Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący-Sędzia SO Krzysztof Kamiński

Protokolant: Aneta Chardziejko

w obecności prokuratora Marka Żendziana, po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2013 r. sprawy K. F. oskarżonego o czyn z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 19 lutego 2013 r. (sygn. akt XV K 1742/12):

I.  Wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

II.  Zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i obciąża nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

1. K. F. został oskarżony o to, że:

I. w dniu 16 września 2012r. w (...)na TereniaGalerii (...) ul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z W. J.i A. K.ze sklepu H (...)po uprzednim usunięciu klipsów antykradzieżowych dokonał zaboru w celu przywłaszczenia odzieży męskiej, damskiej i dziecięcej o łącznej wartości 6234,20 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.w (...), przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, tj. o czyn z art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k.

2. A. K. została oskarżona o to, że:

II. w dniu 16 września 2012r. w (...)na terenie Galerii (...)przy ul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z W. J.i K. F.ze sklepu H (...)po uprzednim usunięciu klipsów antykradzieżowych dokonała zaboru w celu przywłaszczenia odzieży męskiej, damskiej i dziecięcej o łącznej wartości 6234,20 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.w (...), tj. o czyn z art. 278§1 k.k.

3. W. J. została oskarżona o to, że:

III. w dniu 16 września 2012r. w (...)na TereniaGalerii (...)przy ul. (...)działając wspólnie i w porozumieniu z A. K.i K. F.ze sklepu H (...)po uprzednim usunięciu klipsów antykradzieżowych dokonała zaboru w celu przywłaszczenia odzieży męskiej, damskiej i dziecięcej o łącznej wartości 6234,20 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.w (...), tj. o czyn z art. 278§1 k.k.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 19 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt XV K 1742/12 oskarżonego K. F. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na mocy art. 278§1 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. skazał go a na mocy art. 278§1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

Oskarżoną A. K. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na mocy art. 278§1 k.k. skazał ją na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

Oskarżoną W. J. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na mocy art. 278 § 1 kk skazał ją na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

Na mocy art. 69§1 i 2 k.k., art. 70§1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonym A. K. i W. J. na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata.

Na mocy art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu K. F. okres zatrzymania w dniach 16-18 września 2012 roku, przyjął, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równy jest jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

Zwolnił wszystkich oskarżonych od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych w całości.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości oskarżony K. F.. Rozstrzygnięcie zapadłe wobec oskarżonych A. K. i W. J. uprawomocniło się.

Oskarżony K. F. w treści apelacji podważył ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji wskazując, że zgromadzone w sprawie dowody, w tym zeznania K. O. i wyjaśnienia współoskarżonej A. K., która m.in. nie wspomniała o udziale swojej córki w przestępczym procederze nie dawały podstaw do uznania go za winnego popełnienia przypisanego mu czynu. Jednocześnie zaskarżonemu wyrokowi zarzucił nadmierną surowość orzeczonej bezwzględnej kary 1 roku pozbawienia wolności.

Powołując się na sytuację rodzinną (ciążę swojej partnerki), posiadane zatrudnienie oraz zobowiązanie kredytowe, które musi spłacać wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe zawieszenie wykonania tej kary.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest oczywiście bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zasadnicze zarzuty apelacyjne są de facto wynikiem odmiennej oceny dowodów i jako takie nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem sądowym ( vide m.in. wyrok Sądu Najwyższego z 24 marca 1975 r., II KR 355/74, OSNPG 9/1995, poz. 84), sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu, nie może prowadzić do skutecznego zakwestionowania sądowej oceny dowodów. Zwłaszcza wówczas, gdy – jak w niniejszej sprawie – Sąd I instancji:

- po pierwsze, precyzyjnie uzasadnił swoje stanowisko, w tym w kwestionowanym zakresie, wskazując przy tym fakty, które uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych;

- po drugie, sądowa ocena dowodów nie wykazuje błędów natury faktycznej ( niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) oraz logicznej ( błędów rozumowania i wnioskowania), a także nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy.

