Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wrocław, dnia 6 czerwca 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSO Sławomir Urbaniak

Protokolant:Irmina Szawica

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2013 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa J. L.

przeciwko Towarzystwu (...) SA w W.

o zapłatę i ustalenie

I.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 150.000 zł (sto pięćdziesiąt tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 28 maja 2011 r. do dnia zapłaty;

II.  dalej idące powództwo oddala;

III.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 8.017 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

IV.  nakazuje każdej ze stron aby uiściły na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego we Wrocławiu) kwoty po 807,09 zł tytułem kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Powód J. L. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. kwoty 200.669 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 21.05.2011 r. Domagał się także ustalenia odpowiedzialności na przyszłość strony pozwanej za skutki wypadku, któremu powód uległ w dniu 20.12.2010 r. oraz zasądzenia kosztów procesu. W uzasadnieniu żądania wskazał, że strona pozwana, w ramach zawartej umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, ponosi odpowiedzialność za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 20.12.2010 r. Na skutek tego zdarzenia komunikacyjnego J. L. doznał bardzo ciężkich obrażeń ciała zagrażających utratą życia. Bezpośrednio po wypadku powód był w stanie bardzo ciężkim. Przez okres 3 miesięcy przebywał w leczeniu szpitalnym, był wielokrotnie operowany. W szpitalu stwierdzono u niego ostrą niewydolność oddechową, uraz klatki piersiowej, wielomiejscowe złamanie żeber, stłuczenie płuc, odmę płucną, złamanie (...) i (...), stan po laparotomii zwiadowczej, stan po zespoleniu i stabilizacji (...) i (...), stan po tracheotomii, półpasiec. Powód był konsultowany wielokrotnie neurochirurgicznie i neurologicznie z powodu silnych bólów głowy, problemów z pamięcią, koncentracją oraz z powodu zaburzeń świadomości. Leczony był silnymi lekami przeciwbólowymi i rehabilitacyjnie. Po opuszczeniu szpitala leczony specjalistycznie przez lekarza neurologa. Lekarz psychiatra rozpoznał u niego zaburzenia procesów myślowych i ograniczoną chwiejność emocjonalną. Powód wymaga obecnie opieki osób trzecich w wykonywaniu podstawowych czynności życiowych, jak ubieranie, przygotowanie posiłków, toaleta. J. L. na skutek wypadku doznał ogromnej krzywdy w postaci cierpień fizycznych, psychicznych, rozstroju zdrowia i związanego z tym kalectwa. Przed wypadkiem był zdrowy, pomagał dzieciom finansowo, opiekował się wnukami. Po tym zdarzeniu pozostały na ciele powoda ogromne blizny. J. L. nadal cierpi na silne bóle głowy, ma koszmary nocne , problemy z pamięcią i koncentracją. Nadal jest leczony psychiatrycznie.

Strona pozwana przyznała i wypłaciła powodowi zadośćuczynienie w kwocie 50.000 zł. Przyznana kwota zdaniem powoda jest nieadekwatna do doznanych obrażeń . Na dochodzoną w tym procesie kwotę składają się kwota 200.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwota 669,50 zł z tytułu poniesionych kosztów dojazdu żony powoda. Odsetki powód liczył na podstawie art. 817 par. 1 kc przyjmując 5 dni na pocztę.

