Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 stycznia 2014 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący : SSO Agnieszka Hreczańska - Cholewa

Protokolant : Robert Purchalak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 07 stycznia 2014 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa (...) Szpitala (...) we W.

przeciwko M. Ś., W. Ś., T. Ś.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności i ustalenie

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od strony powodowej (...) Szpitala (...) we W. na rzecz pozwanych M. Ś., W. Ś. oraz T. Ś. kwotę po 7 217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Pozwem z 16 lipca 2013 roku skierowanym przeciwko pozwanym M. Ś., W. Ś. i T. Ś., strona powodowa (...) Szpital (...) we W. wniósł o pozbawienie w całości wykonalności tytułu wykonawczego w postaci zaświadczenia Wojewódzkiej Komisji do Spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych (...) Urząd Wojewódzki z 10 czerwca 2013 roku, sygn. (...), którym przyznano uprawnienie dla M. Ś., W. Ś. i T. Ś. do egzekucji świadczenia pieniężnego w wysokości 250.000 zł. Ewentualnie, strona powodowa domagała się na podstawie art. 189 k.p.c. w zw. z art. 67k ust. 3 w zw. z art. 67 ust. 10 ustawy z dnia 06 listopada 2008 o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, ustalenia nieistnienia należności świadczenia pieniężnego w wysokości 250.000 zł, o którym mowa w zaświadczeniu Wojewódzkiej Komisji do Spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych (...) Urząd Wojewódzki z dnia 10 czerwca 2013 roku, sygn. sprawy (...)

W uzasadnieniu pozwu powód wskazywał, że 24 stycznia 2013 roku, w wyniku złożonego przez pozwanych wniosku ustalona została odpowiedzialność strony powodowej za zdarzenie medyczne. Powód, w terminie określonym w art. 67j ust. 7 ustawy z 06 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta złożył wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Po ponownym rozpoznaniu sprawy Wojewódzka Komisja do spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych przy (...) Urzędzie Wojewódzkim wydała orzeczenie utrzymujące w mocy wcześniejsze orzeczenie tejże Komisji z 26 listopada 2012 r. W dniu 12 lutego 2013 roku Szpital przedstawił propozycję wypłaty kwoty zadośćuczynienia i odszkodowania, jednakże kwota ta nie została zaakceptowana przez pozwanych przed Komisją. Powód podkreślał, że zgodnie z treścią przepisów zawartych w rozdziale 13a ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, art. 67d ust. 6 dotyczy terminu przedstawienia stanowiska przez kierownika podmiotu leczniczego i ubezpieczyciela w terminie 30 dni od dnia potrzymania wniosku, to jest przed wydaniem orzeczenia o zdarzeniu medycznym, o którym mowa w art. 67j ust. 1 tejże ustawy. Dopiero bowiem wydanie orzeczenia przez Komisję nakłada na ubezpieczyciela albo podmiot leczniczy obowiązek złożenia propozycji odszkodowania i zadośćuczynienia w trybie art. 67k ust. 2 i ust. 11 ustawy. W ocenie strony powodowej niewątpliwie szpital zachował 30-dniowy termin określony w art. 67k ust. 2 powołanej ustawy, przedstawiając propozycję wypłaty kwoty odszkodowania i zadośćuczynienia. Pomimo dopełnienia powyższego terminu, Komisja w dniu 10 czerwca 2013 roku wydała zaświadczenie, w którym stwierdziła, że podmiot leczniczy utracił prawo do przedstawienia podmiotowi składającemu wniosek propozycji zadośćuczynienia i odszkodowania, co równoznaczne jest z akceptacją proponowanej wysokości odszkodowania i zadośćuczynienia i uprawnia Komisję do wystawienia stosownego zaświadczenia. W ocenie strony powodowej powyższe stanowisko jest błędne, albowiem zgodnie z treścią art. 67k ust 4 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta wojewódzka komisja wystawia zaświadczenie, w którym stwierdza złożenie wniosku o ustalenie zdarzenia medycznego, wysokość odszkodowania lub zadośćuczynienia oraz fakt nieprzedstawienia propozycji odszkodowania i zadośćuczynienia tylko wtedy, gdy ubezpieczyciel (podmiot leczniczy) nie przedstawi w terminie 30 dni od otrzymania zaświadczenia o bezskutecznym upływie terminu do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy lub od doręczenia orzeczenia wojewódzkiej komisji o zdarzeniu medycznym, wydanego w wyniku złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Ustawa zatem, jak wskazywał powód, w sposób enumeratywny określa przesłanki determinujące wydanie zaświadczenia przez komisję, o oznacza także, że nie przewiduje możliwości wystawienia zaświadczenia w sytuacji, gdy kierownik podmiotu leczniczego, nie przedstawiając stanowiska w terminie 30 dni od otrzymania wniosku, złoży w ustawowym terminie wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. W ocenie strony powodowej w realiach przedmiotowej sprawy nie zostały zatem spełnione ustawowe przesłanki, od których uzależniona jest realizacja uprawnienia komisji do wystawienia zaświadczenia. Powód zaznaczał również, że żaden z przepisów ustawy nie daje podstaw do przyjęcia stanowiska o braku uprawnienia Szpitala do złożenia oświadczenia w powyższym trybie jak również o rzekomej bezskuteczności złożonego w umieniu szpitala oświadczenia z 12.02.2013 r. zawierającego propozycję wypłaty zadośćuczynienia i odszkodowania. Niezależnie od powyższego powód zwracał uwagę na to, że Województwa Komisja do spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych może działać jedynie w granicach przepisów, te zaś nie dają jej uprawnienia do oceny skuteczności bądź bezskuteczności oświadczenia złożonego w ustawowym terminie, o którym mowa w art. 67 ust. 2 cytowanej ustawy. W dalszej kolejności strona powodowa zarzucała, że zaświadczenie Wojewódzkiej Komisji do spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych we W. z dnia 10 czerwca 2013 r. w sprawie o sygn. (...) nie stanowi tytułu wykonawczego z tej przyczyny, że nie wskazuje podmiotu, przeciwko któremu ma być prowadzona egzekucja (dłużnika). Nawet zaś gdyby uznać, że powód w zaświadczeniu został oznaczony jako dłużnik, to oznaczenie jest nieprawidłowe, bowiem od 03.06.2013 r. powód używa nazwy (...) Szpital (...) we W.. Strona powodowa wskazywała dodatkowo, że zaświadczenie z 10 czerwca 2013 r. nie zostało podpisane przez cały skład organu kolegialnego jakim jest Wojewódzka Komisja do spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych, lecz wyłącznie przez przewodniczącą A. H.. W świetle powyższego, w ocenie stron powodowej zachodziły okoliczności do pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego opisanego w pozwie, na podstawie art. 840 §1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 840 ^{( 2)} k.p.c.

