Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2011 r.

Sąd Rejonowy w Suwałkach I. Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2011 r. w Suwałkach

na rozprawie

sprawy z powództwa R. K.

przeciwko Skarbowi Państwa - Aresztowi Śledczemu w S.

o zapłatę

I.  Oddala powództwo;

II.  Zasądza od powoda R. K. na rzecz pozwanego Skarbu Państwa – Aresztu Śledczego w S. kwotę 2.400,00 złotych (słownie: dwa tysiące czterysta złotych 00/100) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSR Aneta Ineza Sztukowska

Sygn. akt I. C. 335/11

UZASADNIENIE

Powód R. K. wystąpił przeciwko Skarbowi Państwa – Aresztowi Śledczemu w S. z pozwem o zapłatę kwoty 30.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę, jakiej doznał w związku z osadzeniem go w zagrzybionej i zawilgoconej celi, oznaczonej numerem 310 na oddziale pawilonu A. Zdaniem powoda powyższe naraziło go na utratę zdrowia, a w dalszej konsekwencji i życia, jako że cierpi on na chorobę wieńcową i inne schorzenia. Jednocześnie powód domagał się też zasądzenia od pozwanego na rzecz Domu Dziecka w G. kwoty 40.000,00 zł.

Pozwany Skarb Państwa – Areszt Śledczy w S. nie uznał powództwa i domagał się jego oddalenia oraz zasądzenia od powoda na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W odpowiedzi na pozew pozwany wskazał, iż powód w Areszcie Śledczym w S., w celi oznaczonej numerem 310 na oddziale pawilonu A, przebywał w okresie od 11.08.2011 r. do 30.08.2011 r. oraz od 01.09.2011 r. do 02.09.2011 r. W okresie tym nie zgłaszał personelowi aresztu żadnych zastrzeżeń co do warunków, w jakich odbywał karę pozbawienia wolności. Warunki te zresztą, wedle pozwanego, tak pod względem bytowym jak i medycznym spełniały wszystkie normy wymagane prawem.

Sąd ustalił, co następuje:

R. K. ma lat 38. Cierpi on na stabilną chorobę wieńcową, która – w roku 2005 – skutkowała zawałem ściany dolno-bocznej mięśnia sercowego. W roku 2005 przeszedł on też koronaroplastykę, a w roku 2009 – pomostowanie aortalno-wieńcowe. W roku 2006 poddano go natomiast zabiegowi resekcji żołądka (dowód: książka zdrowia osadzonego k. 59 koperta).

W okresie od 11.08.2011 r. do 30.08.2011 r. oraz od 01.09.2011 r. do 02.09.2011 r. R. K. przebywał w Areszcie Śledczym w S., w celi oznaczonej numerem 310 na oddziale pawilonu A. Cela ta wyposażona była w sprzęt kwaterunkowy zgodny z normami przewidzianymi w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 17 października 2003 r. w sprawie warunków bytowych osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych oraz regulaminem organizacyjno – porządkowym wykonywania kary pozbawienia wolności. Dodatkowo, w celi tej panowała też odpowiednia temperatura i wentylacja grawitacyjna (dowód: notatka urzędowa k. 39-40, 41, 42, 44).

Pod koniec sierpnia 2011 r. R. K. zgłosił administracji Aresztu Śledczego w S. zastrzeżenia co do stanu warunków bytowo-higieniczno-sanitarnych w celi oznaczonej numerem 310 na oddziale pawilonu A. W związku z planowym (uprzednim) wyłączeniem tej celi z eksploatacji, z dniem 02 września 2011 r. R. K. z celi tej przeniesiono (dowód: notatka urzędowa k. 39-40, 41, 42, 44).

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 448 kc w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Z powyższego uregulowania wynika, że ustawodawca przewidział możliwość przyznania zadośćuczynienia w razie naruszenia jakiegokolwiek dobra osobistego. W każdej sprawie mającej za przedmiot takie roszczenie konieczne jest zatem w pierwszej kolejności stwierdzenie, jakie dobro osobiste zostało naruszone.

W niniejszej sprawie, jako dobro osobiste naruszone przez pozwanego, powód wskazywał życie i zdrowie. Wartości te niewątpliwie mieszczą się w katalogu dóbr osobistych zawartym w art. 23 kc. W tym stanie rzeczy rozważyć pozostało, czy dobra te przez pozwanego faktycznie naruszone zostały.

