Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2013r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie - II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Paweł Rysiński (spr.)

Sędziowie: SA – Mirosława Strzelecka

SA – Anna Zdziarska

Protokolant: – st. sekr. sąd. Katarzyna Rucińska

przy udziale Prokuratora Jerzego Mierzewskiego

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2013 r.

sprawy 1) K. A. (1), 2) J. F. (1), 3) A. M., 4) U. M.

oskarżonych z art. 286 § 1 k.k. i in. k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego W. –. P. w. W.

z dnia 26 września 2012 r. sygn. akt V K 48/10

utrzymuje w mocy wyrok w zaskarżonej części, uznając wniesione apelacje za oczywiście bezzasadne;

oskarżoną K. J. A. zwalnia od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa;

zasądza na rzecz Skarbu Państwa należne za postępowanie odwoławcze – opłaty: od osk. J. F. (1) 1200 zł, od osk. A. M.
3300 zł, od osk. U. M. 2300 zł, a nadto od każdego z nich po ¼ poniesionych w tym postępowaniu wydatków.

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Okręgowego W. –. P. w. W. z dnia
26 września 2012 r. K. A. (1) uznana została za winną tego, że od 17 czerwca 2003 r. do 17 lipca 2008 r. w W., działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej wspólnie z innymi ustalonymi osobami, będąc zatrudniona w (...) Grupa Sp. z o.o. w (...) SA w W. na stanowisku specjalisty do spraw kadr i płac, wprowadziła w błąd w/w Spółki w ten sposób, że będąc uprawniona do wystawiania dokumentów w postaci list płac umieszczała na listach tych osoby które faktycznie nie były zatrudnione, doprowadzając w ten sposób do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez wypłatę naliczonych na rzecz tych osób kwot, w tym z tytułu wynagrodzenia, jak też doprowadzając do przelania na swoją rzecz nienależnych kwot z tytułu wynagrodzenia, czym doprowadziła do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości: (...) SA na kwotę 1.131.254,90 zł oraz (...) Grupa Sp. z o.o. na kwotę 723.515,97 zł tj. na łączną wartość mienia w kwocie 1.854.770,87 zł tj. czynu z art. 271 § 3 k.k. w zb. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 11 § 2 k.k.

Za tak przypisany czyn Sąd skazał ją na karę 4 lat pozbawienia wolności.

Tym samym wyrokiem skazany został J. F. (1) i 7 innych osób, które udostępniły osk. K. A. swoje konta bankowe, na które przelewała ona nienależne wynagrodzenie z tytułu fikcyjnego zatrudnienia tych oskarżonych w ww. spółkach.

J. F. (1) uznany został za winnego tego, że w okresie od
17 lipca 2003 r. do 14 lipca 2005 r. w W. działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie z innymi ustalonymi osobami, poprzez wprowadzenie w błąd co do faktu jego zatrudnienia, doprowadził (...) SA w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 57513,28 zł poprzez przelanie łącznie w/w kwoty na należące do niego konto tytułem nienależnego mu wynagrodzenia tj. czynu z art.
286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd orzekł wobec niego karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności , której wykonanie warunkowo zawiesił na 3 – letni okres próby. Orzekł nadto karę grzywny w liczbie 150 stawek dziennych po 30 zł każda oraz naprawienie szkody w wysokości 57 513,28 zł. Po rozpoznaniu wniesionych w sprawie apelacji, Sad odwoławczy, utrzymał wyrok – w zaskarżonej części - w mocy, apelacje uznając za oczywiście bezzasadne.

Wniosek o sporządzenie uzasadnienia złożył jedynie obrońca osk. J. F. (1).

Jego apelacja zarzucała wyrokowi Sądu Okręgowego:

1.  obrazę przepisów postępowania, a to art. 4, 5 § 2 i 7 k.p.k. wyrażającą się w:

- niezgodnej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasadami prawidłowego rozumowania ocenie zgromadzonych dowodów, akcentującej – wbrew zasadzie obiektywizmu - okoliczności niekorzystne dla oskarżonego, przy jednoczesnym pominięciu okoliczności dla niego korzystnych i to bez należytego uzasadnienia takiego stanu rzeczy, mające swój wyraz w wyselekcjonowaniu z wyjaśnień oskarżonych, oraz innych dowodów tylko tych fragmentów, które pozostawały w korelacji z powziętą przez Sąd tezą o winie oskarżonego J. F. (1),