W piśmie procesowym z dnia 28.08.2012r (k.156-157) powód rozszerzył żądanie pozwu o dalszą kwotę 100.000 zł biorąc pod uwagę ustalony przez biegłych sądowych lekarzy procentowy uszczerbku na zdrowiu powoda.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (k.31-32) wniosła o oddalenie w całości żądania powoda, również w części rozszerzonego powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Roszczenie powoda w jej ocenie było bezzasadne. Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwana przyznała powodowi kwotę 50.000 zł, która stanowi ekwiwalent doznanych cierpień psychicznych i fizycznych pozostających w związku z wypadkiem. Pozwana ustalając wysokość zadośćuczynienia uwzględniła wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy – cierpienie fizyczne, ból, rodzaj zastosowanego leczenia, długość leczenia, przebyte operacje i stopień uszczerbku na zdrowiu oraz wiek poszkodowanego. W postępowaniu likwidacyjnym lekarz badający powoda orzekł 30 punktowy uszczerbek na zdrowiu. Przyznana suma jest odpowiednia do doznanej krzywdy w rozumieniu art. 445 par. 1 kc i kompensuje doznaną krzywdę. Odnosząc się do żądania zwrotu kosztów dojazdu pozwana wskazywała, że żądanie to jest nieudowodnione zarówno co do zasady jak i wysokości. Wykaz dojazdów przedłożony prze powoda nie może stanowić wystarczającego dowodu na potwierdzenie zasadności i wysokości przedmiotowego roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20.12.2010 r. na drodze publicznej pomiędzy B. a B., w gminie D. doszło do wypadku komunikacyjnego, na skutek którego J. L. doznał obrażeń ciała. Powód poruszając się prawidłowo rowerem po drodze publicznej został potrącony przez samochód osobowy kierowany prze sprawcę zdarzenia P. N.

Dowód: okoliczności bezsporne, nadto akt oskarżenia p-ko P. N. k 8-9

Strona pozwana Towarzystwo (...) S.A. ponosi odpowiedzialność za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 20.12.2010 r. w ramach zawartej umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej /bezsporne/.

Bezpośrednio po zdarzeniu J. L.w stanie bardzo ciężkim został przewieziony helikopterem do (...) (...) Szpitala (...)we W.. Początkowo przebywał na oddziale (...)(20.12.2010r. – 13.01.2011r.), następnie na oddziale (...)Ogólnej (13.01.2011r. – 21.01.2011r.). Na skutek wypadku drogowego powód doznał obrażeń ciała w postaci urazu wielonarządowego. Po rozpoznaniu w szpitalu stwierdzono u niego ostrą niewydolność oddechową, uraz klatki piersiowej, wielomiejscowe złamanie żeber, złamanie prawego wyrostka żebrowego, stłuczenie płuca prawego, prawostronną odmę płucną, złamanie trzonów kręgów (...)i (...). W dniu 20.12.2010.r wykonano operacyjnie laparotomię zwiadowczą. W dniu 22.12.2010 r. wykonano tracheotomię przezskórną. Dnia 27.12.2010 r. dokonano operacyjnego zespolenia stabilizacji kręgów th3- th7. W dniu 29.12.2010 r. rozpoczęto wybudzanie pacjenta ze śpiączki farmakologicznej. Od 7.01.2011 r. pozostawał na wydolnym oddechu własnym przez rurkę tracheotomijną. Dwukrotnie miał zakładany drenaż do prawej jamy opłucnowej. Nie był w stanie samodzielnie odkrztuszać wydzieliny. Był karmiony. Dnia 12.01.2011 r. założono trachostomijną rurkę foniatryczną. Stwierdzono też u powoda półpasiec.

Dowód: karta leczenia szpitalnego k. 10-11, kara leczenia szpitalnego k. 14, karta operacji k. 12-13

Po opuszczeniu szpitala powód wymagał opieki i pomocy osób trzecich w wykonywaniu podstawowych czynności życia codziennego (ubieranie, przygotowywanie posiłków, czynności higieniczne i fizjologiczne) – przez 8 godzin dziennie. Rany pooperacyjne trudno się goiły. Miał trudności z poruszaniem się. Opiekowała się powodem żona. Korzystał z porad lekarzy specjalistów: neurologa, psychiatry, psychologa oraz okulisty.

Dowód: zeznania świadka M. L. k. 65 i przesłuchanie powoda k. 65

W okresie od 22.02.2011 r. do 29.03.2011 r. powód został poddany rehabilitacji na Oddziale Rehabilitacyjnym (...) Zakładu (...) we W., gdzie zastosowano cykl usprawniania leczniczego.

Dowód: karta informacyjna leczenia k. 18,

W dniu 9.03.2012 r. ponownie był hospitalizowany i poddany leczeniu operacyjnemu przepukliny brzusznej. Wykonano hernioplastykę sp. zdwojenia. Zalecono oszczędzający tryb życia przez 6 miesięcy. Powód wymagał dalszego specjalistycznego leczenia.

