Wyrokiem z dnia 5 lipca 2012 roku Sąd Okręgowy w Sieradzu rozstrzygając w zakresie odpowiedzialności prawnokarnej oskarżonych B. O., J. S. (1), N. F., E. K., B. C., B. F., K. J., H. Z. i E. O. , w ramach zarzucanych im czynów, dokonał zmian w opisach tychże czynów, a następnie:

w odniesieniu do oskarżonej B. O.

- uznał, że swoim zachowaniem B. O. wyczerpała dyspozycję art. 286 § 1 w zw. z art. 294 § 1 i art. 271 § 1 i § 3 i art. 270 § 1 i art. 273 w zw. z art. 11 § 2 i art. 12 ustawy z dnia 06 czerwca 1997r. Kodeks Karny (Dz. U. nr 88, poz. 553 z późn. zm.) obowiązującej 07 czerwca 2010r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 w zw. z art. 11 § 3 oraz art. 33 § 2 ustawy z dnia 06 czerwca 1997r. Kodeks karny (Dz. U. nr 88, poz. 553 z późn. zm.) obowiązującej 07 czerwca 2010r. wymierzył jej karę 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz 250 stawek dziennych grzywny, ustalając wartość stawki dziennej na kwotę 40 złotych(pkt 1.A.);

- na podstawie art. 41 § 1 ustawy z 06 czerwca 1997r. Kodeks karny (Dz. U. nr 88, poz. 553 z późn. zm.) obowiązującej 07 czerwca 2010r. orzekł wobec oskarżonej zakaz zajmowania wszelkich stanowisk związanych z ustawową działalnością banków, kas, instytucji finansowych i kredytowych, funduszy inwestycyjnych, ich towarzystw oraz zakładów ubezpieczeń oraz sprzedażą i obsługą produktów ubezpieczeniowych na okres lat 6 (pkt 1.B.);

- na podstawie art. 46 § 1 ustawy z 06 czerwca 1997r. Kodeks karny (Dz. U. nr 88, poz. 553 z późn. zm.) obowiązującej 07 czerwca 2010r. zobowiązał oskarżoną do naprawienia w części szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz banku (...) SA (...) w S. kwoty 40.000 złotych (pkt 1.C.);

w odniesieniu do oskarżonych J. S. (1), N. F., E. K., B. C., B. F., K. J., H. Z. i E. O.

- przyjął, że swoimi zachowaniami wymienieni oskarżeni wyczerpali dyspozycje art. 271 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. i art. 273 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k., zaś stopień szkodliwości społecznej każdego z tychże czynów był znikomy i na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k. postępowanie karne w tym zakresie umorzył, a wynikłymi zeń kosztami obciążył Skarb Państwa (pkt 2 – 9).

Tym samym wyrokiem Sąd Okręgowy uniewinnił oskarżoną E. B. od zarzucanego jej czynu, a kosztami procesu w tej części obciążył Skarb Państwa (pkt 10).

W końcowej części wyroku Sąd obciążył B. O. w całości kosztami procesu wynikłymi z rozstrzygnięcia zawartego w pkt. 1 oraz zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 2.400 złotych (pkt 11).

Z niniejszym wyrokiem nie zgodził się prokurator, który na podstawie art. 425 k.p.k. i art. 444 k.p.k. zaskarżył wyrok w całości na niekorzyść wszystkich wskazanych oskarżonych.

Na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 1, 2, 3 i 4 k.p.k. zarzucił wyrokowi:

1. obrazę przepisów prawa procesowego, a w szczególności art. 413 § 1 pkt 5 k.p.k. mającą wpływ na treść wyroku poprzez pominięcie w pkt 1.A części dyspozytywnej wyroku (str. CXXXV-CCL) rozstrzygnięcia o uznaniu B. O. za winną popełnienia zarzucanego jej przestępstwa;

