Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział I Cywilny

w składzie następującym :

Przewodniczący - SSO Marek Paczkowski

Protokolant - st. sekr. sądowy Edita Hoffmann-Michalska

po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2013 r. w Toruniu

sprawy z powództwa Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o. w G.

przeciwko A. K. i M. K.

o zapłatę

I oddala powództwo;

II zasądza od powoda na rzecz pozwanych kwotę 3600zł(trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód Miejskie Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. w G. w pozwie skierowanym przeciwko A. K. i M. K. wniósł o zasądzenie od pozwanych na swoją rzecz kwoty 93.417,63zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu.

Powód wskazał, że pozwani jako najemcy lokalu stanowiącego własność powoda położonego w G., przy (...)złożyli powodowi wniosek o kupno przedmiotowego lokalu. Rzeczoznawca majątkowy oszacował wartość lokalu na kwotę 121.000zł. Ze sporządzonego protokołu z rokowań wynika, że powód sprzeda lokal z 70% bonifikatą, jeśli pozwani uiszczą w terminie 30 dni kwotę stanowiącą równowartość 30% wartości lokalu. W protokole zostało określone, że nabywca jest zobowiązany do zwrotu kwoty równej bonifikacie po jej waloryzacji, jeżeli przed upływem 5 lat licząc od nabycia lokalu zbędzie lub wykorzysta lokal na inny cel niż mieszkalny. W dniu 3.11.2008r. strony zawarły umowę ustanowienia odrębnej własności wyżej wymienionego lokalu i jego sprzedaży za cenę 121.000zł z zastosowaniem 70% bonifikaty. W akcie notarialnym strony zastrzegły, że jeśli nabywca nieruchomości zbył lub wykorzystał nieruchomość na inne cele niż uzasadniające udzielenie bonifikaty przed upływem 10 lat, a w przypadku nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny przed upływem 5 lat od dnia nabycia jest zobowiązany do zwrotu kwoty równej bonifikacie po jej waloryzacji. W dniu 11.12.2008r. pozwani sprzedali lokal za kwotę 140.000zł. W związku z pozyskaniem przez powoda informacji o zbyciu lokalu przed upływem 5 lat od nabycia powód wezwał pozwanych do dostarczenia dokumentów potwierdzających przeznaczenie środków uzyskanych ze sprzedaży lokalu na zakup innej nieruchomości przeznaczonej na cele mieszkaniowe w terminie do 21.10.2011r. W odpowiedzi na wezwanie powoda pozwani poinformowali powoda, że wszystkie środki ze sprzedaży lokalu przeznaczyli w terminie 12 miesięcy od zbycia lokalu na budowę domu w miejscowości Z.. W związku z nieudokumentowaniem przeznaczenia przez pozwanych środków ze sprzedaży lokalu na nabycie innego lokalu mieszkalnego albo nieruchomości przeznaczonej lub wykorzystywanej na cele mieszkaniowe, powód wezwał pozwanych do zwrotu kwoty 93.417,63zł tytułem zwaloryzowanej bonifikaty. Jako podstawę prawną żądania powód wskazał art. 68 ust. 2 ustawy z dnia 21.08.1997r. o gospodarce nieruchomościami. (k. 2 –)

W dniu 9.10.2012r. tutejszy Sąd wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczymi, orzekając zgodnie z żądaniem zawartym w pozwie. (k. 63 akt)

Pozwani wnieśli sprzeciw od nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

