Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 grudnia 2013r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Marek Czecharowski spr.

Sędziowie: SA – Anna Zdziarska

del. SO – Małgorzata Janicz

Protokolant: – st. sekr. sąd. Katarzyna Rucińska

przy udziale Prokuratora Jerzego Mierzewskiego

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2013 r.

sprawy R. B.

oskarżonego z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z
art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 10 września 2013 r. sygn. akt XII K 24/13

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną; zwalnia oskarżonego R. B. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. S. – Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) zł. w tym 23% VAT za obronę z urzędu wykonywaną przed Sądem Apelacyjnym.

UZASADNIENIE

R. B. oskarżony został o to, że:

- w dniu 17 listopada 2012 r. w W., w tunelu komunikacyjnym na dworu kolejowym (...) przy peronie numer 6, posługując się nożem, jak również stosując przemoc wobec H. K. w postaci kopania H. K. po głowie i całym ciele oraz uderzenia pięściami, powodując obrażenia ciała w postaci skaleczenia kciuka lewego oraz urazu głowy z otarciami naskórka w okolicy skroniowo jarzmowej prawej, skutkujące rozstrojem zdrowia H. K. na okres poniżej siedmiu dni, zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 20 złotych w jednym banknocie o nominale 20 złotych

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z
art. 11 § 2 k.k.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 10 września 2013 r. (sygn. akt XII K 24/13) został uznany za winnego zarzucanego mu czynu i

- na podstawie art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. § 3 k.k. skazany na karę
3 lat pozbawienia wolności;

- na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres tymczasowego aresztowania od dnia 17 listopada 2012 r. do dnia 10 września 2013 r.;

- na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego w postaci noża opisanego w wykazie dowodów rzeczowych DRZ 239/13 pod pozycją 1;

- na podstawie art. 231 § 1 k.p.k. nakazał złożenie do depozytu sądowego dowodu rzeczowego w postaci banknotu o nominale
20 złotych, opisanego w wykazie dowodów rzeczowych DRZ 240/13;

- zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. S., KA w W., 960 zł + VAT tytułem kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu;

- zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, w tym od opłaty obciążając nimi Skarb Państwa.

Wyrok powyższy zaskarżył obrońca oskarżonego zarzucając:

1) obrazę przepisów postępowania, mającą istotny wpływ na treść wyroku tj.:

a) art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, polegającej na nieuzasadnionej odmowie przyznania prymatu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego R. B. w sytuacji gdy wyjaśnienia te są logiczne, racjonalne, spójne i konsekwentne;

b) art. 170 § 1 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie wniosku obrońcy oskarżonego R. B. o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania córki pokrzywdzonego, w sytuacji gdy przeprowadzenie tego dowodu miało na celu ustalenie, czy pokrzywdzony miewał częste zawroty głowy, wraz z chwilową utratą przytomności, a nadto czy zachowała się marynarka (kurtka) pokrzywdzonego, którą miał na sobie w dniu 16 i 17 listopada 2012 roku;

a w konsekwencji obrazy tych przepisów, błąd w ustaleniach faktycznych, mający istotny wpływ na treść wyroku, polegający na bezpodstawnym przyjęciu, iż oskarżony R. B. dopuścił się napadu rabunkowego na osobie H. K., a nadto, że spowodował u pokrzywdzonego uraz głowy z otarciami naskórka w okolicy skroniowo jarzmowej prawej;

c) art. 170 § 1 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie wniosku obrońcy oskarżonego R. B. o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych psychiatrów na okoliczność ustalenia stanu zdrowia psychicznego oskarżonego, a w tym jego poczytalności w dniu zdarzenia objętego niniejszym postępowaniem.

W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i to w stopniu określonym w art. 457 § 2 k.p.k.

Sąd Okręgowy przeprowadził w sposób nie nasuwający żadnych zastrzeżeń postępowanie dowodowe w sprawie, dokonał prawidłowych ustaleń i orzekł słuszną karę.

Rozpoznając wnioski zgłaszane przez obronę zbadał ich zasadność i rzeczowo odniósł się w postanowieniach je oddalających. Przypomnieć więc należy, iż dowód z opinii biegłych psychiatrów co do stanu psychicznego oskarżonego przeprowadza się jedynie w sytuacji, gdy Sąd poweźmie wątpliwości co do tego stanu tempore criminis. W przedmiotowej sprawie – należy podzielić pogląd – o braku jakichkolwiek, ku temu przesłanek.

Przesłuchanie zaś córki pokrzywdzonego na temat stanu garderoby pozostałej po ojcu, a konkretnie marynarki nie zmieniłoby prawnokarnej oceny zachowania oskarżonego, gdyż jeśli w ten sposób potwierdziłoby jego słowa o przebiegu wydarzeń tym bardziej kwalifikowałoby jego zachowanie w kategorii rozboju z użyciem noża. Ewentualne wcześniejsze przypadki utraty przytomności przez pokrzywdzonego nie miałyby znaczenia w sprawie, bowiem ani w dniu przedmiotowego zajścia, jak i w dniu poprzedzającym je (co wynika wyraźnie z dokumentacji lekarskiej) u pokrzywdzonego utrata przytomności nie miała miejsca.

Uznanie winy oskarżonego w świetle zebranych dowodów w postaci zeznań pokrzywdzonego oraz świadków jest oczywiste bowiem są one w pełni zgodne, uzupełniają się i stanowią logiczny ciąg wydarzeń relacjonowanych przez te osoby.

Wbrew twierdzeniom obrony relacje funkcjonariuszy staży miejskiej nie mają charakteru „pisanych przez kalkę” co łatwo stwierdzić czytając protokoły przesłuchania.

Funkcjonariusze przedstawili klarowny opis swoich spostrzeżeń, co do zdarzenia nie mającego zbyt wielu elementów składowych. Zachowanie oskarżonego nie odbiegało przy tym od typowych poczynań sprawców rozboju.

Konkludując, zarzuty stawiane w środku odwoławczym w żadnym zakresie nie zasługują na uwzględnienie.

Biorąc po uwagę przebieg ustalonych wypadków, działanie oskarżonego stanowi klasyczny (akademicki wręcz) przykład kradzieży w wyniku rozboju dokonanego z użyciem noża.

Kara wymierzona oskarżonemu w wysokości minimalnego ustawowego zagrożenia nie nosi cech rażącej surowości. Sąd uwzględnił przy tym wszystkie okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego. Nie ma natomiast żadnych przesłanek do stosowania wyjątkowych rozwiązań jakim jest np. nadzwyczajne złagodzenie kary.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd odwoławczy nie znajdując jakichkolwiek okoliczności przemawiających za uwzględnieniem apelacji - zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Zważywszy na sytuację materialną oskarżonego oraz perspektywę kilkuletniego pobytu w izolacji przy niepewnych możliwościach pracy zarobkowej Sąd Apelacyjny zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając wydatkami z tego tytułu Skarb Państwa.