Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 kwietnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie w II Wydziale Karnym w składzie:

przy udziale Wiesława Greszty prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Lublinie

po rozpoznaniu w dniu 28 marca 2013 r.

sprawy R. K. oskarżonego z art. 280§2kk w zb. z art.191§1kk w zb. z art.157§2kk i w zw. z art.11§2kk

Ł. D. (1) oskarżonego z art. 280§2kk i art.191§1kk w zw. z art.11§2kk

z powodu apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Radomiu

z dnia 21 listopada 2012 r., sygn. akt II K 66/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne;

II.  na poczet kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonych zalicza też okres ich tymczasowego aresztowania od 21 listopada 2012 roku do dnia 3 kwietnia 2013 roku;

III.  zasądza od Skarbu Państwa tytułem opłaty za obronę wykonywaną z urzędu w postępowaniu odwoławczym po 732 (siedemset trzydzieści dwa) złotych na rzecz adw. D. W., obrońcy oskarżonego Ł. D. (1), i na rzecz adw. G. W., obrońcy oskarżonego R. K.;

IV.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych za II instancję, ustalając że wchodzące w ich skład wydatki ponosi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

R. K. i Ł. D. (2) oskarżeni zostali o to, że:

I. w nocy z 5 na 6 maja 2012r w R. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu używając przemocy polegającej na uderzaniu pięścią w twarz oraz okolice tułowia i pleców M. D. , a także posługując się nożem i grożąc pozbawieniem życia dokonali zaboru w celu przywłaszczenia roweru górskiego nieustalonej marki, telefonu m-ki N. (...), zegarka męskiego, dwóch głośników m-ki S., dwóch kompletów sztućców oraz innych drobnych przedmiotów w postaci chlebaka, zapalarki do gazu, pianki do golenia i sztucznych kwiatów, czym spowodowali straty w łącznej kwocie 1040 zł. na szkodę M. D., a następnie grożąc pokrzywdzonemu pozbawieniem życia, zmusili go do napisania pisma, z treści którego wynikało, że zrzekał się on dobrowolnie zabranych na jego szkodę rzeczy, przy czym w wyniku zadanych przez R. K. uderzeń M. D. doznał obrażeń w postaci rysowatego otarcia naskórka w kształcie litery L na wysokości trzonu żuchwy po stronie prawej i rysowatego otarcia naskórka policzka prawego oraz zasinień w okolicy górnej ramienia prawego i barku lewego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów jego ciała na okres poniżej siedmiu dni,

tj. o przestępstwo z art. 280§2 kk i art. 191§1 kk w zw. z art. 11§2 kk a w stosunku do oskarżonego R. K. o przestępstwo z art. 280§2 kk w zb. z art. 191§1 kk w zb. z art. 157§2 kk i w zw. z art. 11§2 kk.

Sąd Okręgowy w Radomiu wyrokiem z dnia 21 listopada 2012 roku:

I.  w granicach zarzucanego w akcie oskarżenia czynu R. K. i Ł. D. (1) uznał za winnych tego, że: w nocy z 5 na 6 maja 2012r w R. woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu w tym R. K. używając przemocy polegającej na uderzaniu pięścią w twarz, głowę oraz okolice tułowia i pleców M. D., a także posługując się nożem i grożąc pozbawieniem życia, a Ł. D. (1) pilnując w czasie zdarzenia pokrzywdzonego, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia roweru górskiego nieustalonej marki, telefonu m-ki N. (...), zegarka męskiego, dwóch głośników m-ki S., dwóch kompletów sztućców oraz innych drobnych przedmiotów o łącznej wartości 540 zł. na szkodę M. D., przy czym w wyniku zadanych przez R. K. uderzeń M. D. doznał obrażeń w postaci rysowatego otarcia naskórka w kształcie litery L na wysokości trzonu żuchwy po stronie prawej i rysowatego otarcia naskórka policzka prawego oraz zasinień w okolicy górnej ramienia prawego i barku lewego, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów jego ciała na okres poniżej siedmiu dni tj. przestępstwa z art. 280§2 kk w stosunku do Ł. D. (1), a w stosunku do oskarżonego R. K. przestępstwa z art. 280§2 kk w zb. z art. 157§2 kk i w zw. z art. 11§2 kk. i za to na podstawie art. 280§2kk wymierzył Ł. D. (1) karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, a R. K., skazał go na powołanej podstawie, wymierzył karę 3(trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności przyjmując za podstawę wymiaru kary art. 280§2kk w zw. z art. 11§3kk;