Pozwani potwierdzili przedstawioną przez powoda chronologię czynności, jakie zostały dokonane w związku z nabyciem i zbyciem przez nich lokalu mieszkalnego, którego dotyczy sprawa. Pozwani wskazali, że załatwiając formalności związane z nabyciem lokalu informowali przedstawicieli powoda o zamiarze szybkiej sprzedaży lokalu i przeznaczenia środków na budowę domu. Udzielono im informacji, że pieniądze uzyskane ze sprzedaży mogą przeznaczyć na budowę domu, nie tracąc bonifikaty pod warunkiem wydatkowania pełnej kwoty na cele związane z zakupem materiałów budowlanych i przedstawienia dokumentujących to faktur. Jednym z pracowników powoda udzielającym takiej informacji była M. L.. W terminie 12 miesięcy od zbycia lokalu pozwani przedłożyli powodowi faktury dokumentujące dokonywane zakupy. Pozwani działali w zaufaniu do pouczeń uzyskanych przez pracowników, a więc uważają, że nie powinni ponosić ewentualnych konsekwencji błędnych informacji, jakie rozpowszechniał powód i osoby go reprezentujące. Zaufanie to pogłębiał fakt, że powód jest spółką prawa handlowego posiadającą status prawny przedsiębiorstwa użyteczności publicznej. Gmina M. G. posiada 98,64% udziałów w spółce, zaś 1,36% udziałów posiada (...) sp. z o.o. w G.. Obciążanie pozwanych konsekwencją ewentualnego błędu pracowników powoda, bądź też mylną oceną prawną jest niesłuszne i nie powinno korzystać z ochrony prawnej w kontekście art. 5 k.c. Pozwani zarzucili, że w akcie notarialnym nie ma wyczerpującego i jednoznacznego pouczenia o przesłankach i warunkach obowiązku zwrotu bonifikaty. Pozwani wskazywali, że w realiach z władzą publiczną obywatel będący słabszym partnerem ma prawo pozostawać w przekonaniu, że działanie organów władzy nie narazi go na konflikt z prawem, nie spowoduje dla niego negatywnych konsekwencji finansowych. U podstaw działania pozwanych leżało poprawienie sytuacji mieszkaniowej i cel ten został zrealizowany przez wzniesienie domu jednorodzinnego na wcześniej posiadanej działce podarowanej przez rodziców pozwanego z pomocą finansową rodziców pozwanej. (k. 68 –)

Sąd ustalił, co następuje:

Najemcą lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul.(...) –oznaczonego numerem (...) był ojciec pozwanej A. K.. Rodzice pozwanej mieszkali osobno ze względu na nieporozumienia między nimi. Matka pozwanej miała tytuł prawny do innego lokalu mieszkalnego położonego na terenie G.. Przed 2008r. rodzice pozwanej zamieszkali razem w mieszkaniu matki pozwanej, a w lokalu, którego dotyczy sprawa mieszkali pozwani. Pozwani nosili się z zamiarem budowy domu. Rodzice pozwanego powiedzieli, że podarują działkę pod budowę domu, a rodzice pozwanej, że przekażą pozwanym oszczędności. Pozwana została najemczynią lokalu w dniu 8.08.2008r.

/dowód: zeznania pozwanej złożone w dniu 5.12.2013r./

Pozwani w dniu 19.08.2008r. złożyli do powoda wniosek o wykup wyżej wymienionego lokal mieszkalnego. W dniu 24.10.2008r. sporządzono protokół z rokowań w sprawie zbycia nieruchomości w drodze bezprzetargowej. Cena lokalu została ustalona na kwotę 121.000zł i lokal miał zostać zbyty z zastosowaniem bonifikaty w wysokości 70%, pod warunkiem zapłaty przez nabywców kwoty 36.300zł stanowiącej 30% ceny w terminie 30 dni od podpisania protokołu. W protokole zawarto zapis, że sprzedawca może żądać zwrotu kwoty równej udzielonej bonifikacie po jej waloryzacji, jeżeli przed upływem 5 lat licząc od dnia nabycia lokalu, zbędzie lub wykorzysta lokal na inny cel niż mieszkalny. Sprawy związane z wykupem lokalu od powoda głównie załatwiała pozwana. Rozmawiała tam z pracownikami powoda –M. L. i Panią S.. Pozwana mówiła wprost, że zamierzają wraz z mężem mieszkanie sprzedać. Odpowiedziano jej, że nie można tego dokonać, chyba że pieniądze przeznacza się na cel mieszkaniowy. Pozwana poprosiła o rozmowę z radcą prawnym powoda. Odbyła się rozmowa między pozwaną a M. L. oraz radcą prawnym A. W., który powiedział, że budowa domu jest celem mieszkaniowym. W rozmowach pozwana nie mówiła, że nabycie działki budowlanej nastąpi w drodze darowizny. Podobne informacje od M. L. otrzymywał T. K., którego matka zamierzała wykupić lokal i podarować lokal jemu w celu sprzedaży i przeznaczenia środków na rozpoczętą już przez niego budowę domu. Podobnych informacji G. B. udzieliły Pani S. oraz H. S. –ówczesna Prezes zarządu powoda.

/dowód: zeznania pozwanej złożone w dniu 5.12.2013r.,

zeznania świadka G. B. złożone w dniu 11.07.2013r.,

zeznania świadka T. K. złożone w dniu 11.07.2013r.

zeznania świadka M. L. złożone w dniu 17.10.2013r.

wniosek o wykup lokalu mieszkalnego –k. 8 akt,

protokół z rokowań w sprawie zbycia nieruchomości w drodze bezprzetargowej –k. 9 akt/

Pozwani zapłacili powodowi kwotę 36.614,90zł jako zaliczkę na poczet ceny lokalu mieszkalnego. W dniu 3.11.2008r. strony zawarły umowę ustanowienia odrębnej własności lokalu mieszkalnego, którego dotyczy sprawa i jego sprzedaży. W §5 aktu notarialnego zamieszczono zapis, że nabywcy są zobowiązani do zwrotu kwoty równej udzielonej bonifikacie po waloryzacji, jeżeli przed upływem 5 lat licząc od dnia nabycia, zbędą lub wykorzystają lokal na inny cel niż mieszkalny; nie dotyczy to zbycia na rzecz osoby bliskiej określonej w kodeksie cywilnym. W dniu 11.12.2008r. pozwani sprzedali lokal M. S.. Z kolei w dniu 16.12.2008r. pozwani zawarli z rodzicami pozwanego R. K. i Z. K. umowę darowizny, na mocy której uzyskali własność nieruchomości, stanowiącej działkę nr (...), dla której Sąd Rejonowy w Wąbrzeźnie prowadzi księgę wieczystą Kw (...). Na tej nieruchomości pozwani pobudowali dom, w którym obecnie mieszkają. Środki pochodzące ze sprzedaży lokalu mieszkalnego pozwani przeznaczyli w całości na budowę domu.

/dowód: faktura VAT z dnia 30.10.2008r. –k. 10 akt,

akt notarialny z dnia 3.11.2008r. –k. 11 –akt,

akt notarialny z dnia 11.12.2008r. –k. 14 –akt,

akt notarialny z dnia 16.12.2008r. –k. 56 –akt,

zeznania pozwanej złożone w dniu 5.12.2013r./

W dniu 7.12.2009r. pozwani złożyli u powoda faktury potwierdzające wydatkowanie środków pochodzących ze sprzedaży na budowę domu wraz pismem przewodnim, w którym wskazano, że przedłożone faktury świadczą o tym, iż kwota, za jaką lokal sprzedano została w całości przeznaczona na cel mieszkaniowy, to jest budowę domu jednorodzinnego. Suma kwot, na jakie opiewają poszczególne faktury wynosi 197.504,13zł. W dniu 19.01.2010r. na zlecenie powoda radca prawny S. W. sporządził opinię prawną, w której zawarł wniosek, że powód jest uprawniony od żądania od pozwanych zwrotu bonifikaty, ponieważ pozwani nie przeznaczyli środków uzyskanych ze sprzedaży lokalu mieszkalnego na nabycie nieruchomości przeznaczonej na cele mieszkaniowe. Pismem z dnia 28.09.2011r. powód zobowiązał pozwanych do przedłożenia dokumentów potwierdzających przeznaczenie środków uzyskanych ze sprzedaży lokalu mieszkalnego na nabycie innej nieruchomości przeznaczonej na cele mieszkaniowe. Pismem z dnia 27.10.2011r. powód wezwał pozwanych do zapłaty kwoty 93.417,63zł jako równowartości zwaloryzowanej bonifikaty.

/dowód: pismo powoda do pozwanych z dnia 28.09.2011r. –k. 18 akt,

pismo pozwanych do powoda z dnia 7.12.2009r. –k. 20 akt,

faktury –k. 21 –akt,

pismo powoda do pozwanych z dnia 27.10.2011r. –k. 58 akt/

Sąd zważył, co następuje:

Powód wywodzi swe roszczenie z art. 68 ust. 2 ustawy z dnia 21.08.1997r. o gospodarce nieruchomościami (Dz.U. z 2010r., Nr 102, poz. 651 ze zm., dalej u.g.n.). W myśl tego przepisu jeżeli nabywca nieruchomości zakupionej od skarbu państwa lub jednostki samorządu terytorialnego z zastosowaniem bonifikaty zbył nieruchomość lub wykorzystał ją na inne cele niż cele uzasadniające udzielenie bonifikaty, przed upływem 10 lat, a w przypadku nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny przed upływem 5 lat, licząc od dnia nabycia, jest zobowiązany do zwrotu kwoty równej udzielonej bonifikacie po jej waloryzacji; zwrot następuje na żądanie właściwego organu. Natomiast zgodnie z art. 68 ust. 2a pkt 5 u.g.n. przepisu ust. 2 nie stosuje się w przypadku sprzedaży lokalu mieszkalnego, jeśli środki uzyskane z jego sprzedaży przeznaczone zostaną w ciągu 12 miesięcy na nabycie innego lokalu mieszkalnego albo nieruchomości przeznaczonej lub wykorzystanej na cele mieszkaniowe.

Na wstępie należy wyjaśnić kwestię legitymacji czynnej. Pozwani nie zgłaszali zarzutów w tym zakresie, lecz Sąd jest zobowiązany tę kwestię przesądzić z urzędu zwłaszcza z powodu niejednoznacznego brzmienia przepisów u.g.n. Literalne brzmienie art.68 u.g.n. dawałoby podstawę do przyjęcia, że przepis ten nie znajduje zastosowania do sprzedaży nieruchomości stanowiącej własność powoda, będącego inną osobą prawną niż jednostka samorządu terytorialnego. Przepis znajduje się bowiem w dziale II u.g.n. zatytułowanym „Gospodarowanie nieruchomościami stanowiącymi własność skarbu państwa oraz własność jednostki samorządu terytorialnego”. Jednak nie oznacza to niemożliwości zastosowania tych przepisów do zbywania nieruchomości stanowiących własność innych osób prawnych. Zgodnie z treścią art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 21.06.2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U. z 2005r., Nr 31, poz. 266 ze zm.) tworzenie warunków do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej należy do zadań własnych gminy. Gospodarka komunalna jest wykonywaniem przez jednostki samorządu terytorialnego zadań własnych, w celu zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej, co wynika z art.1 ust. 1 ustawy z dnia 20.12.1996r. o gospodarce komunalnej (Dz.U. z 2011r., Nr 45, poz. 236 ze zm.). Oznacza to, że tworzenie warunków do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej odbywa się przez prowadzenie gospodarki komunalnej. Natomiast według art.2 ustawy o gospodarce komunalnej gospodarka komunalna może być prowadzona przez jednostki samorządu terytorialnego w szczególności w formach samorządowego zakładu budżetowego lub spółek prawa handlowego. Skoro zatem gmina może prowadzić gospodarkę komunalną przez prowadzenie spółki prawa handlowego, to w istocie ta spółka realizuje zadania własne gminy w powierzonym zakresie. Oznacza to, że powód, który powstał w celu zaspokajania potrzeb mieszkaniowych społeczności Miasta G. realizuje gospodarkę komunalną w tym zakresie. Dlatego też należy przyjąć, że dział II u.g.n. ma zastosowanie również do gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi własność spółki prawa handlowego, prowadzącej gospodarkę komunalną, a zatem powód ma legitymację czynną do występowania w niniejszej sprawie.