W odpowiedzi na pozew pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od strony powodowej na rzecz każdego z powodów kosztów procesu według norm przepisanych.

W pierwszej kolejności pozwani wskazali, że żądanie pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego może być zrealizowane tylko pod warunkiem, że istnieje możliwość wykonania tytułu wykonawczego. Tymczasem w niniejszej sprawie pozwani, w oparciu o sporny tytuł wykonawczy wszczęli egzekucję, która została umorzona przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wałbrzychu w związku z wyegzekwowaniem roszczenia w całości. Z tego względu, wedle pozwanych, żądanie główne pozwu winno być oddalone.

Odnosząc się natomiast do żądania ewentualnego pozwani wskazywali, że w związku z zaspokojeniem pozwanych w toku postępowania egzekucyjnego, po stronie powoda brak jest interesu prawnego w rozumieniu art. 189 k.p.c. w żądaniu ustalenia nieistnienia należności świadczenia pieniężnego w kwocie 250.000 zł. Od tego momentu można po stronie powoda teoretycznie rozważać istnienie roszczenia o świadczenie. W dalszej kolejności powodowie wskazywali, że powództwo o ustalenie nieistnienia należności świadczenia w kwocie 250.000 zł objętego tytułem wykonawczym w postaci zaświadczenia Wojewódzkiej Komisji do Spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych z dnia 10 czerwca 2013 r., zmierza w istocie do obejścia przepisów prawa. Ustawodawca bowiem w rozdziale 13a ustawy z 06.11.2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta przewiduje szczególny tryb dochodzenia roszczeń związanych z wyrządzeniem szkody w wyniku zdefiniowanych przez ustawę zdarzeń medycznych. Ustawa ta wprost stanowi, że nieprzedstawienie przez podmiot leczniczy stanowiska w terminie 30 dni wywołuje ex lege skutek, że podmiot leczniczy akceptuje wniosek. Skoro zatem powód nie przedstawił swojego stanowiska we wskazanym terminie, nie złożył również wniosku o przywrócenie tego terminu, zdaniem pozwanych należało uznać, że nastąpił skutek określony w art. 167 k.p.c., to jest czynności dokonane przez szpital są bezskuteczne, a w szczególności czynność polegająca na złożeniu pozwanym propozycji wypłaty zadośćuczynienia w kwocie 500 zł. Odnosząc się do pozostałych zarzutów strony powodowej pozwani podkreślali, iż wbrew twierdzeniom pozwu, zaświadczenie Wojewódzkiej Komisji do spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych jest tytułem wykonawczym, który określa powoda jako dłużnika. Sama zmiana nazwy powodowego szpitala nie może zaś wpływać na skuteczność kwestionowanego w pozwie tytułu wykonawczego. Chybiony w ocenie pozwanych był nadto zarzut powoda odnośnie wadliwej reprezentacji Komisji na zaświadczeniu stanowiącym tytuł wykonawczy. Pozwani podnosili bowiem, iż Regulamin Wojewódzkiej Komisji do Spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych przy (...) Urzędzie Wojewódzki we W. przewiduje bowiem możliwość podpisania zaświadczenia stanowiącego tytuł wykonawczy, wystawianego przez Komisję przez jej przewodniczącą.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskiem z 26 lipca 2012 roku pozwani M. Ś., W. Ś. i T. Ś., jako spadkobiercy po zmarłym S. Ś. zwrócili się do Wojewódzkiej Komisji do spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych przy (...) Urzędzie Wojewódzkim we W. (zwana dalej Komisją) o ustalenie zdarzenia medycznego. Po przeprowadzeniu postępowania Komisja orzeczeniem z dnia 26 listopada 2012 roku ustaliła, że zdarzenie opisane we wniosku pozwanych jest zdarzeniem medycznym.

Po otrzymaniu powyższego orzeczenia pismem z dnia 19 grudnia 2012 r. strona powodowa złożyła do Wojewódzkiej Komisji do Spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych (...) Urząd Wojewódzki we W. wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Orzeczeniem z 24 stycznia 2013 roku wydanym w sprawie o sygn. akt (...) Komisja utrzymała orzeczenie z 26 listopada 2012 r. w ten sposób, że ustaliła jednogłośnie, że zdarzenie opisane we wniosku pozwanych z 26 lipca 2012 r. jest zdarzeniem medycznym oraz obciążyła powodowy szpital kosztami postępowania w sprawie. Powyższe orzeczenie doręczono stronie powodowej pismem z 05 lutego 2012 r., zawierającym pouczenie o możliwości przedstawienia przez szpital w terminie 30 dni od daty doręczenia orzeczenia podmiotowi składającemu wniosek propozycji odszkodowania i zadośćuczynienia oraz skutkach prawnych zaniechania tych działań.

Na odpisach orzeczenia oraz jego uzasadnienia wskazano, że na oryginale orzeczenia i uzasadnienia znajdują się właściwe podpisy.

(dowód: wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy z 19.12.2012 r. k. 15-17, pismo z 05.02.2013 r. wraz z pouczeniem k. 18-19, orzeczenie o ustaleniu zdarzenia medycznego wraz z uzasadnieniem k. 20-26)

Pismem z dnia 12 lutego 2013 r. (doręczonym pozwanej dniu 15.02.2013 r.) strona powodowa złożyła pozwanej M. Ś. propozycję wypłaty odszkodowania oraz zadośćuczynienia w wysokości 500 zł. Propozycja ta została odrzucona. Pismem z dnia 16 kwietnia 2013 r. Przewodniczący Komisji poinformował dyrektora strony powodowej, iż w okolicznościach rozpoznawanej sprawy Komisja będzie zobowiązana wydać zaświadczenie, w którym stwierdza złożenie wniosku o ustalenie zdarzenia medycznego i wysokości odszkodowania lub zadośćuczynienia.

W dniu 10 czerwca 2013 r. Komisja wydała zaświadczenie, iż w dniu 26 lipca 2012 r. został złożony wniosek przeciwko stronie powodowej o ustalenie zdarzenia medycznego, w którym określono wysokość zadośćuczynienia i odszkodowania w kwocie 250 000 zł. Komisja stwierdziła także, że strona powodowa utraciła prawo do przedstawienia za pośrednictwem Komisji w ustawowym terminie podmiotowi składającemu wniosek propozycji odszkodowania i zadośćuczynienia, wskazując iż nieprzedstawienie stanowiska jest równoznaczne z akceptacją wniosku w zakresie dotyczącym okoliczności w nim wskazanych oraz proponowanej wysokości odszkodowania i zadośćuczynienia. Komisja wskazała, że niniejsze zaświadczenie stanowi tytuł wykonawczy stanowi tytuł wykonawczy i uprawnia pozwanych do egzekucji świadczenia pieniężnego w wysokości 250 000 zł. Pod zaświadczeniem widnieje podpis Przewodniczącej Komisji.

(dowód: pismo strony powodowej z dni 12.02.2013 r. wraz z dowodem doręczenia k. 27-28, pismo pozwanej M. Ś. z dnia 26.02.2013 r. k. 30, pismo Komisji z 16.04.2013 r. k. 32, zaświadczenie z 10.06.2013 r. k. 33)

Pismem z dnia 01 lipca 2013 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Wałbrzychu poinformował stronę powodową o wszczęciu na wniosek pozwanej M. Ś. egzekucji przeciwko powodowi, na podstawie tytułu wykonawczego w postaci zaświadczenia Wojewódzkiej Komisji do spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych z 10 czerwca 2013 r.

W dniu 12 lipca 2013 r. strona powodowa wniosła skargę na czynności Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wałbrzychu polegające na wszczęciu i zawiadomieniu o wszczęciu egzekucji z dnia 01.07.2013 r., ustaleniu kosztów zastępstwa w postępowaniu egzekucyjnym oraz opłaty egzekucyjnej w postępowaniu egzekucyjnym wszczętym na wniosek wierzyciela M. Ś. przeciwko (...) Szpitalowi (...) we W..

Postanowieniem z 27 sierpnia 2013 roku, sygn. akt Km 2589/13 Komornik umorzył postępowanie egzekucyjne wobec uregulowania przez powoda w całości egzekwowanego świadczenia.

Pismem z 06 września 2013 r. powód złożył kolejną skargę na czynności komornika, polegające na wydaniu postanowienia w przedmiocie umorzenia postępowania egzekucyjnego i ustalenia kosztów w łącznej kwocie 37.861,43 zł oraz obciążenia nimi powoda.

(dowód: zawiadomienie o wszczęciu egzekucji z 01.07.2013r. k. 34, wezwanie do zapłaty należności k. 35, skarga na czynności komornika z dnia 11.07.2013 r. k. 102-104, postanowienie z 27.08.2013 r. sygn. Km 2589/13 k. 69, skarga na czynności komornika z 06.09.2013 r. k. 105-109)

Zgodnie z Regulaminem Wojewódzkiej Komisji do spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych Komisja wydaje orzeczenie o zdarzeniu medycznym albo orzeczenie o braku zdarzenia medycznego po naradzie i przeprowadzeniu głosowania nad orzeczeniem (§35 ust.1). Orzeczenia te zapadają większością co najmniej ¾ głosów w obecności wszystkich członków składu orzekającego (§35 ust. 3). Orzeczenie Wojewódzkiej Komisji sporządzone w dwóch egzemplarzach podpisuje cały skład orzekający (§35 ust. 4). Stosownie do §47 Regulaminu, w przypadku gdy ubezpieczyciel w terminie o którym mowa w art./ 67k ust.2 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta nie przedstawi składającemu wniosek propozycji odszkodowania lub zadośćuczynienia, Wojewódzka Komisja wystawia zaświadczenie, w k tym stwierdza złożenie wniosku o ustalenie zdarzenia medycznego, wysokość odszkodowania lub zadośćuczynienia oraz fakt nieprzedstawienia propozycji.

(dowód: uchwała nr (...) Wojewódzkiej Komisji do Spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych z dnia 24.09.2013 r. k. 115, Regulamin Wojewódzkiej Komisji do Spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych k. 116-129).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie strona powodowa (...) Szpital (...) we W. wniosła o pozbawienie w całości wykonalności tytułu wykonawczego w postaci zaświadczenia Wojewódzkiej Komisji do Spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych z dnia 10.06.2013 r., sygn. (...), którym przyznano uprawnienie dla pozwanych do egzekucji świadczenia pieniężnego w wysokości 250 000 zł. Jako podstawę swojego żądania powołała przepis art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 840 ^{( 2)} k.p.c. Stosownie do pierwszego z powołanych przepisów dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub w części albo ograniczenia, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło, albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może oprzeć powództwo także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także na zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie. Przepis art. 840 ^{( 2)} k.p.c. stanowi natomiast, że jeżeli egzekucja prowadzona jest na podstawie tytułu egzekucyjnego lub innego dokumentu, któremu nie nadaje się klauzuli wykonalności, do ochrony praw dłużnika stosuje się odpowiednio przepisy art. 840 i 843 k.p.c.

W niniejszej sprawie strona powodowa, domagając się pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego w postaci zaświadczenia Wojewódzkiej Komisji do Spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych z dnia 10.06.2013 r., podniosła zasadniczy, a zarazem najdalej idący zarzut, dotyczący nieistnienia spornego tytułu wykonawczego. Strona powodowa wskazywała bowiem, że kwestionowane w pozwie zaświadczenie, nie zostało podpisane przez organ, który je wydał w pełnym składzie (na zaświadczeniu widnieje wyłącznie podpis przewodniczącej Komisji).

Stosownie do art. 67 k ust. 4 ustawy z dnia 06 listopada 2008 o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2012, poz. 159) wojewódzka komisja wystawia zaświadczenie, w którym stwierdza złożenie wniosku o ustalenie zdarzenia medycznego, wysokość odszkodowania lub zadośćuczynienia oraz fakt nieprzedstawienia propozycji, o której mowa w ust. 3 powołanego przepisu. Zaświadczenie stanowi tytuł wykonawczy., Przepisy działu II tytułu I części trzeciej Kodeksu postępowania cywilnego stosuje się. Regulacja art. 67j powołanej ustawy, a także §35 ust 4 Regulaminu Wojewódzkiej Komisji do spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych Komisja stanowi jednoznacznie, iż orzeczenia Komisji podpisuje cały skład orzekający, co istotnie poddaje pod wątpliwość samo istnienie tytułu wykonawczego, którego pozbawienia wykonalności w niniejszej sprawie domaga się powód. Skoro bowiem zaświadczenie, o którym mowa w art. 64 k ust. 4 cytowanej ustawy stanowi tytuł wykonawczy, winno być wystawione przez organ, który je wydał w pełnym składzie.

Niezależnie jednak od podniesionych okoliczności Sąd stanął na stanowisku, iż w ramach powództwa przeciwegzekucyjnego nie jest dopuszczalne powoływanie się na wady formalne orzeczenia, skutkujące jego nieistnieniem. Sama istota i cel powództwa uregulowanego w treści art. 840 k.p.c. zakładają bowiem istnienie tytułu wykonawczego, zaś formułowane przez dłużnika zarzuty muszą mieścić się w katalogu okoliczności wymienionych w treści tego przepisu. Nie można bowiem pozbawić wykonalności orzeczenie, które takim tytułem nie jest, albowiem nie przysługuje mu wówczas cecha wykonalności. Przy ustaleniu zatem, że kwestionowane w pozwie zaświadczenie nie istniałoby, powstaje wątpliwość, jakiej treści rozstrzygnięcie miałoby zapaść w niniejszym postępowaniu. Nie można wszakże pozbawić wykonalności orzeczenia, które nie stanowi tytułu wykonawczego. Warto podkreślić w tym miejscu, iż Sąd Najwyższy w wyroku z 28 stycznia 2010 roku (sygn. akt I CSK 211/09, LEX nr 570115) jednoznacznie wskazał, iż powództwo przewidziane w art. 840 § 1 k.p.c. jest powództwem o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego, a nie powództwem o pozbawienie wykonalności tytułu egzekucyjnego. A zatem jego przesłanką materialnoprawną jest istnienie tytułu wykonawczego (..). Jeżeli tytuł wykonawczy nie istnieje, powództwo o pozbawienie go wykonalności jest oczywiście bezprzedmiotowe.

Przepis art. 840 par. 1 k.p.c. ma charakter normy materialnoprawnej. Wniesienie powództwa w oparciu powołaną regulację stwarza po stronie Sądu obowiązek merytorycznego orzeczenie w przedmiocie stosunku prawnego łączącego strony, istnienia bądź nieistnienia ( także części) roszczenia stwierdzonego tytułem wykonawczym. Tymczasem ustawodawca uregulował szczególny tryb postępowania przed Wojewódzki Komisjami do Spraw Przeczekania o Zdarzeniach Medycznych, który prowadzi do wystawienia zaświadczenia mającego charakter tytułu wykonawczego, stanowiącego podstawę egzekucji bez potrzeby zaopatrzenia go w sądową klauzulę wykonalności a więc jakiejkolwiek ingerencji sądu powszechnego. W ocenie Sądu niedopuszczalne jest podnoszenie w trybie art. 840 k.p.c. zarzutu, że nie istnieje tytuł wykonawczy z uwagi na uchybienia formalne. Zarzut nieistnienia tytułu wykonawczego winien stać się podstawą skargi na pierwszą czynność komornika, który, w ocenie strony powodowej, wszczął egzekucję nie dysponując tytułem wykonawczym. Z kolei podnoszenie merytorycznego zarzutu nieistnienia pod stronie powodowej obowiązku świadczenia objętego tytułem wykonawczym, prowadziłby do obejścia przepisów ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzecznika Praw pacjenta w zakresie, w którym reguluje ona tryb postępowania przez Wojewódzkimi Komisjami do Spraw Przeczekania o Zdarzeniach Medycznych i warunki, w jakich ich zaświadczenia stanowią z mocy ustawy tytuł wykonawczy. W ocenie Sądu ingerencja z treść tego tytułu w zakresie istnienia czy też nie istnienia stwierdzonego w im obowiązku bez podniesienia określonych w art. 840 par. 1 k.p.c. zarzutów jest niedopuszczalna. Bezsporne jest w sprawie, że strona powodowa takich zarzutów nie podnosiła.

W świetle powyższego, zdaniem Sądu należało stwierdzić, iż podnoszone przez powoda zarzuty, sprowadzające się do kwestii formalnych (niewłaściwe podpisanie tytułu) można podnosić w innym trybie w toku postępowania egzekucyjnego nie zaś w ramach powództwa przeciwegzekucyjnego. Z tych przyczyn, żądanie główne, o stwierdzenie wykonalności tytułu wykonawczego w postaci zaświadczenia Wojewódzkiej Komisji do Spraw Orzekania o Zdarzeniach Medycznych z dnia 10.06.2013 r., sygn. (...) podlegało oddaleniu.

Na marginesie tylko wypada zaznaczyć, iż również formułowane przez stronę powodową zarzuty o charakterze materialnym, to jest odnoszące się do nieistnienia obowiązku stwierdzonego spornym zaświadczeniem, nie mogły podważyć wykonalności kwestionowanego w pozwie tytułu.

Zgodnie bowiem z treścią art. 67 d ust. 6 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. 2012, Nr 159) kompletny i należycie opłacony wniosek wojewódzka komisja do spraw orzekania o zdarzeniach medycznych, przekazuje niezwłocznie kierownikowi podmiotu leczniczego prowadzącego szpital, z działalnością którego wiąże się wniosek, oraz ubezpieczycielowi. (…). Kierownik tego podmiotu i ubezpieczyciel przedstawiają stanowisko w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku wraz z dowodami na jego poparcie. Nieprzedstawienie stanowiska jest różnoznaczne z akceptacją wniosku w zakresie dotyczącym okoliczności w nim wskazanych oraz proponowanej wysokości zadośćuczynienia. Jest to wstępna część postępowania. Przedmiotem postępowania przed wojewódzką komisją jest ustalenie, czy zdarzenie, którego następstwem była szkoda majątkowa lub niemajątkowa, stanowiło zdarzenie medyczne ( art. 67 i ust. 1 cyt. ustawy). Orzeczenie o zdarzeniu medycznym albo jego braku wojewódzka komisja wydaje po naradzie w formie pisemnej ( art. 67 j. ust. 1 cyt. ustawy). W terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem (…) kierownikowi podmiotu leczniczego prowadzącego szpital, przysługuje prawo złożenia do wojewódzkiej komisji umotywowanego wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy ( art. 67 j. ust. 7 cyt. ustawy).