II.  na podstawie art. 63§1kk na poczet orzeczonych kar pozbawienia zaliczył obu oskarżonym okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 6 maja 2012roku do dnia 21 listopada 2012roku;

III.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. G. W. – Kancelaria Adwokacka w R. kwotę 1328,40 zł ( jeden tysiąc trzysta dwadzieścia osiem złotych czterdzieści groszy) wraz z podatkiem VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu R. K. z urzędu oraz adw. D. W. - Kancelaria Adwokacka w R. kwotę 1328,40 zł ( jeden tysiąc trzysta dwadzieścia osiem złotych czterdzieści groszy) wraz z podatkiem VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu Ł. D. (1) z urzędu;

IV.  zwolnił oskarżonych w całości od ponoszenia na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelacje wnieśli obrońcy oskarżonych.

Obrońca oskarżonego R. K. zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

I.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wydanego wyroku, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez oparcie wyroku wyłącznie na dowodach niekorzystnych dla oskarżonego bez należytego umotywowania takiego stanowiska w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, w szczególności:

1)  bezkrytyczne przyjęcie zeznań M. D. i wyjaśnień Ł. D. (1) złożonych na etapie postępowania przygotowawczego jako podstawy odpowiedzialności oskarżonego w sytuacji gdy należało je ocenić ze szczególną ostrożnością z uwagi na ich całkowitą sprzeczność z wyjaśnieniami R. K. złożony mi w trakcie całego postępowania oraz wzajemnymi rozbieżnościami w zakresie istotnych okoliczności zdarzenia związanych z:

- użyciem noża i kombinerkami przez oskarżonego R. K. w trakcie zdarzenia, ilości i umiejscowienia zadawanych uderzeń pokrzywdzonemu

2)  nie uwzględnienie wyjaśnień R. K. i uznanie, że nie zasługują na wiarę podczas, gdy oskarżony konsekwentnie nie przyznawał się do winy, a treść jego wyjaśnień znalazła potwierdzenie w reakcji świadka M. D. oraz oskarżonego Ł. D. (1) złożonych na etapie postępowania przed sądem;

II.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia przez uznanie, że oskarżony popełnił czyn z art. 280 § 2 k.k. w sytuacji gdy:

1)  nastąpiło niezasadne przyjęcie przez Sąd, że oskarżeni dopuścili się zaboru mienia należącego do pokrzywdzonego podczas, gdy zatrzymali oni jedynie rzeczy należące do M. D., za jego zgodą o czym świadczy podpisane przez niego oświadczenie o „zrzeczeniu się” przedmiotów stanowiących jego własność na rzecz R. K.;

2)  istnieją uzasadnione wątpliwości co do użycia przemocy przez R. K. i Ł. D. (1) wobec pokrzywdzonego w szczególności w związku z treścią zeznań M. D. złożonych na rozprawie w których zaprzeczył on jakoby w ogóle oskarżeni posługiwali się nożem w trakcie zajścia jak również by stosowali wobec niego przemoc fizyczną i przy jego pomocy zmusili go do wydania przedmiotowych rzeczy i sporządzenia pisma w którym potwierdza dobrowolne wydanie im swojego mienia;

z ostrożności procesowej w przypadku nie podzielenia powyższych zarzutów wyrokowi zarzucił:

