Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 grudnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, II Wydział Karny, w składzie:

przy udziale J. P., Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2013 r.

sprawy

J. D.

oskarżonego z art. 156 §1 pkt 2 kk; art. 245 kk;

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 28 sierpnia 2013 r., sygn. akt XVIII K 14/13

na podstawie art. 437 §1 kpk, art. 624 §1 kpk

1)  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

2)  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. G. S. – Kancelaria Adwokacka w Ł. – kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3)  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie przed sądem II instancji.

Sygn. akt II AKa 257/13

UZASADNIENIE

Prokurator przedstawił oskarżonemu J. D. zarzuty:

I.  w dniu 18 czerwca 2011 r. w Ł. przewrócił na ziemię D. Z. i kopał go po głowie oraz klatce piersiowej, powodując uraz głowy z krwawieniem podtwardówkowym i krwawieniem do komór z długotrwałą utratą przytomności i stłuczeniem płuca lewego, powikłanego w trakcie hospitalizacji niewydolnością oddechową i koniecznością podłączenia respiratora, skutkujące ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu w postaci wystąpienia choroby realnie zagrażającej życiu, to jest o czyn z art. 156 § 1 pkt 2 kk;

II.  w miejscu i czasie jak w punkcie I groził Z. S. pozbawieniem życia w celu wywarcia wpływu na świadka, to jest o czyn z art. 245 kk;

III.  w okresie od 24 czerwca do 31 października 2010r. i od stycznia 2011 r. do 26 kwietnia 2011 r. w Ł. uporczywie uchylał się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy i wyroku Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, sygn. akt VIII RC 46/09 obowiązku opieki przez łożenie na utrzymanie osoby najbliższej w kwocie 400 zł, przez co naraził D. D. na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, przy czym zarzuconego mu przestępstwa dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności, będąc uprzednio skazanym za umyślne przestępstwo podobne, to jest o czyn z art. 209 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 28 siepnia 2013 roku, w sprawie sygn. akt XVIII K 14/13

1)  oskarżonego uznano za winnego tego, że w dniu 18 czerwca 2011 r. w Ł. po uprzednim przewróceniu D. Z. na podłogę, kopał go po głowie i klatce piersiowej, w wyniku czego doznał on między innymi stłuczenia głowy z krwiakiem przymózgowym ponad prawą półkulą mózgu, krwiakami podpajęczynówkowymi w obrębie prawej półkuli mózgu i móżdżku, które to obrażenia stanowiły chorobę realnie zagrażającą życiu, w wyniku czego na skutek ostrej niewydolności krążeniowo oddechowej w przebiegu obustronnego włóknikowo-ropnego odoskrzelowego zapalania płuc będącego powikłaniem obłożnego stanu wskutego pourazowego uszkodzenia mózgu D. Z. zmarł w dniu 11 października 2011 r., czym wypełnił on dyspozycję art. 156 § 3 kk i za to na podstawie art. 156 § 3 kk wymierzono mu karę 7 lat pozbawienia wolności;

2)  oskarżonego uznano za winnego tego, że w dniu 18 czerwca 2011 r. w Ł. groził Z. S. pozbawieniem życia celem wywarcia na nią wpływu jako na świadka, czym wypełnił dyspozycję art. 245 kk i za to na podstawie art. 245 kk wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności;

3)  uniewinniono oskarżonego od dokonania czynu zarzuconego mu w pkt III i kosztami postępowania w tym zakresie obciąża Skarb Państwa;

4)  na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk za zbiegające się przestępstwa przypisane oskarżonemu w pkt 1 i 2 wyroku wymierzono karę łączną 7 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

5)  kosztami postępowania obciążono Skarb Państwa (wyrok k. 898).

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego.

Zaskarżył wyrok w części dotyczącej pkt 1 i 2 i zarzucił mu naruszenie przepisów postępowania to jest art. 7 kpk, polegające na dowolnej, a nie swobodnej ocenie materiału dowodowego, które to naruszenie miało wpływ na treść rozstrzygnięcia i wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania (apelacja k. 936-938).

Sam oskarżony złożył pismo zatytułowane „Wniosek o wszczęcie postępowania apelacyjnego” (k. 940).

Wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 27 grudnia 2013 roku utrzymano w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną (wyrok k. 960).

Wniosek o sporządzenie uzasadnienia wyroku złożył obrońca oskarżonego (k. 966).

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja jest oczywiście bezzasadna.

Wynika to przede wszystkim z faktu, iż analiza uzasadnienia stawianego zarzutu, wskazuje na polemiczny, a więc nie podlegający uwzględnieniu charakter wywiedzionego środka odwoławczego. Podnieść należy, iż w świetle utrwalonego orzecznictwa przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną reguły z art. 7 kpk, jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (patrz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2012 roku, sygn. III KK 298/12, LEX 1232292).

Kontrola instancyjna wydanego orzeczenia przeprowadzona w kontekście sformułowanego zarzutu apelacyjnego, pisemnego uzasadnienia wyroku oraz dowodów zgromadzonych w aktach przedmiotowej sprawy wskazuje, iż żadna z powyższych reguł nie została naruszona.

Skarżący nie stawiał zarzutu obrazy art. 410 kpk, nie zgłaszał także zastrzeżeń w oparciu o reguły zakreślone treścią art. 424 kpk. Ponadto na wstępie uzasadnienia apelacji podkreślił, iż nie kwestionuje przyczyn śmierci pokrzywdzonego oraz istnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy doznanymi przez D. Z. obrażeniami, a jego śmiercią. Następnie dokonał własnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza dowodu w postaci zeznań świadka Z. S.. Uznał, że zeznania te są niewiarygodne i nie mogą stanowić podstawy do ustalenia sprawstwa oskarżonemu w zakresie przypisanych mu przestępstw.

Ocena ta ma charakter arbitralny i pozostaje całkowicie oderwana od oceny tego źródła dowodowego zawartej w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Sąd Okręgowy dokonał szczegółowej analizy tego źródła dowodowego i w sposób wyczerpujący wykazał jakie argumenty przemawiają za uznaniem, iż dowód ten stanowi wiarygodną podstawę (wraz z innymi korelującymi z nim dowodami) do dokonywania ustaleń w sprawie.

Argumentacja ta jest tak wszechstronna i wyczerpująca, iż ponowne jej omawianie byłoby zbędnym powtarzaniem ocen zawartych w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia. Sąd Apelacyjny w pełni ją podziela. Wątpliwości jakie ma w tym zakresie skarżący, pozostają jego wątpliwościami i nie mogą być podstawą do uwzględnienia apelacji, tym bardziej, że do każdej z podnoszonych okoliczności i do każdego wskazanego źródła dowodowego, w sposób wyczerpujący odniósł się, w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, Sąd Okręgowy, a sam skarżący, wbrew sformułowanym zarzutom, nie wykazał dowolności tej oceny.

Z tych też względów brak było podstaw do uwzględnienia sformułowanego w apelacji zarzutu obrazy art. 7 kpk.

W piśmie samego oskarżonego, w którym kwestionował on swoje sprawstwo co do pierwszego z przypisanych mu przestępstw i którego argumentacja była zbieżna z kierunkiem apelacji, którą na rzecz oskarżonego wywiódł jego obrońca, brak było okoliczności, które podlegałyby uwzględnieniu z urzędu przez sąd odwoławczy.

Brak też było podstaw do uznania, aby kary jednostkowe wymierzone oskarżonemu nosiły cechy rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk

Dokonano też wyboru właściwej zasady łączenia kar, przy wymierzaniu kary łącznej.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji wyroku.

Podstawą zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym było spełnienie przez niego przesłanek określonych w art. 624 §1 kpk

ła