- rozstrzygnięciu wątpliwości, które wyłoniły się w toku postępowania, na niekorzyść oskarżonego, a więc wbrew zasadzie in dubio pro reo,

- zaniechanie realizacji zasady prawdy materialnej i zasady obiektywizmu oraz obrazę art. 7 k.p.k. poprzez wydanie wyroku z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, a w szczególności wyjaśnień oskarżonego J. F. (1) i oskarżonej K. A. (1), dokumentacji bankowej rachunku J. F. (1) oraz dokumentacji bankowej dotyczącej przelewów wysyłanych na nazwisko J. F. (1) wpływających na rachunki nie należące do J. F. (1);

2. mający wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę poprzez uznanie oskarżonego J. F. (1) za winnego popełnienia zarzuconych mu czynów, pomimo że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje wystarczających podstaw do przypisania oskarżonemu winy w zakresie popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. oraz, że oskarżony J. F. (1) działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i taką korzyść osiągnął, pomimo że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, a w szczególności wyjaśnienia oskarżonej K. A. (1) nie daje wystarczających podstaw do uznania takich ustaleń za prawdziwe, a z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego wynika, że J. F. (1) nie osiągał korzyści majątkowej, nie wiedział o przestępczym procederze oskarżonej K. A. (1) i nie działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Tak formułowana apelacja okazała się oczywiście bezzasadna, dlatego wystarczy wskazać co następuje.

Istota apelacji, jak wynika z jej uzasadnienia i zarzutu błędnych ustaleń faktycznych, sprowadza się do twierdzenia, że oskarżony nie osiągnął korzyści majątkowej, nie działał w celu jej osiągnięcia i nie wiedział o przestępczym procederze osk. K. A. (1), dlatego nie może ponieść odpowiedzialności.

Skarżący nie kwestionuje przy tym tych ustaleń Sądu pierwszej instancji, opartych również na wyjaśnieniach samego oskarżonego, z których wynika, że J. F. udostępnił spokrewnionej z nim oskarżonej dane swojego konta bankowego, że na konto to regularnie wpływały kwoty z tytułu wynagrodzenia ze spółki w której nie był zatrudniony, a co więcej wykazywane one były w otrzymanych przez niego dokumentach podatkowych (PIT) i oskarżony odprowadzał od nich stosowne podatki.

Powyższe trafnie uznał Sąd Okręgowy za okoliczności przesądzające o współdziałaniu J. F. ze współoskarżoną K. A. w oszustwie na szkodę (...) S.A. Nie można, jak chce skarżący, przyjąć, że oskarżony wiedząc o powyższym, otrzymując wyciągi z konta na które wpływało nienależne wynagrodzenie i dokumenty podatkowe potwierdzające osiągane dochody z zatrudnienia którego nie wykonywał, a od których opłacał podatki – był nieświadomym tylko współuczestnikiem przestępczego procederu. Fakt przekazywania uzyskanych kwot osk. K. A., co zdaje się być zasadniczym argumentem mającym przemawiać za trafnością tez i wniosków apelacji, pozostaje – wbrew podglądowi skarżącego - bez znaczenia dla odpowiedzialności osk. J. F.. Korzyścią majątkową, jak to reguluje przepis art. 115 § 4 k.k. jest korzyść „zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego” – czego nie dostrzegł skarżący. Nieistotny dla przypisania oskarżonemu winy jest zatem fakt, czy wpływające wynagrodzenie zatrzymywał on dla siebie, czy przekazywał je – zgodnie z ustalonym w przebiegu przestępstwa podziale ról – współdziałającej z nim K. A..

W tym stanie rzeczy ustalenia Sądu pierwszej instancji i dokonane w oparciu o nie oceny prawne uznać należało za prawidłowe. Sąd Okręgowy nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych, prawidłowo – zgodnie z regułami art. 7 k.p.k. ocenił zgromadzone dowody, nie uchybił przy tym w żadnej mierze przepisom art. 4 i art. 5 § 2 k.p.k.

Nie podzielając oczywiście bezzasadnych, w tym stanie rzeczy, zarzutów apelacji, wyrok wobec J. F. (1) – jako trafny – należało utrzymać w mocy.