III.  błąd w ustaleniach stanu faktycznego poprzez uznanie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa rozboju przy użyciu niebezpiecznego narzędzia podczas gdy z uwagi na okoliczności sprawy w tym w szczególności uprzednią znajomość R. K. z pokrzywdzonym, treść złożonego oświadczenia napisanego przez M. D. w trakcie zdarzenia oraz rzeczywistą „selekcję” zatrzymanych przez oskarżonych przedmiotów i jednoczesnej rezygnacji z wartościowych przedmiotów stanowiących własność P. W. a przyjęcie od pokrzywdzonego jedynie rzeczy będących jego własnością i przedstawiających niewielką wartość, co w okolicznościach niniejszej sprawy, tj. posiadania przez pokrzywdzonego w przedmiotowym lokalu wskazanych rzeczy o znacznie wyższej wartości wskazuje na brak zamiaru dokonania przez oskarżonego zaboru czyli przywłaszczenia rzeczy to jest popełnienia jakiegokolwiek przestępstwa przeciwko mieniu a świadczy jedynie o woli odzyskania wierzytelności i w konsekwencji ewentualnego wyczerpania swoim zachowaniem dyspozycji art. 191 k.k.

Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie R. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Obrońca oskarżonego Ł. D. (1) zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia polegający na uznaniu, że oskarżony Ł. D. (1) dopuścił się popełnienia przestępstwa przyjętego przez Sąd w opisie czynu, podczas gdy: po pierwsze ustalenie takie stoi w sprzeczności z wiarygodnymi wyjaśnieniami oskarżonego złożonymi na rozprawie głównej przed Sądem, a także konsekwentnymi wyjaśnieniami oskarżonego R. K., z których to wyjaśnień wynika, że przedmiotowe rzeczy zostały dobrowolnie wydane oskarżonym przez pokrzywdzonego w ramach spłacania długu, jaki pokrzywdzony miał wobec oskarżonego R. K.; a po drugie jak wynika z wiarygodnych i stanowczych zeznań pokrzywdzonego M. D. złożonych w trakcie postępowania przed Sądem, oskarżony R. K. nie posługiwał się nożem w trakcie zajścia, a oskarżeni nie stosowali wobec niego przemocy fizycznej i w żaden sposób nie zmusili go do wydania przedmiotowych rzeczy i sporządzenia pisma, w którym potwierdził dobrowolnie wydanie należących do niego przedmiotów;

2.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 4 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę dowodów, bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, polegającą na uznaniu za wiarygodne jedynie zeznań pokrzywdzonego M. D. i wyjaśnień oskarżonego Ł. D. (1) złożonych na etapie postępowania przygotowawczego, w sytuacji gdy po pierwsze zarówno pokrzywdzony jak i oskarżony racjonalnie wytłumaczyli zmianę swoich twierdzeń i rzeczowo odnieśli się w tym zakresie do wątpliwości, jakie w tym kontekście wyraził Sąd, a zwłaszcza w kontekście ingerencji funkcjonariuszy Policji w treści wyjaśnień oskarżonego i zeznań pokrzywdzonego złożonych w śledztwie, po drugie zeznań pokrzywdzonego w postępowaniu przygotowawczym były niespójne i wewnętrznie sprzeczne zwłaszcza, jeśli chodzi o sposób posługiwania się nożem przez oskarżonego R. K..

Z ostrożności procesowej wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach stanu faktycznego przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść orzeczenia poprzez uznanie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego z art. 280 § 2 k.k., podczas gdy z uwagi na okoliczności sprawy, w tym w szczególności treść oświadczenia napisanego przez M. D. w trakcie zdarzenia, fakt zrezygnowania przez oskarżonego R. K. z przyjęcia przedmiotów nie należących do pokrzywdzonego oraz fakt, iż oskarżony Ł. D. (1) miał uzasadnione przekonanie, że zjawili się razem z R. K. u pokrzywdzonego w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności wskazuje na brak zamiaru dokonania przez oskarżonego przywłaszczenia przedmiotowych rzeczy, a przemawia za uznaniem, że działał z zamiarem odzyskania wierzytelności i w konsekwencji ewentualnie wyczerpał swoim zachowaniem znamiona przestępstwa z art. 191 § 2 k.k.

Mając na uwadze powyższe zarzuty wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie Ł. D. (1) od popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu;

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

alternatywnie wniósł o

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji czynu zabronionego jakiego dopuścił się oskarżony i zakwalifikowanie go z art. 191 § 2 k.k. i wymierzenie mu łagodnej kary.