W zakresie oceny materiału dowodowego należy wskazać, że sporne między stronami było to, czy pozwani uzyskali informację o tym, że w przypadku zbycia lokalu przed upływem 5 lat od nabycia i przeznaczenia środków na budowę domu na podarowanej nieruchomości nie będą zobowiązani do zwrotu bonifikaty. Zeznania złożone przez Prezesa powoda Z. R. w ogóle nie dotyczą tej kwestii, ponieważ w okresie, gdy pozwani kupowali lokal Z. R. nie pełnił funkcji Prezesa powoda. Sąd nie oceniał zatem wiarygodności złożonych przez niego zeznań. Podobnie zeznania pozwanego M. K. nie wniosły niczego istotnego dla rozpoznania istoty sprawy, ponieważ sam wskazał, że w biurze powoda był tylko raz.

Oceniając zeznania przesłuchanych świadków oraz pozwanej należy wskazać, że świadek G. B. wskazywała na Panią S., jako osobę, która udzieliła jej informacji, że budowa domu na własnej działce nie oznacza konieczności zwrotu bonifikaty. Podobnie Prezes H. S. powiedziała jej przy podpisywaniu aktu notarialnego, że lokal można sprzedać, bo to jest cel mieszkaniowy. Z kolei świadek T. K. konsekwentnie wskazywał, że był informowany przez M. L., że może sprzedać mieszkanie. Dopiero, gdy poszedł po 3 latach dowiedział się, że nie można tak zrobić. M. L. powiedziała mu wtedy, że jej wcześniejsze stanowisko było zgodne z ówczesną interpretacją prawnika. Podobnie jak wyżej wymienieni świadkowie swoją sytuację opisuje pozwana. Jest widoczny związek takiej wypowiedzi pracowników powoda ze zmianą przepisów, która miała miejsce w październiku 2007. Jest widoczna także zbieżność czasowa, ponieważ pozwani, matka T. K. oraz G. B. kupowali lokale w 2008r. To wszystko wskazuje na wiarygodność świadków i pozwanej, którzy byli informowani o tym, że można lokal zbyć i pieniądze przeznaczyć na cele mieszkaniowe. Nie chodzi tu o swego rodzaju zmowę pozwanych i świadków przeciwko M. L., ponieważ G. B. wskazywała Panią S., jako osobę, która udzieliła jej takiej informacji. Natomiast przebieg rozmów z M. L. oraz A. W. wskazuje, że pozwani nie wskazywali w sposób precyzyjny, że chodzi o nabycie nieruchomości w drodze darowizny i budowę na niej domu. Jednak ani M. L., ani A. W. nie zadali pytań, które pozwoliłyby ustalić stan faktyczny, który ewentualnie nastąpi w przyszłości i czy ten stan podpadałby pod normę prawną przewidzianą w art. 68 ust. 2a pkt 5 u.g.n. O rozmowie, z której wynikało to, że pozwani będą zobowiązani do dostarczenia dokumentów potwierdzających rozdysponowanie środków pochodzących ze sprzedaży lokalu na budowę domu świadczy także i to, że takie dokumenty zostały przedłożone. Pismo przewodnie przedłożone wraz z dokumentami nie jest prośbą (wnioskiem), lecz zawiera jedno zdanie wskazujące na to, że pozwana wykonuje nałożony na nią przez ustawę obowiązek. Reasumując zeznania świadka M. L. Sąd uznał za niewiarygodne, jako sprzeczne z zeznaniami pozwanej oraz świadków T. K. i G. B..

