Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 kwietnia 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, II Wydział Karny, w składzie:

przy udziale J. S., Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi

po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2014 r.

sprawy wnioskodawcy

M. P.

o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłą z niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego w Płocku

z dnia 30 grudnia 2013 r., sygn. akt II Ko 288/13

na podstawie art. 437 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. P. – Kancelaria Adwokacka w Ł. kwotę 147,60 (sto czterdzieści siedem 60/100) złotych tytułem udzielonej z urzędu wnioskodawcy pomocy prawnej w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt II AKa 59/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 30 grudnia 2013r Sąd Okręgowy w Płocku na podstawie art. 552 § 4 kpk i art. 554 § 2 zd. 3 kpk oddalił wniosek M. P. o zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłą z niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania w okresie od dnia 26 kwietnia 2011r do dnia 2 maja 2011r w sprawie Sądu Rejonowego w M. sygn. akt (...).

Wyrok ten zaskarżył apelacją pełnomocnik wnioskodawcy zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na tym, iż brak jest jednoznacznych podstaw do uznania, że krzywda wyrządzona wnioskodawcy pozbawionym podstawy prawnej tymczasowym aresztowaniem w okresie od dnia 26 kwietnia 2011r do dnia 2 maja 2011r nie została zrekompensowana w naturze przez późniejsze zaliczenie tego okresu na poczet kary pozbawienia wolności.

Pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz M. P. kwoty 20 000zł tytułem zadośćuczynienia za pozbawione podstawy prawnej tymczasowe aresztowanie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy jest bezzasadna w stopniu oczywistym.

Jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, sąd I instancji uznał, iż nie mające podstawy prawnej pozbawienie wolności wnioskodawcy trwające w okresie od dnia 26 kwietnia 2011r do dnia 2 maja 2011r zostało zrekompensowane poprzez późniejsze zaliczenie tego okresu na poczet kary wymierzonej w sprawie, w której zastosowano to tymczasowe aresztowanie, albowiem generalnie dopuszczając w określonych sytuacjach prawną możliwość zasądzenia roszczenia pieniężnego pomimo jednoczesnego zaliczenia tego samego okresu na poczet wymierzonej kary w tej lub innej sprawie przyjął, iż na gruncie przedmiotowego konkretnego przypadku brak ku temu podstaw, gdyż rekompensata w naturze (zaliczenie na poczet kary) wyrównała szkodę w pełni. Czyniąc to ustalenie, sąd meriti ocenił jako niewiarygodne twierdzenia wnioskodawcy zawarte we wniosku, iż właśnie w okresie od 26 kwietnia do 2 maja 2011r doznał negatywnych odczuć psychicznych o znacznym nasileniu związanych z trwającym pozbawieniem wolności, mimo iż tymczasowe aresztowanie zostało uchylone oraz ze sposobem traktowania go przez funkcjonariuszy administracji więziennej, w stopniu uzasadniającym przyjęcie braku pełnej rekompensaty krzywdy.

Powyższe stanowisko Sądu Okręgowego oraz zaprezentowana w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku argumentacja uzasadniająca je, podlega akceptacji sądu odwoławczego.

Nie ma racji pełnomocnik wnioskodawcy argumentując, iż z zebranych w sprawie dowodów w postaci ocenionych jako wiarygodne zeznań siostry wnioskodawcy - K. W. oraz relacji wnioskodawcy, wynikają wnioski odmienne od wyprowadzonych przez Sąd Okręgowy. K. W. opisała zachowanie M. P. po powrocie z zakładu karnego do domu zeznając, że nie chciał z nią rozmawiać, nie wychodził z domu, był obojętny, przygnębiony, na nic nie reagował, jednak nie miała wiedzy o przyczynie tego zachowania, gdyż na pytania o to nie otrzymała od brata odpowiedzi. Zeznania tego świadka nie dają więc podstaw do wniosku, iż złe samopoczucie wnioskodawcy po opuszczeniu Aresztu Śledczego w D. było wynikiem tego, iż o siedem dni przedłużono jego pozbawienie wolności mimo wydania postanowienia uchylającego areszt. Natomiast z relacji M. P. wynika wprost, że podczas pobytu w zakładzie karnym jego samopoczucie i ogólny stan psychiczny generalnie pogarszają się. Jak stwierdził wnioskodawca, jego stan psychiczny w ciągu dni poprzedzających opuszczenie Aresztu Śledczego w D. „był taki sam zły, jak poprzednio” ( k. 131v). W świetle dowodów tej treści, jak również zważywszy na takie okoliczności, jak:

- stosunkowo krótki okres trwania pozbawionego podstawy prawnej tymczasowego aresztowania,

- świadomość wnioskodawcy, że w sprawie, w której tymczasowe aresztowanie było stosowane zapadł nieprawomocny wyrok,

- brak podstaw do przyjęcia, iż w tymże okresie wolności osobiste wnioskodawcy doznały innych faktycznych ograniczeń wynikających z rygorów stosowania tymczasowego aresztowania, odróżniających ten rygor od rygorów związanych z wykonywaniem kary pozbawienia wolności,

prawidłową była ocena i wnioski sądu merytorycznego, iż negatywne odczucia wnioskodawcy i jego złe samopoczucie miały związek z samym faktem przebywania w izolacji więziennej, a przedłużenie tej izolacji o kilkudniowy okres nie obniżyło stanu psychicznego M. P. na tyle, by można było mówić o braku zrekompensowania jego krzywdy poprzez zaliczenie tego okresu na poczet wymierzonej kary.

Mając na uwadze całość przedstawionej argumentacji, Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację pełnomocnika wnioskodawcy za oczywiście bezzasadną. Sąd odwoławczy orzekał na podstawie art. 437 § 1 kpk, a zasądzając wynagrodzenie na rzecz pełnomocnika wnioskodawcy z urzędu – na podstawie § 14 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U. z 2013r poz. 461).