Sąd Apelacyjny zważył , co następuje:

Obie apelacje są oczywiście niezasadne, zarzuty podniesione w obu apelacjach , w znacznej części są takie same , co czyni zasadnym wspólne odniesienie się do większości zarzutów.

Apelacje podnoszą zarzuty naruszenia art.4 , 7 , 410 k.p.k. wskazując , że doprowadziły one do błędnej oceny zeznań pokrzywdzonego M. D. i wyjaśnień oskarżonych.

Zauważyć należy , że :

1. Istotą przepisu art. 410 k.p.k. jest to, że sąd ferując wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które je podważają.

2. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, zgodnie z art. 7 k.p.k. wtedy, gdy m.in. stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2011 r. , II KK 183/11 , LEX nr 1108458).

Ugruntowany jest pogląd, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego a to art. 7 k.p.k. wtedy, gdy m.in. stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (por. np. wyrok SN z dnia 9 listopada 1990, WRN 149/90, OSNKW 1991, poz. 41)

Obie apelacja nie wskazują okoliczności , które byłyby przez Sąd Okręgowy nie uwzględnione. Sugestie zawarte w uzasadnieniach obu apelacji , że Sąd Okręgowy nie uwzględnił faktu zrezygnowania przez oskarżonego R. K. z zabrania rzeczy nie będących własnością pokrzywdzonego są nieuprawnione.

Sąd Okręgowy ustalił przecież , że :”Napastnicy chcieli zabrać także inne przedmioty w postaci kuchenki mikrofalowej i telewizora z dekoderem , ponieważ jednak M. D. powiedział , że należą one do sąsiada przedmioty te zostawili” ( uzasadnienie k.483v)

Apelacje szczególną wagę przywiązują do faktu , iż pokrzywdzony składał odmienne zeznania w różnych fazach postępowania , podobnie jak oskarżony Ł. D. (1). Apelacje wyrażają przekonanie, że obdarzone wiarą powinny być dowody przeprowadzone na rozprawie.

Sam fakt zmiany wyjaśnień i zeznań nie stwarza sytuacji , iż wcześniej złożone wyjaśnienia bądź zeznania nie mogą stanowić podstawy do dokonania ustaleń faktycznych , że wiarą powinny być obdarzone dowody przeprowadzone na rozprawie

Nie przyjmując legalnej oceny dowodów kodeks postępowania karnego nie narzuca żadnych dyrektyw, które nakazywałyby określone ustosunkowanie się do konkretnych dowodów i nie wprowadza różnic co do wartości dowodowej poszczególnych dowodów - nie daje więc podstaw do założenia, jakoby wyjaśnienia (zeznania) złożone w postępowaniu przygotowawczym miały wiekszą moc dowodową od składanych na rozprawie i vice versa (zob. w. SN z 11 lipca 1977 r., V KR 92/77, OSNKW 6/1978, poz. 67). Z uwagi jednak na zasadę bezpośredniości i kontradyktoryjności, materiałem wyjściowym dla ustaleń faktycznych są dowody przeprowadzone na rozprawie, a materiał zgromadzony w postępowaniu przygotowawczym służyć ma weryfikacji oświadczeń złożonych w postępowaniu przed sądem, gdy dochodzi do wyraźnych sprzeczności między tymi oświadczeniami; weryfikacja ta winna uwzględniać całokształt materiału dowodowego (zob. w. SN z 5 maja 1995 r., II KRN 178/94, OSNPP 9/1995, poz. 9) Sąd może wówczas dać wiarę wyjaśnieniom (zeznaniom) złożonym w postępowaniu przygotowawczym, a odmówić złożonym przed sądem lub postąpić odwrotnie, byle tylko należycie, logicznie i przekonująco uzasadnił swe stanowisko (w. SN z 18 grudnia 1975 r., Rw 679/75, Gaz.Praw. 7/1976). Wyjaśnienia (zeznania) złożone w śledztwie, a następnie odwołane lub zmienione, stanowią bowiem dowód w sprawie, który tak jak każdy inny dowód podlega swobodnej, ale nie dowolnej, ocenie sądu. Dowód taki należy oceniać w konfrontacji z innymi dowodami zgodnie z zasadami logicznego rozumowania, a fakt odwołania lub zmiany oświadczenia nie wskazuje sam przez się na jego nieprawdziwość. Sąd powinien tu uwzględniać także podane powody zmiany lub odwołania oświadczenia dowodowego i jeżeli nie uznaje ich za przekonujące - uzasadnić swoje stanowisko (w. SN z 2 października 1972 r., III KR 114/72, OSNKW 2-3/1973, poz. 36).