Dowód: karta informacyjna k. 133, skierowanie do poradni specjalistycznej k. 134, zaświadczenie lekarskie z dnia 27.02.2012 r. k. 146, zaświadczenie lekarskie k. 136

Z powodu przykurczu zgięciowo-wyprostnego w stawie biodrowymi i dolegliwości bólowych powód w okresie 3.12.2012 r. do 7.03.2012 r. poddany był dalszemu leczeniu szpitalnemu w zamiejscowym oddziale (...) Ogólnoustrojowej we W..

Dowód: karta informacyjna k. 132

Stan zdrowia J. L. przed zdarzeniem z dnia 20.12.2010 r. był dobry. Przed wypadkiem zatrudniał się sezonowo przy zalesianiu, wynajmował się do prac polowych, zawsze był aktywny, miał dobre samopoczucie, czuł się potrzebny. Po wypadku utracił sprawność fizyczną, źle znosi wymuszoną bezczynność, czuje się wyobcowany, przygnębiony brakiem istotnej poprawy sprawności. Obecnie odczuwa bóle głowy o znacznym nasileniu, ma trudności z zapamiętywaniem i skupieniem uwagi, ma okresowe zaburzenia świadomości, problemy ze spaniem, odczuwa bóle o charakterze pieczenia kręgosłupa piersiowego.

Biorąc pod uwagę wyłącznie uszkodzenia klatki piersiowej i ich następstwa łączny trwały ubytek na zdrowiu J. L., ustalony na podstawie załącznika do rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu z dnia18.12.2002 r., oceniony został na 25% , w tym

- nieprawidłowa wydolność oddechowa i funkcja płuca prawego, powstanie zrostów opłucnowych i nieprawidłowe ustawienie kopuły przepony - z pkt. (...) – 10%,

- zaburzenia restrykcyjne funkcji wentylacyjnych, stan po złamaniu żeber po obu stronach klatki piersiowej z dolegliwościami bólowymi o charakterze opłucnowym - z pkt. F 58b- 15%

Zmiany mają charakter stabilny i nie będą ulegać pogorszeniu w przyszłości.

Dowód: Opinia biegłego sądowego z zakresu choroby płuc i chorób wewnętrznych M. M. k. 69-71, zeznania świadka i przesłuchanie powoda

Biegli lekarze specjaliści neurolog i chirurg ortopeda po dokonaniu analizy dokumentacji leczniczej, medycznej, obrazowej oraz po przeprowadzonym badaniu ustalili u powoda w związku z wypadkiem w dniu 20.12.2010 r. na podstawie załącznika do rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia18.12.2002 r., trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 30% z następującym wyliczeniem:

- niestabilne złamanie kręgów (...) i (...) leczone operacyjnie, znacznie nasilona kyfotyzacja z wydatnym „garbem” pourazowym, znacznym ograniczeniem ruchomości tego odcinka kręgosłupa na pograniczu zesztywnienia i objawowym zespołem bólowym – według pozycji 90b ocenione na 25%,

- niewielka przepuklina brzuszna w bliźnie pooperacyjnej po diagnostycznym otwarciu brzucha oceniona według pozycji 65 na 5%.

Złamanie dwóch kręgów piersiowych i zasolenie operacyjne kręgów piersiowych skutkuje znacznym zagięciem kyfotycznym oraz znacznym już nieodwracalnym usztywnieniem tułowia. Obecność zaznaczonych objawów korzeniowych z odcinka piersiowego kręgosłupa wynika z zagięcia kyfotycznego i usztywnienia tułowia. Zespół bólowy wynika z tego powodu. Zmiany te należy oceniać z jednej pozycji, w tym przypadku z pozycji 90b jako, że jest ona bardziej uniwersalna i obejmuje wszystkie skutki zdarzenia.