2. obrazę przepisów prawa materialnego – art. 284 § 2 k.k., polegającą na pominięciu w ramach kumulatywnej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego B. O. tego przepisu, podczas gdy zarówno z materiału dowodowego oraz opisu czynu zawartego w niniejszym wyroku wynika, że oskarżona B. O. swoim zachowaniem wyczerpała znamiona przestępstwa sprzeniewierzenia mienia w ten sposób, że kierując się zamiarem włączenia do swojego majątku, wyprowadzała środki finansowe z rachunków bankowych klientów banku dokonując nieautoryzowanych wypłat gotówkowych i przelewów bankowych;

3. obrazę przepisów prawa materialnego, a w szczególności art. 286 § 1 k.k., polegającą na błędnej jego wykładni w zakresie przedmiotu ochrony poprzez zawężenie znaczenia pojęcia mienia jako przedmiotu ochrony występku z art. 286 § 1 k.k. do prawa własności, podczas gdy mieniem w rozumieniu omawianego przepisu są wszelkie prawa majątkowe, rzeczowe i obligacyjne, w tym przysługujące właścicielowi rachunku bankowego wobec banku z tytułu umowy rachunku bankowego, czego konsekwencją było niesłuszne uznanie, iż pokrzywdzonym w sprawie jest jedynie bank (...) SA (...) w S. oraz wyeliminowanie posiadaczy rachunków bankowych z kręgu pokrzywdzonych;

4. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na ustaleniu, iż społeczna szkodliwość czynów przypisanych w zaskarżonym wyroku oskarżonym: J. S. (1), N. F., E. K., B. C., B. F., K. J., H. Z. i E. O. jest znikoma, czego konsekwencją było umorzenie postępowania karnego wobec wyżej wymienionych osób, podczas gdy wnikliwa ocena materiału dowodowego w aspekcie okoliczności określonych w art. 115 § 2 k.k., a w szczególności wagi obowiązków naruszonych przez oskarżonych, sposobu i okoliczności popełnienia czynów związanych z działaniem wspólnie i w porozumieniu z oskarżoną B. O. oraz z góry powziętym zamiarem, a w przypadku J. S. (1), N. F., E. K. i B. C. rozmiarami przypisanego im w ramach czynów ciągłych procederu wynikającego z jego długotrwałości i wielości działań jednostkowych skierowanych przeciwko wiarygodności dokumentów, prowadzi do wniosku, iż stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonym czynów był co najmniej wyższy od znikomości;

5. obrazę przepisów postępowania, a w szczególności art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. i art. 410 k.p.k. mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz nieuwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego w zakresie przyznania waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonej L. B. co do tego, że działała ona w przeświadczeniu, iż dokonuje wypłaty gotówki z kasy do rąk P. F. i przyjęciu za prawdopodobną hipotezy, iż wypłaty dokonał współdziałający z B. O. mężczyzna podający się za P. F., który podrobił jego podpis na asygnacie wypłaty (k. 444-445 uzasadnienia wyroku), co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia L. B., podczas gdy z wyjaśnień oskarżonej L. B. wynika, iż sprawdziła ona tożsamość osoby wypłacającej gotówkę na podstawie dowodu osobistego, co w kontekście braku ustaleń co do utraty posiadania dowodu osobistego przez P. F. oraz ustalonego sposobu działania B. O. polegającego na dokonywaniu wypłat gotówkowych na podstawie dokumentów bankowych, na których podrabiała ona podpisy klientów banku, prowadzi do wniosku, iż wyjaśnień L. B. w opisanym wyżej zakresie nie można uznać za wiarygodne;

6. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonej B. O. kary 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz 250 stawek dziennych grzywny ze stawką w kwocie 40 złotych, a także środków karnych w postaci zakazu zajmowania stanowisk określonych w pkt. 1B. wyroku na okres 6 lat oraz obowiązku naprawienia szkody w części – do kwoty 40.000 złotych, w stosunku do stwierdzonego przez Sąd I instancji bardzo wysokiego stopnia winy i wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu, które to okoliczności uzasadniają orzeczenie kar i środków karnych w wymiarze wnioskowanym przez prokuratora na rozprawie głównej, tj. kary 5 lat pozbawienia wolności, kary 250 stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki na 100 złotych, orzeczenie zakazu zajmowania stanowisk określonych w pkt. 1 .B zaskarżonego wyroku na okres 10 lat oraz obowiązku naprawienia szkody w całości na rzecz banku (...) SA (...) w S..

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 454 § 2 k.p.k. prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

apelacja prokuratora zasługiwała na uwzględnienie, skutkując koniecznością uchylenia w całości zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd I instancji.

Podzielić należało stanowisko autora apelacji wyrażone w jej pkt. 1, iż sąd meriti dopuścił się obrazy przepisu art. 413 § 1 pkt 5 k.p.k., która bezspornie miała wpływ na treść wydanego w przedmiotowej sprawie wyroku, ponieważ wbrew obowiązującym unormowaniom Sąd Okręgowy pominął w tymże wyroku wydanie rozstrzygnięcia o uznaniu oskarżonej B. O. za winną przypisanego jej tamże w pkt. 1. A czynu. Analizując treść zaskarżonego wyroku w odniesieniu do wymienionej oskarżonej nie ma wątpliwości, iż orzeczenie to zawiera w swojej treści dane odnoszące się do osoby oskarżonej oraz stawianego jej zarzutu – z przytoczeniem jego opisu i kwalifikacji prawnej, jak również określenie przypisanego oskarżonej czynu i przepisów składających się na jego kwalifikację prawną oraz rozstrzygnięcie o karze wymierzonej oskarżonej i zastosowanych środków (ze wskazaniem przepisów ustawy karnej, które znalazły zastosowanie). Wyrok ten nie zawiera natomiast w swojej treści zapisu, z którego jednoznacznie wynikałoby, że B. O. została uznana za winną czynu opisanego dokładnie na k. CXXXV-CCL (k. 6390 – 6447o.) i za który następnie wymierzono jej określoną karę oraz zastosowano określone środki.

Jakkolwiek z treści pisemnych motywów można wyprowadzić wniosek, iż sąd a quo uznał, że B. O. jest winna tego właśnie na nowo opisanego w wyroku czynu i zakwalifikowanego na podstawie przepisów wymienionych w tymże wyroku, to jednak nie można przyjąć, że poddane kontroli instancyjnej orzeczenie sądu zawiera w sobie swoistą omyłkę pisarską, polegającą na pominięciu sformułowania „uznaje oskarżoną za winną”. Sąd odwoławczy w pełni podziela pogląd Sądu Najwyższego, do którego w apelacji odwołał się prokurator, a zgodnie z którym w przypadku wyroków skazujących do ich istotnych elementów, stosownie do treści art. 413 § 1 pkt 5 k.p.k., zaliczają się: rozstrzygnięcie o uznaniu winy, wymierzeniu kary i orzeczeniu środków karnych, zaś „ich brak jest równoznaczny z nieodniesieniem się do istoty sprawy, a tego rodzaju braków nie może naprawić samo tylko uzasadnienie. Zatem brak takiego rozstrzygnięcia w wyroku realizować będzie naruszenie tego przepisu” (zob. wyrok SN z dnia 31 maja 2011r., w sprawie o sygn. akt II KK 19/11, opubl. Lex nr 847133).

Rację miał również skarżący twierdząc, że wydane przez sąd a quo rozstrzygnięcie dotknięte jest jeszcze innymi uchybieniami, jednakże ustosunkowanie się przez sąd odwoławczy do pozostałych z wymienionych w apelacji zarzutów było utrudnione, ponieważ pisemne motywy zaskarżonego wyroku nie odpowiadały wymogom ustawowym, uniemożliwiając tym samym dokonanie pełnej kontroli instancyjnej. Dostrzeżone w tym zakresie mankamenty sprowadzają się przede wszystkim do sprzeczności pomiędzy wyrokiem i jego pisemnym uzasadnieniem, jak i braków istotnych części tegoż uzasadnienia.

Próżno bowiem doszukiwać się w uzasadnieniu wyroku sądu meriti np. wyczerpującego wyjaśnienia kwalifikacji prawnej czynów przypisanych czy to oskarżonej B. O., czy też oskarżonym J. S. (1), N. F., E. K., B. C., B. F., K. J., H. Z. i E. O., dlatego też trudno uznać, że wskazane w wyroku przez Sąd Okręgowy przepisy kodeksu karnego zastosowano prawidłowo i w sposób w pełni uzasadniony okolicznościami przedmiotowej sprawy, w tym m.in., gdy chodzi o odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 4 § 1 k.k. w odniesieniu do obowiązku stosowania nowej ustawy, o ile w czasie orzekania obowiązuje inna ustawa niż w czasie popełnienia przestępstwa stanowiącego przedmiot rozpoznania. Co więcej, użyte przez Sąd Okręgowy sformułowania w odniesieniu do strony przedmiotowej zachowań przypisanych oskarżonym kasjerom: J. S. (1), N. F., E. K., B. C., B. F., K. J., H. Z. i E. O., wyrażające się w „posługiwaniu się” określonymi dokumentami nie mają przełożenia na jedno ze znamion ustawowych, tu: w postaci „używania dokumentu” w rozumieniu przepisu art. 273 k.k., i tym samym rodzą wątpliwości czy istotnie posługiwanie się określonymi dokumentami, wymienionymi w zachowaniach w/w oskarżonych opisanych pkt. 2-9 wyroku, i w sposób tam wskazany, jest równoznaczne z takim używaniem tychże dokumentów, które prowadzi do wykorzystania ich znaczenia prawnego (zob. postanowienie SN z dnia 23 listopada 2006r., sygn. akt IV KK 321/06, OSNKW 2006, nr 1, poz. 2251).

Nie wiadomo przy tym także z jakich powodów wysokość szkody, jaką wyrządzić miała oskarżona B. O., została odmiennie ustalona w samym wyroku oraz w jego uzasadnieniu. Z treści wyroku wynika bowiem, że swoim zachowaniem oskarżona „doprowadziła Bank (...) SA (...) w S. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, polegającego na zrealizowaniu operacji…bez umocowania w dokumentacji źródłowej w łącznej kwocie 1.128.238,92 zł” i spowodowała „stratę na rachunkach klientów w kwocie 309.730,10 zł., z czego 230.663,44 zł. wypłaciła w kasie lub w bankomatach z wykorzystaniem kart klientów”, natomiast w jego uzasadnieniu wskazano, że B. O. „doprowadziła bank (...) SA do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, polegającego na zrealizowaniu operacji wyprowadzających z rachunków bankowych klientów łącznie kwotę 1.114.995,73 zł.”, „powodując łącznie szkodę banku (...) SA w wysokości 196.764,41 zł.”. Wysoce niejasnym jest przy tym, która ze wskazywanych kwot została uznana przez sąd a quo za właściwą do dokonywania oceny prawnokarnej zachowania B. O. – czy chodziło o kwotę odnoszącą się do dokonanych przez oskarżoną, nieuprawnionych operacji bankowych, czy też o kwotę faktycznie wyrządzonej szkody.

Uzasadnienie wyroku sądu meriti nie prowadzi również do jednoznacznego ustalenia dlaczego w odniesieniu do zarzutu stawianego oskarżonej H. Z., tu: obejmującego dwa zachowania w dniach 8 kwietnia 2002 r. i 25 kwietnia 2002 r., sąd ten przyjął następnie w wyroku - po opisaniu zachowania oskarżonej na nowo – iż ograniczało się ono wyłącznie do zdarzenia z dnia 25 kwietnia 2002 r. Skoro bowiem na k. 6656 - 6656o. (str. 285-286 uzasadnienia) oraz k. 6657 – 6657o. (str. 287-288 uzasadnienia) zamieszczono określone ustalenia faktyczne odnoszące się do wypłaty pieniędzy z rachunku J. S. (2) w dniach 8 kwietnia 2002 r. i 25 kwietnia 2002r., w tym zachowań podjętych zarówno przez oskarżoną B. O., jak i oskarżoną H. Z., zaś na k. 6742 – 6742o. (str. 457-458 uzasadnienia) wyjaśniono z jakich powodów doszło do uznania za niewiarygodne wyjaśnień B. O. kwestionującej swe sprawstwo w odniesieniu do podrobienia podpisów J. S., m.in. na dokumentach odnoszących się do wypłaty kwoty dokonanej dnia 8 kwietnia 2002 r. i realizowanej przez oskarżoną H. Z., to tym samym – w świetle dokonanej przez sąd a quo oceny dowodów i poczynionych ustaleń – rozstrzygnięcie zamieszczone w zaskarżonym wyroku w odniesieniu do oskarżonej H. Z. pozostaje w sprzeczności ze sporządzonym przez sąd meriti uzasadnieniem.

Pisemne motywy wyroku Sądu Okręgowego nie pozwalają ponadto na dokonanie oceny prawidłowości wyprowadzonego przez ten sąd wniosku, iż stopień szkodliwości społecznej czynów, jakie w wyniku przeprowadzonego postępowania zostały przypisane oskarżonym J. S. (1), N. F., E. K., B. C., B. F., K. J., H. Z. i E. O., jest znikomy, co w konsekwencji skutkowało umorzeniem postępowania w odniesieniu do wymienionych oskarżonych na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k. Analizując fragment uzasadnienia poświęcony tej właśnie kwestii, nie sposób nie podzielić stanowiska prokuratora, iż argumentacja, do której odwołał się sąd a quo, jest wyjątkowo lakoniczna i rzeczywiście zasadniczo sprowadza się do zacytowania unormowania art. 115 § 2 k.k., tu: okoliczności wymienionych przez ustawodawcę, jako kluczowych do oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu, wzbogaconego jedynie odwołaniem się do „zaufania, jakim kasjerzy darzyli oskarżoną B. O., zajmującą wyższe stanowisko służbowe” (str. 500-501 uzasadnienia).

Wątpliwości co do prawidłowości wyprowadzonego przez Sąd I instancji wniosku są tym większe, że odnoszą się do czynów przypisanych ośmiu konkretnym oskarżonym, czynów, które przez sąd a quo zostały zakwalifikowane kumulatywnie i w związku z art. 12 k.k., a więc wskazującym na istnienie „z góry powziętego zamiaru”, czynów popełnionych w różnym czasie i składających się niekoniecznie z jednego, pojedynczego elementu, bo w odniesieniu do niektórych z oskarżonych – z kilku, kilkunastu czy kilkudziesięciu powtarzających się zachowań (np. co do J. S. (1), N. F., E. K., B. C.). Rację więc należy przyznać skarżącemu, że wnioskowanie sądu meriti obarczone jest zbyt dużym uproszczeniem, które nie tylko, że narusza zasadę indywidualizacji ocen prawnokarnych, lecz przede wszystkim pozostaje w oderwaniu od głównego przedmiotu rozpoznania, jakim był zarzut postawiony oskarżonej B. O., w kontekście ułatwienia czy też umożliwienia oskarżonej zachowania sprzecznego z porządkiem prawnym – godzącego zarówno w interesy samego Banku, jak i jego klientów. Nie może być bowiem wątpliwości, że rolą sądu orzekającego w przypadku stwierdzenia, że dany czyn nie stanowi przestępstwa z powodu znikomości stopnia społecznej szkodliwości, nie jest wyłącznie ogólnikowe przytoczenie normatywnych przesłanek wskazanych w art. 115 § 2 k.k., lecz skrupulatne wykazanie, że przesłanki te – w przełożeniu na okoliczności faktyczne danej sprawy odnoszące się do czynu i osoby sprawcy – ocenione całościowo w realiach konkretnej sprawy, pozwoliły na dokonanie takiej właśnie oceny.

Podkreślenia przy tym wymaga, że przywołane przez sąd ad quem niedostatki pisemnych motywów poddanego kontroli odwoławczej wyroku mają jedynie charakter przykładowy, odnosząc się do wad najpoważniejszych.

Podzielić należy i ten z zarzutów odwoławczych, które oskarżyciel sformułował w odniesieniu do rozstrzygnięcia wydanego przez sąd a quo wobec oskarżonej L. B.. Niewątpliwie dochodząc do przekonania, że oskarżonej nie można przypisać winy w zakresie postawionego jej zarzutu, Sąd Okręgowy naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów wyrażoną w art. 7 k.p.k., ponieważ wyprowadzony przez ten sąd wniosek nie wyrastał z analizy całokształtu istotnych okoliczności, w tym zarówno tych, które przemawiały na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonej, i pozostawał w sprzeczności z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania (art. 4 k.p.k. i art. 410 k.p.k.). Sąd meriti bowiem nie odniósł się należycie do dowodu z wyjaśnień oskarżonej L. B., która powołując się na swoje przeświadczenie o dokonywaniu wypłaty pieniędzy na rzecz osoby uprawnionej, tu: P. F., podała jednocześnie, iż dokonała sprawdzenia tożsamości osoby dokonującej wypłaty – w oparciu o dowód osobisty P. F. i nie zestawił tychże wyjaśnień z innymi dowodami oraz poczynionymi na ich podstawie ustaleniami. Słusznie zauważył więc autor apelacji, że skoro w świetle nie budzących ustaleń faktycznych świadek P. F. nie dokonywał stosownej wypłaty gotówki w dniu 15 lutego 2006r. – jego podpisy na: dyspozycji wypłaty i asygnacie kasowej zostały bowiem podrobione, to konstatacja sądu meriti, iż oskarżona B. O. współdziałała z inną nieustaloną osobą, posługującą się dowodem osobistym P. F. (oskarżona miała wytworzyć stosowną dokumentację w postaci: dyspozycji klienta i asygnaty kasowej; podpisy na tych dokumentach złożyły obie oskarżone oraz nieustalona osoba), jawi się jako całkowicie nieuprawniona, bo dowolna, a to z tego powodu, że zakłada w sposób dorozumiany fakt utraty dowodu osobistego przez P. F., choć faktu tego nie potwierdzają zgromadzone w sprawie dowody. Dodać do tego należy i ten argument zasadnie przywołany przez skarżącego, iż poczynione przez sąd meriti ustalenia, skutkujące uniewinnieniem L. B. od zarzucanego jej czynu, pozostają w całkowitym oderwaniu od ustalonego w toku postępowania mechanizmu działania oskarżonej B. O. – opartego na schemacie polegającym na dokonywaniu wypłat gotówkowych w oparciu o dokumenty bankowe, na których B. O. podrabiała podpisy posiadaczy rachunków i przekazywaniu gotówki przez kasjerów do rąk B. O..

Podniesiona już wcześniej okoliczność odnosząca się do mankamentów pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, uniemożliwiających dokonanie pełnej kontroli instancyjnej tegoż orzeczenia, skutkowała ograniczeniem - w trybie art. 436 k.p.k. - rozpoznania apelacji prokuratora do wskazanych wyżej uchybień, ponieważ rozpoznanie środka zaskarżenia w takim właśnie zakresie wystarczało do wydania orzeczenia przez Sąd Apelacyjny, a rozpoznanie pozostałych zarzutów wymienionych w skardze byłoby przedwczesne, jak i bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu w Sieradzu do ponownego rozpoznania.

Ponownie procedując w sprawie, Sąd Okręgowy winien mieć na względzie poczynione uwagi i ustrzec się błędów, które skutkowały wydaniem orzeczenia o charakterze kasatoryjnym. Jeżeli natomiast dojdzie do sporządzenia uzasadnienia wyroku wydanego po powtórnym przeprowadzeniu postępowania, będzie ono odpowiadało warunkom formalnym określonym w art. 424 k.p.k. – umożliwiając dokonanie ewentualnej kontroli odwoławczej.

II AKa 4/14

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE