Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2012 r.

Sąd Rejonowy w Legnicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2012 r. w Legnicy

sprawy z powództwa strony powodowej Gminy L. - Zarządu (...) w L.

przeciwko pozwanemu A. J.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej na rzecz pozwanego kwotę 180,00 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I Cupr 314/12

UZASADNIENIE

Strona powodowa Gmina L. – Zarząd (...) w L. w pozwie wniesionym do Sądu Rejonowego w Lublinie, a skierowanym przeciwko pozwanemu A. J. wniosła o wydanie nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i zasądzenie w nim od pozwanego na swoją rzecz kwoty 1 497,87 zł złotych z ustawowymi odsetkami liczonymi dla kwot: 733,76 zł od dnia 1 października 2011 r. do dnia zapłaty i od 764,11 zł od dnia wniesienia pozwu, tj. 5 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, że jest właścicielem lokalu mieszkalnego, który zajmuje pozwany na podstawie umowy najmu. Pozwany nie opłaca czynszu i świadczeń za korzystanie z lokalu. Zaległość główna z tego tytułu wynosi 733,76 zł, pozostała kwota dochodzona w pozwie to odsetki.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 6 grudnia 2011 r., sygn. akt XVI Nc-e 1739694/11, Sąd Rejonowy w Lublinie XVI Wydział Cywilny orzekł zgodnie z żądaniem pozwu oraz zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej zwrot kosztów postępowania w wysokości 210,00 zł.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany A. J. zaskarżył przedmiotowy nakaz w całości i wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania.

Pozwany zaprzeczył, aby był dłużnikiem strony powodowej z tytułu zaległych opłat czynszowych. Zarzucił, iż powód błędnie przyjął, że pozwany nie opłacił rachunków za wodę, które są elementem opłaty czynszowej. Pozwany płacił za wodę ryczałtem. Zakwestionował przedstawione w pozwie wyliczenia jako wynikające z błędnego zbilansowania przez powoda opłat za wodę i w konsekwencji nieprawidłowego obciążenia pozwanego opłatami w wysokości przekraczającej umówiony ryczałt. Podniósł też, że strona powodowa nie określiła zasad bilansowania opłat za wodę.

Na podstawie art. 505 ³⁶ § 1 k.p.c. skuteczne wniesienie sprzeciwu przez pozwanego spowodowało utratę mocy nakazu zapłaty w całości i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Legnicy jako właściwemu.

W toku sprawy przed Sądem Rejonowym w Legnicy obie strony podtrzymały swoje stanowiska.

Nadto w odpowiedzi z dnia 11 maja 2012 r. na sprzeciw strona powodowa podniosła, że zaległość powstała z tytułu rozliczenia za ponadnormatywne zużycie wody w kwocie 733,76 zł na dzień 30 września 2011 r. oraz odsetek w kwocie 764,11 zł. Szczegółowe rozliczenie zaległości strona powodowa przedstawiła w piśmie procesowym z dnia 30 maja 2012 r.

Na rozprawie w dniu 14 czerwca 2012 r. pozwany reprezentowany przez pełnomocnika zarzucił przedawnienie roszczenia jako, że z pisma powoda z dnia 30 maja 2012 r. wynika, że ostatnia należność z tytułu ponadnormatywnego zużycia wody, miałaby dotyczyć I kwartału 2007 r. Ponieważ pozwany zobowiązany jest dokonywać zapłaty opłat za wodę co miesiąc, to - jako świadczenia okresowe - należności te przedawniają się z upływem 3 lat. Zarzucił również, że powód nie udowodnił wysokości roszczenia, gdyż pozwany płacił za wodę ryczałtem w wysokości wynikającej z każdorazowej informacji o wysokości tej opłaty otrzymanej od ZGM. Powód w żaden sposób nie wykazał, że pozwany zużył więcej wody niż ilość, za którą należy się ryczałt. Zarzucił, że załączone dokumenty nie stanowią dowodu na okoliczność w jaki sposób i na jakiej podstawie zostało wyliczone ponadnormatywne zużycie wody. Wskazał też, że w spornym okresie praktycznie nie przebywał w lokalu i tym samym zużywał znikome ilości wody.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Właścicielem lokalu nr (...), położonego w L. przy ul. (...), jest Gmina L..

bezsporne

Wyżej wymieniony lokal, na podstawie aneksu z dnia 28 marca 1996 r. do umowy najmu z dnia 11 czerwca 1990 r., zajmuje pozwany A. J. jako główny najemca.

Dowód:

- aneks z dnia 28.03.1996 r., k. 21.

Pismem z dnia 10 sierpnia 2010 r. strona powodowa wezwała pozwanego do zapłaty zaległości według stanu na dzień 30 czerwca 2010 r. w wysokości: 787,90 zł – należność główna i 643,50 zł – odsetki za zwłokę.

Dowód:

- pismo strony powodowej z dnia 10.08.2010 r., k. 23.

Strona powodowa obciążyła pozwanego kwotą 733,76 zł z tytułu ponadnormatywnego zużycia wody w okresie od I kwartału 2003 r. do I kwartału 2007 r.

Dowód:

- zestawienie zaległości i przedpłat, k. 33-38.