Naruszenia swych dóbr osobistych przez pozwanego powód upatrywał w fakcie osadzenia go w celi zagrzybionej i zawilgoconej. Okoliczności tej w niniejszym procesie w żaden sposób nie udowodnił jednak, do czego zobligowany był zgodnie z treścią art. 6 kc albowiem strona pozwana okoliczności tej zaprzeczała (o czym pouczony został przez Sąd na piśmie w zawiadomieniu o terminie pierwszej rozprawy – vide: zawiadomienie k. 24, zwrotne poświadczenie odbioru korespondencji k. 28). Zwrócić w tym miejscu należy uwagę, że jakkolwiek dochodzący roszczenia o zadośćuczynienie na podstawie art. 448 k.c. nie jest obciążony obowiązkiem wykazania bezprawności naruszenia, to jednak sam fakt naruszenia dobra osobistego wykazać jest zobligowany (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 lutego 2007 r. w sprawie V CSK 431/06).

Oczywiście nie można nie zauważyć, że celem wykazania naruszenia przez pozwanego swoich dóbr osobistych powód zgłosił wnioski dowodowe: o zażądanie z zakładu karnego w B., w którym aktualnie przebywa, dokumentacji ambulatoryjnej, o przesłuchanie określonych z imienia i nazwiska świadków oraz o zasięgnięcie opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny (kardiologii).

Wskazywana przez powoda dokumentacja medyczna została, na skutek żądania Sądu, do akt nadesłana. Wynika z niej jednak jedynie to, że powód cierpi na stabilną chorobę wieńcową, która – w roku 2005 – skutkowała zawałem ściany dolno-bocznej mięśnia sercowego i że w roku 2005 przeszedł on koronaroplastykę, w roku 2006 – zabieg resekcji żołądka, a w roku 2009 – pomostowanie aortalno-wieńcowe. Na podstawie tej dokumentacji nie można natomiast wyprowadzić wniosku, by w czasie osadzenia w Areszcie Śledczym w S. powód przebywał w zawilgoconej i zagrzybiałej celi i, by w związku z tym, jego dobra osobiste zostały naruszone.

Jak chodzi natomiast o pozostałe wnioski dowodowe zgłoszone przez powoda, to podkreślić należy, że mimo osobnego wezwania ze strony Sądu, powód nie wskazał adresów zawnioskowanych świadków (vide: wezwanie k. 29, zwrotne poświadczenie odbioru korespondencji k. 49-50, pismo powoda z dnia 05.12.2011 r. k. 73). Nie jest zaś zadaniem Sądu zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (tak T. Ereciński (red.) „Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Część pierwsza. Postępowanie rozpoznawcze. Część druga. Postępowanie zabezpieczające.”, tom 1, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2006, s. 535). W myśl art. 232 kpc (o treści którego powód został pouczony przez Sąd na piśmie w zawiadomieniu o terminie pierwszej rozprawy – vide: zawiadomienie k. 24, zwrotne poświadczenie odbioru korespondencji k. 28) to strony mają bowiem obowiązek wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Odnośnie wniosku powoda o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny wskazać zaś godzi się, że powód – mimo wezwania go przez Sąd – nie uiścił zaliczki na poczet kosztów przeprowadzenia tego dowodu (vide: wezwanie k. 29, zwrotne poświadczenie odbioru korespondencji k. 49-50). Zgodnie zaś z art. 130 ⁴§1 kpc strona, która wnosi o podęcie czynności połączonej z wydatkami, obowiązana jest uiścić zaliczkę na ich pokrycie w wysokości i terminie oznaczonym przez sąd. W razie nieziszczenia zaliczki sąd pominie zaś czynności połączoną z wydatkami (art. 130 ⁴§5 kpc). Uwzględniając treść powyższych przepisów, wobec nieuiszczenia przez powoda zaliczki na opinię biegłego, czynność tę sąd w niniejszym procesie pominął.

Mając wszystko powyższe na uwadze uznał Sąd, iż powód nie wykazał w niniejszym procesie, by w czasie jego osadzenia w Areszcie Śledczym w S. jego dobra osobiste (życie i zdrowie) naruszone zostały poprzez umieszczenie go w zagrzybionej i zawilgoconej celi. Stąd też żądanie pozwu, zdaniem Sądu, nie zasługiwało na uwzględnienie. Wyrazem powyższego stanowiska Sądu jest pkt I wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł z mocy art. 98§1 kpc w zw. z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.).

SSR Aneta Ineza Sztukowska