Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt IV Ka 75/13

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący :	SSO Mariusz Górski
Protokolant :	Magdalena Telesz

przy udziale Andrzeja Mazurkiewicza Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2013 roku

sprawy R. A.

oskarżonego z art. 158 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu

z dnia 30 października 2012 roku, sygnatura akt II K 1211/12

uchyla zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego R. A. i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt IV Ka 75/13

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem R. A.uznany został za winnego, że w dniu 21 sierpnia 2012 roku w W., województwo (...)poprzez bicie i kopanie po całym ciele wziął udział w pobiciu M. R.narażając go na niebezpieczeństwo utraty życia albo nastąpienia skutku określonego w art.156§1 k.k. lub w art.157§1 k.k.,

to jest popełnienia występku z art.158§1 k.k. i za to na podstawie powołanego przepisu wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyrok powyższy zaskarżył prokurator zarzucając :

I. obrazę prawa materialnego z art.64§1 k.k. poprze jego niesłuszne niezastosowanie i wyeliminowanie z opisu i kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu R. A.działania w warunkach powrotu do przestępstwa, określonych w art.64§1 k.k. w sytuacji, gdy uprzednie skazanie tego oskarżonego za czyn z art.224§2 k.k. popełniony w użyciem groźby, na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w ramach orzeczonej wyrokiem łącznym kary łącznej w okresie od 12 maja 2003 r. do 1 września 2003 r., od 11 września 2003 r. do 7 listopada 2003 roku, od 30 września 2005 r. do 10 lipca 2006 r. i od 22 lutego 2008 r. do 30 maja 2008 roku winno uzasadniać przyjęcie, że czynu z art.158§1 k.k. na szkodę M. R.w dniu 21 sierpnia 2012 roku dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa;

II. rażącą niewspółmierność kary polegającą na orzeczeniu wobec skazanego R. A. za czyn z art.158§1 k.k. kary sześciu miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy prawidłowe ustalenia działania tego oskarżonego w warunkach powrotu do przestępstwa, jego sposób życia przed popełnieniem tego czynu, w szczególności nadużywanie alkoholu i popełnianie w związku z tym szeregu przestępstw, stopień winy oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości czynu, jak i względy zapobiegawcze i wychowawcze, które kara winna osiągnąć wobec skazanego, a także mając na względzie potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, przemawiają za koniecznością orzeczenia wobec R. A. kary roku pozbawienia wolności.

Tym samym apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie go Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zdaje się zasługiwać na uwzględnienie.

I tak, Sąd Rejonowy po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu dokonał jedynie trafnej oceny dowodów w zakresie sprawstwa i zawinienia oskarżonego, jednak oczywiście błędnie wyeliminował z podstawy skazania R. A. działanie w warunkach art.64§1 k.k. Uchybienie to dostrzegł sam Sąd I instancji, który w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przyznał, że faktycznie oskarżony przypisany mu czyn popełnił w warunkach powrotu do przestępstwa.

Zauważyć jednak trzeba, że Sąd ów stwierdza jednoznacznie, iż wskazany w a/o art.224§2 k.k. nie mógł być podstawą dla przyjęcia odpowiedzialności R. A. w warunkach art.64§1 k.k., a podstawę taką winno stanowić jego uprzednie skazanie za czyn z art.160§1 k.k.

Znamienne przy tym jest, iż skarżący w dalszym ciągu twierdzi, że podstawą dla skazania oskarżonego w warunkach recydywy winna być jego uprzednia karalność z art.224§2 k.k., zaś w ogóle nie wspomina o art.160§1 k.k.

Tym samym Sąd Rejonowy przy ponownym rozpoznaniu sprawy winien zastanowić się czy jednak art.224§2 k.k. nie jest podobnym do występków z art.158§1 k.k. (por. wyrok SN z 30.06.2009 r., V K.K. 71/09, lex 512076).

Jeśli dojdzie do przekonania, że apelujący nie ma racji winien zastanowić się, czy możliwe jest powołanie dla odpowiedzialności R. A. w warunkach art.64§1 k.k. – jego skazania z art.160§1 k.k., czy też byłoby to wyjście poza granice apelacji w rozumieniu art.434§1 k.p.k.

Z uwagi na powyższe zdecydowano jak w wyroku.

IV Ka 75/13

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE