Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 kwietnia 2014r.

Sąd Rejonowy w Strzelcach Opolskich Wydział I Cywilny w składzie :

Przewodniczący Sędzia Sądu Rejonowego Marcin Ilków

Protokolant st. sekr. sąd. Zuzanna Karwacka

po rozpoznaniu w dniu 15 kwietnia 2014r. w Strzelcach Opolskich

na rozprawie

sprawy z powództwa P. z siedzibą w L.

przeciwko R. B.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  kosztami procesu obciąża strony w zakresie przez nich poniesionym.

UZASADNIENIE

Strona powodowa P. z siedzibą w L.pozwem wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym w dniu 19 września 2013 roku wniosła o zasądzenie od R. B.kwoty 1.014,76 zł wraz z odsetkami ustawowymi, a także kosztami procesu.

W uzasadnieniu pozwu podniesiono, że strona powodowa na podstawie umowy cesji wierzytelności przejęła od firmy (...) W.prawo do wierzytelności wobec pozwanego z tytułu wystawionych not obciążeniowych. Na podstawie umowy o świadczenie usług abonamentowych pozwany nie wywiązał się z obowiązku zwrotu sprzętu stanowiącego własność cedenta, w związku z czym wezwano pozwanego do dobrowolnej zapłaty żądanej kwoty w terminie 7 dni, jednak do dnia wniesienia pozwu pozwany nie uregulował żądanych należności.

Postanowieniem z dnia 08 sierpnia 2013 roku wydanym w sprawie VI Nc – e 1191650/13Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wobec braku stwierdzonych podstaw do wydania nakazu zapłaty przekazał rozpoznanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Strzelcach Opolskich.

R. B., mimo zawiadomienia o terminie rozprawy, nie stawił się na nią, będąc zawiadomionym prawidłowo i mimo takiej możliwości, nie podniósł argumentów przeciw treści pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 września 2012 roku (...) siedzibą w W.zawarła ze stroną powodową w formie pisemnej umowę szczegółową, którą miały być objęte wierzytelności wskazane w liście wierzytelności stanowiące załącznik do umowy, na podstawie uprzednio zawartej umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 18 grudnia 2009 roku oraz w związku z rozstrzygnięciem negocjacji prowadzonych przez strony tej umowy i zakończonych w dniu 18 lipca 2012 roku.

Zgodnie z zawartą umową stronie powodowej miała przysługiwać od pozwanego R. B. wierzytelność w kwocie 900,00 zł, mająca wynikać z wystawionej pozwanemu noty księgowej nr (...) z dnia 10 września 2012 roku.

Dowody:

- częściowy wykaz wierzytelności k. 11;

- nota księgowa, k. 12;

- dołączony fragment umowy przelewu wierzytelności, k. 14v;

Pismem pt. „Zawiadomienie”(bez oznaczonej daty) strona powodowa powiadomiła pozwanego o zawartej w dniu 28 września 2012 roku umowie szczegółowej, a w którym to piśmie wskazano, że zadłużenie pozwanego wynosi 900,00 zł.

Dowód:

- zawiadomienie o przelewie wierzytelności, k. 10v.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Bezspornym w sprawie było, iż w dniu 28 września 2012 roku (...) siedzibą w W.zawarła w formie pisemnej ze stroną powodową umowę szczegółową, którą miały być objęte wierzytelności wskazane w liście wierzytelności stanowiące załącznik do umowy, na podstawie uprzednio zawartej umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 18 grudnia 2009 roku

Spór sprowadzał się do oceny, czy zasadnym jest zasądzenie na rzecz strony powodowej żądanej pozwem kwoty.

Stan faktyczny w rozpoznawanej sprawie Sąd ustalił głównie na podstawie dokumentów przedłożonych przez stronę powodową, co do których Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

Strona powodowa reprezentowana była przez radcę prawnego i dlatego Sąd przyjął odpowiednio wysoki miernik staranności po stronie powodowej co do konieczności podejmowania czynności procesowych uwzględniający zawodowe kwalifikacje pełnomocnika.

Zgodnie z przepisami art. 6 k.c. i 232 k.p.c. strona, która wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne powinna wskazywać dowody na poparcie swoich twierdzeń. Stronę powodową obciążał więc obowiązek wykazania, iż przysługuje jej uprawnienie do dochodzenia zapłaty należności od pozwanego z tytułu związania go umową z poprzednikiem prawnym strony powodowej, z tytułu której miał uiścić dochodzoną pozwem kwotę, będącej, zgodnie z intencją strony powodowej odszkodowaniem za niezwrócony sprzęt – terminal cyfrowy HD-PVR.

