Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

W., dnia 06-02-2014 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSR Paweł Kwiatkowski

Protokolant:Katarzyna Mulak

po rozpoznaniu w dniu 30-01-2014 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa G. W.

przeciwko G. G. (1)

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej G. G. (1)na rzecz strony powodowej G. W.kwotę 17.343,61 zł (siedemnaście tysięcy trzysta czterdzieści trzy złote 61/100) z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 9.487,42 zł od dnia 01 lipca 2013 r. do dnia zapłaty, od kwoty 7.856,19 zł od dnia 16 października 2013 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 625,69 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

II.  umarza postępowanie w części co do kwoty 350,00 zł;

III.  oddala powództwo w pozostałej części.

I C 1704/13

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym w dniu 16 października 2013 r. strona powodowaG. W.domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanej G. G. (1)kwoty 40356,76 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 26613,54 zł od dnia 1 lipca 2013 r. do dnia zapłaty, od kwoty 13743,22 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że pozwana zajmowała bez tytułu prawnego lokal powoda położony we W., przy ul. (...). Na podstawie art. 18 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, zobowiązana była do zapłaty odszkodowania w wysokości czynszu, jaki można by uzyskać z tytułu najmu lokalu. Pozwana nie uiszczała odszkodowania oraz opłat związanych z zajmowanym lokalem, a jej dług na dzień 30 czerwca 2013 r. wynosił 26613,54 zł. Do sumy tej strona powodowa doliczyła także odsetki z tytułu opóźnienia w zapłacie, łącznie domagając się kwoty dochodzonej pozwem.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 23 października 2013 r. powództwo uwzględniono w całości.

Pozwana G. G. (2) wniosła od w/w nakazu zapłaty sprzeciw, podnosząc zarzut przedawnienia odnośnie kwoty 22663,15 zł, a w pozostałym zakresie wnosząc o zawieszenie postępowania do czasu rozstrzygnięcia jej wniosku z 22 października 2009 r. o umorzenie zaległości.

Ponadto pozwana zakwestionowała prawdziwość wykazu jej zobowiązań dołączonego do pozwu, podnosząc zarzut, iż nie uwzględnia on wszystkich wpłat dokonanych na poczet zadłużenia.

Pismem z 17 grudnia 2013 r. strona powodowa cofnęła pozew w części, co do kwoty 350 zł, uwzględniając wpłatę dokonaną 14 czerwca 2013 r. zarzuciła nadto, że pozwana nie wykazała, ażeby dokonała jakichkolwiek innych wpłat za okres zadłużenia wskazany w pozwie. Wskazała także, że złożenie wniosku o umorzenie należności nie mogło skutkować przesunięciem terminu zapłaty. Podniesienie zarzutu przedawnienia było zaś nadużyciem prawa, albowiem pozwana uniknęłaby w ten sposób zapłaty za korzystanie z lokalu komunalnego ze szkodą dal całej lokalnej społeczności.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Pozwana G. G. (1)zajmowała należący do strony powodowej G. W.lokal mieszkalny położony we W., przy ul. (...).

(bezsporne)

Pozwana zobowiązana była do zapłaty tytułem równowartości czynszu najmu oraz tytułem opłat związanych z zajmowanym mieszkaniem w okresie od 30 kwietnia 2004 r. do 1 lipca 2013 r. kwoty 26613,54 zł, a także odsetek od tej kwoty wyliczonych na 30 czerwca 2013 r. na kwotę 13743,22 zł. W g stanu na 30 września 2010 r. jej zadłużenie wynosiło 16776,12 zł tytułem należności głównej i 5887,03 zł tytułem należności odsetkowej

(dowód: wyliczenie należności – k. 14-16)

W dniu 22 października 2009 r. pozwana złożyła wniosek o umorzenie zaległości w opłatach za lokal.

(dowód: zaświadczenie z 22.10.2009 r. – k. 30)

W dniu 18 lipca 2013 r. pozwana dokonała zapłaty kwoty 350 zł na poczet zadłużenia za czerwiec 2013 r.

(dowód: dowód wpłaty – k. 31)

Mając powyższe na uwadze, Sąd zważył co następuje.

Powództwo zasługiwało częściowo na uwzględnienie.

