Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2013r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Rafał Kaniok

Sędziowie: SA – Marek Czecharowski

SO (del.) – Marek Celej (spr.)

Protokolant: – sekr. sąd. Kazimiera Zbysińska

przy udziale Prokuratora Elżbiety Kozakiewicz - Jackowskiej

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2013 r.

sprawy S. K.

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 268 § 1 k.k. w zb. z art.
268 § 2 k.k. w zb. z art. 268 § 3 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w. W.

z dnia 28 czerwca 2012 r. sygn. akt VIII K 361/10

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając wniesioną apelację obrońcy jako oczywiście bezzasadną;

zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

S. K. został oskarżony o to, że:

w okresie czasu od kwietnia 2008 r. do marca 2009 r. działając z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu w W. jako pracownik (...) Sp. z o.o. i jako agent (...) Sp. z o.o. pod nazwą (...) S. K. (...)-(...) M., ul. (...) w celu osiągnięcia korzyści majątkowych i osobistych doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem (...) Sp. z o.o. w łącznej kwocie 271.096,69 zł w ten sposób, że sprzedawał wycieczki oferowane przez (...) Sp. z o.o. i mając nieograniczony dostęp do systemu komputerowego rezerwacji wycieczek B. V. dokonywał w nim bezprawnych zmian cen i warunków wycieczek, obniżając ceny bądź anulując je i przekazywał odpowiednio mniejszą kwotę pieniędzy do (...) Sp. z o.o., bądź nie przekazywał jej wcale przy czym kwota przekazanych pieniędzy była zgodna z ceną wycieczki uprzednio zmienioną w systemie B. V. czym wprowadzał w błąd (...) Sp. z o.o. i spowodował znaczną szkodę w jej majątku w wysokości 271.096,69 zł,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 268 § 1 w zb. z § 2 w zb. z § 3 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy w. W. wyrokiem z dnia 28.06.2012 r.:

I.  oskarżonego S. K. uznał za winnego tego, że w okresie od kwietnia 2008 r. do marca 2009 r. w W., działając z góry powziętym zamiarem, w krótkich odstępach czasu, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził (...) Sp. z o.o. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie łącznej 241.601,61 zł w ten sposób, że mając nieograniczony dostęp do funkcjonującego w (...) Sp. z o.o. komputerowego systemu rezerwacji wycieczek (...), nie będąc do tego uprawnionym, obniżał wprowadzone do tego systemu ceny wycieczek i zmieniał ich warunki, czym wprowadzał (...) Sp. z o.o. w błąd, co do warunków oraz ceny oferowanych przez tę spółkę usług turystycznych, a następnie działając jako pracownik (...) Sp. z o.o. oraz jako agent (...) Sp. z o.o. pod nazwą (...) – S. K. – ul. (...), (...)-(...) M., sprzedał różnym osobom 114 oferowanych przez (...) Sp. z o.o. wycieczek, których ceny uprzednio obniżył w komputerowym (...), czym wyrządził (...) Sp. z o.o. znaczną szkodę majątkową w kwocie 241.601,61 zł, gdyż zapłata, którą spółka uzyskała za każdą ze sprzedanych w ten sposób 114 wycieczek, nie przekroczyła kwoty ceny obniżonej przez oskarżonego w komputerowym (...) tj. za winnego popełnienia czynu określonego w art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 268 § 1 w zb. z art. 268 § 2 w zb. z art. 268 § 3 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 268 § 1 w zb. z art. 268 § 1 w zb. z art. 268 § 2 w zb. z art. 268 § 3 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w z w. z art. 11 § 2 k.k. skazał oskarżonego, a na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego S. K. środek karny w postaci obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody, w części, poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego – (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., kwoty 216.601,61 zł (dwustu szesnastu tysięcy sześciuset jeden złotych i sześćdziesięciu jeden groszy),

III.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego S. K. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 4 (czterech) lat próby.

Od tego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego S. K. zaskarżając wyrok w całości.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucono błąd w ustaleniach faktycznych mogący mieć wpływ na treść orzeczenia a polegający na przypisaniu oskarżonemu popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 268 § 1 w zb. z art. 286 § 2 w zb. z art. 268 § 3 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k., gdy tymczasem prawidłowa ocena wyjaśnień oskarżonego w odniesieniu do zeznań świadków M. E., A. S., A. B., P. Ł. (1), M. R., G. D., R. F. nie pozwala na tak daleko idący wniosek.

