Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wrocław, dnia 30 września 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu II Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie następującym :

Przewodniczący SSO Jolanta Burdukiewicz - Krawczyk

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2013 r. we Wrocławiu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa T. P. przeciwko A. P.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Środzie Śląskiej w sprawie I C upr 141/13 z dnia 14 czerwca 2013 r.

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 1229/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 lutego 2013 roku powód T. P. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego A. P. kwoty 2100 złotych.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 czerwca 2013 roku w sprawie o sygnaturze akt I Cupr 141/13 Sąd Rejonowy w Środzie Śląskiej oddalił powództwo.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany zaskarżając go w całości. Skarżący zarzucił Sądowi I instancji dokonanie ustaleń faktycznych niezgodnych z materiałem dowodowym zebranym w sprawie, a także naruszenie art. 632 k.c. polegające na jego błędnej wykładni i niewłaściwym zastosowaniu do stanu faktycznego. W wyniku tak sformułowanych zarzutów wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja jako nieuzasadniona podlega oddaleniu, albowiem nie potwierdzają się zgłoszone w niej zarzuty. Sąd Rejonowy przeprowadził postępowanie dowodowe w zakresie wystarczającym, by na podstawie jego wyników poddanych analizie wnioskować o braku zasadności powództwa w całości. Poczynił przy tym prawidłowe ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy akceptuje i uznaje za własne. Właściwie zastosował także normy prawne. Zaskarżone orzeczenie jest słuszne i odpowiada prawu, a jego uzasadnienie spełnia wymagania określone w przepisie art. 328 § 2 k.p.c. i pozwala na kontrolę instancyjną zaskarżonego wyroku.

Odnosząc się do twierdzeń apelacji zwrócić należy uwagę, iż powód w jednym zarzucie kwestionuje zarówno ustalenia faktyczne jak i ocenę prawną Sądu I instancji. W zakresie dotyczącym stanu faktycznego poprzestaje jednak jedynie na przedstawieniu własnej wersji wydarzeń nie wskazując na naruszenia przez Sąd I instancji przepisów postępowania. Podejmuje co prawda próbę przedstawienia źródła dowodowego i wnosi o uzyskanie przez Sąd II instancji od operatora sieci komórkowej nagrań jego rozmów, ale dowód ten jest nie tylko spóźniony, ale także w sposób oczywisty nie jest możliwy do przeprowadzenia, bowiem podmioty administrujące siecią komórkową nie mogą dokonywać nagrań rozmów swoich abonentów.

W ocenie Sądu Odwoławczego, jak już podniesiono wyżej, Sąd I instancji dokonał wszechstronnego rozważenia zebranego materiału i ocenił właściwie wiarygodność i moc dowodów, a następnie na tej podstawie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Warto zwrócić uwagę, że Sąd I instancji odniósł się i w przekonywający sposób wyjaśnił dlaczego i w jakim zakresie nie dał wiary zeznaniom powoda. Na podstawie uznanych natomiast za wiarygodne dowodów Sąd I instancji ustalił stan faktyczny zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Zarzut niezgodności ustaleń faktycznych z materiałem dowodowym zebranym w sprawie nie może zatem żadną miarą zasługiwać na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego w sposób oczywisty chybiony jest także podniesiony przez skarżącego zarzut naruszenia art. 632 k.c. Zgodnie z powyższym przepisem jeżeli strony umówiły się o wynagrodzenie ryczałtowe, przyjmujący zamówienie nie może żądać podwyższenia wynagrodzenia, chociażby w czasie zawarcia umowy nie można było przewidzieć rozmiaru i kosztów prac.

W niniejszej sprawie, jak sam skarżący przyznaje i co wynika z ustalonego stanu faktycznego, strony umówiły się, że koszt naprawy wyniesie nie więcej niż 2000 złotych. Sąd I instancji słusznie zauważył w powyższych ustaleniach element wynagrodzenia ryczałtowego, a więc kwotowe ograniczenie jego wysokości. Wynagrodzenie ryczałtowe bowiem tym się charakteryzuje, że określane jest „z góry”, bez przeprowadzania szczegółowej analizy kosztów wytwarzania dzieła, jest to wynagrodzenie za całość dzieła w jednej sumie pieniężnej lub wartości globalnej (zob. S. Buczkowski (w:) System prawa cywilnego, t. III, cz. 2, s. 435; A. Brzozowski (w:) System prawa prywatnego, t. 7, 2004, s. 344; A. Kidyba, Prawo handlowe, 2006, s. 825; K. Kołakowski (w:) G. Bieniek, Komentarz, t. II, 2006, s. 180).