Na wstępie Sąd wyjaśnia, że wyrok w sprawie zapadł pomimo nieprawidłowego zawiadomienia pełnomocnika pozwanej o rozprawie, albowiem przed ogłoszeniem wyroku pełnomocnik ten oświadcza, że nie wnosi o otwarcie rozprawy, lecz o wydanie wyroku.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym było, że pozwana zajmowała lokal stanowiący własność powoda. Wysokość jej zobowiązań z tego tytułu była bezsporna, albowiem jedyny zarzut związany z wyliczeniem przedłożonym z pozwem nie dotyczył prawidłowości naliczenia opłat w poszczególnych miesiącach, ale tego, że wyliczenie nie obejmowało wszystkich wpłat dokonanych przez pozwaną. Zgodnie z art. 6 kc ciężar dowodu zapłaty z tytułu roszczenia dochodzonego pozwem spoczywał jednak na pozwanej. Z przedstawionych przez nią dokumentów tylko jeden dotyczył okresu wskazanego w pozwie i opiewał na kwotę 350 zł, pozostałe dowody zapłaty przez samą pozwaną zostały opisane jako dotyczące okresu późniejszego, niż okres wskazany w pozwie, tj. lipca i sierpnia 2013 r. (por. k. 31 i 32). Świadczenie osoby zajmującej lokal mieszkalny została ukształtowane jak oświadczenie okresowe przepisem art. 18 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego, zgodnie z którym osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. W tej sytuacji roszczenie o zapłatę tego świadczenia ulegało przedawnieniu w terminie trzyletnim, stosownie do art. 118 kc. Bez znaczenia w rozpoznawanej sprawie było zatem, czy pozwana była traktowana jako najemczyni lokalu. Roszczenie o zapłatę czynszu najmu i opłat związanych z używaniem lokalu przez najemcę dotyczy również świadczeń okresowych i przedawnia się w terminie trzech lat.

W rozpoznawanej sprawie powództwo wytoczono 16 października 2013 r. W tej dacie przedawnieniu uległy roszczenia powoda wymagalne do 30 września 2010 r. Tym samym pozwana mogła uchylić się od ich zaspokojenia (por. art. 117 § 2 kc).

Brak było podstaw do uznania, że podniesienie zarzutu przedawnienia stanowiło nadużycie prawa w rozumieniu art. 5 kc. Uchylenie się od zaspokojenia roszczenia jest typowym następstwem upływu terminu przedawnienia. Termin ten jest powszechnie znany, a strona powodowa miała szereg możliwości, ażeby termin ten przerwać, z czego z przyczyn niezależnych od pozwanej nie skorzystała.

Suma należności z tytułu czynszu i opłat za okres od października 2010 r. do 1 lipca 2013 r. wynosiła 9837,42 zł, co wynikało wprost z nie kwestionowanego w tym zakresie przez pozwaną zestawienia przedstawionego przez stronę powodową. Pozwana zapłaciła na poczet tej należności kwotę 350 zł, wobec czego zasadnym było żądanie dalszej kwoty 9487,42 zł.

Strona powodowa zachowała także prawo żądania odsetek ustawowych od niezapłaconej należności głównej. Sposób obliczenia tych odsetek nie był kwestionowany. Wypada przy tym zauważyć, że przedawnienie należności głównej za okres do 30 września 2010 r. powodowało także przedawnienie odsetek naliczanych po 30 września 2010 r. od roszczenia przedawnionego. Pozwana nie podniosła jednak zarzutu przedawnienia w odniesieniu do tych odsetek, a Sąd nie miał możliwości uwzględnienia zarzutu przedawnienia z urzędu. Wobec tego strona powodowa zachowała prawo do żądania całych naliczonych odsetek po 30 września 2010 r. w łącznej kwocie 7856,19 zł.

Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy był zarzut nie rozpoznania wniosku pozwanej o umorzenie zaległości w opłatach. Wniosek ten, złożony w 2009 r. dotyczył należności obecnie przedawnionych. Jego złożenie nie zwalniało pozwanej od zapłaty tak należności wówczas wymagalnych, jak i od zapłaty należności późniejszych. Umorzenie zaległości cywilnoprawnych nie ma charakteru administracyjnego i pozostaje do uznania wierzyciela, który nie jest w tym zakresie związany ani treścią wniosku, ani jakimkolwiek terminem wynikającym z przepisów prawa cywilnego.

Wobec powyższego na rzecz powoda zasądzono kwotę 17343,61 zł, w tym z tytułu należności głównej kwotę 9487,42 zł, z tytułu zaległych odsetek kwotę 7856,19 zł, jak w pkt I wyroku.

O odsetkach od kwoty 9487,42 zł orzeczono na podstawie art. 481 kc. Strona powodowa skapitalizowała odsetki od tej kwoty za okres do 30 czerwca 2013 r. Wobec należą się jej dalsze odsetki liczone od 1 lipca 2013 r. do dnia zapłaty.

O odsetkach od kwoty 7856,19 zł orzeczono na podstawie art. 482 kc.

W części, w jakiej strona powodowa cofnęła pozew orzeczono na podstawie art. 355 § 1 kc

W pozostałym zakresie powództwo oddalono, wobec przedawnienia roszczenia, jak w pkt II wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 kpc. Powództwo okazało się uzasadnione w 42,97 %. Wobec tego na rzecz powoda zasądzono 42,97 % poniesionych przez niego kosztów procesu w wysokości 4418 zł pomniejszone o 57,03 % kosztów poniesionych przez pozwaną w kwocie 2400 zł.