Wskazane wyżej powody zwalniają Sąd Okręgowy od odnoszenia się w szerszym zakresie do zarzutów apelacyjnych, opartych na subiektywnym przekonaniu K. F., że zgromadzone w sprawie dowody nie dawały podstawy do uznania go za winnego popełnienia przypisanego mu czynu, gdyż byłoby to jedynie zbędnym powtórzeniem poglądów przedstawionych przez Sąd I instancji. Podkreślić jedynie należy, że Sąd I instancji precyzyjnie wykazał, dlaczego dał wiarę wersji zdarzenia zaprezentowanej przez A. K.(w toku postępowania przygotowawczego, k. 79) i K. F.(w toku dochodzenia, k. 85 i 102 oraz podczas pierwszej rozprawy, k. 195 – 196), w której oboje przyznali się do popełnienia przypisanego im czynu (m.in. zgodnie podali, że pomysłodawcą kradzieży był K. F.). Wskazał m.in., że z w/w wyjaśnieniami obojga oskarżonych korelują inne dowody (m.in. nagrania z monitoringu, zeznania K. O.oraz protokoły przeszukania z dokumentacją fotograficzną), tworząc logiczny ciąg zdarzeń (na marginesie, K. F.został zatrzymany bezpośrednio po kradzieży, usiłując uciekać, miał ze sobą torbę ze skradzionymi ubraniami oraz kluczyki do (...), w którym odnaleziono dalszą część skradzionych ubrań).

Sąd I instancji wykazał też powody, dla których zanegował wyjaśnienia A. K. złożone podczas rozprawy (k. 205 – 205v) oraz wyjaśnienia K. F. złożone podczas rozprawy w dniu 18 lutego 2013 r. (k. 205v). Wykazał m.in., że są one ewidentnie sprzeczne z innymi dowodami i pozbawione są elementarnej logiki.

Wbrew twierdzeniu apelującego, uwadze Sądu I instancji nie umknęło to, że – jak wynika z zeznań (...) K.bywała wcześniej w sklepie H (...)i była podejrzewana o kradzieże oraz, że w przestępczym procederze w dniu 16 września 2013 r. mogła uczestniczyć jej nieletnia córka. Okoliczności te, z jednej strony nie podważają wiarygodności wyjaśnień A. K.złożonych podczas dochodzenia, z drugiej zaś nie mają wpływu na odpowiedzialność karną oskarżonego K. F..

Reasumując, sądowa ocena dowodów oraz będące jej efektem ustalenia faktyczne z cała pewnością nie wykraczają poza granice swobodnej oceny dowodów i pozostają pod ochrona art. 7 k.p.k.

W świetle ustaleń Sądu I instancji nie budzi zastrzeżeń kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu czynu, zważywszy że „współsprawca” nie musi sam realizować wszystkich ustawowych znamion czynu, o ile działał wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami.

Nie budzi też zastrzeżeń orzeczona wobec K. F. kara, która uwzględnia stopień winy oskarżonego i społecznej szkodliwości czynu, w tym m.in. wartość skradzionych przedmiotów, a nadto właściwości i warunki osobiste oskarżonego (dwukrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu na kary pozbawienia wolności o charakterze izolacyjnym) oraz działanie w warunkach art. 64§1 k.k.

Wskazane wyżej okoliczności, w tym popełnienie przedmiotowego czynu w niespełna rok po opuszczeniu zakładu karnego, dowodzi że K. F. rażąco lekceważy obowiązujący porządek prawny i stopień jego demoralizacji stale pogłębia się. Wyklucza to pozytywną prognozę kryminologiczną, o której mowa w art. 69§1 i 2 k.k., stanowiącą podstawę warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Z punktu widzenia prognozy kryminologicznej nie mają istotnego znaczenia okoliczności podnoszone w apelacji (oskarżony spodziewa się dziecka, ma stałą pracę i spłaca wysoki kredyt). Mogą one jednak – jak wskazał Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku – skutkować odroczeniem wykonania kary bądź udzieleniem przerwy w jej wykonaniu.

Nie stwierdzając innych uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, należało orzec, jak w pkt. I sentencji niniejszego wyroku.

Uznając, że uiszczenie kosztów sądowych byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe (z racji charakteru orzeczonej kary oraz ciążącym na nim zobowiązaniu pieniężnym), na mocy art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. należało zwolnić go od tego obowiązku.