W konsekwencji powyższego Sąd I instancji prawidłowo uznał, że powód nie może domagać się podwyższenia wynagrodzenia. Powyższe wynika z faktu, że ryzyko powstania ewentualnej straty związanej z nieprzewidzianym wzrostem rozmiaru prac (a zatem nieuwzględnieniem określonych czynności czy też materiałów) lub koszów prac (w tym wzrostem cen i innych elementów kosztowych wpływających na wysokość wynagrodzenia) obciąża, przy tym sposobie określenia wynagrodzenia, przyjmującego zamówienie (wyrok SN z 27 lipca 2005 roku, II CK 793/04, Gazeta Prawna 2005, nr 146, s. 21). Jedyne odstępstwo w tym zakresie przewiduje art.632§2 k.c. jednak jego zastosowanie wymaga wystąpienia szczególnych przesłanek w postaci nadzwyczajnej zmiany stosunków powodujących po stronie przyjmującego zamówienie powstania rażącej straty, o czym w realiach niniejszej sprawy nie może być mowy.

Nadmienić należy, że mimo iż skarżący wskazuje na naruszenie art. 632 k.c. to z uzasadnienia apelacji wynika, że kwestionuje on przede wszystkim uznanie przez Sądu I instancji, że nie doszło do zmiany wysokości jego wynagrodzenia w czasie rozmowy telefonicznej z pozwanym. W ocenie Sądu Okręgowego także w tym zakresie Sąd I instancji postąpił prawidłowo. Wskazać bowiem należy, że w polskim systemie prawnym obowiązuje zasada, iż w razie istnienia sporu między stronami stosunku cywilnoprawnego obowiązek (ciężar dowodu) udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Unormowania kodeksowe przywiązują duże znaczenie do zasad kontradyktoryjności i dyspozycyjności, co znajduje szczególny wyraz w tym, że strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 k.p.c.). Stosownie do zasady wyrażonej w art. 3 k.p.c., a rozwiniętej m.in. w art. 232 zd. 1 k.p.c., dowody są obowiązane przedstawiać strony, a rozkład ciężaru dowodu wynikający także z art. 6 k.c. powoduje to, że strona, która chce dochodzić roszczeń wymagających dowodzenia środkami dowodowymi, z których może skorzystać, powinna liczyć się z koniecznością przedstawienia takich dowodów, gdyż w przeciwnym razie jej powództwo może być oddalone. Zatem ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo, żąda czegoś od innej osoby, obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś kto odmawia uczynienia zadość żądaniu, a więc neguje uprawnienie żądającego, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje (tak: Stanisław Dmowski, Stanisław Rudnicki „Komentarz do kodeksu cywilnego, Księga pierwsza, część ogólna”, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis). Samo zaprzeczenie okolicznościom dokonane przez stronę procesową wywołuje ten skutek, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty stają się sporne i muszą być udowodnione, zaś w razie ich nieudowodnienia Sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28.04.1975 r., III CRN 26/75, LEX nr 7692).

Nie ulega wątpliwości, że w niniejszym postępowaniu to na powodzie spoczywał ciężar wykazania wysokości dochodzonego roszczenia, a także udowodnienia, że doszło do uzgodnienia zmiany wysokości wynagrodzenia. Powód wymaganiom tym nie sprostał. Na podstawie żadnego zgromadzonego w sprawie dowodu nie można było dokonać ustaleń w powyższym zakresie, a więc Sąd Rejonowy prawidłowo uznał okoliczności te za nieudowodnione i powództwo oddalił.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Okręgowy oddalił apelację powoda w całości na podstawie art. 385 k.p.c..