O wartości dowodowej zeznań lub wyjaśnień nie decyduje zatem to, w jakim stadium postępowania zostały one złożone, lecz ich treść w konfrontacji z innymi dowodami (w. SN z 20 maja 1978 r., V KR 78/78, OSNKW 12/1978, poz. 147).

Sąd Okręgowy był uprawniony do obdarzenia wiarą zeznań pokrzywdzonego złożonych w postępowaniu przygotowawczym i uznania za nieprawdziwe zmienionych zeznań z rozprawy. Trafnie podnosi Sąd Okręgowy, że zeznania składane przez pokrzywdzonego w postępowaniu przygotowawczym były zgodne z zeznaniami interweniujących funkcjonariuszy policji , A. P. , przede wszystkim odnalezieniem przy zatrzymanych oskarżonych rzeczy zabranych z mieszkania pokrzywdzonego , także treści opinii biegłej lekarz, która potwierdziła istnienie na twarzy pokrzywdzonego obrażeń. Zachowanie pokrzywdzonego po przestępstwie było spontaniczne , bezpośrednio po opuszczeniu mieszkania przez oskarżonych udał się do sąsiadki i z jej telefonu powiadomił policję .Powiadamiając policję podał , że napadnięto na niego i zabrano rower. Podkreślić należy , że także na rozprawie pokrzywdzony , składając korzystne dla oskarżonych zeznania , kategorycznie zaprzeczał temu , by pożyczał od oskarżonego R. K. pieniądze i miał u niego dług ( zeznania M. D. –k.353v).

Twierdzenia pokrzywdzonego, że niekorzystne dla oskarżonych zeznania, co do posługiwania się w trakcie zdarzenia nożem, złożone zostały przez niego na skutek sugestii , wpływu policjantów trafnie uznane zostały przez Sąd Okręgowy za nieprawdziwe. Przeczą im wszyscy przesłuchani policjanci , trudno uznać za choćby prawdopodobne, by uzgodnili wspólną wersję , ryzykowali karierami zawodowymi dla ustalenia , że sprawcy posługiwali się nożem. Potwierdził fakt używania noża Ł. D. (1) w wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym.

Nie ulega żadnej kwestii , że w sprawie kluczowe znaczenie ma ustalenie , czy oskarżeni działali w celu odzyskania od pokrzywdzonego zaciągniętego przez niego długu, twierdzenia na ten temat oskarżonych i pokrzywdzonego są rozbieżne. Twierdzeniom oskarżonych przeczy pokrzywdzony , także okoliczności zdarzenia wskazują na prawdziwość jego zapewnień , że nie miał długu u oskarżonego R. K.. Wtargnięcie do mieszkania pokrzywdzonego po sforsowaniu siłowym drzwi , po włamaniu , w porze nocnej , po wypowiedzeniu żądania wydania nie tylko pieniędzy ale i wódki wskazuje , iż celem działania była kradzież alkoholu lub pieniędzy na alkohol. Dowodzi tez tego spontaniczna reakcja pokrzywdzonego, zawiadomienie policji.

Nie przeczy ustaleniu na podstawie zeznań pokrzywdzonego , iż nie miał długu wobec oskarżonego R. K. ,napisanie przez pokrzywdzonego oświadczenia zawartego na k.27.Po pierwsze pisał go pokrzywdzony pod przymusem ,do drugie treść oświadczenia nawet nie sugeruje , że wymienione w nim przedmioty mają związek ze spełnieniem świadczenia zwrotu zaciągniętej pożyczki. Sąd Okręgowy trafnie uznał , uzasadniając kwalifikację zarzucanych oskarżonym czynów, że zachowanie to pozostawało w związku z rozbojem , miało zwiększyć szansę utrzymania się przez oskarżonych w posiadaniu mienia , a także zminimalizować zakres odpowiedzialności na wypadek powiadomienia o przestępstwie policji przez pokrzywdzonego. Zapewne z tych powodów oskarżeni nie zabrali telewizora i prostownika należących do sąsiada pokrzywdzonego. Przenoszenie w nocy telewizora musiałoby zwiększać szansę podjęcia interwencji przez policję wobec oskarżonych.

