Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2014 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2014 roku w Bielsku Podlaskim

na rozprawie

sprawy z powództwa P.z siedzibą L.

przeciwko P. B.

o zapłatę

Oddala powództwo.

Sędzia

Sygn. akt I C 1443/13

UZASADNIENIE

Powód P.siedzibą w L.domagał się zasądzenia od pozwanego P. B.kwoty 387,74 złotych z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 319 złotych od dnia 13 lutego 2012 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 68,74 złotych od dnia 10 października 2013 roku do dnia zapłaty. Wniósł nadto o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k.11v.). Uzasadniając żądanie pozwu wskazał, że w dniu 21 grudnia 2012 roku na podstawie umowy o przelew wierzytelności przejął od poprzedniego wierzyciela (...) Spółki Akcyjnej V. (...)z siedzibą w W.prawa do wierzytelności wobec pozwanego z tytułu nieuiszczonej składki z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zawartej w dniu 12 lutego 2012 roku (polisa numer (...)). Powód wskazał, iż na dochodzone roszczenie składa się kwota należności głównej w wysokości 319 złotych oraz skapitalizowana kwota odsetek za opóźnienie w zapłacie kwoty głównej w wysokości 68,74 złotych, naliczona za okres od dnia 12 grudnia 2012 roku do dnia 09 października 2013 roku (k.4v.-5). Podniósł, że do dnia wniesienia pozwu pozwany nie uregulował powyższego zobowiązania.

Sąd Rejonowy L.w L.VI Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 26 listopada 2013 roku wydanym w sprawie o sygnaturze akt (...), wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w B.(k. 6).

Pozwany P. B. nie stawił się na rozprawę i nie zajął stanowiska w sprawie.

Sąd Rejonowy ustalił i zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 509 § 1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew) chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki ( § 2).

W myśl art. 513 § 1 kc dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

W piśmiennictwie zauważono, że przy analizie stosunku dłużnik – cesjonariusz szczególnie uwidaczniają się dwie zasady, charakteryzujące ten stosunek. Pierwsza dotyczy nabycia przez cesjonariusza w drodze przelewu wierzytelności tylu praw, ile miał cedent. Wyraża to paremia nemo plus iuris in alium transferre potest quam ipse habet. Cesjonariusz nie może, więc żądać od dłużnika świadczenia w większym rozmiarze niż cedent. Druga zasada dotyczy sytuacji prawnej dłużnika, która nie może ulec pogorszeniu na skutek przelewu w stosunku do tej, jaką dłużnik miał przed przelewem (J. Mojak (w:) Kodeks..., s. 162; H. Ciepła (w:) Komentarz..., s. 595; B. Łubkowski (w:) Kodeks..., s. 1225). Z wierzytelnością po przelewie pozostają zatem związane wszystkie zarzuty dłużnika, które mogły być podnoszone w stosunku do poprzedniego wierzyciela (cedenta). Wskazuje się na trzy rodzaje zarzutów: te, które przysługiwały dłużnikowi w stosunku do cedenta, zarzuty osobiste dłużnika oraz zarzuty dotyczące samej umowy cesji (nie będące zarzutami ani osobistymi, ani służącymi w stosunku do cedenta)

W myśl art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Jeżeli chodzi o rozkład ciężaru dowodu, to powód powinien udowodnić fakty pozytywne, które stanowią podstawę jego powództwa, to jest okoliczności prawo tworzące, a pozwany, jeżeli faktów tych nie przyznaje, ma obowiązek udowodnienia okoliczności niweczących prawo powoda.

W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, nie dawał podstaw do uznania, iż zostały wykazane przesłanki uzasadniające obciążenie pozwanego obowiązkiem zapłaty należnościami dochodzonymi pozwem.

Zgodnie z art. 339 § 1 kpc jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W myśl zaś art. 340 kpc wyrok wydany w nieobecności pozwanego nie będzie zaoczny, jeżeli pozwany żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności albo składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie. Pozwany P. B. nie stawił się na rozprawę, nie wnosił o przeprowadzenie rozprawy w swojej nieobecności, nie złożył też wyjaśnień, a zatem zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego.