Zgodnie z powołanym wyżej art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Wobec tego strona powodowa, w celu udowodnienia swoich twierdzeń, powinna była w trakcie procesu wykazać bezsprzecznie i jednoznacznie, nie tylko to, że pozwany nie zapłacił całej należności, ale i także powinna wykazać odpowiednimi dokumentami podstawę prawną do dochodzenia tej kwoty od R. B. tak, aby wynikał z tej podstawy sposób ustalenia konkretnego zadłużenia.

W przedmiotowej sprawie pełnomocnik strony powodowej przedłożył jedynie umowę przelewu wierzytelności i częściowy wykaz wierzytelności i co do zasady wykazał nimi, że na jego rzecz nastąpiła cesja wierzytelności.

Co do dołączonej noty księgowej – strona powodowa nie wykazała nią, ani żadnym innym dokumentem, podstawy prawnej do obciążania dochodzoną kwotą pozwanego, podstawy prawnej do wystawienia tego dokumentu, a tym samym do żądania od pozwanego zapłaty z tego tytułu. W tym zakresie materiał dowodowy był nie tyle co skąpy, co był praktycznie nieprzydatny, bowiem oprócz ww. dokumentu nie dołączono żadnego innego. Co prawda w pozwie pełnomocnik strony powodowej wskazuje co było podstawą wystawienia ww. dokumentu, lecz oprócz opisania tej podstawy nie przedłożył dokumentów to potwierdzających do Sądu, aby można było te twierdzenia zweryfikować.

Dlatego też wobec braku w aktach sprawy jakiejkolwiek umowy zawartej między poprzednikiem prawnym strony powodowej a pozwanym oraz wobec braku innych załączników do umów, z których wynikałoby uprawnienie poprzednika prawnego strony powodowej do obciążania pozwanego zapłatą, Sąd nie uznał przedstawionych dowodów za wystarczających do tego, by uznać rację strony powodowej.

Biorąc pod uwagę normę z art. 6 k.c., obowiązek w tym przepisie wyrażony, obciąża także pozwanego, bowiem powinien on w toku procesu wykazać, albo że zapłacił poprzednikowi strony powodowej wszystkie należności, albo, że konkretne dokumenty, będące podstawą do złożenia pozwu są niewłaściwe.

W toku procesu pozwany nie zaprzeczył istnieniu faktów przytoczonych przez stronę przeciwną, zawartych w doręczonym mu odpisie pozwu i załącznikach, czy to w odpowiedzi na pozew, czy na rozprawie, jednak konsekwencją normy z art. 6 k.c. jest to, że na pierwszym miejscu strona powodowa powinna wykazać zasadność roszczenia – czyli brak zapłaty, postanowienia umów i regulaminów potwierdzających zasadność obciążania pozwanego sporną kwotą, a następnie pozwany biorąc pod uwagę ten materiał dowodowy powinien się „bronić” i innymi dowodami wykazać swoje racje, tj. to, że nie jest dłużnikiem poprzednika prawnego strony powodowej.

Co prawda w przedmiotowej sprawie pozwany R. B., mimo zawiadomienia o terminie rozprawy, nie stawił się na nią, będąc zawiadomionym prawidłowo i mimo takiej możliwości, nie podniósł argumentów przeciw treści pozwu, jednakże Sąd nie znalazł podstaw do tego, aby uznać twierdzenia strony powodowej w zakresie ewentualnego związania poprzednika prawnego strony powodowej z pozwanym umową wskazaną w uzasadnieniu pozwu za przyznane, stosownie do treści art. 230 k.p.c.

Art. 230 k.p.c. stanowi, że: gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

W przepisie powyższym mowa jest o tzw. faktach milcząco przyznanych. Za przyznane można uznać tylko fakty, a nie ich ocenę prawną, która nie wiąże sądu. Do sądu, niezależnie od poglądów prawnych wyrażanych przez strony, należy bowiem dokonanie własnej oceny ustalonych w sprawie faktów i zastosowanie w związku z tym właściwych przepisów prawa materialnego. Samo milczenie (niewypowiedzenie się) strony, co do twierdzeń strony przeciwnej, nie może być podstawą do uznania faktów za przyznane. Co prawda, wobec treści art. 230 k.p.c., o jego zastosowaniu decyduje zebrany w sprawie materiał dowodowy, przy uwzględnieniu charakteru i przedmiotu postępowania, lecz jako że zebrany materiał dowodowy nie wykazał zasadności powództwa, tym samym w związku z istniejącymi wątpliwości w tym zakresie, Sąd nie zastosował art. 230 k.p.c.

Mając na uwadze, że to strona powodowa przedstawionymi dokumentami nie udowodniła istnienia wystarczających podstaw do zasądzenia dochodzonej kwoty od R. B., Sąd powództwo oddalił.

W kwestii kosztów procesu Sąd z uwagi na fakt, iż strona powodowa przegrała proces w całości obciążył ją kosztami w zakresie w jakim je poniosła.

Wobec powyższego, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

(...)

1.  (...);

2.  (...)

3.  (...).

(...)