Na gruncie rozpoznawanej sprawy Komisja, po ponownym rozpatrzeniu sprawy, podtrzymała orzeczenie, iż zdarzenie objęte wnioskiem pozwanych z dnia 26 lipca 2012 roku stanowiło zdarzenie medyczne. Orzeczeniem tym, zgodnie z treścią art. 67 k. ust. 1 w zw. z art. 67 k ust. 10, strona powodowa jest związana. I dopiero w następnym etapie postępowania, w terminie 30 dni od dnia doręczenia orzeczenia wojewódzkiej komisji o zdarzeniu medycznym wydanego w wyniku złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, podmiot medyczny przedstawia podmiotowi składającemu wniosek propozycję odszkodowania i zadośćuczynieniu.

W przedmiotowej sprawie orzeczenie przesądzające o zdarzeniu medycznym zapadło wobec niezłożenia w trybie art. 67 d ust. 6 cyt. ustawy stanowiska strony pozwanej, co pociągnęło za sobą skutek opisany w zdaniu drugim tego przepisu – akceptację wniosku w zakresie dotyczącym zarówno okoliczności w nim wskazanych jak i proponowanej wysokości odszkodowania. Błędne jest stanowisko strony powodowej jakoby, że nie można było wydać zaświadczenia, o którym mowa w art. 67 k ust. 4 cyt. ustawy w sytuacji, gdy kierownik podmiotu leczniczego nie przedstawiając stanowiska w terminie 30 dni od dnia otrzymania wniosku, złoży w ustawowym terminie wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że samo złożenie wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy nie uchyla obowiązku złożenia w termie 30 dni od otrzymania wniosku propozycji przez kierownika podmiotu leczniczego, albowiem obowiązek ten dotyczy zupełnie innego etapu postępowania, wyprzedzającego zapadnięcie orzeczenia w kwestii ustalenia, czy zdarzenie objęte wnioskiem miało charakteru zdarzenia medycznego. To orzeczenie może zapaść zarówno po przeprowadzeniu merytorycznej oceny okoliczności danej sprawy jak i w następstwie ziszczenia się dyspozycji art. 67 d ust. 6 zdanie drugie, co miało miejsce w niniejszej sprawie. Podsumowując zatem wypada stwierdzić, iż strona powodowa, co pozostawało bezsporne, nie przedstawiając swojej propozycji w terminie wynikającym z art. 67 d ust.6 ustawy, zaakceptowała treść wniosku pozwanych z dnia 26 lipca 2012 roku, odnośnie wskazanej w nim wysokości odszkodowania i zadośćuczynienia, co tym samym uprawniało Komisję do wydania spornego zaświadczenia.

Sama zatem okoliczność, że powodowy szpital, na późniejszym etapie postępowania, to jest w terminie 30 dni od dnia doręczenia orzeczenia wojewódzkiej komisji wydanym w wyniku złożenia wniosku o ponowne rozpoznanej sprawy złożył taką propozycję ( art. 67 k. ust. 2 cyt. ustawy) pozostaje bez znaczenia dla rozpoznanej sprawy z przyczyn, o których była mowa powyżej.

Odnosząc się natomiast do zgłoszonego w pozwie roszczenia ewentualnego, o ustalenie nieistnienia po stronie powodowego szpitala obowiązku świadczenia pieniężnego w kwocie 250.000 zł na rzecz pozwanych, Sąd stanął na stanowisku, iż również to żądanie było bezzasadne.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż podstawą zgłoszonego roszczenia ewentualnego stanowiły przepisy art. 189 k.p.c. w zw. z art. 67k ust. 3 w zw. z art. 67k ust. 10 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta.

Podstawę prawnomaterialną powództwa o ustalenie stanowi przepis art. 189 k.p.c., zgodnie z którym można żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma się w tym interes prawny. Interes prawny jest obiektywną potrzebą uzyskania wyroku określonej treści, wywołaną rzeczywistym naruszeniem albo zagrożeniem sfery prawnej podmiotu występującego z powództwem ustalającym. Żeby jednak sąd mógł stwierdzić czy istnieje interes prawny, powód powinien przedstawić fakty potwierdzające jego istnienie, przy czym muszą być one udowodnione, a nie uprawdopodobnione. Ocena interesu prawnego dokonywana jest bowiem na tle skonkretyzowanych okoliczności, ściśle wskazanych przez powoda faktów, potwierdzających potrzebę ochrony jego sfery prawnej.

