Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2013 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Krzyków Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSR Iwona Popiołek-Sikora

Protokolant: Katarzyna Wojciechowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 maja 2013 roku we W.

sprawy z powództwa Ubezpieczeniowego Funduszu (...) W.

przeciwko M. K. (1)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego M. K. (1)na rzecz strony powodowej Ubezpieczeniowego Funduszu (...) W.kwotę 2.731,63 zł (dwa tysiące siedemset trzydzieści jeden złotych i sześćdziesiąt trzy grosze) wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18 listopada 2011 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 754 zł tytułem kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Strona powodowa Ubezpieczeniowy Fundusz (...) w W.pozwem z dnia 18 kwietnia 2012 r. domagała się od pozwanego M. K. (2)zapłaty kwoty 2 731,63 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 18 listopada 2011 r. oraz kosztami zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, że w dniu 28 listopada 2010 r. na ul. (...)we W.pozwany M. K. (2), kierując w stanie nietrzeźwym oaz bez wymaganych uprawnień, samochodem marki D. (...), nr DW 467 MH, nie zachował należytej ostrożności oraz bezpiecznego odstępu pomiędzy pojazdami, przez co uderzył w tył poprzedzającego go samochodu F. (...), nr rej. (...), który z kolei – siłą pchnięcia uderzył w znajdujący się przed nim samochód M., nr rej. (...). W wyniku kolizjo został uszkodzony samochód zarówno marki F., jaki i M.. Strona powodowa wskazała, że w dniu kolizji pozwany nie korzystał z ochrony ubezpieczeniowej, albowiem pomimo ciążącego nań obowiązku- nie dopełnił odpowiednich formalności i nie zwarł stosownej ubezpieczenia OC. W związku z powyższym strona powodowa na mocy art. 98 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...)i (...)(Dz. U. nr 124/03, poz. 1152) jest zobowiązany do wypłaty odszkodowania. Szkoda wyrządzona w samochodzie marki M.będącym własnością K. K.została wyliczona na kwotę 2 731,63 zł i została wypłacona w dniu 11 lipca 2011 r. strona powodowa wskazała, że na podstawie art.110 ust. 1 cytowanej ustawy ma obowiązek dochodzenia od pozwanego wypłaconego odszkodowania.

Dnia 24 kwietnia 2012 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia- Krzyków wydał nakaz zapłaty zgodnie z żądaniem pozwu. Pozwany w ustawowo przewidzianym terminie, wniósł sprzeciw od nakazu, w którym zaskarżył nakaz w całości i wniósł o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazała, że prawdą jest, że prowadził przedmiotowy pojazd bez uprawnień i w stanie nietrzeźwości. Podniósł jednak, że prowadzony przez niego samochód nie był jego własnością i posiadał ubezpieczenie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

Dnia 28 listopada 2010 r. na ul. (...) we W. pozwany M. K. (2), kierując w stanie nietrzeźwym oaz bez wymaganych uprawnień, samochodem marki D. (...), nr DW 467 MH, nie zachował należytej ostrożności oraz bezpiecznego odstępu pomiędzy pojazdami, przez co uderzył w tył poprzedzającego go samochodu F. (...), nr rej. (...), który z kolei – siłą pchnięcia uderzył w znajdujący się przed nim samochód M., nr rej. (...). W wyniku kolizji został uszkodzony samochód zarówno marki F., jaki i M.. Szkoda wyrządzona w samochodzie marki M. będącym własnością K. K. została wyliczona na kwotę 2 731,63 zł i została wypłacona przez stronę powodową w dniu 11 lipca 2011 r. Dnia 27 października 2011 r. M. K. (2) odebrał wezwanie do zapłaty powyższej kwoty.

Bezsporne

Dowód: - notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym, k. 9,

- kserokopia Wyroku Nakazowego z dnia 2 lutego 2011 r., sygn. akt XW

262/11, k. 10,

- kalkulacja naprawy z dnia 20 stycznia 2011 r., k. 14-15,

- arkusz likwidacyjny z dnia 28 czerwca 2011 r., k. 16,

- zawiadomienie z dnia 28 czerwca 2011 r., k. 17,

- wezwanie do zapłaty z dnia 7 października 2011 r. wraz z potwierdzeniem

odbioru, k. 18.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawało, iż dnia 28 listopada 2010 r. na ul. (...) we W. pozwany M. K. (2), kierując w stanie nietrzeźwym oraz bez wymaganych uprawnień, samochodem marki D. (...), nr DW 467 MH, nie zachował należytej ostrożności oraz bezpiecznego odstępu pomiędzy pojazdami, przez co uderzył w tył poprzedzającego go samochodu F. (...), nr rej. (...), który z kolei – siłą pchnięcia uderzył w znajdujący się przed nim samochód M., nr rej (...). W wyniku kolizji został uszkodzony samochód zarówno marki F., jaki i M.. Szkoda wyrządzona w samochodzie marki M. będącym własnością K. K. została wyliczona na kwotę 2 731,63 zł i została wypłacona przez stronę powodową w dniu 11 lipca 2011 r.

Dnia 27 października 2011 r. strona powodowa wezwała M. K. (2) do zapłaty wypłaconej na rzecz K. K. kwoty 2 731,63 zł. Pomimo wezwania pozwany nie zapłacił żądanej kwoty.

Pozwany M. K. (3) kwestionował swoją odpowiedzialność regresową za szkodę strony powodowej, obejmujących sumę świadczeń wypłaconych przez nią na rzecz osób bezpośrednio poszkodowanych, ponadto podniósł zarzut, że samochód w chwili zdarzenie posiadał obowiązkowe ubezpieczenie OC.

Celem ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej (art. 822 k.c.) nie jest zwolnienie sprawcy szkody od odpowiedzialności, lecz zapewnienie poszkodowanemu wynagrodzenia szkód w drodze przejęcia przez ubezpieczyciela zobowiązań odszkodowawczych ubezpieczającego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9 listopada 2006 r., I ACa 509/06, LEX nr 298411). Przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

Dyspozycja art. 98 ust 1 pkt 3a ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych stanowi, że do zadań Funduszu należy zaspokajanie roszczeń z tytułu ubezpieczeń obowiązkowych, o których mowa w art. 4 pkt 1 i 2, w granicach określonych na podstawie przepisów rozdziałów 2 i 3, za szkody powstałe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na osobie, w mieniu, w mieniu i na osobie, gdy posiadacz zidentyfikowanego pojazdu mechanicznego, którego ruchem szkodę tę wyrządzono, nie był ubezpieczony obowiązkowym ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych.

Zgodnie z dyspozycja art. 101 cytowanej ustawy z chwilą wypłaty przez Fundusz odszkodowania, w przypadkach określonych w art. 98 ust. 1 pkt 3 i ust. 1a, sprawca szkody i osoba, która nie dopełniła obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia obowiązkowego, o którym mowa w art. 4 pkt 1 i 2, są obowiązani do zwrotu Funduszowi spełnionego świadczenia i poniesionych kosztów. Wypłata przez Fundusz świadczenia rekompensującego szkodę wynikłą ze zdarzenia, za które odpowiedzialność ponosi kierujący pojazdem albo rolnik, osoba pozostająca z nim we wspólnym gospodarstwie domowym lub osoba pracująca w jego gospodarstwie rolnym, którzy nie zawarli umowy ubezpieczenia obowiązkowego, rodzi po stronie Funduszu prawo dochodzenia zwrotu spełnionych świadczeń od sprawcy szkody i osoby zobowiązanej do zawarcia umowy ubezpieczenia. Brak w przepisach sprecyzowania charakteru wspólnej odpowiedzialności sprawcy szkody i podmiotu zobowiązanego do zawarcia umowy ubezpieczenia. Problem powstaje, gdy kierujący pojazdem i jego posiadacz to dwie różne osoby. Przyjmując, że dochodzi do powstania odpowiedzialności in solidum, która dopuszcza analogiczne stosowanie przepisów o zobowiązaniach solidarnych, jeżeli jeden ze współdłużników spełnił świadczenie wobec Funduszu, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego (np. stosunku najmu, użyczenia, stosunku pracy) rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu świadczenia od pozostałych dłużników (art. 376 k.c.) ^. Jeżeli dłużnicy nie dokonają zwrotu wypłaconego odszkodowania w trybie dobrowolnym, Fundusz może dochodzić swoich roszczeń na drodze postępowania sądowego.

Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, kierowany przez pozwanego M. K. (2) samochód D. (...) nr rej. (...) nie posiadał, w chwili zdarzenia obowiązkowego ubezpieczenie OC. Okoliczność ta nie budziła wątpliwości Sądu bowiem zarówno z notatki informacyjne z dnia 15 marca 2011 r. wynikało, że samochód ma ubezpieczenie do dnia 5 lutego 2008 r. w (...) S.A. w W.. Wynika to również z pisma (...) S.A. w S., jak również z pisma (...) S.A. w W.. Pozwany nie złożył żadnych innych wniosków dowodowych, zaś z załączonych do sprzeciwu dokumentów, nie wynika aby przedmiotowych samochód w chwili szkody posiadał ubezpieczenie. Nie jest zaś rzeczą Sądu poszukiwanie dowodów za stronę, to strona zgodnie z art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Pozwany pomimo pouczenia nie złożył żadnych wniosków dowodowych. Z informacji uzyskanej przez Sąd z (...) S.A. w W. wynika, że samochód kierowany przez pozwanego D. nr rej (...) nie posiała ubezpieczenia w tym Towarzystwie. To pozwany powinien wskazać Sądowi, w jakim towarzystwie ubezpieczeniowym samochód był ubezpieczony, skoro należał on do jego poprzedniego pracodawcy. Sąd z urzędu zwrócił się do właściciela samochodu L. M. z prośbą o udzielenie informacji czy przedmiotowy samochód był ubezpieczony, a jeżeli tak to do złożenia dowodu ubezpieczenia samochodu za rok 2010. L. M. w piśmie skierowanym do Sądu wskazał, że samochód sprzedał i wszystkie dokumenty przekazał nowemu właścicielowi.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc, który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem lub radcą prawnym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Koszty zastępstwa procesowego Sąd zasądził na podstawie § 6 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, który stanowi, że stawki minimalne wynoszą przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 1 500 zł do 5 000– 600 zł. Do kosztów tych należało doliczyć opłatę od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. A zatem Sąd zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 754 zł. tj. opłatę od pozwu w wysokości 137 zł, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 617 zł.