Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2014r.

Sąd Rejonowy w Świdnicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Wojciech Zatorski

Protokolant: Anna Drozd

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2014 roku w Świdnicy

na rozprawie w sprawie z powództwa: (...) (...) w W.

przeciwko I. K. (1)

o zapłatę

I.  Powództwo oddala

II.  Zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 617zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

(...) w W. domagał się od I. K. (2) zapłaty kwoty 4.887,13 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty (k. 2), z tym uzasadnieniem, że (...) Bank (...) zawarł z pozwaną umowę o kartę kredytową, wypowiedzianą przez w/w bank z uwagi na brak spłaty zadłużenia, a wierzytelności stąd wynikające, w kwocie dochodzonej pozwem, nabył pozwany na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 19.07.2013r. (k.4).

Nakazem zapłaty z dnia 30.12.2013r. uwzględniono powództwo w całości wraz z kosztami (k. 35).

Pozwany w sprzeciwie od w/w nakazu wniósł o oddalenie powództwa i obciążenie powódki kosztami wg norm przepisanych (k. 39) podając, że roszczenia powoda uległy przedawnieniu, powód nie ma legitymacji do wytoczenia powództwa, roszczenie jest bezzasadne i powód nie wykazał jego podstaw (k. 40). W szczególności pozwany zarzucił, że powód nie wykazał nabycia wierzytelności wobec pozwanej, 3-letni okres przedawnienia roszczeń upłynął przed wniesieniem pozwu, dołączone do pozwu dokumenty są dokumentami prywatnymi (k. 41).

W odpowiedzi powód wskazał, m.in. że wierzytelność pozwanej z tytułu nie spłaconej przez nią karty kredytowej nabył na podstawie umowy o przelew wierzytelności i wierzytelność ta nie jest przedawniona, bowiem pierwotny wierzyciel wszczął egzekucję, zatem przerwano bieg przedawnienia (k.51).

Pozwana podtrzymała swoje stanowisko w sprawie (k. 63).

Sad ustalił:

Pozwana zawarła z (...) Bank (...) umowę z dnia 22.05.2001r. o korzystanie z karty kredytowej z oprocentowaną zmiennie pożyczką odnawialną w kwocie 8.000 zł.

Dnia 03.07.2002r. wobec zadłużenia wynikającego z w/w umowy bank wystawił bankowy tytuł egzekucyjne na kwotę 9.566,61 zł. W tej samej dacie bank sporządził wniosek o nadanie w/w tytułowi klauzuli wykonalności a w dniu 20.09.2002r. SR w Świdnicy wniosek uwzględnił.

W dniu 25.11.2002r. bank sporządził wniosek o wszczęcie egzekucji, zaś komornik sądowy postanowieniem z dnia 16.12.2010r. umorzył postepowanie egzekucyjne z powodu bezskuteczności.

Umową z dnia 19.07.2013r. bank przeniósł na rzecz powoda wszystkie wierzytelności wchodzące w skład (...) i wymienione w załączniku nr 1 do umowy. W załączniku tym figuruje pozwana I. K..

Dnia 19.07.2013r. bank zawiadomił pozwaną o przelewie swych wierzytelności na rzecz powoda, zaś dnia 16.08.2013r. ten wezwał pozwaną do zapłaty zadłużenia wynikającego z tej umowy w kwocie 4.887,13 zł.

Dowód:

- umowa o korzystanie z karty – k. 27-28,

- bankowy tytuł egzekucyjny – k. 30,

- wniosek i postanowienie – k. 54-55,

- wniosek i postanowienie – k. 56-57,

- wezwanie do zapłaty – k. 25,

- zawiadomienie – k. 24,

- umowa przelewu – k. 13-15,

- załącznik do umowy przelewu – k.17.

Sąd zważył :

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 Kc kto z faktu wywodzi skutki prawne ponosi ciężar udowodnienia tego faktu. Powoda obciąża zatem obowiązek wykazania istnienia i wysokości długu pozwanej wobec pierwotnego wierzyciela pozwanej, w tym też co do żądanych odsetek, jak też skuteczne jego zbycia na swoją rzecz.

Analiza akt sprawy wskazuje natomiast, że brak jednoznacznych dowodów potwierdzających w.w okoliczności.

W pierwszym rzędzie należy jednak zakwestionować skuteczność zarzutu przedawnienia, zgłoszonego przez pozwaną. Jeżeli bowiem wobec pozwanej skierowano egzekucję w 2002r. a postepowanie egzekucyjne umorzono w XII 2010r. to wobec daty wniesienia pozwu (XI 2013r.) zarzut ten, w świetle przepisów art. 118 i art. 123 Kc, jest chybiony

Oceniając natomiast meritum żądań pozwu zauważyć należy, iż powódka nie przedstawiła dowodu wypowiedzenia pozwanej przez bank umowy kredytowej; w sprawie brak dowodu wprost stwierdzającego tę czynność, jak też nie wynika ona z pozostałych dowodów złożonych przez powódkę, np. bankowego tytułu egzekucyjnego, zawiadomienia o przelewie lub wezwania do zapłaty. W efekcie nie wiadomo zatem, w jakiej dacie nastąpiła wymagalność całości zadłużenia (k. 28 - § 5), a więc jak naliczać odsetki.

Brak też dowodu wysokości dochodzonej kwoty. Jedynie z wezwania do zapłaty (k. 25) wynika, że chodzi o kwotę żądaną pozwem, a także, jaka jest struktura długu. Wobec zakwestionowania przez pozwaną swej odpowiedzialności w ogólności, jak i co do wysokości długu, zauważyć należy, iż poza w/w dokumentem, żaden dowód nie wskazuje na odpowiedzialność pozwanej w takiej właśnie wysokości. Umowa kredytowa i ogólne warunki udzielania kredytu (k. 27-28) z natury rzeczy stanowią tylko dowód podstaw odpowiedzialności pozwanej. Kwota dochodzona pozwem nie wynika z zawiadomienia o przelewie (k. 24), tytułu wykonawczego (k. 52), czy dokumentów egzekucyjnych (k. 56-57). Ponadto wykaz wierzytelności (załącznik do umowy przelewu wierzytelności – k. 17) również wskazuje, pomijając już nawet formę przedstawienia w procesie tak istotnego dokumentu, kwoty nie odpowiadające dochodzonej obecnie pozwem, co wobec niewiedzy w zakresie pozostałych okoliczności spornych, uniemożliwia weryfikację kwestii zarzucanych przez pozwaną , w tym prawidłowości obliczania pozostałości należności głównej i odsetek. Ponadto arkusz wykazu odnoszący się do pozwanej nie zawiera - w odróżnieniu od innych arkuszy (np. k. 16) -poświadczenia notarialnego, zatem stanowi, przynajmniej w tym zakresie, poświadczony przez pełnomocnika powódki za zgodność z oryginałem dokument prywatny, na którym widnieją jedynie parafy osób uczestniczących w czynności (o czym można wnioskować na zasadzie ich podobieństwa do paraf na pozostałych arkuszach).

Reasumując, poza oświadczeniem samej powódki, wyrażonym w wezwaniu do zapłaty, w sprawie brak dowodu na wysokość długu.

Na podstawie art. 6 Kc oddalono więc powództwo, o czym orzeczono w pkt I.

O kosztach procesu (pkt II) orzeczono na podstawie art. 98 kpc stosownie do wyniku sporu, a także mając na względzie wartość przedmiotu sporu i wysokość stawek za czynności radców prawnych (600 zł) oraz wysokość opłaty skarbowej (17 zł) .