Obecnie powód może wymagać pomocy ze strony innych osób w wykonywaniu cięższych prac fizycznych i częściowo przy ubieraniu się. Konieczność pomocy innych osób nie przekracza 2 godzin dziennie. Utrzymujący się zespół bólowy kręgosłupa piersiowego i jego zesztywnienie może utrudniać poruszanie się i wymaga dalszej rehabilitacji ruchowej, ale i samodzielnej pracy powoda. Nie można wykluczyć, że będzie utrzymywał się przez dłuższy czas. Brak niedowładu kończyn rokuje dobrze w tym sensie, że ułatwi prowadzenie skutecznej rehabilitacji. W przyszłości może utrzymywać się zespół bólowy, okresowo może nasilać się . Powód wymagać będzie systematycznego leczenia rehabilitacyjnego.

Dowód: opinia sądowo lekarska wydana przez biegłych lekarzy specjalistę neurologa E. T. i specjalistę Chirurga ortopedę K. C. k. 91-99 opinia uzupełniająca k. 191

Po przeprowadzonym badaniu stanu psychicznego i badań psychologicznych oraz analizie dokumentacji medycznej u J. L. rozpoznano ograniczone dysfunkcje (...). Stwierdzono u powoda ograniczoną chwiejność afektywną. Na skutek wypadku komunikacyjnego, któremu powód uległ w 20.12.2010 r. doznał 50% uszczerbku na zdrowiu z pkt-u 96 załącznika do rozporządzenia z dnia 18.12.2002 r. J. L. ujawnia znacznie nasilone zaburzenia nastroju, ma zaburzenia snu, towarzyszy mu stałe uczucie niepokoju i napięcia. Główną przyczyną poczucia dyskomfortu są znaczne zaburzenia pamięci szczególnie świeżej. Utrudnia mu to codzienne funkcjonowanie. Powód nie jest w stanie przyswoić sobie nowych treści i zapamiętać nowych doświadczeń. Zaburzenia koncentracji i uwagi są przyczyną znacznie pogorszonego funkcjonowanie poznawczego. To powoduje izolację społeczną i ograniczona samodzielność.

Dowód: opinia biegłego sadowego z zakresu psychologii D. W. (1) i specjalisty psychiatrii A. G. k.139-140, opinia uzupełniająca k. 215, ustna opinia uzupełniająca, e- protokół z dnia 21.03.2013r. 02:09- 26:26

Sprawność mechanizmów zaradczych jest u powoda obniżona. J. L. jest skłonny do przyjmowania pesymistycznej postawy życiowej, odczuwa niepewność i lęk przed przyszłością, wykazuje obniżoną motywację do poprawy stanu zdrowia. Nabyta niesprawność fizyczna oraz utrzymujący się dyskomfort psychiczny skutkuje istotnym załamaniem i pogorszeniem w wielu obszarach życia opiniowanego. Towarzyszy mu poczucie niemożności uzyskania satysfakcjonujących kontaktów rodzinnych i społecznych Zmiany te mają charakter utrwalony. Uszkodzenia te jakkolwiek nakładają się na zmiany inwolucyjne dotyczące głównie sprawności intelektualnej są przede wszystkim skutkiem wypadku. Powód potrzebuje systematycznej rehabilitacji w zakresie dysfunkcji fizycznej ale i też kompleksowych oddziaływań psychologiczno-socjalnych w celu zaktywizowania go do wysiłków ukierunkowanych na polepszenie sprawności oraz podwyższenie jakości życia w aspekcie psychicznym.

Dowód: częściowo opinia biegłego sądowego z zakresu psychologii K. G. k. 174-177, opinia uzupełniająca k. 216-217

Pismem z dnia 14.04.2011 r. powód zwrócił się do pozwanej z żądaniem przyznania zadośćuczynienia w kwocie 300.000 zł oraz zwrotu kosztów dojazdów do lekarzy, na rehabilitację w kwocie 669,60zł, a nadto o przyznanie renty na zwiększone potrzeby w wysokości 1.000 zł oraz ustalenie odpowiedzialności za skutki zdarzenia.

Decyzją z dnia 1.06.2011 r. przyznano powodowi kwotę 50.000 zł za uszkodzenia ciała i rozstrój zdrowia

Dowód: pismo powoda z dnia 14.04.2011r. k. 23-25, pismo (...) W.z dnia 01.06.2011r. k. 26, akta szkody nr (...)