Interes prawny nie może być rozumiany subiektywnie oraz powinien być interpretowany z uwzględnieniem szeroko pojmowanego dostępu do sądów w celu zapewnienia ochrony prawnej w postaci ustalenia stosunku prawnego lub prawa. Nie chodzi tu bowiem tylko o interes oparty na konkretnych prawach materialnych lub stosunkach prawnych, lecz w pewnych sytuacjach może chodzić o interes oparty o względy natury gospodarczej lub ekonomicznej.

W wielu orzeczeniach Sąd Najwyższy wskazał jednak, iż powód nie ma interesu prawnego, wówczas gdy istnieje możliwość wytoczenia powództwa innej treści, na przykład o świadczenie [ vide wyrok Sądu Najwyższego z 19 października 1959 r., sygn. akt IV CR 537/58, wyrok Sądu Najwyższego z 20 października 1970 r., sygn. akt II CR 190/70, wyrok Sądu Najwyższego z 21 stycznia 1998 r., sygn. akt II CKN 481/98, wyrok Sądu Najwyższego z 07 kwietnia 2010 r. sygn. akt II PK 342/09]. Uzasadnieniem takiego stanowiska jest to, że wyrok wydany w sprawie o ustalenie nie stanowi tytułu egzekucyjnego, a kwestia będąca przedmiotem rozstrzygnięcia bez potrzeby wytoczenia takiego powództwa zostanie rozpoznana jako przesłanka powództwa o świadczenie lub o nakazanie.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania Sąd uznał, iż w związku z zaspokojeniem pozwanych w toku postępowania egzekucyjnego, prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Wałbrzychu (sygn. akt Km 2589/13) i umorzeniem postępowania egzekucyjnego, strona powodowa obecnie nie ma interesu prawnego w żądaniu nieistnienia należności świadczenia pieniężnego w kwocie 250.000 zł na rzecz pozwanych. Wobec wyegzekwowania świadczenia, stwierdzonego spornym zaświadczeniem Komisji Wojewódzkiej z 10 czerwca 2013 roku, stronie powodowej służy ewentualnie dalej idące roszczenie – o świadczenie. Wobec powyższego, roszczenie ewentualne o ustalenie, również podlegało oddaleniu.

Jednocześnie wskazać należy, że w niniejszym postępowaniu, powód nie zgłosił skutecznie roszczenia o zasądzenie od pozwanych kwoty 250.000 zł. W pierwszej kolejności podnieść należy, że pismo procesowe strony powodowej z 31 grudnia 2013 roku, zawierające modyfikację powództwa, zostało na podstawie art. 207 §7 k.p.c. zwrócone na rozprawie w dniu 07 stycznia 2014 r., albowiem zawierało szerszy zakres niż wnioski dowodowe, natomiast Sąd nie udzielił zezwolenia na złożenie takiego pisma.

Za nieskuteczną należało również uznać próbę zgłoszenia roszczenia o zasądzenie przez pełnomocnika strony powodowej ustnie, na rozprawie w dniu 07 stycznia 2014 r. Stosownie bowiem do art. 193 §2 ¹ k.p.c. z wyjątkiem spraw o roszczenia alimentacyjne zmiana powództwa może być dokonana jedynie w piśmie procesowym, a zatem forma zgłoszonej modyfikacji powództwa, była niedopuszczalna. Niezależnie od powyższego należy stwierdzić, iż modyfikacja powództwa zgłoszona na rozprawie 07 stycznia 2014 r. w istocie stanowiła wystąpienie z nowym roszczeniem, a zatem winna zostać należycie opłacona. Wobec nieziszczenia opłaty przez stronę powodową, reprezentowaną przez profesjonalnego pełnomocnika, Przewodniczący zarządził zwrot pozwu z żądaniem zapłaty.

Mając na względzie powyższe Sąd w całości oddalił powództwo, zarówno w zakresie roszczenia głównego jak i ewentualnego (pkt I. sentencji wyroku).

Orzeczenie o kosztach wydano w oparciu o treść art. 98 k.p.c., który ustanawia zasadę,

iż strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z uwagi na to, iż strona powodowa w całości przegrała sprawę, Sąd zasądził od niej na rzecz pozwanych M. Ś., W. Ś. oraz T. Ś. kwotę po 7217 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Wysokość tych kosztów ustalono na podstawie § 6 pkt 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.