Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 grudnia 2013r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Józef Ciurko (spr.)

Sędziowie: SA – Barbara Lubańska-Mazurkiewicz

SA – Anna Zdziarska

Protokolant: – sekr. sąd. Kazimiera Zbysińska

przy udziale Prokuratora Elżbiety Kozakiewicz-Jackowskiej

po rozpoznaniu w dniu 06 grudnia 2013 r.

sprawy A. M. (1)

oskarżonego z art. 156 § 3 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 23 lipca 2013 r. sygn. akt XVIII K 66/13

I.  Wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  Zwalnia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych za instancję odwoławczą, wydatkami obciążając Skarb Państwa;

III.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. L. – Kancelaria Adwokacka w W., kwotę 738 złotych łącznie
z 23% VAT tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu wykonaną w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 23 lipca 2013 r. sygn. akt XVIII K 66/13 uznał A. M. (1) za winnego tego, że:

- w dniu19 sierpnia 2012 roku w W. przy ul. (...) uderzając A. S. w twarz, a następnie kopiąc wielokrotnie w głowę i górne partie ciała w sytuacji gdy pokrzywdzony upadł na podłoże i nie bronił się, spowodował u niego obrażenia ciała w postaci obrażeń głowy z mnogimi złamaniami kości twarzoczaszki, cechami krwawienia śródczaszkowego, obrzękiem mózgu oraz krwawieniem dokomorowym, a także obrażeń w zakresie klatki piersiowej z obustronnym złamaniami żeber i ogniskowym stłuczeniem miąższu prawego płuca, które to obrażenia skutkowały ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu w postaci choroby realnie zagrażającej życiu i doprowadziły do zgonu pokrzywdzonego
tj. czynu z art. 156 § 3 k.k. i na mocy art. 156§3 k.k. wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności; na mocy art.63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 24 sierpnia 2012 r. do dnia 23 lipca 2013 r.

Postanowieniem z dnia 4 września 2013 r. Sąd na mocy art. 420 § 2 k.p.k. zmienił rozstrzygnięcie w trybie art. 63 § 1 k.k. w ten sposób, że na poczet kary pozbawienia wolności zaliczył okres od 24 sierpnia 2012 r. do 18 października 2012 r.

Apelację od wyroku wywiódł obrońca oskarżonego, zaskarżając wyrok w części dotyczącej kary pozbawienia wolności, zarzucając mu rażącą niewspółmierność kary polegającą na jej orzeczeniu w wysokości aż 5 lat pozbawienia wolności z uwagi na młody wiek oskarżonego oraz okoliczności łagodzące, dlatego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu A. M. (1) kary pozbawienia wolności w granicach dolnego ustawowego zagrożenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się bezzasadna i to w stopniu oczywistym, zaś uzasadnienie wyroku sporządzone na wniosek oskarżonego.

W świetle poczynionych przez Sąd Okręgowy ustaleń faktycznych, zawinienie oskarżonego A. M. (1) nie budziło wątpliwości i zostało mu należycie udowodnione, tym bardziej, że sam oskarżony nie kwestionował faktu popełnienia przypisanego mu czynu.

Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu także karę pozbawienia wolności współmierną do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, dlatego Sąd Apelacyjny nie uwzględnił apelacji obrońcy oskarżonego.

Zarzut orzeczenia kary rażąco niewspółmiernej (art. 438 pkt 4 k.p.k.) ma racje bytu jedynie wtedy, gdy Sąd nie uwzględnił w należytym stopniu ustawowych dyrektyw wymiaru kary, skutkiem czego wymierzył karę oczywiście nietrafną, niemogącą być w żądnej mierze zaakceptowaną.

W przypadku oskarżonego A. M. sytuacja taka nie zachodziła, gdyż orzeczona wobec niego kara nie jest w żadnym stopniu, tym bardziej w stopniu rażącym, niewspółmierna. Należy ją uznać za karę odpowiednio wyważoną, uwzględniającą reguły stosowane przy kształtowaniu wysokości kary. Sąd Okręgowy miał na uwadze owe reguły czemu dał wyraz w uzasadnieniu wyroku, na stronach 10 – 11. Sąd Apelacyjny w pełni podzielił stanowisko Sądu Okręgowego, tym bardziej, że Sąd Okręgowy trafnie wykazał okoliczności obciążające i łagodzące mające istotny wpływ na wymiar kary pozbawienia wolności, podkreślając okoliczności popełnienia czynu, w tym duży stopień agresji w stosowaniu przemocy wobec pokrzywdzonego, opisanej w uzasadnieniu, działanie w stanie nietrzeźwości, w okresie próby, zaledwie 5 miesięcy po uprzednim skazaniu.

W tym miejscu nie można podzielić stanowiska skarżącego obrońcy, że Sąd Okręgowy przecenił znaczenie okoliczności obciążających, a w szczególności, że oskarżony popełnił niniejszy czyn w okresie próby warunkowego zawieszenia wykonania kary w innej sprawie, w krótkim okresie po skazaniu. Tego rodzaju zachowanie się oskarżonego jest dowodem jego niepoprawności, lekceważącego stosunku wobec prawa, tym bardziej, że popełnił jeszcze bardziej społecznie szkodliwy czyn, ze skutkiem śmiertelnym, zaś okoliczności obciążające dominują nad łagodzącymi.

Sąd Okręgowy słusznie i w odpowiednim stopniu uwzględnił okoliczności łagodzące w postaci przyznania się oskarżonego do popełnienia czynu, okazanie przez niego skruchy i fakt zgłoszenia się na Policję; czemu dał wyraz w wymierzeniu kary poniżej żądania Prokuratora.

Trudno podnosić skutecznie, jak to czyni obrońca, zarzut młodego wieku oskarżonego, jako okoliczności łagodzącej, w sytuacji gdy oskarżony, w dacie popełnienia czynu miał ukończone 21 lat i był już karany za przestępstwo rozboju.

Z tych wszystkich względów tak wymierzona kara pozbawienia wolności powinna spełniać swoje cele wychowawcze i zapobiegawcze, gdyż jest współmierna do stopnia zawinienia oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu, dlatego w ocenie Sądu Apelacyjnego brak było podstaw do zmiany wyroku w zaskarżonej części, zgodnie z wolą skarżącego.

Wobec braku majątku u oskarżonego i możliwości zarobkowania, Sąd Apelacyjny zwolnił go od uiszczenia kosztów sądowych za instancję odwoławczą, wydatkami obciążając Skarb Państwa.

Nadto Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu stosowne wynagrodzenie za obronę w instancji odwoławczej, gdyż nie zostały one pokryte przez oskarżonego.