Jak wskazano wyżej powód na potrzeby ustawy o gospodarce nieruchomościami jest traktowany, jako podmiot wykonujący zadanie własne gminy w zakresie tworzenia warunków do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej. Konsekwencją tego, że powód wykonuje zadania własne gminy i ma określone uprawnienia w tym zakresie jest to, że ma również obowiązki wiążące się z wykonywaniem takich zadań. Należy zatem wymagać od niego standardów, jakie obowiązują organ przy wykonywaniu władzy publicznej. Informacja dotycząca obowiązku zwrotu bonifikaty w protokole z rokowań jest niepełna, albowiem wskazuje, że bonifikata podlega zwrotowi w sytuacji każdego zbycia przed upływem 5 lat od nabycia, a nie wskazuje, że są wyjątki od tej reguły, a zatem w rozmowach mogła być mowa o tym, jak rozumieć wyjątki od tej reguły. Skoro pozwani uzyskali informację, że budowa domu jest zaspokojeniem potrzeb mieszkaniowych, to nie można od nich wymagać, aby zasięgali opinii u adwokata lub innego radcy prawnego, niż obsługujący powoda. Byłoby to jednoznaczne z brakiem zaufania do drugiej strony stosunku prawnego, którym jest podmiot wykonujący zadania własne gminy, a więc w istocie traktowany jako organ władzy publicznej. Tym samym należy przyjąć, że działa tu zasada zaufania obywatela do władzy publicznej i jest to jedna z zasad współżycia społecznego. Powód tego zaufania nadużył. Najpierw bowiem osoby upoważnione do obsługi klientów poinformowały, że zbycie lokalu i przeznaczenie środków na budowę nie spotka się z sankcją w postaci obowiązku zwrotu bonifikaty, a później stanowisko powoda było inne. Tym samym można mówić, że powód korzysta z prawa w sposób sprzeczny z tymi zasadami.

Art. 68 ust. 2a pkt 5 u.g.n. budził wątpliwości w praktyce. Wynika to choćby z tego, że powołanym w pozwie wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku (I ACa 568/11) zmieniono wyrok Sądu I instancji. Orzeczenia powołane w pozwie zapadały w Sądzie Najwyższym dopiero w 2012r. i jedno z nich dotyczące sprawy bardzo podobnej zapadło na skutek pytania prawnego jednego z sądów okręgowych. Pogląd wyrażony w opinii radcy prawnego S. W. z dnia 19.01.2010r. jest jednoznaczny i zgodny z dominującą obecnie wykładnią przepisu, jednak nie można wykluczyć, że w październiku 2008r. pogląd M. L. był inny. Wątpliwość przy dokonywaniu wykładni prawa nie jest niczym wyjątkowym, ani nagannym, ale mimo tych wątpliwości trzeba podejmować ostateczne decyzje i zajmować w sposób stanowczy stanowisko, ponosząc ryzyko, że będzie ono błędne. Jak się okazało wykładnia dokonana przez M. L. i panią S. w 2008r. była błędna, jednak skutkami błędnej wykładni nie można obciążać pozwanych, działających w zaufaniu do powoda, na co wskazano wyżej.

Społeczno –gospodarcze przeznaczenie uprawnienia do żądania zwrotu bonifikaty polega na tym, że uprawnienie jest sankcją wobec tych, którzy skorzystali z preferencyjnego zakupu lokalu mieszkalnego celem zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, a następnie zbyli ten lokal. Jednak jeśli środki przeznaczyli na zakup innego lokalu lub nieruchomości, gdzie zamieszkują, nie są zobowiązani do zwrotu. Tym samym z ekonomicznego punktu widzenia mogą nadal korzystać ze skutków preferencyjnego zakupu, ponieważ środki ze sprzedaży wykorzystują na zaspokojenie swoich potrzeb mieszkaniowych, co do zasady w takich samych lub lepszych warunkach. W niniejszej sprawie pozwani zbyli lokal, lecz zamiast kupić inne mieszkanie lub nieruchomość za kwotę równą co najmniej cenie sprzedaży jaką uzyskali, nabyli nieodpłatnie nieruchomość, na której zbudowali dom, w którym zamieszkali, a zatem oni również środki ze sprzedaży wykorzystali na zaspokojenie swoich potrzeb mieszkaniowych we własnym domu. Sytuacja pozwanych i sytuacja osób, które kupiły inne mieszkanie lub nieruchomość są w zasadzie identyczne z punktu widzenia interesów organu, a zatem żądanie zwrotu bonifikaty należy traktować jako sprzeczne ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem prawa.

Z wyżej wymienionych względów Sąd oddalił powództwo, orzekając o tym w pkt I sentencji wyroku.

O kosztach procesu orzeczono po myśli art.98§1 i 3 k.p.c., obciążając powoda, jako przegrywającego proces w całości, obowiązkiem zwrotu kosztów procesu poniesionych przez pozwanych, to jest wynagrodzenia pełnomocnika będącego adwokatem.