Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 lipca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, II Wydział Karny, w składzie:

przy udziale J. S., Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi

po rozpoznaniu w dniu 30 lipca 2013 r.

sprawy

K. B.

oskarżonego z art. 13 §1 kk w zw. z art. 280 §2 kk; art. 280 §2 kk; art. 263 §2 kk;

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 29 marca 2013 r., sygn. akt IV K 54/12

na podstawie art. 437 §1 kpk i art. 624 §1 kpk

1)  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację obrońcy za oczywiście bezzasadną;

2)  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. C. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł tytułem kosztów nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3)  zwalnia oskarżonego od kosztów sadowych za postępowanie odwoławcze.

II AKa 117/13

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem z dn. 29 marca 2013 r. uznał K. B. za winnego tego, że działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu zanim zapadł pierwszy choćby nieprawomocny wyrok co do któregokolwiek z czynów, w warunkach ciągu przestępstw opisanych w art. 91 § 1 kk, dopuścił się w okresie od 14 maja 2010 r. do 1 lipca 2011r. w Ł., C., K., S., P., W., K. i S. dokonania 15 kwalifikowanych rozbojów z użyciem broni palnej i dwóch usiłowań rozbojów, dokonując zaboru w celu przywłaszczenia pieniędzy w łącznej kwocie 171.710 zł. i przyjmując, że oskarżony wypełnił znamiona czynów przewidzianych w art. 13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 2 kk i art. 280 § 2 kk, wymierzył oskarżonemu na podstawie art. 280 § 2 kk w zw. z art. 91 § 1 kk karę 6 lat pozbawienia wolności.

Tym samym wyrokiem uznano oskarżonego za winnego posiadania bez zezwolenia broni palnej w postaci pistoletu W. kal. 7, 65 mm i sześciu sztuk amunicji i za ten czyn na podstawie art. 263 § 2 kk wymierzono mu karę 10 miesięcy pozbawiania wolności. Jako łączną sąd na podstawie art. 85 i 86 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 6 lat pozbawienia wolności.

Ponadto na podstawie 46 § 1 kk orzekł od oskarżonego na rzecz :

- (...) SA w W. kwotę 23. 260 zł,

- (...) SA w W. kwotę 128. 850 zł,

(...) Bank (...) SA kwotę 15. 500 zł,

- Banku (...) SA kwotę 2.100 zł,

(...) Banku (...) SA w K. kwotę 2.000 zł

tytułem naprawienia szkody wyrządzonej popełnionymi przestępstwami.

Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary okres tymczasowego aresztowania od 22 lipca 2011 r. oraz rozstrzygnął o kosztach sądowych, przy czym oskarżonego zwolnił od obowiązku ich poniesienia na rzecz Skarbu Państwa.

W wywiedzionej od tego wyroku apelacji obrońca oskarżonego zarzucił:

„1. obrazę przepisów postępowania karnego mającą wpływ na treść wyroku, a to 424 § 1 pkt. 1 i 2 k.p.k. poprzez zaniechanie rozważań w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku w zakresie stopnia winy i motywacji oskarżonego, zachowania się oskarżonego w trakcie i po popełnieniu przestępstw, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody i zadośćuczynienie społecznemu poczuciu sprawiedliwości poprzez pisemne przeproszenie (...) Jego właściwości i warunków osobistych, także w zakresie Jego stosunków rodzinnych i możliwości zarobkowych i majątkowych, a zatem okoliczności mających wpływ na wymiar kary i środków karnych;

2. rażącą niewspółmierność ( surowość ) orzeczonej w stosunku do oskarżonego kary pozbawienia wolności, w sytuacji gdy oskarżony działał w zaburzonej sytuacji motywacyjnej, co umniejsza stopień Jego winy i wpływa na ocenę Jego motywacji, zachowaniu się w trakcie i po popełnieniu przestępstw, w szczególności przyznanie się do zarzucanych mu czynów zabronionych i wyjaśnienie wszelkich szczegółów przestępnej działalności, staranie o naprawienie szkody i zadośćuczynienie społecznemu poczuciu sprawiedliwości poprzez pisemne przeproszenie (...), podjęcie pracy w Areszcie Śledczym, gdzie ma bardzo dobrą opinię, Jego właściwości i warunków osobistych, także w zakresie Jego stosunków rodzinnych, negatywne konsekwencje działania przestępczego dla rodziny oskarżonego, w szczególności dzieci, wskazują, że kara wymierzona oskarżonemu może być znacznie łagodniejsza bez uszczerbku dla osiągnięcia celów kary oraz poprzez orzeczenie obowiązku naprawienia szkody w całości, w sytuacji gdy możliwości zarobkowe i majątkowe nie pozwalają oskarżonemu na Jego wykonanie.”

Obrońca wnosił w związku z podniesionymi zarzutami o uchylenie orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności i zmianę tego wyroku przez znaczne złagodzenie kar jednostkowych i ponowne wymierzenie kary łącznej z zastosowaniem zasady pełnej absorbcji oraz orzeczenie obowiązku częściowego naprawienia szkody.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy jest oczywiście bezzasadna, gdyż nie ma w okolicznościach tej sprawy dostatecznych podstaw do ukształtowania kar jednostkowych i kary łącznej na bardziej korzystnym dla oskarżonego poziomie, niż uczynił to sąd I instancji. Nie ma też powodów do miarkowania wysokości odszkodowania, określonego na podstawie art. 46 § 1 kk. Jak wynika z pierwszego z zarzutów odwoławczych i z uzasadnienia apelacji, obrońca jest zdania, że na postać orzeczonej przez sąd merytoryczny kary wpłynął brak rozważań dotyczących stopnia winy oskarżonego, jego motywacji, właściwości i warunków osobistych, zachowania w trakcie przestępstw i po ich popełnieniu. Obrońca wskazuje przy tym, w aspekcie przyczyn wejścia przez oskarżonego na drogę przestępstwa, na pogorszenie się sytuacji majątkowej oskarżonego w związku ze złamaniem przez niego ręki i utratą zdolności zarobkowania oraz kłopoty rodzinne zakończone rozwodem z żoną. Sąd I instancji przyjął bez zastrzeżeń wyjaśnienia oskarżonego dotyczące tych okoliczności. Stwierdził w uzasadnieniu wyroku, że ustalając fakty oparł się m. in. na wyjaśnieniach oskarżonego, tym bardziej, że wskazane przez niego okoliczności związane ze zmniejszeniem się możliwości zarobkowych i kłopotami finansowymi potwierdzała jego matka. Zadłużenia kredytowe również nie budziły wątpliwości, podobnie jak rozwód oskarżonego z żoną. Gdyby takie okoliczności, w powiązaniu z dysfunkcjami psychicznymi, pchnęły oskarżonego do popełnienia pojedynczego czynu można byłoby uznać, że powinny mieć bardziej znaczący wpływ na orzeczenie o karze. Ale oskarżony w okresie blisko 14 miesięcy popełnił siedemnaście rozbojów z użyciem broni palnej. Miał więc dość czasu na zastanowienie się i opamiętanie. Tymczasem popełnianie wciąż nowych, poważnych przestępstw stało się dla niego systematycznym źródłem zdobywania pieniędzy. Obrońca przecenia znaczenie faktu, że zachowanie oskarżonego nie było drastyczne, skoro posługując się bronią palną – choćby nawet nie nabitą – nieomal od razu osiągał efekt w postaci sterroryzowania pracowników banków. Jeśli już mowa o stopniu winy oskarżonego, o czym pisze skarżący, to właśnie brak refleksji oskarżonego nad swoim postępowaniem, odnawiający się zamiar popełnienia kolejnych przestępstw, chęć zdobywania pieniędzy łatwą drogę – to także przesłanki mające wpływ na poziom zawinienia.

To prawda, że oskarżony w pełni przyznał się do winy i opisał okoliczności popełnianych przestępstw. To ważna przesłanka wpływająca na wymiar kary, podobnie jak wyrażona skrucha, gotowość do naprawienia szkody i niekaralność. Nie stanowią one jednak wystarczającej podstawy do złagodzenia kary, orzeczonej zaskarżonym wyrokiem. Ta kara i tak jest niezwykle łagodna, biorąc pod uwagę wielość przestępczych zachowań oskarżonego i wielkość osiągniętej przez niego korzyści majątkowej. Dobra opinia o oskarżonym z miejsca osadzenia świadczy o prawidłowo postępującym procesie resocjalizacji i w przyszłości może mieć wpływ na postać decyzji podejmowanych w postępowaniu wykonawczym. Nie stanowi jednak na etapie orzekania o karze wystarczającej przeciwwagi do okoliczności o niekorzystnej dla oskarżonego wymowie.

Oskarżony mimo upływu ponad dwóch lat od zakończenia przestępczej działalności nie naprawił nawet części szkody. Jak dotychczas ograniczył się do deklaracji jej naprawienia. Nie ma powodów, by środek karny, przewidziany w art. 46 § 1 kk, ograniczyć oskarżonemu do obowiązku pokrycia tylko części należności na rzecz pokrzywdzonych banków i ubezpieczycieli.

Z niżej przytoczonych powodów Sąd Apelacyjny orzekł o utrzymaniu zaskarżonego wyroku w mocy. Jednocześnie zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze z powodów, które legły u podstaw analogicznej decyzji podjętej przez sąd I instancji.