Sąd zważył co następuje:

Powództwo częściowo zasługiwało na uwzglednienie.

Powód domagał się w niniejszym postępowaniu zasądzenia na jego rzecz od strony pozwanej Towarzystwa (...) S.A. kwoty 300.669 zł wraz z odsetkami od dnia 21.05.2011 r. Domagał się także ustalenia odpowiedzialności na przyszłość strony pozwanej za skutki wypadku, któremu powód uległ w dniu 20.12.2010 r. Bezsporne w niniejszej sprawie było, że w dniu 20.12.2010 r. doszło do wypadku, w którym poszkodowany został powód. Bezspornym była również co do zasady odpowiedzialność strony pozwanej za szkodę w związku z zaistniałym wypadkiem. Spór koncentrował się wokół wysokości należnego świadczenia na rzecz powoda. Postępowanie likwidacyjne prowadzone przez stronę pozwaną zakończyło się częściową zapłatą na rzecz powoda zadośćuczynienia. Wypłacona kwota 50.000 zł jest w ocenie powoda niewystarczająca i nie spełnia swojej kompensacyjnej funkcji.

Zakres odpowiedzialności cywilnej osoby odpowiadającej za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia regulują w sposób szczególny art. 444-448 k.c. Roszczenie powoda dotyczące zadośćuczynienia wywiedzione zostało w pierwszej kolejności z art. 445 § 1 w zw. z art. 444 k.c., zgodnie z którym między innymi w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zadośćuczynienie stanowi formę rekompensaty z tytułu szkody niemajątkowej. Podstawą żądania z art. 445 k.c. jest doznana krzywda niemajątkowa w postaci ujemnych przeżyć związanych z cierpieniami psychicznymi i fizycznymi pokrzywdzonego, wynikająca z naruszenia dóbr osobistych wskazanych w tym przepisie. Krzywdą zaś, w rozumieniu tego przepisu, będzie z reguły trwałe kalectwo poszkodowanego powodujące cierpienia fizyczne oraz ograniczenie ruchów i wykonywanie czynności życia codziennego.

W toku postępowania dowodowego powód wykazał w sposób należyty szkodę niemajątkową w postaci powstałego uszczerbku na zdrowiu, której doznał w związku z wypadkiem z dnia 20.12.2010 r. Bezpośrednio po wypadku powód był w stanie bardzo ciężkim, zagrażającym życiu, doznał urazu wielonarządowego. Jak wynika z poczynionych ustaleń powód był hospitalizowany przez 3 miesiące, przeszedł kilka skomplikowanych zabiegów operacyjnych, wciąż pozostaje pod kontrolą lekarzy specjalistów. W całym tym okresie odczuwał silny ból i cierpienie.

Dokonując oceny stopnia utraty zdrowia powoda Sąd oparł się przede wszystkim na ustaleniach biegłych sądowych lekarzy, w tym na opinii biegłego z zakresu chorób płuc, lekarza neurologa i chirurga ortopedy oraz lekarza psychiatry i psychologa. W niekwestionowanej opinii lekarza pneumonologa wskazano, że wypadek komunikacyjny, w którym uczestniczył powód spowodował u niego ciężkie uszkodzenia i zaburzenia funkcji układu oddechowego, co spowodowało ostrą niewydolność oddechową, skutkującą 30 % uszczerbkiem na zdrowiu.