Reasumując stwierdzić należy , że ocena dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy spełnia kryteria zakreślone ramami swobodnej oceny dowodów , apelacje nie wykazały , by była dotknięta uchybieniami powodującymi możliwość uznania jej za dowolną.

Z tych względów uznano za niezasadny zarzut naruszenia art.7 i 410 k.p.k..

Nie trafny jest też zarzut obrazy art.4 k.p.k.. Artykuł ten jest przepisem zawierającym tzw. ogólną dyrektywę postępowania. Określa on sposób, w jaki powinny procedować organy prowadzące postępowanie. Przedmiotem uchybień zarzuconych w apelacji mogą być tylko konkretne normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności w określonej sytuacji procesowej. Tak więc zarzut obrazy art. 4 nie może sam przez się stanowić podstawy apelacji (SA w Lublinie II AKa 140/04, OSN Prok. i Pr. 2005, nr 4, poz. 17).

Zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych podniesione w obu apelacjach oparte są o koncepcję , wynikającą z wyjaśnień R. K. i wyjaśnień Ł. D. (1) składanych na rozprawie , w których twierdzili, że ich działanie podjęte zostało w wyniku realizacji zamiaru odzyskania długu od pokrzywdzonego i nie wiązało się ze stosowaniem przemocy a pokrzywdzony dobrowolnie wydał rzeczy zabezpieczone u oskarżonych przez policjantów, rzecz w tym , że takiej treści wyjaśnienia oskarżonych uznano za nieprawdziwe. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonych, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Apelacje obu oskarżonych są bezzasadne w stopniu oczywistym, kompleksowa analiza zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że ustalenia faktyczne, jakie na jego podstawie poczynił Sąd Okręgowy, są prawdziwe i odpowiadające tym dowodom. Sąd ten nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, ani nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych, przeprowadził niezbędne dla prawidłowego wyrokowania dowody i tak zgromadzony materiał ocenił w sposób wszechstronny oraz pozbawiony błędów natury faktycznej, czy też logicznej, dokonał trafnej kwalifikacji czynów popełnionych przez oskarżonych.

Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu Ł. D. (1) karę 3 lat pozbawienia wolności , karę najniższą za zbrodnię rozboju. Tak wymierzonej kary nie można uznać za choćby rażąco surową. Jej surowość wynika z zagrożenia ustawowego. Sąd Okręgowy wymierzył ją w tym rozmiarze mimo że , dostrzegł wiele okoliczności obciążających, uwzględnił przy tym istotne okoliczności łagodzące.

Zasadnie Sąd Okręgowy uznał , że kara wymierzona oskarżonemu Ł. D. (1) powinna być niższa od kary wymierzonej oskarżonemu R. K., który był inicjatorem przestępstwa i głównym jego wykonawcą. Kierując się tymi względami wymierzył R. K. karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności uwzględniając prze jej wymiarze okoliczności łagodzące.

Kara 3 lat 6 miesięcy nie ma charakteru kary rażąco surowej nawet wobec sytuacji bytowej w jakiej znalazły się dzieci oskarżonego P. i M. K. , którym matka nie zapewniała bezpieczeństwa socjalnego , pozostawiała je bez opieki , co doprowadziło do umieszczenia obu chłopców w placówce opiekuńczo wychowawczej( k.495-509).Okoliczności te zaistniały po wydaniu wyroku przez Sąd Wojewódzki. Nie powodują one jednak , że kara wymierzona oskarżonemu stała się rażąco surowa. Warunki osobiste , o których stanowi art.53§2 k.k. nie mogą mieć przemożnego wpływu na wymiar kary, nie dotyczą one samego oskarżonego i nie mogą niweczyć innych dyrektyw kary.

Z tych względów zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.