Pozwany w latach 2003 – 2007 w mieszkaniu przy ul. (...) w L. przebywał jedynie sporadycznie w celu podlania kwiatów. Za wodę płacił regularnie, co miesiąc, ryczałtem, w wysokości stanowiącej wartość 6 m ³ wody, na podstawie zawiadomień o zmianie wysokości czynszu przysyłanych mu przez ZGM.

Dowód:

- pismo strony powodowej z dnia 15.11.2005 r., k.41, 11.04.2006 r., k.42, 20.04.2010 r., k.43, 18.04.2010 r., k. 44,

- dowody wpłat, k. 46-47

- zezna pozwanego, k. 49-50.

Sąd zważył:

Powództwo podlegało oddaleniu.

Na uwagę zasługiwał zarzut przedawnienia zgłoszony przez pozwanego na pierwszym posiedzeniu przeznaczonym na rozprawę. Dopuszczalność zgłoszenia takiego zarzutu wynika z art. 505 ⁵ § 1 k.p.c., jako że sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym.

Istota roszczeń majątkowych wyraża się m.in. w tym, że ulegają one przedawnieniu (art. 117 k.c.), co oznacza, że ten przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia (art. 117 § 2 k.c.). Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia, dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi 3 lata (art. 118 k.c.). Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 zd. 1 k.c.).

W ocenie Sądu, rację ma pozwany, że pozew dotyczy roszczeń o charakterze okresowym, albowiem z przedstawionych przez pozwanego zawiadomień o zmianie wysokości czynszu, wynika, że opłata za wodę i ścieki jest należnością obciążającą najemcę razem z czynszem, w wysokości odpowiadającej stałemu zużyciu 6 m ³ wody, płatną co miesiąc.

Niewątpliwie opłata taka stanowi opłatę niezależną od właściciela lokalu w rozumieniu ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U.2005.31.266), tzn. że wysokość opłaty jednostkowej (w tym wypadku za 1 m ³ wody), jest narzucana przez dostawcę wody (art. 2 pkt 8 ustawy). Możliwość jej pobierania przez właściciela wynika z art. 9 ust. 5 i 6 w/w ustawy.

Fakt, iż ma ona charakter zaliczkowy, w ocenie Sądu, oznacza tylko tyle, że po upływie danego okresu rozliczeniowego (np. kwartalnego lub rocznego), należy zestawić wpłaty uiszczone za wodę z faktycznym zużyciem wody. Takie rozliczenie nie zmienia charakteru opłaty za wodę i ścieki, która jest nadal należnością okresową. Natomiast wpływa na wymagalność roszczenia z tytułu niedopłaty. Staje się ono bowiem wymagalne dopiero po wezwaniu dłużnika do pokrycia niedopłaty w związku z dokonaniem rozliczenia po upływie okresu rozliczeniowego.

Jak wynika z przedłożonego przez stronę powodową zestawienia zaległości i przedpłat, zaległość objęta sporem, powstała za okres od I kwartału 2003 do I kwartału 2007 r. Gmina L. – ZGM w L. nie przedłożyła żadnych dokumentów świadczących o okresie rozliczeniowym w Gminie. Niemniej jednak nawet przy przyjęciu rocznych okresów rozliczeniowych, należy stwierdzić, że roszczenie o niedopłatę z najpóźniejszego okresu, tj. z 2007 r., musiało stać się wymagalne najpóźniej z końcem 2008 r. (bardziej prawdopodobny jest jednak początek 2008 r.). Zatem trzyletni termin przedawnienia tego roszczenia upłynął najpóźniej z końcem 2011 r. Terminy wymagalności należności z lat 2003-2006 są jeszcze wcześniejsze, zatem tym bardziej roszczenia te uległy przedawnieniu.

Niezależnie od powyższego słuszny był też zarzut nieudowodnienia roszczenia.

Sąd podzielił twierdzenia pozwanego, iż ani przedstawione zestawienie zaległości i przedpłat ani saldo zadłużenia nie stanowią dowodu na okoliczność, że pozwany zużył więcej wody niż woda, za którą zapłacił lub że ma on obowiązek zapłacić za wodę, której nie zużył.

Zdaniem Sądu wątpliwa jest sama zasada obciążenia najemcy tzw. ponadnormatywnym zużyciem wody. W prawdzie powód nie wyjaśnił precyzyjnie o jakie zużycie tu chodzi, to jednak, biorąc pod uwagę zeznania pozwanego, przyjęto, że chodzi tu o tzw. ubytki wody, a więc faktyczne zużycie nie odpowiadające zużyciu opomiarowanemu.

Sąd stoi na stanowisku, iż obciążenie najemcy kosztami ponadnormatywnego zużycia w powyższym znaczeniu jest sprzeczne z istotą najmu, prowadzi bowiem do obciążenia najemcy kosztami wody, której nie zużył. Takie ubytki to problem właściciela i prawidłowego zarządu nieruchomością.

Ponadto, Gmina L. – ZGM w L. pomimo zakwestionowania zasadności obciążenia pozwanego dodatkowym zużyciem wody w sprzeciwie od nakazu zapłaty, nie odniosła się nawet do kwestii obowiązujących u niej zasad w zakresie ustalania i rozliczania ponadnoramtywnego zużycia wody.

W tych okolicznościach należało orzec jak w sentencji.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. Na uzasadnione koszty procesu poniesione przez pozwanego, które ma mu zwrócić strona powodowa, składają się koszty zastępstwa adwokackiego i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.