Zgodnie z art. 339 § 2 kpc wydając wyrok zaoczny, Sąd przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Podkreślić należy, iż twierdzenia faktyczne zawarte w pozwie, które są przyjmowane za podstawę wyroku zaocznego, muszą pozwalać sądowi na skonstruowanie podstawy prawnej roszczenia i jej ocenę. (orzeczenie SN z dnia 29 maja 1958 r., 1 CR 969/57, OSNC 1960, nr 1, poz. 14; wyroki SN: z dnia 15 września 1967 r., III CRN 175/67, OSNC 1968, nr 8 -9, poz. 142; z dnia 15 marca 1996 r., I CRN 26/96, OSNC 1996, nr 7 -8, poz. 108; z dnia 6 czerwca 1997 r., I CKU 87/97, Prok. i Pr. - wkładka 1997, nr 10, s. 44; z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok. i Pr. 1999, nr 9, s. 30). Jeżeli zatem w świetle przytoczonych przez powoda okoliczności brak podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, sąd wyrokiem zaocznym oddala powództwo (por. wyrok SN z dnia 6 czerwca 1972 r., III CRN 30/72, Biul. SN 1972, nr 10, poz. 178).

W ocenie Sądu, twierdzenia powoda zawarte w pozwie, budzą uzasadnione wątpliwości, skutkujące oddaleniem powództwa.

W kontekście przedstawionych przez powoda dowodów trudno uznać, aby powód w sposób należyty udowodnił istnienie i wymagalność dochodzonego roszczenia. Do udowodnienia zasadności dochodzonego roszczenia nie są wystarczające przedłożone przez powoda dokumenty w postaci zawiadomienia o przelewie wierzytelności, bez dowodu jego doręczenia pozwanemu, częściowego wykazu wierzytelności oraz umowy sprzedaży wierzytelności zawartej w dniu 21 grudnia 2012 roku (k.13,13v.,14v.-15).

W aktach sprawy brak jest potwierdzonej polisą umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, zawartej pomiędzy pozwanym a (...) Spółką Akcyjną V. (...) z siedzibą w W., z której to ma wynikać dochodzona pozwem wierzytelność. Powyższe uniemożliwia Sądowi merytoryczną weryfikację wysokości i wymagalności dochodzonej pozwem należności z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, którą to pozwany miał zawrzeć w dniu 12 lutego 2012 roku.

Oceny tej nie zmienia również treść umowy cesji wierzytelności z dnia 21 grudnia 2012 roku zawartej pomiędzy (...) Spółką Akcyjną V. (...) z siedzibą w W. a powodem (k.14v.-15), w której znajduje się oświadczenie cedenta, że przedmiotem umowy są wierzytelności niesporne i wymagalne. Zgodnie, bowiem z przepisem art. 516 kc zbywca wierzytelności ponosi względem nabywcy odpowiedzialność za to, że wierzytelność mu przysługuje. Oznacza to, że samo oświadczenie cedenta nie jest wyłącznym dowodem potwierdzającym wymagalność wierzytelności przysługującej powodowi, skoro ustawodawca przewidział odpowiedzialność cedenta za wady prawne cedowanej wierzytelności, w tym zarówno w zakresie faktu istnienia wierzytelności, jak i jej rozmiaru określonego w umowie. Jeśli natomiast przesłanki i zasady odpowiedzialności zbywcy wierzytelności nie są określone w przepisach regulujących stosunek wewnętrzny, zasadne jest zastosowanie w tym zakresie przepisów regulujących odpowiedzialność za niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania (art. 471 i n. kc); tak też K. Z. (w:) E. G., Komentarz, 2006, s. 891; H. C. (w:) G. B., Komentarz, t. I, 2006, s. 670.

W tym stanie rzeczy należało uznać, iż w przedmiotowej sprawie, wobec nie przedstawienia Sądowi umowy stanowiącej przedmiot cesji, Sąd nie był w stanie dokonać merytorycznej weryfikacji wysokości i wymagalności dochodzonej pozwem należności, zarówno w zakresie wysokości należności głównej, jak i odsetek.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd na podstawie art.805§1kc, art. 822 § 1 kc, art. 509 § 1 i 2 kc w zw. z art. 6 kc orzekł jak w sentencji wyroku.

Z uwagi na to, że pozwany nie zajął stanowiska w sprawie, wyrok na podstawie art. 339 § 1 kpc jest orzeczeniem zaocznym.

Obowiązek poniesienia kosztów procesu w myśl zasady odpowiedzialności za wynika procesu (art. 98§ 1 kpc) w całości spoczywał na stronie powodowej.

Sędzia