W konkluzji skarżący obrońca na podstawie art. 427 k.p.k. i 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnił oskarżonego od zarzucanego mu czynu ewentualnie uchylił zaskarżony wyrok przekazując sprawę Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Wniesiony przez obrońcę oskarżonego środek odwoławczy okazał się niezasadny.

Podniesiony w nim zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku sprowadza się w swojej istocie do odmiennej, niż uczynił to Sąd orzekający, oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań świadków: M. E., A. S., A. B., P. Ł. (2), M. R., G. D. i R. F..

W ocenie Sądu odwoławczego obrońca – poza konstatacją, że Sąd I-wszej instancji oparł ocenę stanu faktycznego o zeznania świadków ze ścisłego kierownictwa (...) Sp. z o.o. – nie przedstawił jednak argumentów, które mogłyby podważyć trafność rozumowania Sądu orzekającego. Dokonane przez Sąd Okręgowy ustalenia faktyczne poczynione zostały w oparciu o całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, który oceniono zgodnie z regułami zawartymi w art. 4, art. 5 § 2 i 7 k.p.k.

W motywach zaskarżonego wyroku Sąd wskazał, jakie fakty uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych – czyniąc zadość wymogom art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k.

Sąd Okręgowy w sposób precyzyjny, zgodny z licznymi dowodami
z zeznań osób pokrzywdzonych, dokonał wyszczególnienia sprzedanych przez oskarżonego S. K. 114 wycieczek organizowanych przez (...) Sp. z o.o., ustalając zarazem w jaki sposób oskarżony, dokonując zmian w (...), wprowadzał spółkę w błąd, co do warunków i ceny oferowanych przez nią usług turystycznych. Należy podkreślić, że spółka (...) Sp. z o.o. prowadziła swoje przedsięwzięcie w oparciu o zapisy zawarte w komputerowym (...), co pozwalało jej na tej podstawie ustalać swój wynik finansowy.

Odnosząc się do wyjaśnień S. K., który przyznał się, że dawał klientom zniżki na oferowane im wycieczki i miał dostęp do komputerowego systemu rezerwacji, należy zauważyć, co omówił Sąd Okręgowy, że jego wyjaśnienia – w tym zakresie - nie budziły wątpliwości. Także za wiarygodne Sąd orzekający uznał wyjaśnienia oskarżonego, co do faktu, iż wbrew zapisom umowy agencyjnej (k.1779-1782 T.IX) pobierał od klientów pieniądze za sprzedane im wycieczki, a następnie pieniądze przelewał na rachunek bankowy (...) Sp. z o.o.

Sąd Apelacyjny podzielił argumenty Sądu meriti, co do oceny wyjaśnień oskarżonego jak i zeznań świadków wymienionych przez obrońcę w środku odwoławczym, a wobec ogólnikowości zarzutów w tym zakresie, sprowadzających się w swojej istocie do polemiki ze stanowiskiem Sądu I-wszej instancji, Sąd odwoławczy nie dostrzega powodów ponownego przytaczania motywów Sądu Okręgowego.

Trzeba podkreślić, iż wspomniani świadkowie zgodnie zeznali, że S. K., jako pracownik spółki (...) Sp. z o.o., miał dostęp do systemu komputerowego (...), co powodowało, iż mógł dokonywać w tym systemie zmian poszczególnych rezerwacji, w tym również w zakresie ich ceny. W tym zakresie Sąd Okręgowy słusznie odwołał się do zeznań szeregu świadków (w tym G. D., A. B., M. E., czy P. Ł. (2)), z których wynika, że oskarżony współpracował ze spółka (...) Sp. z o.o. na podstawie zawartej z nią umowy agencyjnej i jako agent występujący pod firmą (...) również miał dostęp do systemu (...). Zważywszy na zbieżność relacji wskazanych świadków oraz fakt, iż podane przez nich okoliczności znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym, a w szczególności z treścią umowy o pracę zawartą pomiędzy (...) Sp. z o.o. a oskarżonym (k.21-24) oraz treścią umowy agencyjny (k.28-31) – zarzuty obrońcy, że Sąd meriti nie odniósł się w ocenie materiału dowodowego do okoliczności związanych
z zatrudnieniem S. K. w spółce (...) Sp. z o.o.
i prowadzenia przez niego, w ramach stosunku pracy i działalności gospodarczej przez firmę (...), jest li tylko wyłącznie polemiką z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego.

