w całości i wniosła o oddalenie powództwa oraz obciążenie strony powodowej kosztami procesu. Zarzuciła, że nie zaciągała żadnych zobowiązań u strony powodowej, od 2003 r. leczy się psychiatrycznie, a nadto, że roszczenie dochodzone pozwem jest przedawnione.

W toku procesu obie strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 czerwca 2000 r. pozwana V. C. zawarła ze (...) Bankiem (...) S.A. w L. umowę pożyczki, która miała być spłacona w 24 ratach miesięcznych.

Dowód:

- umowa o pożyczki z dnia 29.06.2000 r., k. 41.

W dniu 12 kwietnia 2011 r. (...) Bank S.A., który jest następcą prawnym (...) Banku (...) S.A. w L., zbył w drodze cesji na rzecz (...) Bank S.A. w W. wierzytelność przeciwko V. C., wynikająca z w/w umowy.

Dowód:

- umowa o przelew wierzytelności z dnia 12.04.2011 r., k. 35-38,

- wyciąg z listy wierzytelności, k. 39.

Pismem z dnia 9 maja 2011 r. pozwana została wezwana przez stronę powodową do uregulowania zaległości w wysokości 2 910,71 zł.

Dowód:

- pismo z dnia 09.05.2011 r., k. 29 wraz z dowodem doręczenia pisma pozwanej, k. 28.

W dniu 28 lutego 2012 r. strona powodowa wystawiła wyciąg z ksiąg banku, stwierdzający istnienie na dzień wystawienia wyciągu zaległości w wysokości 2 986,13 zł, w tym 708,30 zł – należność główna, 2 250,23 zł – odsetki do dnia 27 lutego 2012 r., 27,60 zł – koszty.

Dowód :

- wyciąg z ksiąg banku z dnia 28.02.2012 r., k. 27.

Pismami z dnia 16 października 2001 r., 2 sierpnia 2002 r., 13 lutego 2003 r. i 4 czerwca 2007 r. poprzednicy prawni powodowa wzywali pozwana do zapłaty zaległości.

Dowód:

- wezwania do zapłaty z dnia 16.10.2001 r., k. 49-51, 02.08.2002 r., k. 52, 13.02.2003 r., k. 53, 04.06. 2007 r., k. 54.

Sąd zważył :

Powództwo podlegało oddaleniu. Na uwagę zasługiwał zarzut przedawnienia zgłoszony przez pozwaną.

Istota roszczeń majątkowych wyraża się m.in. w tym, że ulegają one przedawnieniu (art. 117 k.c.), co oznacza, że ten przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia (art. 117 § 2 k.c.). Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia, dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi 3 lata (art. 118 k.c.). Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 zd. 1 k.c.).

W ocenie Sądu roszczenie o zwrot pożyczki przysługujące bankowi pozostaje w oczywistym związku z działalnością gospodarczą banku, a nadto z uwagi na to, że spłata pożyczki ma charakter okresowy (odbywa się w miesięcznych ratach, określonych co do wysokości i terminu spłaty w harmonogramie spłaty) przedmiotowe roszczenie przedawnia się oddzielnie dla każdej raty spłaty w terminach 3-letnich, liczonych od dni wymagalności poszczególnych rat.

W rozpoznawanej sprawie pożyczka została udzielona pozwanej w dniu 29 czerwca 2000 r. na okres 2 lat. W tych okolicznościach należało przyjąć, że najpóźniej z dniem 29 czerwca 2002 r., można mówić o wymagalności spłaty pożyczki, a co za tym idzie o początku biegu terminu przedawnienia (art. 120 k.c.). Oznacza to, że z dniem 29 czerwca 2005 r. roszczenie strony powodowej o zwrot pożyczki uległo przedawnieniu. W efekcie, pozwana podnosząc przedmiotowy zarzut, skutecznie uchyliła się od zaspokojenia pretensji powoda.

Strona powodowa nie wykazała, że doszło do przerwania (art. 123 k.c.) lub zawieszenia (art. 121 k.c.) biegu terminu przedawnienia, skutkiem czego termin ten biegłby na nowo (art. 124 k.c.). Nie wynika to ze złożonych przez powoda dokumentów, w szczególności wezwań do zapłaty kierowanych do pozwanej w latach 2001-2007 r. przez poprzedników prawnych powoda. Dokumenty te nie dają także podstaw do przyjęcia jakiegoś innego, niż wyżej wskazany, sposobu wyliczenia terminu wymagalności pożyczki. Nie wynika z nich również, aby doszło do wypowiedzenia umowy przed terminem lub skierowania sprawy przeciwko pozwanej na drogę sądową, a w konsekwencji postępowania egzekucyjnego, przed upływem terminu przedawnienia.

O czym orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 117 § 2 k.c.

Pozostałe zarzuty pozwanej, w świetle dokumentu umowy pożyczki, uznać należało za chybione i nieudowodnione.

Rozstrzygnięcie w pkt II wyroku uzasadnione jest treścią art. 98 k.p.c., jako że pozwana poniosła koszty związane z ustanowieniem pełnomocnika procesowego.