Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2013 roku

Sąd Okręgowy w Słupsku VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Witold Żyluk

Sędziowie: SO Robert Rzeczkowski

del. do SO SR Klaudia Ł.

Protokolant Katarzyna Gill

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej del. do Prokuratury Okręgowej Michała Krzemianowskiego

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2013 roku

sprawy E. W.

oskarżonej o czyn z art. 278 § 1 k.k.

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonej

od wyroku Sądu Rejonowego w Lęborku VII Zamiejscowy Wydział Karny
z siedzibą w B.

z dnia 7 marca 2013 roku w sprawie VII K 57/13

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę E. W. przekazuje Sądowi Rejonowemu w Lęborku VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w B. do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt VI Ka 228/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Lęborku – VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w B., z dnia 07 marca 2013r., E. W.,

oskarżona o to, że: w dniu 16 lipca 2012r. w T., gmina T., dokonała kradzieży pieniędzy w kwocie 1.200 zł, czym działała na szkodę G. K.,

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 kk;

uznana została za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, z tym ustaleniem, że czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi i za to, na podstawie art. 278 § 3 kk w zw. z art. 35 § 1 kk skazana została na karę 10 miesięcy ograniczenia wolności, z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Na podstawie art. 36 § 2 kk w zw. z art. 72 § 2 kk oskarżona zobowiązana została do naprawienia w całości szkody wyrządzonej przestępstwem, poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 1.200 zł, w terminie roku od uprawomocnienia się wyroku.

W wyroku zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. kwotę 1.047, 96 zł tytułem wynagrodzenia obrońcy z urzędu. Zasądzono też od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe i wymierzono jej 180 zł tytułem należnej opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonej, zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, poprzez przyjęcie, iż oskarżona dopuściła się zarzucanego jej czynu mimo braku wystarczających dowodów.

Apelujący zarzucił nadto obrazę przepisów postępowania, mające wpływ na treść orzeczenia, tj. przepisy art. 4 kpk i art. 5 § 2 kpk, nakazujące rozstrzygać na korzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości.

Zarzucił także rażącą niesprawiedliwość orzeczenia, poprzez zastosowanie wobec oskarżonej domniemania winy, pomimo oczywistego braku dowodów świadczących przeciwko niej.

Wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wyrok należało uchylić, jednakże z innych przyczyn niż podane w apelacji. Rażące naruszenie prawa przez Sąd Rejonowy nie pozwoliło Sądowi Okręgowemu na merytoryczny osąd apelacji. W przedmiotowej sprawie doszło zatem do naruszenia art. 410 kpk i art. 182 § 1 kpk, co miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

Nie może być poddany merytorycznej ocenie wyrok oparty na dowodach przeprowadzonych wbrew przepisom ustawy. A za takie działanie uznać należy doprowadzenie przez Sąd Rejonowy do przesłuchania w sprawie świadka D. W., która zgodnie z przysługującym jej w art. 182 § 1 kpk prawem odmówiła składania zeznań.

Niezrozumiałym w tym przypadku staje się zapis zawarty na stronie 7 uzasadnienia, jakoby Sąd orzekając w sprawie, nie wziął pod uwagę zeznań tego świadka, podczas gdy świadek faktycznie zostaje przepytywany i poddany konfrontacji na rozprawie w dniu 08.01.2013r.

Naruszenia rygoru z art. 182 kpk nie łagodzi w żaden sposób odnotowana w protokole rozprawy uwaga, iż „świadek nie będzie przesłuchiwany na okoliczność związaną z kradzieżą pieniędzy…, a jedynie w zakresie dot. wizyt policji w ich miejscu zamieszkania i sposobu przesłuchania jej męża… i w tym zakresie świadek nie może skorzystać z prawa do odmowy składania zeznań.”

Podkreślić należy, iż sprawa toczy się cały czas z oskarżenia publicznego przeciwko E. W. – córce świadka i rażącym błędem było udzielanie przez Sąd Rejonowy powyższego pouczenia wobec D. W..

Bez przesądzania o końcowym orzeczeniu, stwierdzić należy, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd Rejonowy powinien także dążyć do ustalenia i należycie ocenić kwestię obecności S. W. w samochodzie pokrzywdzonego, tak aby wyeliminować wszelkie wątpliwości, jakie mogą wiązać się z obecnością tej osoby na miejscu zdarzenia. Jak wynika z ustaleń Sądu Rejonowego, pokrzywdzony G. K. i oskarżona E. W. nie byli cały czas sami, towarzyszył im także ojciec oskarżonej - przez co krąg poszlak w przedmiotowej sprawie znacznie się rozszerza.

W świetle powyższych ustaleń, zaskarżony wyrok należało więc uchylić, albowiem Sąd Rejonowy przeprowadził dowód w postaci zeznań osoby, która posiadała uprawnienia do domowy składania zeznań i z uprawnień tych skorzystała.

Z tych względów, na mocy art. 437 § 2 kpk , orzeczono jak w sentencji.