Również należy podkreślić, iż Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił zeznania innych świadków m.in. M. E. (właściciela spółki (...) Sp. z o.o.) i A. S., których zgoda do udzielenia klientom zniżek na wykupione przez nich imprezy turystyczne była warunkiem koniecznym do dokonywania przez oskarżonego zmian w systemie (...). Słusznie Sąd Okręgowy, odwołując się do ich zeznań, uznał, że pozostali przesłuchani w toku postępowania pracownicy (...) Sp. z o.o. nie potwierdzili, ażeby S. K. miał zgodę swoich przełożonych na takie przyznawanie (bez ich wiedzy) zniżek na sprzedawane wycieczki.

W ocenie Sądu odwoławczego działanie oskarżonego skutkowało tym, że klienci, którzy wykupili wycieczki organizowane przez (...) Sp. z o.o. płacili spółce cenę niższą tzn. cenę, która w systemie została przez oskarżonego obniżona. Powyższa konstatacja została omówiona przez Sąd orzekający, co powoduje, że podniesione przez obrońcę zarzuty dotyczące posiadania przez S. K. daleko idącej swobody w ustalaniu ewentualnych obniżek cen – nie mogą się ostać i nie odpowiadają prawidłowemu, ustalonemu materiałowi dowodowemu.

Sąd Apelacyjny w pełni podzielił powyższe stanowisko Sądu Okręgowego – nie ma więc potrzeby powtarzania w tym miejscu argumentacji Sądu meriti do tego zakresu zarzutu sformułowanego przez obrońcę oskarżonego.

Przypomnieć bowiem należy, że ustalenia faktyczne nie wykraczają poza ramy ochrony swobodnej oceny dowodów, gdyż zostały poczynione na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniem wiedzy i doświadczenia życiowego. Taka sytuacja ma miejsce w rozpoznawanej sprawie i tej ocenie nie można zasadnie postawić zarzutu dowolności.

Błędne jest także stawianie zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. w sytuacji, gdy obrońca nie wskazuje, jakie to wątpliwości Sądu nie zostały rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego. Przypomnieć w tym miejscu należy, że reguła art. 5 § 2 k.p.k. nie dotyczy wątpliwości zgłaszanych przez skarżącego, wynikających z odmiennej, niż to uczynił Sąd orzekający, oceny zgromadzonego materiału dowodowego. W konsekwencji uznać trzeba, że poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne znajdują w pełni oparcie w prawidłowo zebranym i ocenionym materiale dowodowym. W świetle tych ustaleń udział i wina S. K. w działaniu przestępczym na szkodę (...) Sp. z o.o. nie może być skutecznie podważana.

W ocenie Sądu Apelacyjnego skarga apelacyjna okazała się nietrafna
w sposób niebudzący żadnych wątpliwości, a sam zaskarżony wyrok jest
w pełni prawidłowy.

Zgodzić się także należało z dokonaną przez Sąd I instancji oceną prawną działania oskarżonego S. K.. Podzielając kwalifikację prawną czynu zarzucanego oskarżonemu w akcie oskarżenia, Sąd Okręgowy słusznie zmodyfikował jego opis i wyeliminował z opisu te bowiem transakcje, z których wynika, że obniżenie cen wycieczek dokonywały również inne osoby niż oskarżony.

Tym samym Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu Okręgowego co do tak skorygowanej wartości mienia a zarazem wysokości wyrządzonej szkody majątkowej spółki (...) Sp. z o.o.

Co się tyczy orzeczonej kary, to nie można uznać, że jest ona rażąco niewspółmierna w rozumieniu art. 438 pkt. 4 k.p.k. Należy ocenić ją jako słuszną i uwzględniającą dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary określone
w art. 53 kk.

Zważywszy na sytuację majątkową oskarżonego, Sąd zwolnił go od ponoszenia kosztów sądowych za instancję odwoławczą, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Mając to na uwadze, Sąd Apelacyjny, stosownie do treści art. 437 § 1 k.p.k., utrzymał wyrok w mocy, uznając apelację obrońcy jako oczywiście bezzasadną (art. 457 § 2 k.p.k.).