W ocenie Sądu również opinia biegłych neurologa i chirurga ortopedy jest rzetelna, logiczna i wyczerpująca. Sąd nie znalazł podstaw by zakwestionować jej przydatność w sprawie. Biegli w sposób prawidłowy ocenili przedstawioną dokumentację medyczną i po przeprowadzonym badaniu podmiotowym ustalili 30 % uszczerbek na zdrowiu powoda. Biegli lekarze specjaliści odnosząc się do zarzutów strony pozwanej w sposób przekonywujący wyjaśnili, dlaczego zakwalifikowali uszczerbek na zdrowiu powoda z pkt 90b (który opisuje uraz w postaci „uszkodzenia kręgosłupa w odcinku piersiowym i lędźwiowym – całkowite zesztywnienia), a nie jak zarzuca pozwana z pkt 90 a jako ograniczenie ruchomości w zakresie rotacji powyżej 20 stopi lub zginania do 50 cm, która przewiduje uszczerbek 15%. Biegli wzięli pod uwagę bardzo znaczne ograniczenie ruchomości w zakresie kręgosłupa piersiowego graniczące z zesztywnieniem, powstanie znacznie nasilonej kyfotyzacji z wydatnym „garbem” pourazowym, konieczność przeprowadzenia skomplikowanego i wysoce specjalistycznego zabiegu operacyjnego, obecność objawów korzeniowych z odcinka piersiowego kręgosłupa. W ich ocenie nie można pominąć w/w okoliczności i oceniać uszczerbek tylko na podstawie oceny ruchomości kręgosłupa, tym bardziej, że ograniczenie tego odcinka graniczy z zesztywnieniem. Ponadto podali, że rokowania na przyszłość nie są korzystne.

Sąd w ocenie swojej uwzględnił też konsekwencje doznanego urazu, które trwają do chwili obecnej i będą trwały w przyszłości. Obecnie powód wymaga dalszego leczenia specjalistycznego i kompleksowej rehabilitacji, a skutki doznanej szkody będą dla powoda źródłem stałych dolegliwości. Przede wszystkim takie ograniczenia ruchowe powodują niemożność wykonywania codziennych swoich obowiązków w dotychczasowym wymiarze. Sąd uwzględnił również konsekwencje jakie przebyty uraz wywarł na zdrowiu psychicznym powoda, który przez biegłych lekarzy psychiatrę i psychologa oceniony został na 50%. Biegli w opinii uzupełniającej w sposób wyczerpujący wyjaśnili podstawy ustalonego stopnia uszczerbku. Wnioski tej opinii zostały wydane w oparciu o badania kliniczne, psychologiczne, a w szczególności o badania neuropsychologiczne. W ocenie Sądu są one spójne, logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Biegli w sposób przekonywujący wyjaśnili podstawy postawionej diagnozy. Stwierdzone u powoda organiczne dysfunkcje w obrębie (...)prowadzą do obserwowanych zaburzeń całej sfery poznawczej. Zmiany w zakresie układu nerwowego, istnienie podwyższonego napięcia, niepokoju, drażliwości, łatwości popadania w irytację, zaburzenia snu i koncentracji wywierają ogromne skutki w sferze psychicznej powoda, co z kolei przekłada się na jego życie rodzinne. Chwiejność afektywna dotyczy codziennego życia. Najistotniejszą konsekwencją tego urazu jest istotne pogorszenie jakości życia. Ważne jest również to, że te wyższe czynności psychiczne uległy zaburzeniu nieodwracalnemu. Dlatego też w ocenie biegłych, orzeczony przez lekarza psychiatrę 50% uszczerbek jest adekwatny do doznanego urazu. Z taką oceną Sąd w pełni się zgadza. Biegli wyjaśnili też, że procesy poznawcze i poszczególne ich funkcje oceniane są w badaniu klinicznym i badaniu neuropsychologicznym. Natomiast badanie Eeg, a nawet badania obrazowe głowy, (...)jest przydatne jedynie w badaniach zaburzenia w sferze struktury mózgu i było zbędne w badaniach zaburzeń strony emocjonalnej. Wyjaśnia to też dlaczego te zaburzenia nie zostały stwierdzone przez lekarza neurologa, który właśnie ocenia zaburzenia w obrębie struktury. Opinia lekarzy biegłego sądowego z zakresu psychologii D. W. (2)i specjalisty lekarza psychiatrii A. G.w ocenie globalnych skutków całościowego funkcjonowania powoda nie jest sprzeczna z opinią z dnia 14.11.2012 r. biegłego sądowego z zakresu psychologii K. G.. Biegła ta nie podważyła ustalonego przez lekarza psychiatrę procentowego uszczerbku na zdrowiu. Potwierdziła istnienie deficytu poznawczego w zakresie pamięci, koncentracji, uwagi, obniżonej zdolności zdobywania doświadczeń, co przekłada się na trudne adaptowanie się do warunków i sytuacji. Wykazała na obecność uszkodzeń w obrębie centralnego układu nerwowego które manifestują się wzmożoną impulsywnością, łatwym uwalnianiem negatywnych emocji i niekorzystnie wpływają na codzienne funkcjonowanie. W ustnej opinii uzupełniającej biegły psycholog D. W. (1)i specjalista psychiatrii A. G.choć wskazują, że obecnie u powoda nie można zdiagnozować zespołu stresu pourazowego to podają, że nie jest wykluczone, że takie objawy występowały wcześniej, bezpośrednio po wypadku. W ocenie skutków zdarzenia opinia biegłego psychologa D. W. (1)i specjalisty psychiatrii A. G.idzie dalej i nie można uznać, że pozostaje ona w sprzeczności z opinią biegłej K. G.. Dlatego też Sąd nie znalazł potrzeby powołania dowodu z opinii kolejnego biegłego psychiatry i wniosek dowodowy strony pozwanej oddalił.

Sąd wziął pod uwagę również to, że następstwem wypadku była konieczność zmiany dotychczasowego trybu życia. Uszkodzenia w sferze psychicznej powoda, jakkolwiek nakładają się na zmiany inwolucyjne dotyczące głównie sprawności intelektualnej, są przede wszystkim skutkiem wypadku. Powód pomimo podeszłego wieku przed wypadkiem prowadził aktywny tryb życia miał motywację do podejmowania prac, nie lubił być bezczynny, ujawniał zainteresowanie rodziną. Wskazuje to, że zmiany inwolucyjne nie powodowały istotnego pogorszenia jego całościowego funkcjonowania. Dopiero po wypadku ujawniły się zaburzenia w sferze samopoczucia psychicznego w postaci zaburzeń emocjonalnych.

Do czasu opuszczenia szpitala powód wymagał pomocy osób trzecich. W późniejszym okresie także zdany był przez wiele tygodni na pomoc rodziny, bowiem nie mógł sam wykonywać wielu podstawowych czynności. Odczuwał w związku z tym ogromny dyskomfort. Uciążliwości wiązały się też z koniecznością odbywania stałych kontroli szpitalnych i ambulatoryjnych, potrzebą przyjmowania leków, podjęcia leczenia usprawniającego i rehabilitacji. Bezpośrednim następstwem urazu, mimo przeprowadzonego z powodzeniem leczenia operacyjnego, jest ograniczenie ruchomości w zakresie zgięcia i wyprostu.

Prawidłowe ustalenie wysokości należnego zadośćuczynienia wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności, mogących mieć w danym przypadku znaczenie. Nadto zarówno okoliczności wpływające na wysokość zadośćuczynienia, jak i kryteria ich oceny powinny być rozważane indywidualnie w związku z konkretną osobą pokrzywdzonego (por. wyrok SN z dnia 26 listopada 2009 r., III CSK 62/09, OSNC-ZD 2010, Nr 3, poz. 80). Zatem ustalając wysokość zadośćuczynienia w niniejszej sprawie należało wziąć pod uwagę przede wszystkim wysokość uszczerbku na zdrowiu fizycznym powoda, który wyniósł 105%, (uszkodzenia klatki piersiowej 25%, neurologiczno-chirurgiczne 30 % i psychologiczno-psychiatryczne 50%) rodzaj i rozmiar doznanych obrażeń. Uwzględniono też trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym powoda. Sąd miał na uwadze stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, długość leczenia i związane z nią niedogodności, sytuację rodzinną poszkodowanego, ograniczenia na przyszłość jego możliwości w życiu osobistym i trwałość skutków czynu niedozwolonego.

Zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny, a więc przedstawiać musi ekonomicznie odczuwalną wartość. Zdrowie, ponad wszelką wątpliwość jest dobrem szczególnie cennym dlatego przyznawane kwoty zadośćuczynienia nie mogą być zaniżane. Określając wysokość "odpowiedniej sumy" tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę - sąd, któremu ustawodawca pozostawił w tym względzie dużą swobodę, nie może jednak abstrahować od stopy życiowej społeczeństwa. Porównanie kwoty zadośćuczynienia do aktualnych warunków i przeciętnej stopy życiowej społeczeństwa ma z jednej strony zapewnić godziwe wynagrodzenie doznanej krzywdy, z drugiej natomiast zapobiec nieproporcjonalnemu przysporzeniu majątkowemu.

Reasumując w ocenie Sądu, mając na względzie wskazane powyżej kryteria odpowiednią kwotą zadośćuczynienia byłaby kwota 150.000 zł, która łącznie z wypłaconą dotychczas przez pozwaną kwotą 50.000 zł stanowiłaby należytą rekompensatę krzywdy powoda czyniąc zadość kryteriom ustalania słusznego i sprawiedliwego zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie orzekane na podstawie art. 445 § 1 k.c. ma charakter całościowy i powinno stanowić swoistą rekompensatę za całą krzywdę doznaną przez osobę poszkodowaną.

Mając zatem powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 150.000 zł tytułem zadośćuczynienia, o czym orzekł w pkt. I wyroku.

Sąd nie uwzględnił żądania powoda dotyczącego zwrotu kosztów dojazdu albowiem roszczenie w tym zakresie nie zostało udowodnione Powód nie przedstawił żadnych dowodów na to, że takie koszty żona powoda istotnie poniosła (np. bilety komunikacyjne) , a sam wykaz dojazdów przedłożony przez powoda (rozliczenie kosztów dojazdu k. 27) nie może stanowić wystarczającego dowodu na potwierdzenie zasadności i wysokości przedmiotowego roszczenia.

Rozstrzygnięcie co do odsetek Sąd wydał w oparciu o art. 817 §1 k.c. Zgodnie z przywołanym przepisem ubezpieczyciel winien spełnić świadczenie w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Powód, zgłosił stronie pozwanej roszczenie w dniu 27.04.2011r. Mając zatem na względzie przewidziany 30- dniowy termin realizacji świadczenia Sąd uznał, że powodowi należne są odsetki za opóźnienie od dnia 28.05.2011 r.

Sąd stwierdził, że powód nie wykazał interesu prawnego w ustaleniu odpowiedzialności strony pozwanej za szkody mogące powstać w przyszłości z wypadku, któremu uległ powód w dniu 20.12.2010 r. ( art. 189 kpc) i dlatego żądanie to oddalił. Biegli lekarza badający powoda wskazali, że zmiany mają charakter stabilny i nie będą ulegać pogorszeniu przyszłości .

Podstawę orzeczenia o kosztach zawartego w punkcie III wyroku stanowił przepis art. 100 zdanie pierwsze k.p.c., zgodnie, z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań, koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Wyrażona w tym przepisie zasada kompensaty kosztów procesu znajduje zastosowanie w wypadku częściowego uwzględnienia żądań, co miało miejsce w sprawie będącej przedmiotem postępowania. Strony wygrały ten proces w 50 % i w tym stosunku zostały rozliczone poniesione przez niech koszty. Powód poniósł koszty, na które składają się: opłata sądowa od pozwu -10.034 zł, opłata od rozszerzonego powództwa -5.000 zł i zaliczka na biegłych 1.000 zł, a także koszty zastępstwa procesowego w kwocie 7217zł, łącznie 23.251zł.

Strona pozwana natomiast poniosła koszty zastępstwa procesowego w kwocie 7217zł.

Każdej ze stron należało zwrócić poniesione koszty w połowie. Potrącając wzajemnie te koszty Sąd ustalił, że stronie powodowej należy się zwrot kwoty 8.017zł ( pkt III wyroku).

W pkt IV wyroku Sad mając na względzie wynik procesu nakazał stronom uiścić na rzecz Skarbu Państwa kwoty po 807, 09 zł tytułem niezapłaconych kosztów sądowych (są to koszty opinii biegłych łącznie w kwocie 2.614, 19 zł pomniejszone o 1.000 zł uiszczonej zaliczki).

Z. 1) odnotować uzasadnienie,

2) odpisy wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron,

3) kal. 14 dni